Bakerstreet van Gerry Rafferty

Gerry Rafferty staat op de lijst van de top 2000 van Radio 2 met zijn Bakerstreet. Vaneigens hoort deze prachtsong uit de jaren 70 tot het muzikaal erfgoed, dat kan toch niet anders. 

De tenorsax van Raphael Davencroft is onlosmakelijk verbonden met deze prachtige melodie. Maar ook de gitaarsolo in het laatste deel van Bakerstreet is fenomenaal. Muziek die in deze donkere tijd zonlicht brengt in mijn gemoed. Hoogtijd dat ik een verzamel CD brand met de 20 tijdloze klassiekers die behoren tot mijn eigen muzikale favorieten. 

Radiohead

                                                                                                                                                                                                           Radiohead is een Engelse rockband uit Oxfordshire. In de jaren 70, 80, 90 brachten ze succesvolle "artrock" albums uit. Hun atypische popmuziek is onterecht ondergewaardeerd geweest. 

Hun CD "OK computer" uit 1972 vind ik nog altijd top. Die mannen hebben echt prachtige composities gemaakt. Uitgevoerd op zo een heavy piano krijgt hun muziek toch een andere dimensie die pop ver overstijgt.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

Stjepan Hauser , een naam om te onthouden

Air op de G string van J.S. Bach uitgevoerd op cello is een balsem voor mijn ziel. Heerlijke muziek om alle zorgen en beslommeringen uit te vegen van het bord. Bach blijft geniaal.
 Stjepan Hauser is een Kroatisch cellist. Samen met de Sloveen Luka Šulić vormt hij het duo 2Cellos. >Cello, harp en piano zijn prachtige snaarinstrumenten die ²een streling zijn voor mijn oude trommelvliezen.²

Geboren: 15 juni 1986 (35 jaar), Pula, Kroatië

Scharnier van eerst naar laatst

 Blijf niet vastgeplakt aan oude gewoonten uit het verleden. Het was een boutade uit een of ander postje op een forum van Seniorennet. Het advies aan de senioren was om zich zelf regelmatig de vraag te stellen: "hoe lang is het al geleden dat je nog iets voor de eerste keer gedaan hebt?". Je bent pas echt oud als je geen enkel  toekomstperspectief meer hebt en je verstart tot een gewoontedier zonder enig initiatief . Ik heb me inderdaad dikwijls die vraag gesteld hoe lang het geleden was ik nog iets voor het eerst gedaan had. Het lijstje met "new things to do" was snel gemaakt en er is al veel afgevinkt. Het leven boeiend maken maakt het net mooi. De warmelucht-ballonvaart boven de vallei van de koningen  in Egypte staat nog open, net zoals de riviercruise op de Donau van Wenen naar Boedapest en de elfsteden-fietstocht in Friesland. Mijn beroerte heeft spijtig genoeg het verder afvinken wat vertraagd. Maar ik blijf meezingen met Natalia:  I have only just begun to fight,you ain't see nothing yet. Alles komt goed.

Maar die beroerte is ook een scharnierpunt in de vraagstelling van de eerste keer naar de laatste keer. Hoe lang is het al geleden dat ik iets voor de laatste keer gedaan heb? En die lijst wordt helaas steeds langer: autorijden, fietsen, ver wandelen, oudejaarsavond vieren en dansen, naar de cinema, of het theater  gaan, een muziekoptreden op een festival, op reis gaan, enz.  Hoogtijd dat ik weer begin mijn leven wat meer kleur te geven.

cinema en mijn grootmoeder

 Ik ben een cinefiel en hou van de magie van een filmscherm in een donkere zaal. Mijn grootmoeder (maraine) ging graag naar de cinema. In Blankenberge waren er in de jaren 50 en 60 drie bioscoopzalen: Paladium, Colisée en de Casino. De zondag namiddag mocht ik mee met mijn grootmoeder naar de cinema. Tussen mijn 7 en mijn 14 jaar heb ik honderden films gezien samen met mijn maraine. Daar is mijn liefde voor de film gegroeid. In de Casino draaiden ze nogal veel Engelse en Franse fims en in de Paladium stonden er meer Amerikaanse films op de affiche. Af en toe was er een film "Kinderen niet toelaten" maar in het gezelschap van mijn grootmoeder mocht ik toch binnen, vooral in de Colisee. Ik heb nog altijd herinneringen aan bepaalde films die blijkbaar een grote impact op mij moeten gehad  hebben. Zoals "De Derde Man', "From here to Eternity", de franse films met Jean Gabin als Maigret.

In de Casino heb ik de film "Jeux Interdits" (1952 van René Clément gezien. Die zou ik nu graag bog eens terugzien. Ik moet dan circa 11 jaar geweest zijn.

I say - Lauren Daigle

 Toen ik dit lied voor de eerste keer hoorde, dacht ik dat het Adele was. De zelfde stijl, met een stembereik van hoog tot laag en dezelfde uithalen. Ik kende die zangeres Lauren Daigle niet. Maar al wat ik opgezocht heb over haar, bevestigt dat het een singer-songwriter van grote klasse. Haar "You Say" is een mooie ballade.

Vader Adrian en dochter Emma

 De corona lockdown heeft creatieve gevolgen had door thuis te moeten blijven voor deze 2 talenten.

Wij zijn tijdreizigers

 De tijd vliegt over ons heen en laat slechts een vluchtige schaduw achter. Het besef dat alles

wat wij beleven vervluchtigt tot een herinnering , dat gevoel zorgt er voor dat we

proberen momenten van ons leven te verzamelen en op te slaan. Eigenlijk zijn we diep van binnen tijdreizigers.

Fotograferen en filmen zijn pogingen om de tijd vast te houden met stilstaande of bewegende

 momenten die voltooid verleden tijd zijn maar die we willen bewaren. We beseffen dat de tijd niet kan achteruit gedraaid worden.

John Koenig heeft in zijn woordenboek van obscure zorgen een woord toegevoegd voor dit

besef dat momenten vervluchtigen tot herinneringen.

https

://www.youtube.com/watch?v=bPKoIZn6IJI&t=11s

Herfst melancholie

Les Oh je voudrais tant que tu te souviennes Des jours heureux où nous étions amis En ce temps là, la vie était plus belle Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui Les feuilles mortes se ramassent à la pelle Tu vois je n'ai pas oublié Les feuilles mortes se ramassent à la pelle Les souvenirs et les regrets aussi Et le vent du nord les emportet Dans la nuit froide de l'oubli Tu vois, je n'ai pas oublié La chanson que tu me chantais C'est une chanson, qui nous ressemble Toi tu m'aimais, et je t'aimais Et nous vivions tout les deux ensemble Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais Mais la vie sépare ceux qui s'aiment Tout doucement sans faire de bruit Et la mer efface sur le sable Le pas des amants désunis C'est une chanson, qui nous ressemble Toi tu m'aimais et je t'aimais Et nous vivions, tous deux ensemble Toi qui m'aimait, moi qui t'aimais Mais la vie sépare ceux qui s'aime Tout doucement sans faire de bruit Et la mer efface sur le sable Le pas des amants désunis.

Pure poëzie, met de stem van Yves Montand

Tempus fugit

 Ik kan het mij niet meer herinneren wat de naam is van die Amerikaanse schrijver die ooit  deze doordenker heeft neergepend: "Age is a matter of numbers and mind. If you don't mind, it doesn't matter". Maar  het woord  "leeftijd" bevat wel het element "tijd", waarvan men zegt dat het vliegt. Het gevoel dat de tijd steeds sneller en sneller gaat naarmate we ouder worden, is mij niet vreemd en waarschijnlijk bij de meeste senioren bekend. 

John Koenig benoemde dit gevoel van tijdsversnelling "Znosyne" in zijn Dictionary of Obscure Sorrows. Tijd is absoluut, maar de beleving er van is subjectief. Dat heeft John Koenig treffend weergegeven in deze videomontage:https://www.youtube.com/watch?v=SNgyEmYyQF4

Kleine dromen en grote dromen

Quote of the day, dat is een Amerikaanse website waar elke dag een of ander citaat staat, soms beroemde historische uitspraken, soms keuke spitsvondigheden en gezegden. Kortom inspiratie voor mijn overgebleven hersenkronkels, woorden die mijn chaotische fantasie aanwakkeren.

Onlangs passeerde er een citaat van piloot Charles Lindbergh dat perfect in mijn kraam past.

"Living in dreams of yesterday, we find ourselves still dreaming of impossible future requests."

Inderdaad, ik besef dat die beroerte een scharnierpunt in mijn leven geweest is. Er is een leven "voor beroerte" en er is een leven "na beroerte". Het is een kwestie van aanvaarding en aanpassing, maar ik geef toe dat het niet zo simpel is om je verwachtingen, aspiraties en dromen aan te passen aan de realiteit van een uitgevallen linkerhelft van je lijf. Met de auto door Noorwegen, of naar mijn geliefd Kroatië mag ik definitief vergeten. Nooit meer met de ato rijden vin ik heel erg. De boulevard van gebroken dromen is lang. Maar ik moet de grote dromen van vroeger vervangen door kleine haalbare  dromen, zoals strand, zon en zee; Terrasje op een zeedijk, een reisje naar de turkse riviera of een grieks eiland, genieten van de kleine dingen thuis en in mijn tuin. Que sera, sera, Do ris Day wist het al in 1956: what will be, will be. We gaan wel zien wat er zal gebeuren. Ik berg mijn grote dromen van vroeger op. 

Tijd en geduld, helaas net de dingen die ik mis.

ik was van plan om deze "Toeskilfoo" blog op te doeken en met een nieuwe blog te starten met als uithangbord "Mal Greetoe". Die nnieuwe naam paste meer bij bij mijn alter ego in deze beroerde tijden na mijn beroerte.  Begin augustus 2021kreeg ik in mijn slaap een CVA veroorzaakt door een bloedklonter waardoor een deel van mijn hersenen geen bloedtoevoer kregen en door zuurstofnood zijn afgestorven. Die bloedklonter veroorzaakte een herseninfarct met als gevolg het uitvallen van de linkerkant van mijn lijf. Plotseling je linker arm en been niet meer kunnen bewegen, het is even schrikken. Met een ambulance naar Sint Lucas in Brugge, en onmiddellijk een CT scan die uitwees dat ik een massaal herseninfarkt had. Zoals de neuroloog zei: pech dat je een beroerte hebt, mar nog een geluk met dat accident: de kleine hersenen, de frontale voorhoofd kwab en de hersenstam zijn niet beschadigd, je spraak, smaak en cognitieve functies zijn intakt, het zijn alleen verlamming en gevoelsstoornissen van arm, en been. Na 5 weken op neurologie en intense dagelijkse revalidatie ben ik heel blij dat ik weer baar huis kon. k ben uiterst dankbaar voor de goede verzorging en de revalidatie die ik gekregen heb in Sint lucas. In 2 maanden ben ik goed vooruitgegaan, al blijft er nog een lange weg te gaan. Zoals de beroerte coach mij zei: er is een leven voor beroerte en er is een leven na beroerte, leer te aanvaarden dat je nooit meer het zelfde zult kunnen als vroeger. met tijd en geduld zal het verbeteren, maar veracht niet dat alles weer wordt als vroeger. IN DE de revalidatie neurologie hangt een spreuk: "vooruitgang is een ladder die je niet kunt beklimmen met je handen in je zakken. 

Om terug te keren naar mijn utgangspunt Toeskilfoo versus Mal Greetoe. Het een sluit het ander niet uit.

Ondanks alles ben ik tevreden over wat ik heb en wat ik ben. Mijn lijfspreuk blijft: Always look at the bright side of life. Mijn strijflied is Nathalia's I only just begun to fight; you ain't see nothing  yet. Al Benk ik het wooord "geduld" ondertussen wel kotsbeu.

Het internet begint te rotten

 Betonrot tast bouwstructuren aan en doet ze uiteindelijk verdwijnen omdat ze instorten, afgebroken of gesloten worden. Het internet is ook onderhevig aan rot. Websites zijn plots afgesloten of niet meer te vinden. Miljarden files die opgeslagen stonden op het globale internet zijn verdampd. Linken werken niet meer. Ik had een "Online Photo Album" op het voortreffelijke "Canon Image Gateway" waar ik een gratis account had om  foto's op te slaan en te delen. Die Canon Image Gateway stopte op 31 Maart 2020 en "all your information including images has been deledeted". Nu zijn er gelukkig nog tal van andere foto portalen zoals FlickR en Google Foto's om je eigen opnamen op te slaan en te delen. Tenminste zolang al die internet sites blijven bestaan. Tot iemand er de stekker uittrekt, omdat de eclectriciteitsrekening te hoog oploopt.

Over internetrot gesproken: op Google Play Music had ik tientallen playlists gemaakt van de CD's die op mijn pc zijn opgeslagen.  Handig om mijn muziek playlists te streamen via mijn Galaxy foon naar de Harman/Kardon bluetooth speler, die een heel mooie klank heeft. Maar Google sloot eind 2020 definitief zijn dienst Google Play Music af en verving het door You Tube Music. Ik heb netjes op tijd mijn muziek van Google geïmmigreerd naar You Tube Music, al de tracks zijn netjes verhuisd maar de playlists niet, die moeten opnieuw gemaakt worden op You Tube Music.

Regelmatig stoot ik op een bookmark in mijn favorieten die niet meer werkt, omdat die niet langer bestaat. Het internet is één grote grabbelton maar zonder centraal bestuur. Wat ben je met een bibliotheek zonder index. Google is een zoekrobot maar toont alleen maar wat het zelf beslist. Stel je voor dat de telefoonproviders geen centrales hadden en dat je gewoon maar moest hopen dat een commerciële zoekrobot je misschien zou kunnen doorverbinden met het nummer dat je ingegeven hebt. Als Google beslist om een website nooit meer te tonen, dan is dat zo.  Het internet is aan het rotten. Het is tijd voor een nieuw netwerk, centraal geleid met duidelijke indexen en catalogen, met garantie.

Video Editing

Ik weet dat Premiere Pro en After Effects de mogelijkheid bieden om ongelooflijke staaltjes video te monteren. "DaVinci Resolve" heeft tools om de high speed Da Vinci camera's te editen. Maar ik sta nog altijd met open mond te kijken naar de clips van Macro Room. Echt verbluffende slow time shots. Ik heb al ziften op het internet om te weten te komen hoe dat die"playing with time" van Macro Room gemaakt worden, maar de truc begrijp ik nog altijd niet. Het blijft me verbazen.

 

The Platters

Waar is de tijd dat we heerlijk op één tegel slowden. Heerlijke muziek. 

Onze Juul

Eigenlijk hebben wij geen groene vingers, maar we houden wel van onze tuin. Lekker op het terras zitten of liggen, al of niet onder een parasol, eten en drinken. Daarom zijn we heel kontent van ons Juultje, het koosnaampje voor de Stihl robotgrasmaaier. 25 uur per week rijdt onze Juul rond in ons gazon, onvermoeibaar doet hij zijn werk en houdt hij alles op 4 cm. Ons grasperk is nog nooit zo mooi en fris groen geweest. Stihl robotmaaiers zijn een zegen voor mensen gelijk ons, die liever lui en loom in de tuin zitten dan achter een grasmachine te moeten lopen.

Sinds dat de Corona gekte hier in Zedelgem is toegeslagen mogen we alleen nog op afspraak naar het containerpark om ons grassnoeisel kwijt te raken. Plezant is anders. Telefoneren naar het gemeentehuis gaat alleen van dan tot dan, en dan moet je het hele kiesmenu nog aanhoren, voor je eindelijk een vriendelijke stem van een echte mens hoort die absoluut wil weten wat mijn rijksregistratie nummer is. Dan krijgt je eindelijk een afspraak: binnen 2 of 3 dagen op een ambetant uur. Dus wat ben ik gelukkig met ons Juultje die het gras als snippermuhl terug geeft aan het gras. Wat een luxe. Laat ze maar zeggen dat robotmaaiers iets is voor luiaards. Ik ben gelukkig.

In mijn muziekdoos opgeslagen en bewaard: Adele

 Oud maar nog steeds gekoesterd zit het nog steeds in mijn innerlijke muziekdoos. De televisie opname van Adele haar concert in de Royal Albert Hall in 2011 heb ik indertijd twee keer gezien op televisie. Adele heeft op mij een grote indruk gemaakt en haar CD "21" is nog altijd fantastisch. Wat een stem, wat een performance, en zoveel prachtige nummers met tijdloze klasse. Ja, Adele blijft mij aanspreken.

Haar "someone like you" is een van mijn favoriete songs. Kijk eens naar het publiek in de Londense Royal Albert Hall en geniet van dit onvergetelijk optreden van Adele.

De wereld op zijn kop

 In Anderlecht is zopas een basketplein hernoemd naar Mehdi Bouda, een 17-jarige allochtoon die in 2019 om het leven kwam toen hij als verdachte op de loop was voor de politie bij een drugdeal en per ongeluk door een politievoertuig werd aangereden. Het voorstel ging uit van een gemeenteraadslid van Vooruit (ex-SP.a), Safouane Akremi. 

In normale landen worden straten en pleinen vernoemd naar personen die iets positiefs gedaan hebben voor de gemeenschap. Hier worden ze nu dus op voorstel van Vooruit vernoemd naar allochtonen die op de vlucht slaan voor de politie als er controles worden uitgevoerd op drugbezit en drugdealen.

De Vlaamse agente Kitty Van Nieuwenhuysen, destijds 23, werd intussen al meer dan 10 jaar geleden doodgeschoten door drie allochtone gangsters vlakbij Brussel. Twee van de drie moordenaars zijn intussen alweer vrijgelaten. Er is in Brussel nergens een plein genoemd naar Kitty, laat staan dat er een muurschildering werd aangebracht om haar te gedenken.

De limieten van de leeftijd

 We zijn bezig onze keuken aan het renoveren. De kasten blijven behouden met enkele aanpassingen maar met nieuwe deuren en laden, een nieuwe lichtere kleur, nieuw werkblad enz. Kortom het zal er allemaal strakker en lichter uitzien. Een nieuw uitzicht vraagt uiteraard ook om een nieuw behang. We gingen met volle moed aan de slag. Eerst het plafond afwassen, eerst laag verf, tweede laag verf. Het oud behang afweken en een nieuw vliesbehang aanbrengen. Elke dag ontdekten we alle twee nieuwe spieren en gewrichten in onze nek,  schouders,  armen en rug. Zo bots je onherroepelijk op je limieten. Steeds meer voelde ik dat een oud lijf geen geschenk is. Jacqueline en ik zijn preus dat we het toch gefikst hebben maar beseffen nu dat dergelijke afbeulingen niet meer voor ons is. Het is goed voor deze keer, maar daarmee stopt het.

Gelukkig hebben we in het weekend de bevrijding van de terrassen gevierd. Zaterdag zijn we naar Nieuwpoort geweest: overal volle terrassen. Zondag zijn we hier in Loppem samen met Ivan en Peggy iets gaan drinken in de tuin van het nieuwe café van Kevin. Een mooie vernieuwde zaak dat een succes zal worden. Zeker een aanrader.

Ik heb zopas op mijn PC de gratis LibreOffice Writer geïnstalleerd als alternatief voor de betalende Microsoft Office, want mijn 365 office licentie is verstreken en ik vertik het om elk jaar Microschoft Bill Gates rijker en rijker te maken. Deze writer werkt het zelfde als Word. Powerpoints kan ik maken met Pro Show, en voor alle andere toepassingen heb ik de LibreOffice. Nu de SNT cursussen nog altijd online met Zoom en Teams doorgaan volg ik vooral Webinars, leer van tutorials op YouTube en op seniorennet volg ik les voor de nieuwe Photoshop Elements 2021. Corona heeft als gevolg dat het aantal webinars spectaculair gegroeid is. Ook de tutorials met informatie zijn niet meer te tellen. Ik probeer toch elke dag iets bij te leren of te herleren. Maar ik geef toe dat online leren op een scherm thuis toch minder plezant is dan met medecursisten en een leuke docente in een klasje samen te zijn. Zoom, Teams, Whatsapp, Facebook Messenger en Facetime zijn nog nooit zo veel gebruikt. Mensen hebben nu eenmaal behoefte aan communicatie met anderen. Al is er ook niets mis met het oude e-mail verkeer dat weliswaar niet meer zo populair is bij de min55ers maar dat nog niet dood en begraven is.

Lente

 

Alles gaat voorbij..........

In aansluiting op mijn laatse posts over het voorbij gaan van het leven, past dit bijvoegsel naadloos aan. Je kunt vaneigens het bestaan kapot filosoferen en eindeloos lullen over ons tijdelijk verblijf op deze aardkloot, maar er een mooi lied over maken zoals Willem Vermandere, dat is er knal op.

De Westvlaamse troubadour en zijn klarinet raken mij tot in het diepste van mijn ziel. Zet je boxjes open, leun achterover, start Willem, sluit je ogen, en luistert.

Momenten verzamelen

Het gevoel dat de tijd je ontglipt, zoals los zand door je vingers glijdt, Wie kent dat niet. Net zoals je op een sneltrein zit en door het raam ziet hoe de dorpen, de stationnetjes en de akkers voorbij flitsen, hoe het leven buiten je rijdende cocon uit het gezichtsveld verdwijnt. Hoe omschrijf je dat gevoel? Wat is de naam voor die bewustwording dat je eigen participatie aan het leven essentieel is. Het besef dat het verzamelen van momenten waardevoller is dan het vergaren van materiële spullen, zou dat alleen maar het gevolg zijn van het ouder worden? Als ik terug kijk naar vroeger ervaar ik veel meer vreugdevolle herinneringen aan de momenten dat we iets beleefd hebben dan aan de verwerving van dure dingen. Die goedkope zwerfreis van drie weken met een rugzak, ferry hoppend van de griekse Sporaden eilanden Skiatos, Skiathos en Lefkas. De b&b overnachtingen bij de griekse particulieren, zon, zee en verlaten stranden, zijn momenten die op de hd van ons geheugen gebrand blijven.  Hadden we toendertijd dat nieuw modern salon gekocht of ander spul gekocht, dan weet ik zeker dat we ons dat zeker niet meer zouden herinneren. Maar dat we moe en voldaan in dat dorpshuisje in Skopelos op het dak onder de blote nachthemel hebben gelegen en onder een dekentje naar de melkweg keken, ja, dat zijn memorabele momenten die ze ons nooit meer kunnen afpakken.

  

Originele gedachten

Quote van de dag, met dank aan Banksy

 

Over mensenkijkers, beeldbouwers en lichtjagers

Fotografie is schrijven met licht. Het ogenblikkelijk vastleggen van een visueel beeld dekt veel verschillende behoeften. Er zijn verschillende soorten fotografend, die allemaal één ding gemeen hebben: ze leggen één moment stil. Het gaat over kijken en het bevriezen van het moment van het geziene.

Je hebt de fotografen die proberen het menselijk gebeuren in de stad vast te leggen in hun straatfoto's. Straatfotografen zijn vooral kijkers. Zeker ook een kunst zoals de straatfotografie van Alan Schaller: mensen in de stad. 

Dan heb je de fotografen die het licht proberen naar hun hand te zetten in een bepaalde situatie, portretfoto's en zo bewerken met Lightroom en Photoshop. Zij creeën het beeld. Zij zijn de beeldbouwers die hun verbeelding omzetten in een afbeelding. Zoals Bella Kotak, een echte foto artieste. 

Daarnaast heb je de lichtjagers, die zoeken naar het juiste beeld in het juiste licht, zonder enige manipulatie van het onderwerp. Zoals Karen Hutton, de landschapsfotografe 

Er zijn nog veel meer soorten fotografie. En eigenlijk is het enige dat telt dat we er plezier in hebben, ook al is het zinloos om ook maar te denken dat de tijd kan opgeslagen worden in stilstaande of bewegende beelden. De tijd vliegt voorbij en laat slechts zijn schaduw achter. Het verlangen om een vluchtig moment te herbeleven. Maar het blijft voor fotografen een behoefte die om bevrediging roept.

De koningin van de tegenlicht fotografie: Elena Shumilova

 Elena Shumilova, de Russische fotografe, is internationaal bekend geraakt door de schitterende foto's die ze maakte van haar jonge kinderen en op het internet plaatste. Haar website kreeg steeds meer volgers en toen een duits bedrijf postkaarten drukte met foto's van haar steeg de belangstelling van fotoliefhebbers pijlsnel. 

Zij is architecte, werkte in Moskou, en verhuisde met haar gezin naar de buiten rond Andreapol, in de Tver natuurregio.Elena gaf wat fotografie seminaries en dank zij haar bekendheid werd ze ook gevraagd voor workshops in het buitenland. Sindsdien geeft ze wereldwijd in veel landen workshops, o.a in België, Duitsland, Engeland en Ierland is ze geweest. Ik ben een van de duizenden volgers op FlickR en op 500px en kijk altijd uit naar nieuw werk dat ze publiceert op deze platformen. Elena Shumilova werkt graag met tegenlicht en subtiele bijverlichting. Wat mij zo aanspreekt is de poëtische sfeer die van haar foto's uitgaan. Zij beheerst de universele taal van pure simpele schoonheid. Kijk eens naar haar SmugMug van 2015 om een idee te krijgen van deze Foto artiste.

Ondertussen komen er steeds meer fotostijlen bij, en zie je haar kinderen opgroeien. Neem eens de tijd om te scrollen door de honderden foto's op haar Flickr account en kijk eens naar haar video's. Geniet van de schoonheid van mooie afbeeldingen.

Elena Shumilova Flickr

Sticker van de dag

Het leven is als ...............

Pasen

Het is Pasen 2021. Een beetje in mineur, net zoals die van vorig jaar. Ik heb het niet zo met die paashaas die eieren legt. Toen, in mijn jonge jaren, waren de klokken in de kerk in de heilige week stil en waren ze weggevlogen naar Rome. Op Pasen kwamen de klokken terug en dropten ze overal eieren, de meeste waren gekookte en geverfde eieren en soms vonden we ook enkele bruine chocolade eitjes. Van paashazen was er geen sprake. En op Pasen had de bakker speciaal brood in de vorm van een klok, bestemd voor de ontbijttafel op deze feestdag. En we wensten iedereen een Zalige Pasen. Een katholieke traditie die praktisch uitgestorven is. De tijd vliegt voorbij, zoals ze zeggen. Maar toch blijft die christelijke sfeer toch ergens sluimeren en heeft ze nog altijd impact op mij. Vandaar dat de "Hallelujah" van deze 2 zusje mij ontroert. 

 

Uit mijn muziek memorie box: de navel van Shakira

Zeker in deze tijd van Corona beperkingen duiken de herinneringen op naar de festivals en de concerten waar we onbezorgd met duizenden anderen konden genieten van muziekoptredens. Nostalgie naar vervlogen tijden waarvan ik hoop dat ze ooit wel weer mogelijk zullen zijn.

Wij hebben indertijd volop genoten van veel groepen en artiesten. Ik herinner mij de show van Shakira in het Antwerps Sportpaleis, van jaren geleden. We hadden een dure plaats met vol uitzicht op het podium en op de grote led-schermen die Shakira in licht van de supertrouper-spots toonden in volle glorie. Ik vind nog altijd dat haar Hips Don't Lie het meest sensuele zinnestrelende nummer was dat ik ooit gezien heb in het sportpaleis. Shakira is onbetwist de zangeres met de mooiste navel. Als ik Waka-Waka of Whenever-Whereever hoor op de radio dan denkt ik spontaan aan haar buikdansje in het Sportpaleis.

             

Pier van Blankenberge

 Binnenkort wordt de wandelpier afgebroken en heropgebouwd. Inderdaad de gangway was volledig afgeleefd, de betonrot had alles aangetast. De bouw van de nieuwe pier zal 4 jaar duren. Op de valreep heb ik in maart '21 nog deze snapshots gemaakt. Ik kijk wel uit naar de bouw, dat beloofd best indrukwekkend te worden.

40 jaar in 3 minuten

Nu dat het 1 jaar geleden is dat we geconfronteerd werden met de Covid 19 pandemie en de bijhorende Corona maatregelen, wordt het besef "tijd" toch iets anders ervaren. Is het nu door mijn leeftijd dat ik mij steeds meer bewust wordt hoe snel en onherroepelijk het leven voorbij vliegt en dat het geen zin heeft er mij daar zorgen over te maken. En dan denk ik aan de boutade van Robert Frost: "In three words I can sum up everything I've learned about life: it goes on".

De 4 zusters Brown zijn de perfecte illustratie van Robert Frost zijn quote.

Het is goed om te leven en oud te worden.

Tijd is een subjectieve gewaarwording

 We zitten met zijn allen op een ronddraaiende kermismolen, elk in zijn eigen rondtollend bakje. Die bak draait rond zijn as in 24 uur, dat noemen we één dag. Terwijl we zo rondtollen draait de molen cilindrisch verder. Als de kermismolen weer passeert op de zelfde plaats waar we in ons bakje gestapt zijn, dat noemen ze dat één jaar. Dan zijn we circa 365 dagen rondgetold. 

Iedere as-rondtolling duurt exact één dag en iedere toer rond onze zon duurt exact één jaar. Tijd is een meetbaar gegeven, verdeeld in uren, minuten, seconden, nanoseconden enz. Maar voor ieder levend wezen is tijd een relatieve ervaring. Als je naar iets verlangt kan de tijd vervelend traag gaan, maar wanneer je druk bezig bent dan vliegt de tijd voorbij. Een uur kan heel lang duren maar soms is een uur in een zucht voorbij.

Hoe ouder ik word hoe sneller dat de dagen en de weken gaan. Dat gevoel zal wellicht wel iedereen hebben. Het cliché dat gepensioneerden weinig tijd hebben is wel waar. Deze gewaarwording heeft geen naam. John Koenig heeft nieuwe woorden gecreëerd om al die menselijke gevoelens, zorgen en angsten te benoemen. Zijn Dictionary of Obscure Sorrows is schitterend gemaakt. Zijn Tubes vol videoclips onderstrepen zijn visie. Elk van zijn Tubes met een zelf uitgevonden woord heeft een zinnige impact. John Koenig zijn Dictionary is een van mijn favoriete vlogs.

Uit mijn muziekmap opgedolven.

 Mijn muziekdoos op iTunes bevat veel verzamelmappen met allerlei soorten muziek opgebouwd over zeker 20 jaar. Ik heb zo pas gecheckt op mijn iTunes en sta er zelf van te kijken: 37GB omvat 778 albums met 8822 tracknummers goed voor 22,1 dagen nonstop muziek. Een heel diverse mix.

Ik beken dat ik een omnivore muziekliefhebber ben: van lekkere popdeuntjes, rock, luisterliedjes, Franse chansons, Ierse folk, knuffelmuziek, klassiek, blues en romantische ballads enz. Eigenlijk is mijn muziekvoorkeur intuïtief en subjectief afhankelijk van het moment. De polonaise van Christof, Viva de Romeo's kan afwisselen met Meditations uit Thaïs van Massenet, van Abba tot Bach.

Ik hou van zangeressen: van de a van Adele, Angèle,  en Aretha Franklin tot de z van de Nederlandse Zazi, en de Franse Zaz.

Sommige liedjes worden sterker met beelden. Christina Aguilera is net zoals Lady Gaga best met een passende clip. Het zijn beiden schitterende zangeressen met een breed gamma van stijlen. Zeker Christina Aguilera is een kameleon. Hurt blijft een van mijn favorieten: een mooie song.

    

favoriete song van het moment: I say

 Toen ik "I say" hoorde op de radio dacht ik dat het een song van Adele was. Die krachtige stem met een uitgebreid register, de mix van zachte intieme passages en passionele uithalen, het is het soort liedjes vol emotie en melodie die mij aanspreken. Het is niet Adele maar Lauren Daigle,

Een naam om te onthouden, wat een mooie stem. Dat beloofd.