Mijn blog: de kroniek van ingevulde verloren tijd. Het bewijs dat bezig zijn niet noodzakelijk nuttig moet zijn. Als het maar plezant blijft. Af en toe eens wat fotootjes showen, wat onzin uitkramen, en ook wat provoceren, allemaal de expressie van mijn chaotische fantasie. Of zou het toch een therapie zijn tegen dementie?
Oud maar nog steeds gekoesterd zit het nog steeds in mijn innerlijke muziekdoos. De televisie opname van Adele haar concert in de Royal Albert Hall in 2011 heb ik indertijd twee keer gezien op televisie. Adele heeft op mij een grote indruk gemaakt en haar CD "21" is nog altijd fantastisch. Wat een stem, wat een performance, en zoveel prachtige nummers met tijdloze klasse. Ja, Adele blijft mij aanspreken.
Haar "someone like you" is een van mijn favoriete songs. Kijk eens naar het publiek in de Londense Royal Albert Hall en geniet van dit onvergetelijk optreden van Adele.
In Anderlecht is zopas een basketplein hernoemd naar Mehdi Bouda, een 17-jarige allochtoon die in 2019 om het leven kwam toen hij als verdachte op de loop was voor de politie bij een drugdeal en per ongeluk door een politievoertuig werd aangereden. Het voorstel ging uit van een gemeenteraadslid van Vooruit (ex-SP.a), Safouane Akremi.
In normale landen worden straten en pleinen vernoemd naar personen die iets positiefs gedaan hebben voor de gemeenschap. Hier worden ze nu dus op voorstel van Vooruit vernoemd naar allochtonen die op de vlucht slaan voor de politie als er controles worden uitgevoerd op drugbezit en drugdealen.
De Vlaamse agente Kitty Van Nieuwenhuysen, destijds 23, werd intussen al meer dan 10 jaar geleden doodgeschoten door drie allochtone gangsters vlakbij Brussel. Twee van de drie moordenaars zijn intussen alweer vrijgelaten. Er is in Brussel nergens een plein genoemd naar Kitty, laat staan dat er een muurschildering werd aangebracht om haar te gedenken.
We zijn bezig onze keuken aan het renoveren. De kasten blijven behouden met enkele aanpassingen maar met nieuwe deuren en laden, een nieuwe lichtere kleur, nieuw werkblad enz. Kortom het zal er allemaal strakker en lichter uitzien. Een nieuw uitzicht vraagt uiteraard ook om een nieuw behang. We gingen met volle moed aan de slag. Eerst het plafond afwassen, eerst laag verf, tweede laag verf. Het oud behang afweken en een nieuw vliesbehang aanbrengen. Elke dag ontdekten we alle twee nieuwe spieren en gewrichten in onze nek, schouders, armen en rug. Zo bots je onherroepelijk op je limieten. Steeds meer voelde ik dat een oud lijf geen geschenk is. Jacqueline en ik zijn preus dat we het toch gefikst hebben maar beseffen nu dat dergelijke afbeulingen niet meer voor ons is. Het is goed voor deze keer, maar daarmee stopt het.
Gelukkig hebben we in het weekend de bevrijding van de terrassen gevierd. Zaterdag zijn we naar Nieuwpoort geweest: overal volle terrassen. Zondag zijn we hier in Loppem samen met Ivan en Peggy iets gaan drinken in de tuin van het nieuwe café van Kevin. Een mooie vernieuwde zaak dat een succes zal worden. Zeker een aanrader.
Ik heb zopas op mijn PC de gratis LibreOffice Writer geïnstalleerd als alternatief voor de betalende Microsoft Office, want mijn 365 office licentie is verstreken en ik vertik het om elk jaar Microschoft Bill Gates rijker en rijker te maken. Deze writer werkt het zelfde als Word. Powerpoints kan ik maken met Pro Show, en voor alle andere toepassingen heb ik de LibreOffice. Nu de SNT cursussen nog altijd online met Zoom en Teams doorgaan volg ik vooral Webinars, leer van tutorials op YouTube en op seniorennet volg ik les voor de nieuwe Photoshop Elements 2021. Corona heeft als gevolg dat het aantal webinars spectaculair gegroeid is. Ook de tutorials met informatie zijn niet meer te tellen. Ik probeer toch elke dag iets bij te leren of te herleren. Maar ik geef toe dat online leren op een scherm thuis toch minder plezant is dan met medecursisten en een leuke docente in een klasje samen te zijn. Zoom, Teams, Whatsapp, Facebook Messenger en Facetime zijn nog nooit zo veel gebruikt. Mensen hebben nu eenmaal behoefte aan communicatie met anderen. Al is er ook niets mis met het oude e-mail verkeer dat weliswaar niet meer zo populair is bij de min55ers maar dat nog niet dood en begraven is.
In aansluiting op mijn laatse posts over het voorbij gaan van het leven, past dit bijvoegsel naadloos aan. Je kunt vaneigens het bestaan kapot filosoferen en eindeloos lullen over ons tijdelijk verblijf op deze aardkloot, maar er een mooi lied over maken zoals Willem Vermandere, dat is er knal op.
De Westvlaamse troubadour en zijn klarinet raken mij tot in het diepste van mijn ziel. Zet je boxjes open, leun achterover, start Willem, sluit je ogen, en luistert.
Het gevoel dat de tijd je ontglipt, zoals los zand door je vingers glijdt, Wie kent dat niet. Net zoals je op een sneltrein zit en door het raam ziet hoe de dorpen, de stationnetjes en de akkers voorbij flitsen, hoe het leven buiten je rijdende cocon uit het gezichtsveld verdwijnt. Hoe omschrijf je dat gevoel? Wat is de naam voor die bewustwording dat je eigen participatie aan het leven essentieel is. Het besef dat het verzamelen van momenten waardevoller is dan het vergaren van materiële spullen, zou dat alleen maar het gevolg zijn van het ouder worden? Als ik terug kijk naar vroeger ervaar ik veel meer vreugdevolle herinneringen aan de momenten dat we iets beleefd hebben dan aan de verwerving van dure dingen. Die goedkope zwerfreis van drie weken met een rugzak, ferry hoppend van de griekse Sporaden eilanden Skiatos, Skiathos en Lefkas. De b&b overnachtingen bij de griekse particulieren, zon, zee en verlaten stranden, zijn momenten die op de hd van ons geheugen gebrand blijven. Hadden we toendertijd dat nieuw modern salon gekocht of ander spul gekocht, dan weet ik zeker dat we ons dat zeker niet meer zouden herinneren. Maar dat we moe en voldaan in dat dorpshuisje in Skopelos op het dak onder de blote nachthemel hebben gelegen en onder een dekentje naar de melkweg keken, ja, dat zijn memorabele momenten die ze ons nooit meer kunnen afpakken.
Fotografie is schrijven met licht. Het ogenblikkelijk vastleggen van een visueel beeld dekt veel verschillende behoeften. Er zijn verschillende soorten fotografend, die allemaal één ding gemeen hebben: ze leggen één moment stil. Het gaat over kijken en het bevriezen van het moment van het geziene.
Je hebt de fotografen die proberen het menselijk gebeuren in de stad vast te leggen in hun straatfoto's. Straatfotografen zijn vooral kijkers. Zeker ook een kunst zoals de straatfotografie van Alan Schaller: mensen in de stad.
Dan heb je de fotografen die het licht proberen naar hun hand te zetten in een bepaalde situatie, portretfoto's en zo bewerken met Lightroom en Photoshop. Zij creeën het beeld. Zij zijn de beeldbouwers die hun verbeelding omzetten in een afbeelding. Zoals Bella Kotak, een echte foto artieste.
Daarnaast heb je de lichtjagers, die zoeken naar het juiste beeld in het juiste licht, zonder enige manipulatie van het onderwerp. Zoals Karen Hutton, de landschapsfotografe
Er zijn nog veel meer soorten fotografie. En eigenlijk is het enige dat telt dat we er plezier in hebben, ook al is het zinloos om ook maar te denken dat de tijd kan opgeslagen worden in stilstaande of bewegende beelden. De tijd vliegt voorbij en laat slechts zijn schaduw achter. Het verlangen om een vluchtig moment te herbeleven. Maar het blijft voor fotografen een behoefte die om bevrediging roept.
Elena Shumilova, de Russische fotografe, is internationaal bekend geraakt door de schitterende foto's die ze maakte van haar jonge kinderen en op het internet plaatste. Haar website kreeg steeds meer volgers en toen een duits bedrijf postkaarten drukte met foto's van haar steeg de belangstelling van fotoliefhebbers pijlsnel.
Zij is architecte, werkte in Moskou, en verhuisde met haar gezin naar de buiten rond Andreapol, in de Tver natuurregio.Elena gaf wat fotografie seminaries en dank zij haar bekendheid werd ze ook gevraagd voor workshops in het buitenland. Sindsdien geeft ze wereldwijd in veel landen workshops, o.a in België, Duitsland, Engeland en Ierland is ze geweest. Ik ben een van de duizenden volgers op FlickR en op 500px en kijk altijd uit naar nieuw werk dat ze publiceert op deze platformen. Elena Shumilova werkt graag met tegenlicht en subtiele bijverlichting. Wat mij zo aanspreekt is de poëtische sfeer die van haar foto's uitgaan. Zij beheerst de universele taal van pure simpele schoonheid. Kijk eens naar haar SmugMug van 2015 om een idee te krijgen van deze Foto artiste.
Ondertussen komen er steeds meer fotostijlen bij, en zie je haar kinderen opgroeien. Neem eens de tijd om te scrollen door de honderden foto's op haar Flickr account en kijk eens naar haar video's. Geniet van de schoonheid van mooie afbeeldingen.
Het is Pasen 2021. Een beetje in mineur, net zoals die van vorig jaar. Ik heb het niet zo met die paashaas die eieren legt. Toen, in mijn jonge jaren, waren de klokken in de kerk in de heilige week stil en waren ze weggevlogen naar Rome. Op Pasen kwamen de klokken terug en dropten ze overal eieren, de meeste waren gekookte en geverfde eieren en soms vonden we ook enkele bruine chocolade eitjes. Van paashazen was er geen sprake. En op Pasen had de bakker speciaal brood in de vorm van een klok, bestemd voor de ontbijttafel op deze feestdag. En we wensten iedereen een Zalige Pasen. Een katholieke traditie die praktisch uitgestorven is. De tijd vliegt voorbij, zoals ze zeggen. Maar toch blijft die christelijke sfeer toch ergens sluimeren en heeft ze nog altijd impact op mij. Vandaar dat de "Hallelujah" van deze 2 zusje mij ontroert.
Zeker in deze tijd van Corona beperkingen duiken de herinneringen op naar de festivals en de concerten waar we onbezorgd met duizenden anderen konden genieten van muziekoptredens. Nostalgie naar vervlogen tijden waarvan ik hoop dat ze ooit wel weer mogelijk zullen zijn.
Wij hebben indertijd volop genoten van veel groepen en artiesten. Ik herinner mij de show van Shakira in het Antwerps Sportpaleis, van jaren geleden. We hadden een dure plaats met vol uitzicht op het podium en op de grote led-schermen die Shakira in licht van de supertrouper-spots toonden in volle glorie. Ik vind nog altijd dat haar Hips Don't Lie het meest sensuele zinnestrelende nummer was dat ik ooit gezien heb in het sportpaleis. Shakira is onbetwist de zangeres met de mooiste navel. Als ik Waka-Waka of Whenever-Whereever hoor op de radio dan denkt ik spontaan aan haar buikdansje in het Sportpaleis.
