Pachelbel

Johann Pachelbel was een Duitse componist en organist (°1 sept 1653 +3 mrt 1706) . Hij is vooral bekend van zijn Canon in D major, en van zijn gigues en fuga, deze muziek uit de late barok vind ik evht mooi en helemaal niet zo oubollig, al zijn die composities meer dan 300 jaar oud. De uitvoeringen op orgel zijn wel indrukwekkend maar de meer intieme en esoterische sfeer van piano en cello  zijn de sleutel tot mijmeringen en dromen, kortom deze uitvoering spreekt mij het meeste aan.

boxjes open, ogen toe en laat Johan Pachelbel maar je ziel beroeren.

 

saxofoon

 Ik hou van de klanktimbres van de saxofoon en van de cello. Deze muziekinstrumenten hoor ik het liefst, gevolgd door de piano. Waarom mijn voorkeur gaat naar de sax en de cello weet ik niet, net zoals het ook niet te achterhalen is waarom ik liever de primaire  kleuren blauw en geel zie dan de kleurmix groen.

Ik hoor liever de tenorsax en de altsax dan de sopraansax, maar ik geef toe dat ik een muzikale analfabeet ben. Daarom deze link naar  Alexandra Ilieva, een begenadigde Bulgaarse zangeres, muzikante en producer, en experte saxofoon.

wat een prachtig mooie wereld

ik ken een zekere David die niet kon zingen en het dan maar een lied van Louis Armstrong gewoon ingesproken heeft. En ik denk bij mezelf: wat een mooie wereld.

 

Mijn allergenen

 Allergenen, dat zijn van die dingen die een overgevoeligheidsreactie veroorzaken met als resultaat dat ge je niet goed voelt. Gelukkig heb ik geen last van allergene stoffen en geen voedsel intoleranties, maar ik krijg wel allergische aandoeningen van sommige woorden. Om in het jargon te blijven: ik heb een woord allergeen, met name het woordje "nog" en de zin "in mijn tijd" veroorzaken allergie.

Ik krijg het van vragen met "nog". Gaan jullie nog op reis? luister je nog naar muziek? Lees je nog boeken? Gaan jullie nog op restaurant? Van al die "nog" vragen krijg ik het zuur. Hoe ouder ik word, hoe meer dat het mij stoort, hoe goedbedoeld al die "nog" vragen ook wel zijn.

Als het gesprek met leeftijdsgenoten afglijdt naar het vroegere leven en de zin begint met "in onzen tijd....." of nog erger "in mijnen tijd..."     dan moet ik mij altijd inhouden om niet te repliceren: verdomme mensen, onze tijd is nu, zolang we leven is onze tijd nu. Wij leven allemaal in het hiernumaals. Pas als we dood zijn mogen ze over ons zeggen: "in hun tijd was het....".  Ik lijd aan intolerantie wanneer het verleden verheerlijkt wordt met de omschrijving  "in de goede oude tijd". Nostalgie is eigenlijk een ziekelijk leed dat voor ouderen besmettelijk kan zijn. Het is de samenstelling van het griekse woord "nostos" (terugkeer/thuis) en "algos" (pijn, leed). Nostalgie, deze zwaarmoedige begeerte naar de herkomst en het verlangen naar vroegere tijden is niet alleen het gevolg van ouder worden, maar ook het resultaat van de moeite of het onvermogen om zich aan te passen aan de veranderingen van een evoluerende samenleving. Bob Dylan verkondigde het ooit: Times are changing, en aanpassen blijkt moelijker te worden met het vorderen van de leeftijd. Van eigens is een onbezorgde jeugd plezanter dan de kwaaltjes van de ouderdom, maar ik vind dat geen reden om te vervallen tot een oude knorpot die steeds maar leutert over die goede oude tijd toen iedereen jong en mooi was en het leven eindeloos leek. Maar ik geef toe dat ik echt kan genieten van de muziek van Guy Deprez zijn radio programma De Préhistorie en Roy Orbison zijn "Pretty Woman", wat toch ook onder de noemer Nostalgie valt.