waar de meeuwen schreeuwen

het lijkt nog niet zo lang geleden dat Jo Vally hier in Blankenberge dit oud liedje zong, maar toch is het al 20 of30 jaar geleden dat híj hier optrad met deze ode aan 't zeetje.

 Waar de meeuwen schreeuwen en de baren bruisen op de golfbrekers daar ben ik geboren en daar voel ik mij terug thuis na mijn weerkomst van het binnenland naar de kust. Terug van weggeweest, back to the roots.

Pachelbel - canon

Johann Pachelbel's Canon in D-majeur is gecomponeerd in 1680 en onverslijtbaar. Deze uitvoering met enkel piano, viool en cello klinkt veel serener en intiemer dan de majestueuze uitvoeringen met groot orkest. orgel. Ik vind subjectief dat deze subtiele uitvoeringen door een klein trio van snaarinstrumenten mij meer aanspreekt. Ooit hoorde ik  deze Canon in een fragiele bezetting met harp, cello en viool, (niet meer gevonden op You Tube).

het liedje van de zee

 De kwaal van de nostalgie komt met de jaren van de ouderdom, zegt men. Nostalgie is het imaginair verlangen naar het verleden, de onbehaaglijke idee dat het vroeger allemaal beter was dan nu, het is de idealisering van de tijd van onze jonge jaren, toen we de wereld ontdekten en dingen voor de eerste keer deden.

 

Maar eigenlijk hoeft nostalgie niet altijd negatief te zijn, het kan ook een positieve bewustwording zijn van wat wezenlijk belangrijk is voor een goed gevoel. Jacqueline en ik zijn kinderen van de kust, beiden opgegroeid met een brede horizon van zee en strand, met toeristische zomers en de "vreemde". De kust heeft ons altijd aangetrokken en bezorgde ons steeds een instant vakantiegevoel. Vandaar dat we ons huis in Loppem verkopen en verkassen naar een appartement aan de kust. terugkeren naar de habitat roots van Blankenberge, waar we elkaar ontmoet hebben, vrijden, trouwden en er vader en moeder werden. Terug naar de zee en het strand. 

Dit jaar 2025 wordt ik 83 jaar (hopelijk). Maar ik herinner mij nog dat ik als 3, 4, 5jarige , in de Molenstraat van Blankenberge naar de kleuterschool van de "masoeurs" geweest ben (de kak-school) en dat Marva Mollet (°maart 43) en ik (°dec. 42) toen in het zelfde kleuterklasje zaten. Ik ben Marva als zangeres altijd blijven volgen en altijd volop genoten van deze stadsgenote en leeftijdsgenoot. Haar liedje van de zee is op mijn lijf geschreven en maakt mij nog altijd gelukkig  en blij dat ik van 't zeetje ben en zal blijven. Het is hoog tijd om dat gevoel weer op te wekken en mee te zingen

. 

Waar ik ook mag komen
Zal ik blijven dromen
Van mijn heerlijk gouden Noordzeestrand
Niets kan dat vervangen
Steeds zal ik verlangen
Naar mijn heerlijk Noordzeestrand
Mmmmmmm...
Het liedje van de zee
Klinkt als een hymne in m'n oor
Als ik de golven ruisend zingen hoor in koor
Het liedje van de zee
Troost mij wanneer ik heimwee ken
Naar 't stille polderland waar ik geboren ben
Refr
Lalalalala...
Het liedje van de zee
Is 't wiegeliedje voor elk kind
Dat net als ik bij 't strand z'n prille jeugd begint
Het liedje van de zee
Blijft als een lokroep om je heen
En brengt op tijd en stond z'n kinderen weer bijeen
Want waar zij ook komen
Blijven zij steeds dromen
Van hun heerlijk gouden noordzeestrand
Niets kan dat vervangen
Steeds gaan zij verlangen
Naar hun heerlijk noordzeestrand
Niets kan dat vervangen
Steeds gaan zij verlangen
Naar hun heerlijk Noordzeestrand

wees gegroet, vrienden en familie

 

de geboden

 lieg niet

bedrieg niet

steel niet

en vertel geen onzin.

onze vier regeringen dulden geen concurrentie 

candy DULFER saxofoon

 zeker al 20 jaar geleden, maar nog altijd een magistraal duo.

extravagantie

Terugkijken naar het imaginair tijdperk van "de goede oude tijd" is een veel voorkomend euvel van oudere mensen. Dat achterom kijken is niet zozeer belastend voor de versleten nekwervels van die nostalgische bejaarden maar vooral nefast voor hun levensvreugde in dit hiernumaals. Altijd maar leuteren over hoe goed het vroeger was en dan klagen en over de tegenwoordige tijd dat is niet plezant om aan te horen. Ik laat die negatieve klagers en zagers vallen. Ik geef toe: hoe ouder ik word, hoe beter ik vroeger was en hoe beter de sex geweest is, maar ik geniet nu van al het moois van deze tijd, ik pluk vandaag, net zoals gisteren en morgen.

Desalniettemin (wat een mooi woord) kan ik ook  genieten van golden oldies, muziek van vroeger. Ik ben en blijf Queen fan. Freddy Mercury beroert mij nog altijd.

pure extravagantie en rock opera, RIP Freddy Mercury

happy

 this music makes me happy

wie wil eeuwig leven?

 oen ik ongeveer 25 jaar geleden voor de eerste keer de Queen CD "a night at the opera" hoorde, was ik echt geraakt, en was ik meteen fan: dat was niet zo maar een zoveelste rock plaat, neen, dat was van een andere orde, dat was kunst. De stem van freddy Mercury en de fantastische QUEEN band maakte van al die nummers meesterwerken. Bohemian Rapsody, Love of my life, enz. 

 

Queen + national philharmonic orchestre van UK + FreddyMercury: dat was mijneerste reactie; kippevel. https://www.youtube.com/watch?v=_Jtpf8N5I

Yes, they are all so proud to be an american

 a very good education system

love of my life first reactions

 

Ik vrees dat we daar niets aan kunnen veranderen

 Als je het verdient, belasten ze het

Als je het uitgeeft, belasten ze het

Als je het bespaart, belasten ze het
Als je erin investeert, belasten ze het
Als je het bouwt, belasten ze het
Als je het verkoopt, belasten ze het
Als je erin woont, belasten ze het
Als je ermee rijdt, belasten ze het
Als je het eet, belasten ze het
Als je het weggeeft, belasten ze het
Als je sterft, belasten ze het
En tenslotte verspillen ze het.