cinema en mijn grootmoeder

 Ik ben een cinefiel en hou van de magie van een filmscherm in een donkere zaal. Mijn grootmoeder (maraine) ging graag naar de cinema. In Blankenberge waren er in de jaren 50 en 60 drie bioscoopzalen: Paladium, Colisée en de Casino. De zondag namiddag mocht ik mee met mijn grootmoeder naar de cinema. Tussen mijn 7 en mijn 14 jaar heb ik honderden films gezien samen met mijn maraine. Daar is mijn liefde voor de film gegroeid. In de Casino draaiden ze nogal veel Engelse en Franse fims en in de Paladium stonden er meer Amerikaanse films op de affiche. Af en toe was er een film "Kinderen niet toelaten" maar in het gezelschap van mijn grootmoeder mocht ik toch binnen, vooral in de Colisee. Ik heb nog altijd herinneringen aan bepaalde films die blijkbaar een grote impact op mij moeten gehad  hebben. Zoals "De Derde Man', "From here to Eternity", de franse films met Jean Gabin als Maigret.

In de Casino heb ik de film "Jeux Interdits" (1952 van René Clément gezien. Die zou ik nu graag bog eens terugzien. Ik moet dan circa 11 jaar geweest zijn.

I say - Lauren Daigle

 Toen ik dit lied voor de eerste keer hoorde, dacht ik dat het Adele was. De zelfde stijl, met een stembereik van hoog tot laag en dezelfde uithalen. Ik kende die zangeres Lauren Daigle niet. Maar al wat ik opgezocht heb over haar, bevestigt dat het een singer-songwriter van grote klasse. Haar "You Say" is een mooie ballade.

Vader Adrian en dochter Emma

 De corona lockdown heeft creatieve gevolgen had door thuis te moeten blijven voor deze 2 talenten.

Wij zijn tijdreizigers

 De tijd vliegt over ons heen en laat slechts een vluchtige schaduw achter. Het besef dat alles

wat wij beleven vervluchtigt tot een herinnering , dat gevoel zorgt er voor dat we

proberen momenten van ons leven te verzamelen en op te slaan. Eigenlijk zijn we diep van binnen tijdreizigers.

Fotograferen en filmen zijn pogingen om de tijd vast te houden met stilstaande of bewegende

 momenten die voltooid verleden tijd zijn maar die we willen bewaren. We beseffen dat de tijd niet kan achteruit gedraaid worden.

John Koenig heeft in zijn woordenboek van obscure zorgen een woord toegevoegd voor dit

besef dat momenten vervluchtigen tot herinneringen.

https

://www.youtube.com/watch?v=bPKoIZn6IJI&t=11s

Herfst melancholie

Les Oh je voudrais tant que tu te souviennes Des jours heureux où nous étions amis En ce temps là, la vie était plus belle Et le soleil plus brûlant qu'aujourd'hui Les feuilles mortes se ramassent à la pelle Tu vois je n'ai pas oublié Les feuilles mortes se ramassent à la pelle Les souvenirs et les regrets aussi Et le vent du nord les emportet Dans la nuit froide de l'oubli Tu vois, je n'ai pas oublié La chanson que tu me chantais C'est une chanson, qui nous ressemble Toi tu m'aimais, et je t'aimais Et nous vivions tout les deux ensemble Toi qui m'aimais, moi qui t'aimais Mais la vie sépare ceux qui s'aiment Tout doucement sans faire de bruit Et la mer efface sur le sable Le pas des amants désunis C'est une chanson, qui nous ressemble Toi tu m'aimais et je t'aimais Et nous vivions, tous deux ensemble Toi qui m'aimait, moi qui t'aimais Mais la vie sépare ceux qui s'aime Tout doucement sans faire de bruit Et la mer efface sur le sable Le pas des amants désunis.

Pure poëzie, met de stem van Yves Montand

Tempus fugit

 Ik kan het mij niet meer herinneren wat de naam is van die Amerikaanse schrijver die ooit  deze doordenker heeft neergepend: "Age is a matter of numbers and mind. If you don't mind, it doesn't matter". Maar  het woord  "leeftijd" bevat wel het element "tijd", waarvan men zegt dat het vliegt. Het gevoel dat de tijd steeds sneller en sneller gaat naarmate we ouder worden, is mij niet vreemd en waarschijnlijk bij de meeste senioren bekend. 

John Koenig benoemde dit gevoel van tijdsversnelling "Znosyne" in zijn Dictionary of Obscure Sorrows. Tijd is absoluut, maar de beleving er van is subjectief. Dat heeft John Koenig treffend weergegeven in deze videomontage:https://www.youtube.com/watch?v=SNgyEmYyQF4

Kleine dromen en grote dromen

Quote of the day, dat is een Amerikaanse website waar elke dag een of ander citaat staat, soms beroemde historische uitspraken, soms keuke spitsvondigheden en gezegden. Kortom inspiratie voor mijn overgebleven hersenkronkels, woorden die mijn chaotische fantasie aanwakkeren.

Onlangs passeerde er een citaat van piloot Charles Lindbergh dat perfect in mijn kraam past.

"Living in dreams of yesterday, we find ourselves still dreaming of impossible future requests."

Inderdaad, ik besef dat die beroerte een scharnierpunt in mijn leven geweest is. Er is een leven "voor beroerte" en er is een leven "na beroerte". Het is een kwestie van aanvaarding en aanpassing, maar ik geef toe dat het niet zo simpel is om je verwachtingen, aspiraties en dromen aan te passen aan de realiteit van een uitgevallen linkerhelft van je lijf. Met de auto door Noorwegen, of naar mijn geliefd Kroatië mag ik definitief vergeten. Nooit meer met de ato rijden vin ik heel erg. De boulevard van gebroken dromen is lang. Maar ik moet de grote dromen van vroeger vervangen door kleine haalbare  dromen, zoals strand, zon en zee; Terrasje op een zeedijk, een reisje naar de turkse riviera of een grieks eiland, genieten van de kleine dingen thuis en in mijn tuin. Que sera, sera, Do ris Day wist het al in 1956: what will be, will be. We gaan wel zien wat er zal gebeuren. Ik berg mijn grote dromen van vroeger op. 

Tijd en geduld, helaas net de dingen die ik mis.

ik was van plan om deze "Toeskilfoo" blog op te doeken en met een nieuwe blog te starten met als uithangbord "Mal Greetoe". Die nnieuwe naam paste meer bij bij mijn alter ego in deze beroerde tijden na mijn beroerte.  Begin augustus 2021kreeg ik in mijn slaap een CVA veroorzaakt door een bloedklonter waardoor een deel van mijn hersenen geen bloedtoevoer kregen en door zuurstofnood zijn afgestorven. Die bloedklonter veroorzaakte een herseninfarct met als gevolg het uitvallen van de linkerkant van mijn lijf. Plotseling je linker arm en been niet meer kunnen bewegen, het is even schrikken. Met een ambulance naar Sint Lucas in Brugge, en onmiddellijk een CT scan die uitwees dat ik een massaal herseninfarkt had. Zoals de neuroloog zei: pech dat je een beroerte hebt, mar nog een geluk met dat accident: de kleine hersenen, de frontale voorhoofd kwab en de hersenstam zijn niet beschadigd, je spraak, smaak en cognitieve functies zijn intakt, het zijn alleen verlamming en gevoelsstoornissen van arm, en been. Na 5 weken op neurologie en intense dagelijkse revalidatie ben ik heel blij dat ik weer baar huis kon. k ben uiterst dankbaar voor de goede verzorging en de revalidatie die ik gekregen heb in Sint lucas. In 2 maanden ben ik goed vooruitgegaan, al blijft er nog een lange weg te gaan. Zoals de beroerte coach mij zei: er is een leven voor beroerte en er is een leven na beroerte, leer te aanvaarden dat je nooit meer het zelfde zult kunnen als vroeger. met tijd en geduld zal het verbeteren, maar veracht niet dat alles weer wordt als vroeger. IN DE de revalidatie neurologie hangt een spreuk: "vooruitgang is een ladder die je niet kunt beklimmen met je handen in je zakken. 

Om terug te keren naar mijn utgangspunt Toeskilfoo versus Mal Greetoe. Het een sluit het ander niet uit.

Ondanks alles ben ik tevreden over wat ik heb en wat ik ben. Mijn lijfspreuk blijft: Always look at the bright side of life. Mijn strijflied is Nathalia's I only just begun to fight; you ain't see nothing  yet. Al Benk ik het wooord "geduld" ondertussen wel kotsbeu.

Het internet begint te rotten

 Betonrot tast bouwstructuren aan en doet ze uiteindelijk verdwijnen omdat ze instorten, afgebroken of gesloten worden. Het internet is ook onderhevig aan rot. Websites zijn plots afgesloten of niet meer te vinden. Miljarden files die opgeslagen stonden op het globale internet zijn verdampd. Linken werken niet meer. Ik had een "Online Photo Album" op het voortreffelijke "Canon Image Gateway" waar ik een gratis account had om  foto's op te slaan en te delen. Die Canon Image Gateway stopte op 31 Maart 2020 en "all your information including images has been deledeted". Nu zijn er gelukkig nog tal van andere foto portalen zoals FlickR en Google Foto's om je eigen opnamen op te slaan en te delen. Tenminste zolang al die internet sites blijven bestaan. Tot iemand er de stekker uittrekt, omdat de eclectriciteitsrekening te hoog oploopt.

Over internetrot gesproken: op Google Play Music had ik tientallen playlists gemaakt van de CD's die op mijn pc zijn opgeslagen.  Handig om mijn muziek playlists te streamen via mijn Galaxy foon naar de Harman/Kardon bluetooth speler, die een heel mooie klank heeft. Maar Google sloot eind 2020 definitief zijn dienst Google Play Music af en verving het door You Tube Music. Ik heb netjes op tijd mijn muziek van Google geïmmigreerd naar You Tube Music, al de tracks zijn netjes verhuisd maar de playlists niet, die moeten opnieuw gemaakt worden op You Tube Music.

Regelmatig stoot ik op een bookmark in mijn favorieten die niet meer werkt, omdat die niet langer bestaat. Het internet is één grote grabbelton maar zonder centraal bestuur. Wat ben je met een bibliotheek zonder index. Google is een zoekrobot maar toont alleen maar wat het zelf beslist. Stel je voor dat de telefoonproviders geen centrales hadden en dat je gewoon maar moest hopen dat een commerciële zoekrobot je misschien zou kunnen doorverbinden met het nummer dat je ingegeven hebt. Als Google beslist om een website nooit meer te tonen, dan is dat zo.  Het internet is aan het rotten. Het is tijd voor een nieuw netwerk, centraal geleid met duidelijke indexen en catalogen, met garantie.

Video Editing

Ik weet dat Premiere Pro en After Effects de mogelijkheid bieden om ongelooflijke staaltjes video te monteren. "DaVinci Resolve" heeft tools om de high speed Da Vinci camera's te editen. Maar ik sta nog altijd met open mond te kijken naar de clips van Macro Room. Echt verbluffende slow time shots. Ik heb al ziften op het internet om te weten te komen hoe dat die"playing with time" van Macro Room gemaakt worden, maar de truc begrijp ik nog altijd niet. Het blijft me verbazen.

 

The Platters

Waar is de tijd dat we heerlijk op één tegel slowden. Heerlijke muziek. 

Onze Juul

Eigenlijk hebben wij geen groene vingers, maar we houden wel van onze tuin. Lekker op het terras zitten of liggen, al of niet onder een parasol, eten en drinken. Daarom zijn we heel kontent van ons Juultje, het koosnaampje voor de Stihl robotgrasmaaier. 25 uur per week rijdt onze Juul rond in ons gazon, onvermoeibaar doet hij zijn werk en houdt hij alles op 4 cm. Ons grasperk is nog nooit zo mooi en fris groen geweest. Stihl robotmaaiers zijn een zegen voor mensen gelijk ons, die liever lui en loom in de tuin zitten dan achter een grasmachine te moeten lopen.

Sinds dat de Corona gekte hier in Zedelgem is toegeslagen mogen we alleen nog op afspraak naar het containerpark om ons grassnoeisel kwijt te raken. Plezant is anders. Telefoneren naar het gemeentehuis gaat alleen van dan tot dan, en dan moet je het hele kiesmenu nog aanhoren, voor je eindelijk een vriendelijke stem van een echte mens hoort die absoluut wil weten wat mijn rijksregistratie nummer is. Dan krijgt je eindelijk een afspraak: binnen 2 of 3 dagen op een ambetant uur. Dus wat ben ik gelukkig met ons Juultje die het gras als snippermuhl terug geeft aan het gras. Wat een luxe. Laat ze maar zeggen dat robotmaaiers iets is voor luiaards. Ik ben gelukkig.