Het gevoel dat de tijd je ontglipt, zoals los zand door je vingers glijdt, Wie kent dat niet. Net zoals je op een sneltrein zit en door het raam ziet hoe de dorpen, de stationnetjes en de akkers voorbij flitsen, hoe het leven buiten je rijdende cocon uit het gezichtsveld verdwijnt. Hoe omschrijf je dat gevoel? Wat is de naam voor die bewustwording dat je eigen participatie aan het leven essentieel is. Het besef dat het verzamelen van momenten waardevoller is dan het vergaren van materiële spullen, zou dat alleen maar het gevolg zijn van het ouder worden? Als ik terug kijk naar vroeger ervaar ik veel meer vreugdevolle herinneringen aan de momenten dat we iets beleefd hebben dan aan de verwerving van dure dingen. Die goedkope zwerfreis van drie weken met een rugzak, ferry hoppend van de griekse Sporaden eilanden Skiatos, Skiathos en Lefkas. De b&b overnachtingen bij de griekse particulieren, zon, zee en verlaten stranden, zijn momenten die op de hd van ons geheugen gebrand blijven. Hadden we toendertijd dat nieuw modern salon gekocht of ander spul gekocht, dan weet ik zeker dat we ons dat zeker niet meer zouden herinneren. Maar dat we moe en voldaan in dat dorpshuisje in Skopelos op het dak onder de blote nachthemel hebben gelegen en onder een dekentje naar de melkweg keken, ja, dat zijn memorabele momenten die ze ons nooit meer kunnen afpakken.
