Kramer, Verschueren, Van Dale, Webster, Petit Robert: ik heb iets met woordenboeken. Met woorden vorm je zinnen en dat is taal. En ik hou van taal, gesproken, geschreven, beeldtaal, filmtaal, muziektaal. Soms ontbreken er woorden om een emotie uit te drukken. Vandaar mijn eigen dictionaire van onbenoemde gevoelens. Een woord zoals "hunkerspoeling" dat ik in mijn woordenboek toevoeg om die leemte op te vullen.
Hoe ouder ik word, hoe beter ik vroeger was. Ja, de hunkering naar de volle dagen van de jeugd kleurt de herinnering en zorgt voor een hersenspoeling. Dat besef van inkleuring noem ik hunkerspoeling. De oorzaak is ordinair jeugdsentiment. Nostalgie naar een tijd dat alles nieuw was en we ooit alles eens voor de eerste keer beleefden. Waar is de tijd toen we voor de eerste keer alleen de trein, de tram of de bus namen, de eerste keer als tiener met vrienden op café gingen en als groten vier pintjes bestellen, klinken en opdrinken. Op de kermis met een meisje in de rups en voor de eerste keer borstjes voelde toen de kap naar beneden ging. Met een liefje naar de cinema op de laatste rij tongzoenen. De eerste keer dat ik een dode zag toen Leopold, een 12 jarige klasgenoot, bij hem thuis opgebaard lag ten gevolge van de Aziatische griep. De eerste keer dat de Paladium cinema overschakelde op Cinemascoop en ik met vriendjes Ben-Hur ging zien op groot scherm. En later in 1960 de nouvelle vague met die Franse film Au bout de souffle van Jean-Luc Goddard met Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg. En de impact van de muziek van Bernstein in West Side Story. De ontdekking van de wereld zorgt er voor dat al die jeugdherinneringen steeds mooier en kleurrijker worden. Dat is hunkerspoeling. En dat krijg je als je lang moet nadenken als de vraag gesteld wordt: "wat is laatste keer dat je iets voor het eerst gedaan hebt?".
"Those were the days my friend
We thought they'd never end
We'd sing and
dance forever and a day
We'd live the life we choose
We'd fight and never
lose
Those were the days, oh yes those were the days".
