Binnenkort wordt de wandelpier afgebroken en heropgebouwd. Inderdaad de gangway was volledig afgeleefd, de betonrot had alles aangetast. De bouw van de nieuwe pier zal 4 jaar duren. Op de valreep heb ik in maart '21 nog deze snapshots gemaakt. Ik kijk wel uit naar de bouw, dat beloofd best indrukwekkend te worden.
We zitten met zijn allen op een ronddraaiende kermismolen, elk in zijn eigen rondtollend bakje. Die bak draait rond zijn as in 24 uur, dat noemen we één dag. Terwijl we zo rondtollen draait de molen cilindrisch verder. Als de kermismolen weer passeert op de zelfde plaats waar we in ons bakje gestapt zijn, dat noemen ze dat één jaar. Dan zijn we circa 365 dagen rondgetold.
Iedere as-rondtolling duurt exact één dag en iedere toer rond onze zon duurt exact één jaar. Tijd is een meetbaar gegeven, verdeeld in uren, minuten, seconden, nanoseconden enz. Maar voor ieder levend wezen is tijd een relatieve ervaring. Als je naar iets verlangt kan de tijd vervelend traag gaan, maar wanneer je druk bezig bent dan vliegt de tijd voorbij. Een uur kan heel lang duren maar soms is een uur in een zucht voorbij.
Hoe ouder ik word hoe sneller dat de dagen en de weken gaan. Dat gevoel zal wellicht wel iedereen hebben. Het cliché dat gepensioneerden weinig tijd hebben is wel waar. Deze gewaarwording heeft geen naam. John Koenig heeft nieuwe woorden gecreëerd om al die menselijke gevoelens, zorgen en angsten te benoemen. Zijn Dictionary of Obscure Sorrows is schitterend gemaakt. Zijn Tubes vol videoclips onderstrepen zijn visie. Elk van zijn Tubes met een zelf uitgevonden woord heeft een zinnige impact. John Koenig zijn Dictionary is een van mijn favoriete vlogs.
Mijn muziekdoos op iTunes bevat veel verzamelmappen met allerlei soorten muziek opgebouwd over zeker 20 jaar. Ik heb zo pas gecheckt op mijn iTunes en sta er zelf van te kijken: 37GB omvat 778 albums met 8822 tracknummers goed voor 22,1 dagen nonstop muziek. Een heel diverse mix.
Ik beken dat ik een omnivore muziekliefhebber ben: van lekkere popdeuntjes, rock, luisterliedjes, Franse chansons, Ierse folk, knuffelmuziek, klassiek, blues en romantische ballads enz. Eigenlijk is mijn muziekvoorkeur intuïtief en subjectief afhankelijk van het moment. De polonaise van Christof, Viva de Romeo's kan afwisselen met Meditations uit Thaïs van Massenet, van Abba tot Bach.
Ik hou van zangeressen: van de a van Adele, Angèle, en Aretha Franklin tot de z van de Nederlandse Zazi, en de Franse Zaz.
Sommige liedjes worden sterker met beelden. Christina Aguilera is net zoals Lady Gaga best met een passende clip. Het zijn beiden schitterende zangeressen met een breed gamma van stijlen. Zeker Christina Aguilera is een kameleon. Hurt blijft een van mijn favorieten: een mooie song.
Toen ik "I say" hoorde op de radio dacht ik dat het een song van Adele was. Die krachtige stem met een uitgebreid register, de mix van zachte intieme passages en passionele uithalen, het is het soort liedjes vol emotie en melodie die mij aanspreken. Het is niet Adele maar Lauren Daigle,
Een naam om te onthouden, wat een mooie stem. Dat beloofd.
Mijn muziek van het jaar is het Corona liedje van Katrien Verfaillie. Voor steeds onherroepelijk verbonden met de Lock-down van 2020.
De planeet aarde, waarop ik toerist ben, doet 365 omwentelingen rondtollend in een ellips rond de zon en komt dan op het zelfde punt terecht in haar baan rond de zon. Zo ben ik al 78 keer de zelfde plaats rond de zon gepasseerd. Ik vertoef nog altijd graag op deze planeet, blij dat mijn wieg op een goede plaats gestaan heeft. Het is hier prima. En ik beaam nog steeds de lyrics van Louis Armstrong's "What a Wonderful World". Hoewel de parlando versie van sir Richard Attenborough visueel prachtig is in de BBC trailer van Planet Earth.
Ik ben geboren op woensdag 2 december 1942 om 22.30 u in Blankenberge. De Duitse bezetter had Organisation Todt opdracht gegeven om bunkers te bouwen voor de kustverdediging. De badstad was spergebied en de avondklok was ingesteld. Deze dag was de 336e dag van het derde oorlogsjaar. De zon kwam op om 8:26 en ging onder om 16.32. Die 2e december 1942 was de maximum temperatuur 5,1 °C, het was een grijze dag en er was amper 1 uur en drie kwartier zon. De maan was 41% zichtbaar, de openbare straatverlicht was vanaf 20 uur gedoofd. Mijn vader heeft die avond de avondklok getrotseerd om in de donkere verlaten straten hun huisarts Dr. Van Damme gaan verwittigen van de nakende bevalling. Mijn moeder was 28 jaar, ik was haar eerst geborene. Mijn ouders waren blij dat alles vlot gegaan was. Het jaar voordien had mijn moeder na drie maand zwangerschap een miskraam gekregen van een tweeling. Ik was welkom.
Ik ben dus 78 jaar (oud). Dat zijn 28.491 dagen, ofwel 683.795 uren, oftewel 41.027.759 minuten. Sinds mijn geboorte zou mijn hart al meer dan 3 miljard keren geslagen hebben en dat mag gerust nog een tijdje doorgaan.
Onlangs heb ik een definitie van oud zijn gehoord: wanneer de reden waarom je geen "Win for Life" lotje meer koopt, allen maar is omdat ge uzelf te oud vindt om er nog iets mee te doen mocht ge winnen. Age is a matter of mind, if you don't mind it doesn't matter. Een boutade maar waar.
Ondanks de anderhalve meter samenleving zonder persoonlijke ontmoetingen was het toch een goede verjaardag. Blij dat we het onder ons tweetjes thuis gezond en wel hebben mogen vieren. Het is zeker voor herhaling vatbaar, maar dan hopelijk in het gezelschap van al die mensen die we nu moeten missen.
Wees gegroet en stel het allemaal goed.
Roland
Always look at the bright side of life
Schoonheid, het woord dekt veel betekenissen. Schoonheid is de eigenschap van iets dat schoon is, iets dat mooi is, staat er in de Van Dale. "A thing of Beauty is a Joy forever", is de titel van een gedicht geschreven door John Keats in 1818. In 2020 ben ik het nog altijd eens met zijn bewering: "beauty is available to anyone who has eyes to see". Ik hou van schone dingen, ook al heb ik helaas niet de beste ogen. John Keats schrijft in zijn gedicht: "It will never pass away into nothingness". Een mooi kunstwerk is tijdloos, esthetiek geeft glans aan het dagelijks leven.
Ik hou van visuele schoonheid: schilderijen, grafiek, fotografie, beelden, film. De foto's van Stephan Vanfleteren, de TV serie met van Lieve Blancquaert over de cirkel van het leven: geboorte, huwelijk, overlijden , de beelden van Rodin, de bronzen naakten van Duriez, enz. Er is zo veel moois dat mij kan beroeren. De wereld is te mooi om onopgemerkt te laten ronddraaien. Na het loslaten van het netvlies in mijn linkeroog ben ik zo goed als blind op dat ene oog. Vandaar dat het kijken door mijn goed rechteroog nu een veel intenser visueel genot is.
Ik kan ook intens genieten van mooie muziek en van gesproken tekst: De Pastorale van Ramses Shaffy en Liesbeth List, de liedjes van Jacques Brel en van zoveel andere zangers, het symfonisch intermezzo Meditation uit Thaïs van Massenet, Someone like you van Adele enz. Horen en genieten van mooie klanken is een bron van goed gevoel, zeker voor mij. What a beautiful world van Louis Armstrong en Summertime van Ella Fitzgerald blijven me ontroeren.
Vaneigens is de perceptie van schoonheid heel subjectief. De ene persoon kan iets heel mooi vinden, de ander totaal niet. Beauty is in the eye of the beholder. Dit idee duikt voor het eerst op in de 3de eeuw voor Christus in Griekenland. Er is nog steeds contradictie, niet alleen op de jurering van foto's en films, maar zeker bij Miss verkiezingen. Wat zijn de criteria om te bepalen wie het mooiste meisje wordt? Wie valt op blond, brunette, zwart of ros haar? En wie houdt er van gevulde borsten en kont of kickt op slank en androgyn? Elk zijn goesting.
Ik hou absoluut niet van rap en metal muziek, electronische boenk boenk gejengel, en ander repetitief en hersenloos duur dj-lawaai. Ik ben ook allergisch aan zogezegde moderne installaties met afval en rommel. Ooit ben ik eens het Gentse Smak van kunstpaus Hoet de 1ste gaan bezoeken. Ik ben er buitengekomen met een afkeer van die zogezegde "hedendaagse" kunst, het stond er vol met verschrikkelijk lelijke prullen, zoals die peperdure mosselpot. Ik heb er nog altijd spijt van dat ik Jan Hoet zijn Smak-tempel verlaten heb zonder klacht aan de kassa om mijn geld terug te vragen wegens oplichting en bedrog. Wat die kunstgoeroe uitgespookt heeft met het belastingsgeld van de brave burger is een schande. De graffitikunstenaars die grote gevel murals maken met spuitbussen zijn echte straatkunstenaars. En dan denk ik aan de Engelse straatartiest Banksy die echte pareltjes achterlaat op muren in de steden. Niemand kent zijn identiteit, en zijn gespoten stencils duiken altijd onverwacht op. Zoiets kan mij gelukkig maken.
De fototentoonstelling van de fotograaf Stehan Vanfleteren kende een grote toeloop, ondanks de verplichte online aankoop van de beperkte ticketten. De voorlaatste dag voor de sluiting op 14 september zijn we de tentoonstelling in het Antwerpse Fotomuseum gaan bezoeken. Ik volg al jaren het werk van deze fotograaf, die vooral bekend geworden is van zijn zwart/wit foto's in de Zeno van De Morgen. De super vergrotingen van zijn analoge portretten hebben hem bekend gemaakt, Maar Stephan Vanfleteren is meer dan een zwart/wit portret fotograaf, dat bewijst zijn ander werk.
