Eindejaar 2015

Het is weer zover. De jaaroverzichten van alles wat er gebeurde in 2015, binnenkort barsten ze los op TV en in de kranten. Nu ja, een jaar gaat snel voorbij en de beelden van 2015 omvatten zeker heel veel miserie, geweld, wanhoop en angst. Maar als ik even stilsta en mijn eigen jaar overzie dan besef ik dat het een goed jaar geweest is voor mijn Jacqueline en ik, voor mijn familie en mijn naasten. Een jaar zonder ziekten, zonder ongevallen, zonder onheil, kortom een goed jaar. Een jaar zoals er hopelijk nog komen.

Straks selecteer ik mijn foto's bestemd voor het fotoalbum van 2015. Zal het een fotoalbum worden van Pixum, Albelli, Fuji of van een andere printcentrale? Dat is voor later, eerst de oogst van mijn fotografie sprokkelen en in een aparte selectiemap kopiëren. En dat is het moeilijkste, welke foto's kiezen en welke niet? Bij het zoeken naar de foto's die het best mijn jaar samenvatten krijg ik altijd een teleurstellend gevoel, ik had eigenlijk meer moeten fotograferen, ik mis “wow” momenten waarvan beelden ontbreken.

In de media gaat mijn fotografische bewondering vooral uit naar de fotobijlage 2015 van De Morgen. Een jaaroverzicht vol beklijvende, emotionele en esthetische foto's. De Morgen is de krant die het meest aandacht besteedt aan vormgeving en fotografie. Leen Van Baelen, chef fotoredactie, weet dat een sterke foto een journalistiek artikel een veel grotere impact kan geven. Tekst en beeld versterken elkaar. Maar ook de fotobijlage van 24 bladzijden in het Laatste Nieuws vandaag toont naast de harde foto's van de terreur, de angst, verloren onschuld en vergane zorgeloosheid ook de mooie momenten, de vreugde, de emoties vol levensgenot, liefde en passie. De wereld kan ook mooi zijn en het leven plezant. Wie zei dat ook weer? Alles wat ik leerde over het leven kan ik samenvatten in drie woorden: “Het Gaat Verder”. Prettige Kerstdagen.

Zwartwit

Kleur is zo vanzelfsprekend in digitale fotografie, net zoals kleur standaard is op televisie.
Ik heb zopas een boek geleend in de bib: Handboek Digitale Zwartwit Fotografie. Die Nederlandse auteur promoot nogal het fotograferen in zwartwit, amaai als ge het allemaal gelooft dan zijn de ware liefhebbers van "Fine Art Photography" allemaal zwartwit adepten. Persoonlijk denk ik dat foto's in kleur meestal beter uitkomen dan zonder kleur. De uitzondering maakt de regel, Slechts af en toe is een zwartwit meer sprekend en zou kleur zelfs storen. 

Toch heb ik eens wat zitten prutsen om een kleurrijke foto te ontdoen van zijn realiteit en er een zwartwit van te maken. En ik geef toe: het heeft wel iets.

Elena Shumilova

Wat een fotografe! Ik volg haar op 500px en sta telkens vol bewondering te kijken naar de foto's die deze Russische fotografe maakt van haar kinderen. En ik ben niet de enige die haar volg. Deze korte film is nog steeds een pareltje, een introductie in de wereld van Elena Shumilova. Klik hier 

Wil je meer zien van haar fotografisch talent, neem dan eens de tijd om naar haar 500px galerie te gaan. https://500px.com/elenashumilova

Ze is de koningin van het tegenlicht.

Fotomappen

Foto's Ordenen op je PC

Iedere fotoamateur ordent zijn foto's op zijn eigen manier. Als je veel foto's neemt dan begin je op de duur een wirwar van fotomappen te krijgen. Op internet las ik eens een artikel dat de voordelen van mappen op datum uitlegde en toen heb ik deze manier van werken toegepast. Het is mijn manier van ordenen en ik ben daar kontent van.

Stap 1 : Mappen namen geven

Zorg er voor dat je het overzicht niet kwijtraakt en geef je foto's en fotomappen in je
Afbeeldingen bibliotheek logische namen om ze later gemakkelijk weer te vinden. De
eerste stap is een goede indeling van je fotomappen. Je kunt beginnen met twee super
hoofdmappen te maken: “Mijn Foto's” en “Andere Foto's. In de hoofdmap “Mijn Foto's”
komen je eigen foto's terecht terwijl de hoofdmap “Andere Foto's” bestemd is voor
allerlei geïmporteerde foto's van het internet, uit leuke mails of van andere mensen.
In de hoofdmap “Mijn Foto's” kun je best eerst verzamelmappen aanmaken voor de
jaren (2011, 2012; 2013, 2014, enzovoorts). In die jaarmappen stop je de fotomappen.
Die fotomappen geef je een datum en een omschrijving. Gesteld dat je op 15 juli 2014
een uitstap gedaan heb naar Walibi dan zou die fotomap kunnen heten: 2014-07-15
Uitstap Walibi. Deze fotomap is eigenlijk een submap van het jaar 2014. Je foto's van
het verjaardagsfeestje van Anja steek je in de fotomap "2015-10-17 Verjaardag Anja".
Deze naamgeving op jaar-maand-dag zorgt er voor dat de fotomappen in de Windows
Verkenner op datum worden gesorteerd. Al de fotomappen van een bepaald jaar
staan automatisch chronologisch gerangschikt en je ziet ook aan de naam waar het
over gaat.

Stap 2 : Foto's importeren naar je harde schijf

Als je foto's importeert van je geheugenkaartje naar je PC kun je gebruik maken van
diverse gratis programma's zoals Picasa, Photo Gallery, Irfan View en het knappe
Faststone Image Viewer. Je kunt ook importeren met betalende programma's zoals
Lightroom en Photoshop Elements. Sommige programma's maken dan zelf een
fotomap aan en doen dan hun eigen ding waar ik niet zo gelukkig van word. Vandaar
dat ik eerst zelf een lege nieuwe fotomap aanmaak in Windows Verkenner op de juiste
plaats en met de juiste naam. Dus eerst datum dan pas de omschrijving. Dan pas
importeer ik de foto's van mijn geheugenkaart naar de vooraf klaar gemaakte fotomap.
Sommige foto's omvatten soms een grotere periode. Bijvoorbeeld je reis naar Italië in
September 2012 met 300 foto's tussen 28/8 en 16/9 kan gerust in een fotomap met
alleen jaar en maand met de naam "2012-09 Vakantie Italië". Gesteld dat je gebeten bent
door macro fotografie dan kun je alle macro foto's van 2013 onderbrengen in een map “2013 Macro” of desnoods alle macro's van alle jaren in één map 0001 Macro. Als je graag
vogels fotografeert stop dan heel je verzameling in één map 0002 Vogels. Enzovoorts.
Als Windows verkenner oplopend op naam sorteert begint het met de vier cijferige
nummering: 0001 is de eerste verzamelmap en dit jaar is 2015 de laatste verzamelmap.
De onderliggende submappen met de foto's staan dankzij de datum meteen ook
chronologisch. Begin elke submap met een 4-delig cijfer zodat ze goed gesorteerd
kunnen worden. In het begin een beetje werk, maar nadien wel veel comfortabeler.

Stap 3 : Naam van foto's wijzigen

Je camera nummert je foto's volgens een eigen systeem en zo belanden ze uiteindelijk
ook op de harde schijf van je computer. Maar foto's met de naam DSC0-01583.jpg en
DSC-02369.jpeg zeggen eigenlijk niets. Vandaar dat je best de naam van de foto's
wijzigt in een omschrijving die wel iets zegt. Daarvoor zou je beroep kunnen doen op
een programma zoals Faststone Image Viewer om de namen te herbenoemen maar je
kan het ook binnen de Windows Verkenner doen. Navigeer met uw Verkenner naar de
map met foto's die je wilt herbenoemen. Kies liefst de miniatuurweergave zodat je de
foto's ziet. Vervolgens selecteer je de foto's binnen die map door CTRL+A. Ze staan nu
allemaal klaar om te herbenoemen. Rechtsklik op de eerste uit uw selectie en kies
Naam Wijzigen: je zult zien dat de naam van de eerste foto gemarkeerd staat. Nu kies
je een relevante naam voor de gehele reeks zoals bijvoorbeeld: Citytrip2015Parijs. Als
je bevestigt met de Enter-toets krijgt je eerste foto de naam Citytrip2015Parijs(1).jpg en
de volgende foto's krijgen automatisch dezelfde naam met oplopende nummers (2) (3)
enzovoorts. Als je dus later een map opent zie je de foto's gesorteerd op naam, met
een benaming die je tenminste iets zegt.

Roland De Pauw

Raw of Jpeg, voor elk wat wils

Jpeg of Raw, comfort versus work-flow

Iedereen die een passioneel fotograaf is zweert bij Raw in plaats van JPEG. Google maar eens “Raw versus Jpeg”. De pleidooien om te kiezen voor een digitaal negatief zijn niet te tellen, de argumenten om de camera beeldprocessor ongebruikt te laten en zelf je Raw negatieven te ontwikkelen zijn legio. Inderdaad als je opname niet correct belicht is kan je heel veel corrigeren met behulp van een Raw bestand. Maar toch pleit ik voor de herontdekking van de voordelen van Jpeg.

Wanneer ik overschakelde van Jpeg naar Raw dacht ik ook dat al die inspanning met Lightroom en Photoshop absoluut nodig zijn om foto's beter te maken. Toen las ik toevallig een artikel in een tijdschrift dat de beeldprocessors zo goed zijn geworden dat het niet nodig is om steeds uitsluitend in Raw te fotograferen. Pas toen ik Raw + Jpeg instelde op mijn nieuwste fototoestel en zelf serieus begon te vergelijken kwam ik tot het inzicht dat die ingebouwde image processor inderdaad heel goede resultaten gaf. Meestal bleek de image processor het juist te hebben en een correcte Jpeg te bakken. Kortom ik moest tijd en moeite doen achter mijn PC om een zelfde resultaat te bereiken, laat staan om dat te overtreffen. De belangrijkste vereiste is dat je een goed belichte foto maakt, en dat je de belichtingscorrectie mogelijkheden van je toestel goed kent. De beste strategie om zo weinig mogelijk tijd te verliezen achter je PC met je schuivertjes van Photoshop of Lightroom is zorgen voor een correcte opname zoals in het analoge tijdperk van de dia's.

De fabrikanten van fototoestellen investeren fors in het verfijnen van de processor technologie. De image processors doen aanpassingen aan de helderheid, de witbalans, de scherpte en het contrast en bovenal compenseren het beeld van de camera sensor en de lens. In Lightroom moet je zelf lenscorrectie kiezen bij de ontwikkeling van een Raw. Bij een Jpeg gebeurt de lenscorrectie reeds in de camera. De processors zoals Canon Digic, Nikon Expeed, Fuji EXR, Panasonic Venus Engine, Sony Bionz enz. zijn perfect in staat om het beeld van de sensor en de lens te optimaliseren en hebben er veel knowhow en tijd in gestoken. De image processor niet gebruiken en je Raw thuis ontwikkelen met je computer is te vergelijken met je rauwe etenswaren gaan kopen in het restaurant en thuis in je keuken je gerecht en je saus zelf maken. Het restaurant van je cameraproducent heeft veel geld gestoken in zijn keuken en zijn personeel en de chef koks bieden mooie menu's aan. Ik kies in het menu voor een neutraal kleurprofiel, geen effecten, de hoogste compressiekwaliteit en de hoogste fotoresolutie. In Raw is “expose-to-the-right” een goede strategie, ik stelde altijd +1/3 stop compensatie in. Jpeg heeft dat niet nodig, dan zet ik de compensatie uit. Alhoewel die 1/3 stop bij Jpeg niet zo veel verschil maakt. Bij opnames met hoog contrast kies ik wel voor een curve met – 2 of -3 hooglichten en +2 of +3 schaduwen. Soms kies ik ook voor “vivid” in plaats van “neutraal”. En als er toch een Jpeg moet gecorrigeerd worden gebruik ik Lightroom op dezelfde manier als bij een Raw. Maar ik fotografeer liever dan te Lightroomen.

Het is niet alleen in de politiek of in de godsdienst dat er dogma's gelden. Ook fotografie ontsnapt niet aan de dogmatische wetten en de mantra's. “Alleen vaste prime objectieven”, “alleen viewfinders”, “alleen full-frame sensors”, “alleen spiegelreflex camera's”, “alleen Raw bestanden”, en nog tal van andere dogma's. De ontwikkelaars van Adobe Lightroom en Photoshop loven vaneigens de mantra van de “Alleen Raw” clubleden.

Het blijft een kwestie van licht.

Ik hou van het licht in de morgen, voor de zon hoog aan de hemel staat; en ook van het blauwe uurtje, net als de zon onder de horizon verdwenen is en er nog een blauwe schemering is. Gisterenmorgen kwam de zon eindelijk door de nevel en in dat half uurtje doorbraak heb geprofiteerd om het herfstlicht vast te leggen. Dus snel met de fiets naar het park in Loppem, nog net op tijd voor de mist compleet verdwenen was. De herfst heeft nu eenmaal zijn charme.

 

Spiegelloos - het einde van de reflex camera?

Spiegel versus Spiegelloos

Systeemcamera's zijn aan een steile opmars bezig en veroveren sneller dan voorzien een
groeiend stuk van de taart. Is de spiegelrelfexcamera einde loopbaan? Zo een vaart zal
het wellicht niet lopen maar de verkoopcijfers zijn wat ze zijn, en de klant heeft altijd gelijk.
Na meer dan tachtig jaar ziet de toekomst van de SLR er niet goed uit.

In 1933 zag de eerste reflexcamera het levenslicht, en al snel verdrong de spiegelreflex de
twee-oogcamera van weleer. De compacte meetzoeker camera's van Leica en consoorten
behielden hun trouwe aanhang bij de persfotografen maar de reflex rukte
onweerstaanbaar op. Na de tweede wereldoorlog groeide de spiegelreflex uit tot dé
camera voor professionele fotografen en enthousiaste amateurs. De Japanse fabrikanten
met Canon, Nikon, Olympus op kop veroverden de markt met hun analoge reflexcamera's.
De optische zoeker en de verwisselbare objectieven waren een troef en boden een betere
beeldkwaliteit. De kwaliteit van de 35 mm fotofilm was enorm geëvolueerd en bleef sterk
gewaardeerd. Maar toen kwam de digitale revolutie. Ook na de digitale omwenteling
behielden de spiegelreflexen hun leidersplaats. De beeldkwaliteit van de DSLR 
 bleef superieur ten opzichte van de digitale compact, deels door de grotere sensor, door de betere lenzen, door de snellere opnamereactie enz. 

En toen kwamen de spiegelloze systeemcamera's ongeveer 5 jaar geleden oprukken met
sterke troeven: goede beeldkwaliteit, een sterk verbeterde elektronische zoeker plus
liveview scherm, kleiner en lichter dan de zware reflex toestellen. Een steeds grotere
groep enthousiaste fotografen wordt bekoord door de Fuji X-Pro, de Olympus OM-D, de
Sony NEX en Alpha en tal van andere spiegelloze camera's. In de fotomagazines en op de
fotografie websites komen er lovende reviews en plots zijn er bekende grote fotografen die
overschakelen van reflex naar spiegelloos. Veel hogere rates,en vooral de kwaliteit die niet moet onderdoen voor de klassieke reflex enz.  

Ik ben de gelukkige eigenaar van een DSLR met een optische zoeker en een opklappende
spiegel en van een spiegelloze Panasonic met een electronische zoeker en een 3 inch
display. Ik geef absoluut de voorkeur aan de electronische oogzoeker, heel scherp en je
ziet meteen wat het resultaat zal zijn, in kleur, zwart/wit, levendig of neutraal. Ook in heel
duistere omstandigheden heeft de electronische zoeker een veel beter beeld dan de
optische zoeker. Beiden hebben hun voordelen en hun beperkingen, en ik ben best
tevreden van beide toestellen. Maar toch geloof ik dat de toekomst spiegelloos is.

Blijven filmen tot je er bij valt

Je moet het maar doen als cameraman om veruit de langste non-stop clip te draaien met een zware filmcamera op een steadycam. In de film "Atonement" wordt het strand van Duinkerke het chaotisch decor van duizenden omsingelde Franse en Engelse soldaten die op de vlucht zijn voor het oprukkende Duitse leger. De filmscene met duizenden figuranten, paarden, vrachtwagens was zorgvuldig gepland. De regisseur had een hele ploeg assisten om alles perfect te coördineren want het moest in één take met een panaflex filmrol van 500 ft opgenomen worden. Die pellicule kon slechts 5min 40 sec draaien. Het was die dag behoorlijk slecht weer geweest, pas tegen de avond was filmen mogelijk. Duizenden figuranten stonden klaar, uitstel was niet meer mogelijk. Er was al geoefend met de camera zonder film en toen begon de langste steadycam non-stop opname van 5 minuten 30 sec. Het was voor de zwaar geladen cameraman fysisch uitputtend maar de mentale stress om de filmopnamen te laten lukken, was naar zijn zeggen, enorm belastend.

Kijk zelf eens naar de beroemde sequence van Atonement Dunkerk Beach. Daar is zelden gezien. Geen montage van 35 shots zoals tegenwoordig in de moderne Hollywood films, maar één lang shot. Klik hier voor de steadycam filmsequence
Geniet er van.

Geheugen

Herinneringen, het verleden vastgelegd in flarden van beelden, van klanken, van smaken, ja zelfs van geuren. Soms ruik ik iets en de geur alleen al roept een herinnering te voorschijn, plots uit het niets floept er beeld op uit een ver verleden. In mijn kinderjaren gebruikte mijn vader na het scheren een aftershave in een wit flesje met de naam Tabac. Iets dat al lang niet meer in de mode is. Onlangs rook ik toevallig hetzelfde parfum op straat en voelde ik me plots terug het kleine jongetje op de schoot van mijn papa. Blijkbaar zijn mijn zintuigen de trekker die de herinnering starten. Ik heb het soms met bepaalde muziekklanken die me ook terug katapulteren naar het verleden. Onlangs hoorde ik "This is my Island in the sun" van Harry Belafonte, een liedje uit de oude doos die je nooit niet meer hoort op de radio, en dat triggerde een herinnering aan de cinema Paladium in Blankenberge, waar ik vermoedelijk ooit een film moet gezien hebben waar die song in voorkwam. Ik zou begot niet weten welke film, en of er wel ooit een film gemaakt is waar dat Island in the sun in voorkwam. Maar ik associeerde de muziek met die filmzaal. Bizar.

In onze hersenpan worden er miljoenen herinneringen opgeslagen waar we ons zelf niet van bewust zijn. Gelukkig worden de meeste impulsen weer gewist en slechts een fractie blijven gespijkerd in het geheugen. Ik vraag me alleen af hoe het komt dat we ons bepaalde dingen kunnen herinneren en andere kompleet niet. Plezante ervaringen, ingrijpende gebeurtenissen, blijde of triestige momenten, nuttige of kompleet nutteloze informatie. Wat bepaalt er dat iets onthouden wordt en andere niet? Ik weet het ook niet. Nu ja, ik lig er ook niet wakker van. Maar af en toe ben ik toch blij dat er weer een flash herinnering opduikt uit een ver verleden.

Santiago de Compostella

De kathedraal van de pelgrims zoals je nog nooit gezien hebt.
De combinatie van een octocopter drone met een go-pro leveren fantastische beelden op.
De imposante muziek en de luchtbeelden maken er iets fascinerend van.Klik hier om de kathedraal te bezoeken.

de horde

De ene mens heeft al meer inlevingsvermogen dan een ander. Empathie is een sociale verworvenheid die het samenleven gemakkelijker maakt. Medegevoel in de emoties van een medemens maakt je leven rijker. De foto van het verdronken Syrische jongetje, aangespoeld op het strand in Bodrum, is een krachtig iconisch beeld dat ons doet meevoelen met de miserie van de vluchtelingen op de vlucht voor de oorlog, de miserie, het IS kalifaat en de uitzichtloosheid. De empathie is er: moest ik in die situatie zijn dan zou ik ook vluchten. Zelfs mijn leven riskeren op zee in een gammel bootje om een menswaardig bestaan te zoeken. Helaas komen er steeds meer en meer. De horde moslims is niet meer te stoppen.

Europa kan cijfermatig de vluchtelingen opvangen. Of het nu 0,50 % of 1% van de totale Europese bevolking uitmaakt, doet er niet toe. Alleen de verdeling over de verschillende Europese landen moet nog afgedwongen worden. Het wordt wel een kwestie van inburgering, aanpassing aan de Europese maatschappij, kortom integratie. En daar ben ik niet al te gerust in. Als ik zie dat de vroegere emigranten uit Marokko, Algerië en Tunesië zoveel moeite hebben om ingeburgerd te geraken en dat er zelfs derde generatie Magrebiens zijn die de rug toekeren naar onze samenleving en radicaliseren tot IS strijders en hier de sharia willen invoeren, dan ben ik inderdaad bang. Er komen steeds meer en meer moslims, en die eisen moskeën, halal voedsel, hoofddoeken op school, extra feestdagen en eigen schapen slachthuizen, enz. Ge zoudt van minder Islamofoob worden. Ik vrees dat al die Syrische vluchtelingen die hier zullen komen wonen, hun islamistische levenswijze zullen willen bewaren, dat hun vrouwen allemaal gesluierd zullen rondlopen, en nieuwe moskeën zullen eisen. Kortom een eigen moslim samenleving, die haaks staat op onze Europese normen en waarden, en dat die Syriërs zich niet zullen integreren. En dat zal onherroepelijk wrevel, angst en woede oproepen. Ik vrees dat op langere termijn Europa zal onder de voet gelopen worden door de islamisten. Als ge surft naar de volgende website zit de kans er in dat ge ook een beetje islamofoob wordt.  Klik hier en vorm zelf uw gedacht.

Flash Mob

Waar zijn de Flash Mob's gebleven? Ik hou van zo een zorgvuldig georkestreerd optreden in een publieke setting, allemaal op voorhand goed gepland en dan zogezegd spontaan voor niets vermoedend publiek opgevoerd. De reacties van de toeschouwers zijn altijd heel filmisch. De spontane blije gezichten, de openvallende mond, de kinderogen die blinkend lachen. Dat maakt een Flash Mob zo intens, de pure verwondering, het onverwachte bewonderen. Kortom, de bevordering van het bruto nationaal geluksgevoel, een statistisch gegeven dat de Nationale Bank dringend zou moeten invoeren. Een Flash Mob maakt uitvoerders, toeschouwers, filmers en fotografen, en zelfs de internauten gelukkig. 
Deze is ook al enkele jaren geleden gefilmd in Spanje. Zet je neer, boxjes open en geniet van de ode aan de vreugde.