het leven gaat snel voorbij, vooral de zomer.

gisteren was er alweer de bloemenstoet in Blankenberge.  Als de corso de laatste zondag van Augustusdoor het steedje trekt dan is er avonds voor al de jobstudenten, de redders en al de mensen die gans het zomerseizoen gewerkt hebben feest: de fameuze "fin-de-saison".

Het is weer voorbij, die mooie zomer waar we zo van genoten hebben, en oh wat gaat dat vlug, zoals in dat liedje. Hoe ouder ik wordt hoe sneller dar de tijd gaat. In het woordenboek van de obscure sorrows klinkt het zo: ZENOSYN

Blankenberge

 Sinds 1 Februari 2025 wonen we terug in het steedje, de badstad waar ik ben verwekt, geboren, opgegroeid, gepuberd,  gevrijd met Jacqueline en ermee getrouwd, en waar wij vader en moeder zijn geworden. Nu zijn we terug Blankenaars geworden na meer dan 50 jaar passages in het Brugse ommeland. Back to the roots.

Hier zijn we niet meer bang om oud te worden. Vandaar deze ode aan Blankenberge.