stamboom

Wroeten in het verleden van je familie confronteert je permanent met de cyclus van het leven, samengevat in allerlei akten en documenten: geboorte, volwassenheid met zaken zoals beroep, huwelijk, grondaankopen, woningen enz. en uiteindelijk de overlijdensakte. Een stamboom opzetten is iets anders dan namenlijsten met cijfertjes maken, het is geen telefoonboek. Net de levensloop maakt het boeiend. Als je start met een stamboom begin je meestal met je eigen en je vader en moeder enzovoort. Je weet waar je begint maar je weet begot niet waar je zult moeten stoppen.

Genealogie gaat over het leven en de dood, over voortplanting, over de continuïteit van de menselijke soort. Het is een feit dat we met ouder worden ons meer bewust worden van de eindigheid van ons leven. Ik merk in gesprekken met andere stamboomzoekers dat al dat rondgesnuffel ons confronteert met de relativiteit van de belangrijkheid van ons leven. Van de circa 20.000 familieleden die ik tot nog toe gevonden heb, blijft er heel weinig wetenswaardigheid over. Een vriend van het VVF heeft van de bevolkingsregisters van Loppem, Zedelgem en Aartrijke een statistiek gemaakt: een bevolkingspiramide gebaseerd op de eerste betrouwbare telling van 1846. Het betreft hier 8193 inwoners in één jaar. Tegenwoordig kun je geen dagblad openslaan of naar een TV programma kijken zonder dat gezever over de vergrijzing, het pensioenprobleem, de lage geboorte cijfers en de hoge levensverwachting. Vroeger was het net het tegenovergestelde: veel kroostrijke gezinnen en lage levensverwachting. Veel kinderen op jonge leeftijd hadden al één of beide ouders verloren. Het overgrote deel van die kinderen hebben nooit hun grootouders gekend. Het kerkhof stond midden het dorp en de dood stond midden in de gemeenschap. Het sterfterisico lag echt heel

hoog. Enkele mortaliteit cijfers in promille voor de periode 1846-1856: de sterfte op 1.000 mensen was van 0-4 jaar: 318 en van 45-65 jaar 575. 75-plussers waren een zeldzaamheid.

Als ik kijk naar de oude parochieregisters met de registraties van de dopen, de

bruiloften en de begrafenissen wordt het nog hallucinanter. Een baby had slechts 50 procent kans om volwassen te worden. Nu ligt dat cijfer rond de 99 procent. Van een natuurlijke selectie gesproken. Vroeger waren er doodeenvoudig minder reproductieve spelers op het veld: alleen rijke of welstellende ouders hadden veel kinderen die bleven leven. De baby’s van arme sukkels overleefden het veel minder. Velen waren ook gedwongen om priester of non te worden, in het leger of naar het klooster te gaan, zonder kans op een nageslacht. De mensen trouwden ook op veel latere leeftijd. De genen van de zwakkeren in de samenleving konden zich niet handhaven. Darwin’s survival of het fittest niet alleen fysisch maar ook op sociaal gebied. Van genen gesproken: het is een feit dat de keiharde levensomstandigheden wel gezorgd hebben voor een natuurlijke selectie. Velen die nu zich voortplanten zouden vroeger nooit die reproductieve leeftijd gehaald hebben om een nageslacht te maken. Ja, familie stambomen maken drukt je met de neus op de feiten: leve het hiernumaals. De plaats om te genieten van ons leven is hier, de tijd om er van te genieten is nu. En van de doden: niets dan goed.

New York

New York heeft een fascinerend effect op mij. Het is veruit mijn favoriete stad. Deze smeltkroes van allerlei culturen en soorten mensen is voortdurend in evolutie. New York onderscheidt zich vooral door zijn typische dynamiek. Niet voor niets draagt het trots zijn faam als 'the city that never sleeps". En dan heb je natuurlijk nog de mensen in New York, nog een reden waarom een citytrip naar de Big Apple een aanrader is.

Brendan, de fotograaf van de website "Humans of New York", maakt snapshots op straat van volslagen vreemden. Hij heeft duizenden portret foto's genomen van toevallige voorbijgangers. Zijn straatfotografie boeken met de weergave van zijn gesprekken met de geportretteerde New Yorkers geven een beeld van de diversiteit van de bevolking, een staalkaart van de mensen in een wereldstad. Niet alleen foto liefhebbers kopen zijn HONY publicaties, maar zijn ook voer voor sociologen. http://www.humansofnewyork.com/
Alleen in New York is dit mogelijk. Ik zie zoiets in Vlaanderen niet lukken. Ik ben een RSS volger van zijn website, en lees altijd met plezier de gesprekjes.
Probeer dit niet bij ons, de kans dat de politie opduikt met vragen naar wat je hier aan doen bent is helaas groot.

Tijdsbesef

Wat is jong zijn toch boeiend. Je hebt een gans leven voor je, de tijd is nog onbegrensd. De toekomst ligt nog open. De meeste tieners hebben er nog geen idee van welk beroep ze later zullen moeten kiezen. De school, de vrienden, de eerste verliefdheden, de ruzies, Facebook, het rebelleren, de hormonen die door hun lijf gieren. De groep en er bij horen, het zoeken naar gelijkgestemden, de frustraties en de euforie, ik herinner het mij nog. Zij weten nog niet hoe snel de jaren zullen voorbijvliegen. Nu rekenen ze nog in halve jaren: ze zijn dertienen half, zestienen half, eindelijk achttien, en op twintigen half spreken ze van bijna 21. Maar voor je het weet rondt je de kaap van dertig en wordt je veertig. Op vijftig besef je dat de tijdstrein steeds sneller bergaf begint te rijden en dat je al over de helft van de rit bent. Het fantastische van jong zijn is dat dit tijdsbesef nog niet bekend is. Ik rij al met tram 7 en besef dat de tijd als fijn zand tussen je vingers weg glipt. Veel verleden en weinig toekomst, heel normaal als je ouder wordt, geen probleem. Maar ik kijk vol bewondering naar de jeugd. Heimelijk zou ik ook willen jong zijn in 2015. En ik zou dan ook niet weten wat ik later zou willen worden. Het voordeel van oud zijn is dat we weten wat het is om jong te zijn, de jongeren weten niet wat het is om oud te zijn. De tijd vliegt maar zorg er voor dat jij de piloot bent van die vlucht. https://www.youtube.com/watch?v=SNgyEmYyQF4&feature=iv&src_vid=WBoZzArmtNA&annotation_id=annotation_2975525383
 

Heupen

Het is alweer een hele tijd geleden dat we in het Antwerps Sportpaleis zijn gaan kijken naar Shakira. En dat was echt loslopend wild, wat een mooie zangeres, wat een presence op scene, en ze kon niet alleen goed zingen maar ook met haar lijf schudden. Gelijk dat ze in het westvlaams zeggen: met poten en oren. Ja, het optreden van Shakira herinner ik me nog altijd goed. Heupen liegen niet: https://www.youtube.com/watch?v=DUT5rEU6pqM Geniet er van. Bokjes open en laat de YT maar draaien.

Straatfotografie, mijn ding.

Straatfotografie is geen voyeurisme. Het fotograferen van het publiek leven op straat, is gewoon het vastleggen van de dagdagelijkse realiteit. Niet gearrangeerd, niet geposeerd, ongemanupuleerd, zonder photoshop. Het leven zoals het is. Het onderwerp is de mens in de samenleving. En op die foto's staan inderdaad mensen die je niet kent en die je als fotograaf eigenlijk zou moeten vragen of het toegestaan is om een foto te nemen, maar dat is vaneigens niet mogelijk.

Ik weet echt niet hoe het wettelijk allemaal in mekaar zit. Iemand op straat fotograferen en gebruiken in de krant, in een tijdschrift of in een reclame dat is zeker een inbreuk op de privacy en bijgevolg strafbaar. Maar fotograferen op straat is tot nader order toegelaten. En het is een dankbaar onderwerp die heel mooie opnames kan opleveren. Ik moet wel veel foto's maken om er slechts enkele goede uit te selecteren.
 https://www.youtube.com/watch?v=40d0xudBdjQ 
Straatfotografie, ik hou er van.