En nu eventjes over muziek

 Mijn muziek van het jaar is het Corona liedje van Katrien Verfaillie. Voor steeds onherroepelijk verbonden met de Lock-down van 2020. 

Rondtollend jaren verzamelen

De planeet aarde, waarop ik toerist ben, doet 365 omwentelingen rondtollend in een ellips rond de zon en komt dan op het zelfde punt terecht in haar baan rond de zon. Zo ben ik al 78 keer de zelfde plaats rond de zon gepasseerd. Ik vertoef nog altijd graag op deze planeet, blij dat mijn wieg op een goede plaats gestaan heeft. Het is hier prima. En ik beaam nog steeds de lyrics van Louis Armstrong's "What a Wonderful World". Hoewel de parlando versie van sir Richard Attenborough visueel prachtig is in de BBC trailer van Planet Earth. 

Ik ben geboren op woensdag 2 december 1942 om 22.30 u in Blankenberge. De Duitse bezetter had Organisation Todt opdracht gegeven om bunkers te bouwen voor de kustverdediging. De badstad was spergebied en de avondklok was ingesteld. Deze dag was de 336e dag van het derde oorlogsjaar. De zon kwam op om 8:26 en ging onder om 16.32. Die 2e december 1942 was de maximum temperatuur 5,1 °C, het was een grijze dag  en er was amper 1 uur en drie kwartier zon. De maan was 41% zichtbaar, de openbare straatverlicht was vanaf 20 uur gedoofd. Mijn vader heeft die avond de avondklok getrotseerd om in de donkere verlaten straten hun huisarts Dr. Van Damme gaan verwittigen van de nakende bevalling. Mijn moeder was 28 jaar, ik was haar eerst geborene. Mijn ouders waren blij dat alles vlot gegaan was. Het jaar voordien had mijn moeder na drie maand zwangerschap een miskraam gekregen van een tweeling. Ik was welkom.

Ik ben dus 78 jaar (oud). Dat zijn 28.491 dagen, ofwel 683.795 uren, oftewel 41.027.759 minuten. Sinds mijn geboorte zou mijn hart al meer dan 3 miljard keren geslagen hebben en dat mag gerust nog een tijdje doorgaan. 

Onlangs heb ik een definitie van oud zijn gehoord: wanneer de reden waarom je geen "Win for Life" lotje meer koopt, allen maar is omdat ge uzelf te oud vindt om er nog iets mee te doen mocht ge winnen. Age is a matter of mind, if you don't mind it doesn't matter. Een boutade maar waar.

Ondanks de anderhalve meter samenleving zonder persoonlijke ontmoetingen was het toch een goede verjaardag. Blij dat we het onder ons tweetjes thuis gezond en wel hebben mogen vieren. Het is zeker voor herhaling vatbaar, maar dan hopelijk in het gezelschap van al die mensen die we nu moeten missen. 

Wees gegroet en stel het allemaal goed.

Roland

Always look at the bright side of life

Schoonheid

Schoonheid, het woord dekt veel betekenissen. Schoonheid is de eigenschap van iets dat schoon is, iets dat mooi is, staat er in de Van Dale. "A thing of Beauty is a Joy forever", is de titel van een gedicht geschreven door John Keats in 1818. In 2020 ben ik het nog altijd eens met zijn bewering: "beauty is available to anyone who has eyes to see". Ik hou van schone dingen, ook al heb ik helaas niet de beste ogen. John Keats schrijft in zijn gedicht: "It will never pass away into nothingness". Een mooi kunstwerk is tijdloos, esthetiek geeft glans aan het dagelijks leven.

Ik hou van visuele schoonheid: schilderijen, grafiek, fotografie, beelden, film. De foto's van Stephan Vanfleteren, de TV serie met van Lieve Blancquaert over de cirkel van het leven: geboorte, huwelijk, overlijden , de beelden van Rodin, de bronzen naakten van Duriez, enz. Er is zo veel moois dat mij kan beroeren. De wereld is te mooi om onopgemerkt te laten ronddraaien. Na het loslaten van het netvlies in mijn linkeroog ben ik zo goed als blind op dat ene oog. Vandaar dat het kijken door mijn goed rechteroog nu een veel intenser visueel genot is. 

Ik kan ook intens genieten van mooie muziek en van gesproken tekst: De Pastorale van Ramses Shaffy en Liesbeth List, de liedjes van Jacques Brel en van zoveel andere zangers, het symfonisch intermezzo Meditation uit Thaïs van Massenet, Someone like you van Adele enz. Horen en genieten van mooie klanken is een bron van goed gevoel, zeker voor mij. What a beautiful world van Louis Armstrong en Summertime van Ella Fitzgerald blijven me ontroeren.

Vaneigens is de perceptie van schoonheid heel subjectief. De ene persoon kan iets heel mooi vinden, de ander totaal niet. Beauty is in the eye of the beholder. Dit idee duikt voor het eerst op in de 3de eeuw voor Christus in Griekenland. Er is nog steeds contradictie, niet alleen op de jurering van foto's en films, maar zeker bij Miss verkiezingen. Wat zijn de criteria om te bepalen wie het mooiste meisje wordt? Wie valt op blond, brunette, zwart of ros haar? En wie houdt er van gevulde borsten en kont of kickt op slank en androgyn? Elk zijn goesting.

Ik hou absoluut niet van rap en metal muziek, electronische boenk boenk gejengel, en ander repetitief en hersenloos duur dj-lawaai. Ik ben ook allergisch aan zogezegde moderne installaties met afval en rommel. Ooit ben ik eens het Gentse Smak van kunstpaus Hoet de 1ste gaan bezoeken. Ik ben er buitengekomen met een afkeer van die zogezegde "hedendaagse" kunst, het stond er vol met verschrikkelijk lelijke prullen, zoals die peperdure mosselpot. Ik heb er nog altijd spijt van dat ik Jan Hoet zijn Smak-tempel verlaten heb zonder klacht aan de kassa om mijn geld terug te vragen wegens oplichting en bedrog. Wat die kunstgoeroe uitgespookt heeft met het belastingsgeld van de brave burger is een schande. De graffitikunstenaars die grote gevel murals maken met spuitbussen zijn echte straatkunstenaars. En dan denk ik aan de Engelse straatartiest Banksy die echte pareltjes achterlaat op muren in de steden. Niemand kent zijn identiteit, en zijn gespoten stencils duiken altijd onverwacht op. Zoiets kan mij gelukkig maken. 

Fotomuseum Antwerpen

 De fototentoonstelling van de fotograaf Stehan Vanfleteren kende een grote toeloop, ondanks de verplichte online aankoop van de beperkte ticketten. De voorlaatste dag voor de sluiting op 14 september zijn we de tentoonstelling in het Antwerpse Fotomuseum gaan bezoeken. Ik volg al jaren het werk van deze fotograaf, die vooral bekend geworden is van zijn zwart/wit foto's in de Zeno van De Morgen. De super vergrotingen van zijn analoge portretten hebben hem bekend gemaakt, Maar Stephan Vanfleteren is meer dan een zwart/wit portret fotograaf, dat bewijst zijn ander werk.

Een week in Brodenbach aan de Moezel