Blijven filmen tot je er bij valt

Je moet het maar doen als cameraman om veruit de langste non-stop clip te draaien met een zware filmcamera op een steadycam. In de film "Atonement" wordt het strand van Duinkerke het chaotisch decor van duizenden omsingelde Franse en Engelse soldaten die op de vlucht zijn voor het oprukkende Duitse leger. De filmscene met duizenden figuranten, paarden, vrachtwagens was zorgvuldig gepland. De regisseur had een hele ploeg assisten om alles perfect te coördineren want het moest in één take met een panaflex filmrol van 500 ft opgenomen worden. Die pellicule kon slechts 5min 40 sec draaien. Het was die dag behoorlijk slecht weer geweest, pas tegen de avond was filmen mogelijk. Duizenden figuranten stonden klaar, uitstel was niet meer mogelijk. Er was al geoefend met de camera zonder film en toen begon de langste steadycam non-stop opname van 5 minuten 30 sec. Het was voor de zwaar geladen cameraman fysisch uitputtend maar de mentale stress om de filmopnamen te laten lukken, was naar zijn zeggen, enorm belastend.

Kijk zelf eens naar de beroemde sequence van Atonement Dunkerk Beach. Daar is zelden gezien. Geen montage van 35 shots zoals tegenwoordig in de moderne Hollywood films, maar één lang shot. Klik hier voor de steadycam filmsequence
Geniet er van.

Geheugen

Herinneringen, het verleden vastgelegd in flarden van beelden, van klanken, van smaken, ja zelfs van geuren. Soms ruik ik iets en de geur alleen al roept een herinnering te voorschijn, plots uit het niets floept er beeld op uit een ver verleden. In mijn kinderjaren gebruikte mijn vader na het scheren een aftershave in een wit flesje met de naam Tabac. Iets dat al lang niet meer in de mode is. Onlangs rook ik toevallig hetzelfde parfum op straat en voelde ik me plots terug het kleine jongetje op de schoot van mijn papa. Blijkbaar zijn mijn zintuigen de trekker die de herinnering starten. Ik heb het soms met bepaalde muziekklanken die me ook terug katapulteren naar het verleden. Onlangs hoorde ik "This is my Island in the sun" van Harry Belafonte, een liedje uit de oude doos die je nooit niet meer hoort op de radio, en dat triggerde een herinnering aan de cinema Paladium in Blankenberge, waar ik vermoedelijk ooit een film moet gezien hebben waar die song in voorkwam. Ik zou begot niet weten welke film, en of er wel ooit een film gemaakt is waar dat Island in the sun in voorkwam. Maar ik associeerde de muziek met die filmzaal. Bizar.

In onze hersenpan worden er miljoenen herinneringen opgeslagen waar we ons zelf niet van bewust zijn. Gelukkig worden de meeste impulsen weer gewist en slechts een fractie blijven gespijkerd in het geheugen. Ik vraag me alleen af hoe het komt dat we ons bepaalde dingen kunnen herinneren en andere kompleet niet. Plezante ervaringen, ingrijpende gebeurtenissen, blijde of triestige momenten, nuttige of kompleet nutteloze informatie. Wat bepaalt er dat iets onthouden wordt en andere niet? Ik weet het ook niet. Nu ja, ik lig er ook niet wakker van. Maar af en toe ben ik toch blij dat er weer een flash herinnering opduikt uit een ver verleden.

Santiago de Compostella

De kathedraal van de pelgrims zoals je nog nooit gezien hebt.
De combinatie van een octocopter drone met een go-pro leveren fantastische beelden op.
De imposante muziek en de luchtbeelden maken er iets fascinerend van.Klik hier om de kathedraal te bezoeken.

de horde

De ene mens heeft al meer inlevingsvermogen dan een ander. Empathie is een sociale verworvenheid die het samenleven gemakkelijker maakt. Medegevoel in de emoties van een medemens maakt je leven rijker. De foto van het verdronken Syrische jongetje, aangespoeld op het strand in Bodrum, is een krachtig iconisch beeld dat ons doet meevoelen met de miserie van de vluchtelingen op de vlucht voor de oorlog, de miserie, het IS kalifaat en de uitzichtloosheid. De empathie is er: moest ik in die situatie zijn dan zou ik ook vluchten. Zelfs mijn leven riskeren op zee in een gammel bootje om een menswaardig bestaan te zoeken. Helaas komen er steeds meer en meer. De horde moslims is niet meer te stoppen.

Europa kan cijfermatig de vluchtelingen opvangen. Of het nu 0,50 % of 1% van de totale Europese bevolking uitmaakt, doet er niet toe. Alleen de verdeling over de verschillende Europese landen moet nog afgedwongen worden. Het wordt wel een kwestie van inburgering, aanpassing aan de Europese maatschappij, kortom integratie. En daar ben ik niet al te gerust in. Als ik zie dat de vroegere emigranten uit Marokko, Algerië en Tunesië zoveel moeite hebben om ingeburgerd te geraken en dat er zelfs derde generatie Magrebiens zijn die de rug toekeren naar onze samenleving en radicaliseren tot IS strijders en hier de sharia willen invoeren, dan ben ik inderdaad bang. Er komen steeds meer en meer moslims, en die eisen moskeën, halal voedsel, hoofddoeken op school, extra feestdagen en eigen schapen slachthuizen, enz. Ge zoudt van minder Islamofoob worden. Ik vrees dat al die Syrische vluchtelingen die hier zullen komen wonen, hun islamistische levenswijze zullen willen bewaren, dat hun vrouwen allemaal gesluierd zullen rondlopen, en nieuwe moskeën zullen eisen. Kortom een eigen moslim samenleving, die haaks staat op onze Europese normen en waarden, en dat die Syriërs zich niet zullen integreren. En dat zal onherroepelijk wrevel, angst en woede oproepen. Ik vrees dat op langere termijn Europa zal onder de voet gelopen worden door de islamisten. Als ge surft naar de volgende website zit de kans er in dat ge ook een beetje islamofoob wordt.  Klik hier en vorm zelf uw gedacht.