Over mensenkijkers, beeldbouwers en lichtjagers

Fotografie is schrijven met licht. Het ogenblikkelijk vastleggen van een visueel beeld dekt veel verschillende behoeften. Er zijn verschillende soorten fotografend, die allemaal één ding gemeen hebben: ze leggen één moment stil. Het gaat over kijken en het bevriezen van het moment van het geziene.

Je hebt de fotografen die proberen het menselijk gebeuren in de stad vast te leggen in hun straatfoto's. Straatfotografen zijn vooral kijkers. Zeker ook een kunst zoals de straatfotografie van Alan Schaller: mensen in de stad. 

Dan heb je de fotografen die het licht proberen naar hun hand te zetten in een bepaalde situatie, portretfoto's en zo bewerken met Lightroom en Photoshop. Zij creeën het beeld. Zij zijn de beeldbouwers die hun verbeelding omzetten in een afbeelding. Zoals Bella Kotak, een echte foto artieste. 

Daarnaast heb je de lichtjagers, die zoeken naar het juiste beeld in het juiste licht, zonder enige manipulatie van het onderwerp. Zoals Karen Hutton, de landschapsfotografe 

Er zijn nog veel meer soorten fotografie. En eigenlijk is het enige dat telt dat we er plezier in hebben, ook al is het zinloos om ook maar te denken dat de tijd kan opgeslagen worden in stilstaande of bewegende beelden. De tijd vliegt voorbij en laat slechts zijn schaduw achter. Het verlangen om een vluchtig moment te herbeleven. Maar het blijft voor fotografen een behoefte die om bevrediging roept.

De koningin van de tegenlicht fotografie: Elena Shumilova

 Elena Shumilova, de Russische fotografe, is internationaal bekend geraakt door de schitterende foto's die ze maakte van haar jonge kinderen en op het internet plaatste. Haar website kreeg steeds meer volgers en toen een duits bedrijf postkaarten drukte met foto's van haar steeg de belangstelling van fotoliefhebbers pijlsnel. 

Zij is architecte, werkte in Moskou, en verhuisde met haar gezin naar de buiten rond Andreapol, in de Tver natuurregio.Elena gaf wat fotografie seminaries en dank zij haar bekendheid werd ze ook gevraagd voor workshops in het buitenland. Sindsdien geeft ze wereldwijd in veel landen workshops, o.a in België, Duitsland, Engeland en Ierland is ze geweest. Ik ben een van de duizenden volgers op FlickR en op 500px en kijk altijd uit naar nieuw werk dat ze publiceert op deze platformen. Elena Shumilova werkt graag met tegenlicht en subtiele bijverlichting. Wat mij zo aanspreekt is de poëtische sfeer die van haar foto's uitgaan. Zij beheerst de universele taal van pure simpele schoonheid. Kijk eens naar haar SmugMug van 2015 om een idee te krijgen van deze Foto artiste.

Ondertussen komen er steeds meer fotostijlen bij, en zie je haar kinderen opgroeien. Neem eens de tijd om te scrollen door de honderden foto's op haar Flickr account en kijk eens naar haar video's. Geniet van de schoonheid van mooie afbeeldingen.

Elena Shumilova Flickr

Sticker van de dag

Het leven is als ...............

Pasen

Het is Pasen 2021. Een beetje in mineur, net zoals die van vorig jaar. Ik heb het niet zo met die paashaas die eieren legt. Toen, in mijn jonge jaren, waren de klokken in de kerk in de heilige week stil en waren ze weggevlogen naar Rome. Op Pasen kwamen de klokken terug en dropten ze overal eieren, de meeste waren gekookte en geverfde eieren en soms vonden we ook enkele bruine chocolade eitjes. Van paashazen was er geen sprake. En op Pasen had de bakker speciaal brood in de vorm van een klok, bestemd voor de ontbijttafel op deze feestdag. En we wensten iedereen een Zalige Pasen. Een katholieke traditie die praktisch uitgestorven is. De tijd vliegt voorbij, zoals ze zeggen. Maar toch blijft die christelijke sfeer toch ergens sluimeren en heeft ze nog altijd impact op mij. Vandaar dat de "Hallelujah" van deze 2 zusje mij ontroert. 

 

Uit mijn muziek memorie box: de navel van Shakira

Zeker in deze tijd van Corona beperkingen duiken de herinneringen op naar de festivals en de concerten waar we onbezorgd met duizenden anderen konden genieten van muziekoptredens. Nostalgie naar vervlogen tijden waarvan ik hoop dat ze ooit wel weer mogelijk zullen zijn.

Wij hebben indertijd volop genoten van veel groepen en artiesten. Ik herinner mij de show van Shakira in het Antwerps Sportpaleis, van jaren geleden. We hadden een dure plaats met vol uitzicht op het podium en op de grote led-schermen die Shakira in licht van de supertrouper-spots toonden in volle glorie. Ik vind nog altijd dat haar Hips Don't Lie het meest sensuele zinnestrelende nummer was dat ik ooit gezien heb in het sportpaleis. Shakira is onbetwist de zangeres met de mooiste navel. Als ik Waka-Waka of Whenever-Whereever hoor op de radio dan denkt ik spontaan aan haar buikdansje in het Sportpaleis.

             

Pier van Blankenberge

 Binnenkort wordt de wandelpier afgebroken en heropgebouwd. Inderdaad de gangway was volledig afgeleefd, de betonrot had alles aangetast. De bouw van de nieuwe pier zal 4 jaar duren. Op de valreep heb ik in maart '21 nog deze snapshots gemaakt. Ik kijk wel uit naar de bouw, dat beloofd best indrukwekkend te worden.

40 jaar in 3 minuten

Nu dat het 1 jaar geleden is dat we geconfronteerd werden met de Covid 19 pandemie en de bijhorende Corona maatregelen, wordt het besef "tijd" toch iets anders ervaren. Is het nu door mijn leeftijd dat ik mij steeds meer bewust wordt hoe snel en onherroepelijk het leven voorbij vliegt en dat het geen zin heeft er mij daar zorgen over te maken. En dan denk ik aan de boutade van Robert Frost: "In three words I can sum up everything I've learned about life: it goes on".

De 4 zusters Brown zijn de perfecte illustratie van Robert Frost zijn quote.

Het is goed om te leven en oud te worden.

Tijd is een subjectieve gewaarwording

 We zitten met zijn allen op een ronddraaiende kermismolen, elk in zijn eigen rondtollend bakje. Die bak draait rond zijn as in 24 uur, dat noemen we één dag. Terwijl we zo rondtollen draait de molen cilindrisch verder. Als de kermismolen weer passeert op de zelfde plaats waar we in ons bakje gestapt zijn, dat noemen ze dat één jaar. Dan zijn we circa 365 dagen rondgetold. 

Iedere as-rondtolling duurt exact één dag en iedere toer rond onze zon duurt exact één jaar. Tijd is een meetbaar gegeven, verdeeld in uren, minuten, seconden, nanoseconden enz. Maar voor ieder levend wezen is tijd een relatieve ervaring. Als je naar iets verlangt kan de tijd vervelend traag gaan, maar wanneer je druk bezig bent dan vliegt de tijd voorbij. Een uur kan heel lang duren maar soms is een uur in een zucht voorbij.

Hoe ouder ik word hoe sneller dat de dagen en de weken gaan. Dat gevoel zal wellicht wel iedereen hebben. Het cliché dat gepensioneerden weinig tijd hebben is wel waar. Deze gewaarwording heeft geen naam. John Koenig heeft nieuwe woorden gecreëerd om al die menselijke gevoelens, zorgen en angsten te benoemen. Zijn Dictionary of Obscure Sorrows is schitterend gemaakt. Zijn Tubes vol videoclips onderstrepen zijn visie. Elk van zijn Tubes met een zelf uitgevonden woord heeft een zinnige impact. John Koenig zijn Dictionary is een van mijn favoriete vlogs.

Uit mijn muziekmap opgedolven.

 Mijn muziekdoos op iTunes bevat veel verzamelmappen met allerlei soorten muziek opgebouwd over zeker 20 jaar. Ik heb zo pas gecheckt op mijn iTunes en sta er zelf van te kijken: 37GB omvat 778 albums met 8822 tracknummers goed voor 22,1 dagen nonstop muziek. Een heel diverse mix.

Ik beken dat ik een omnivore muziekliefhebber ben: van lekkere popdeuntjes, rock, luisterliedjes, Franse chansons, Ierse folk, knuffelmuziek, klassiek, blues en romantische ballads enz. Eigenlijk is mijn muziekvoorkeur intuïtief en subjectief afhankelijk van het moment. De polonaise van Christof, Viva de Romeo's kan afwisselen met Meditations uit Thaïs van Massenet, van Abba tot Bach.

Ik hou van zangeressen: van de a van Adele, Angèle,  en Aretha Franklin tot de z van de Nederlandse Zazi, en de Franse Zaz.

Sommige liedjes worden sterker met beelden. Christina Aguilera is net zoals Lady Gaga best met een passende clip. Het zijn beiden schitterende zangeressen met een breed gamma van stijlen. Zeker Christina Aguilera is een kameleon. Hurt blijft een van mijn favorieten: een mooie song.

    

favoriete song van het moment: I say

 Toen ik "I say" hoorde op de radio dacht ik dat het een song van Adele was. Die krachtige stem met een uitgebreid register, de mix van zachte intieme passages en passionele uithalen, het is het soort liedjes vol emotie en melodie die mij aanspreken. Het is niet Adele maar Lauren Daigle,

Een naam om te onthouden, wat een mooie stem. Dat beloofd.

En nu eventjes over muziek

 Mijn muziek van het jaar is het Corona liedje van Katrien Verfaillie. Voor steeds onherroepelijk verbonden met de Lock-down van 2020. 

Rondtollend jaren verzamelen

De planeet aarde, waarop ik toerist ben, doet 365 omwentelingen rondtollend in een ellips rond de zon en komt dan op het zelfde punt terecht in haar baan rond de zon. Zo ben ik al 78 keer de zelfde plaats rond de zon gepasseerd. Ik vertoef nog altijd graag op deze planeet, blij dat mijn wieg op een goede plaats gestaan heeft. Het is hier prima. En ik beaam nog steeds de lyrics van Louis Armstrong's "What a Wonderful World". Hoewel de parlando versie van sir Richard Attenborough visueel prachtig is in de BBC trailer van Planet Earth. 

Ik ben geboren op woensdag 2 december 1942 om 22.30 u in Blankenberge. De Duitse bezetter had Organisation Todt opdracht gegeven om bunkers te bouwen voor de kustverdediging. De badstad was spergebied en de avondklok was ingesteld. Deze dag was de 336e dag van het derde oorlogsjaar. De zon kwam op om 8:26 en ging onder om 16.32. Die 2e december 1942 was de maximum temperatuur 5,1 °C, het was een grijze dag  en er was amper 1 uur en drie kwartier zon. De maan was 41% zichtbaar, de openbare straatverlicht was vanaf 20 uur gedoofd. Mijn vader heeft die avond de avondklok getrotseerd om in de donkere verlaten straten hun huisarts Dr. Van Damme gaan verwittigen van de nakende bevalling. Mijn moeder was 28 jaar, ik was haar eerst geborene. Mijn ouders waren blij dat alles vlot gegaan was. Het jaar voordien had mijn moeder na drie maand zwangerschap een miskraam gekregen van een tweeling. Ik was welkom.

Ik ben dus 78 jaar (oud). Dat zijn 28.491 dagen, ofwel 683.795 uren, oftewel 41.027.759 minuten. Sinds mijn geboorte zou mijn hart al meer dan 3 miljard keren geslagen hebben en dat mag gerust nog een tijdje doorgaan. 

Onlangs heb ik een definitie van oud zijn gehoord: wanneer de reden waarom je geen "Win for Life" lotje meer koopt, allen maar is omdat ge uzelf te oud vindt om er nog iets mee te doen mocht ge winnen. Age is a matter of mind, if you don't mind it doesn't matter. Een boutade maar waar.

Ondanks de anderhalve meter samenleving zonder persoonlijke ontmoetingen was het toch een goede verjaardag. Blij dat we het onder ons tweetjes thuis gezond en wel hebben mogen vieren. Het is zeker voor herhaling vatbaar, maar dan hopelijk in het gezelschap van al die mensen die we nu moeten missen. 

Wees gegroet en stel het allemaal goed.

Roland

Always look at the bright side of life