Het besef dat het leven als fijn zand uit je handen wegglijdt. Dat de dagen voorbij vliegen en zelf geen schaduw achterlaat. Olëka wordt in the dictionary of obscure sorrrows van van Koenig omschreven als het besef hoe weinig dagen van je leven echt memorabel zijn. Als gisteren en vandaag en morgen net zo inwisselbaar zijn als al die vorige weken en maanden, dan wordt je geleefd en groeit de leegheid van het bestaan. Je blijft ademen en je lijf is nog niet dood, maar meer is het niet. Wanneer je nooit meer een initiatief hebt om nog iets nieuws te doen, wat betekent je leven dan nog? Waarom zou je nog morgens moeten opstaan? Ik gruw als ik mijn tante bezoek in het woonzorgcentrum. Rijen dommelende oudjes in hun stoelen in de tv zaal, lezen kunnen ze ook niet meer, want dan vallen ze in slaap. Ze slapen allemaal veel te veel met als gevolg dat niet alleen hun spieren verslappen, maar ook hun brein snel achteruit gaat. Onze huisdokter raadt aan om tussen de 6 en max. 8 uur te slapen om geestelijk en mentaal actief te blijven.
Ik stel mezelf regelmatig de vraag: hoelang is het geleden dat ik nog iets voor de eerste maal gedaan heb? Ik adem nog steeds met volle goesting, en dat al sinds 1942. Maar het zijn wel de adembenemende moment die onze tijd op deze ronddraaiende aardkloot kleurrijk en memorabel maken. Hoog tij en laag tij, spingvloed en dood tij, maar het het is het verschil van de waterstanden die het boeiend maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten