Het blijft een kwestie van licht.

Ik hou van het licht in de morgen, voor de zon hoog aan de hemel staat; en ook van het blauwe uurtje, net als de zon onder de horizon verdwenen is en er nog een blauwe schemering is. Gisterenmorgen kwam de zon eindelijk door de nevel en in dat half uurtje doorbraak heb geprofiteerd om het herfstlicht vast te leggen. Dus snel met de fiets naar het park in Loppem, nog net op tijd voor de mist compleet verdwenen was. De herfst heeft nu eenmaal zijn charme.

 

Spiegelloos - het einde van de reflex camera?

Spiegel versus Spiegelloos

Systeemcamera's zijn aan een steile opmars bezig en veroveren sneller dan voorzien een
groeiend stuk van de taart. Is de spiegelrelfexcamera einde loopbaan? Zo een vaart zal
het wellicht niet lopen maar de verkoopcijfers zijn wat ze zijn, en de klant heeft altijd gelijk.
Na meer dan tachtig jaar ziet de toekomst van de SLR er niet goed uit.

In 1933 zag de eerste reflexcamera het levenslicht, en al snel verdrong de spiegelreflex de
twee-oogcamera van weleer. De compacte meetzoeker camera's van Leica en consoorten
behielden hun trouwe aanhang bij de persfotografen maar de reflex rukte
onweerstaanbaar op. Na de tweede wereldoorlog groeide de spiegelreflex uit tot dé
camera voor professionele fotografen en enthousiaste amateurs. De Japanse fabrikanten
met Canon, Nikon, Olympus op kop veroverden de markt met hun analoge reflexcamera's.
De optische zoeker en de verwisselbare objectieven waren een troef en boden een betere
beeldkwaliteit. De kwaliteit van de 35 mm fotofilm was enorm geëvolueerd en bleef sterk
gewaardeerd. Maar toen kwam de digitale revolutie. Ook na de digitale omwenteling
behielden de spiegelreflexen hun leidersplaats. De beeldkwaliteit van de DSLR 
 bleef superieur ten opzichte van de digitale compact, deels door de grotere sensor, door de betere lenzen, door de snellere opnamereactie enz. 

En toen kwamen de spiegelloze systeemcamera's ongeveer 5 jaar geleden oprukken met
sterke troeven: goede beeldkwaliteit, een sterk verbeterde elektronische zoeker plus
liveview scherm, kleiner en lichter dan de zware reflex toestellen. Een steeds grotere
groep enthousiaste fotografen wordt bekoord door de Fuji X-Pro, de Olympus OM-D, de
Sony NEX en Alpha en tal van andere spiegelloze camera's. In de fotomagazines en op de
fotografie websites komen er lovende reviews en plots zijn er bekende grote fotografen die
overschakelen van reflex naar spiegelloos. Veel hogere rates,en vooral de kwaliteit die niet moet onderdoen voor de klassieke reflex enz.  

Ik ben de gelukkige eigenaar van een DSLR met een optische zoeker en een opklappende
spiegel en van een spiegelloze Panasonic met een electronische zoeker en een 3 inch
display. Ik geef absoluut de voorkeur aan de electronische oogzoeker, heel scherp en je
ziet meteen wat het resultaat zal zijn, in kleur, zwart/wit, levendig of neutraal. Ook in heel
duistere omstandigheden heeft de electronische zoeker een veel beter beeld dan de
optische zoeker. Beiden hebben hun voordelen en hun beperkingen, en ik ben best
tevreden van beide toestellen. Maar toch geloof ik dat de toekomst spiegelloos is.

Blijven filmen tot je er bij valt

Je moet het maar doen als cameraman om veruit de langste non-stop clip te draaien met een zware filmcamera op een steadycam. In de film "Atonement" wordt het strand van Duinkerke het chaotisch decor van duizenden omsingelde Franse en Engelse soldaten die op de vlucht zijn voor het oprukkende Duitse leger. De filmscene met duizenden figuranten, paarden, vrachtwagens was zorgvuldig gepland. De regisseur had een hele ploeg assisten om alles perfect te coördineren want het moest in één take met een panaflex filmrol van 500 ft opgenomen worden. Die pellicule kon slechts 5min 40 sec draaien. Het was die dag behoorlijk slecht weer geweest, pas tegen de avond was filmen mogelijk. Duizenden figuranten stonden klaar, uitstel was niet meer mogelijk. Er was al geoefend met de camera zonder film en toen begon de langste steadycam non-stop opname van 5 minuten 30 sec. Het was voor de zwaar geladen cameraman fysisch uitputtend maar de mentale stress om de filmopnamen te laten lukken, was naar zijn zeggen, enorm belastend.

Kijk zelf eens naar de beroemde sequence van Atonement Dunkerk Beach. Daar is zelden gezien. Geen montage van 35 shots zoals tegenwoordig in de moderne Hollywood films, maar één lang shot. Klik hier voor de steadycam filmsequence
Geniet er van.

Geheugen

Herinneringen, het verleden vastgelegd in flarden van beelden, van klanken, van smaken, ja zelfs van geuren. Soms ruik ik iets en de geur alleen al roept een herinnering te voorschijn, plots uit het niets floept er beeld op uit een ver verleden. In mijn kinderjaren gebruikte mijn vader na het scheren een aftershave in een wit flesje met de naam Tabac. Iets dat al lang niet meer in de mode is. Onlangs rook ik toevallig hetzelfde parfum op straat en voelde ik me plots terug het kleine jongetje op de schoot van mijn papa. Blijkbaar zijn mijn zintuigen de trekker die de herinnering starten. Ik heb het soms met bepaalde muziekklanken die me ook terug katapulteren naar het verleden. Onlangs hoorde ik "This is my Island in the sun" van Harry Belafonte, een liedje uit de oude doos die je nooit niet meer hoort op de radio, en dat triggerde een herinnering aan de cinema Paladium in Blankenberge, waar ik vermoedelijk ooit een film moet gezien hebben waar die song in voorkwam. Ik zou begot niet weten welke film, en of er wel ooit een film gemaakt is waar dat Island in the sun in voorkwam. Maar ik associeerde de muziek met die filmzaal. Bizar.

In onze hersenpan worden er miljoenen herinneringen opgeslagen waar we ons zelf niet van bewust zijn. Gelukkig worden de meeste impulsen weer gewist en slechts een fractie blijven gespijkerd in het geheugen. Ik vraag me alleen af hoe het komt dat we ons bepaalde dingen kunnen herinneren en andere kompleet niet. Plezante ervaringen, ingrijpende gebeurtenissen, blijde of triestige momenten, nuttige of kompleet nutteloze informatie. Wat bepaalt er dat iets onthouden wordt en andere niet? Ik weet het ook niet. Nu ja, ik lig er ook niet wakker van. Maar af en toe ben ik toch blij dat er weer een flash herinnering opduikt uit een ver verleden.

Santiago de Compostella

De kathedraal van de pelgrims zoals je nog nooit gezien hebt.
De combinatie van een octocopter drone met een go-pro leveren fantastische beelden op.
De imposante muziek en de luchtbeelden maken er iets fascinerend van.Klik hier om de kathedraal te bezoeken.

de horde

De ene mens heeft al meer inlevingsvermogen dan een ander. Empathie is een sociale verworvenheid die het samenleven gemakkelijker maakt. Medegevoel in de emoties van een medemens maakt je leven rijker. De foto van het verdronken Syrische jongetje, aangespoeld op het strand in Bodrum, is een krachtig iconisch beeld dat ons doet meevoelen met de miserie van de vluchtelingen op de vlucht voor de oorlog, de miserie, het IS kalifaat en de uitzichtloosheid. De empathie is er: moest ik in die situatie zijn dan zou ik ook vluchten. Zelfs mijn leven riskeren op zee in een gammel bootje om een menswaardig bestaan te zoeken. Helaas komen er steeds meer en meer. De horde moslims is niet meer te stoppen.

Europa kan cijfermatig de vluchtelingen opvangen. Of het nu 0,50 % of 1% van de totale Europese bevolking uitmaakt, doet er niet toe. Alleen de verdeling over de verschillende Europese landen moet nog afgedwongen worden. Het wordt wel een kwestie van inburgering, aanpassing aan de Europese maatschappij, kortom integratie. En daar ben ik niet al te gerust in. Als ik zie dat de vroegere emigranten uit Marokko, Algerië en Tunesië zoveel moeite hebben om ingeburgerd te geraken en dat er zelfs derde generatie Magrebiens zijn die de rug toekeren naar onze samenleving en radicaliseren tot IS strijders en hier de sharia willen invoeren, dan ben ik inderdaad bang. Er komen steeds meer en meer moslims, en die eisen moskeën, halal voedsel, hoofddoeken op school, extra feestdagen en eigen schapen slachthuizen, enz. Ge zoudt van minder Islamofoob worden. Ik vrees dat al die Syrische vluchtelingen die hier zullen komen wonen, hun islamistische levenswijze zullen willen bewaren, dat hun vrouwen allemaal gesluierd zullen rondlopen, en nieuwe moskeën zullen eisen. Kortom een eigen moslim samenleving, die haaks staat op onze Europese normen en waarden, en dat die Syriërs zich niet zullen integreren. En dat zal onherroepelijk wrevel, angst en woede oproepen. Ik vrees dat op langere termijn Europa zal onder de voet gelopen worden door de islamisten. Als ge surft naar de volgende website zit de kans er in dat ge ook een beetje islamofoob wordt.  Klik hier en vorm zelf uw gedacht.

Flash Mob

Waar zijn de Flash Mob's gebleven? Ik hou van zo een zorgvuldig georkestreerd optreden in een publieke setting, allemaal op voorhand goed gepland en dan zogezegd spontaan voor niets vermoedend publiek opgevoerd. De reacties van de toeschouwers zijn altijd heel filmisch. De spontane blije gezichten, de openvallende mond, de kinderogen die blinkend lachen. Dat maakt een Flash Mob zo intens, de pure verwondering, het onverwachte bewonderen. Kortom, de bevordering van het bruto nationaal geluksgevoel, een statistisch gegeven dat de Nationale Bank dringend zou moeten invoeren. Een Flash Mob maakt uitvoerders, toeschouwers, filmers en fotografen, en zelfs de internauten gelukkig. 
Deze is ook al enkele jaren geleden gefilmd in Spanje. Zet je neer, boxjes open en geniet van de ode aan de vreugde.

De vertedering

Ik ben vertederd. Kleine kinderen en jonge hondjes en katjes hebben nu eenmaal een smeltend effect op mijn gemoed. Als ze kleuters en bejaarden bij elkaar plaatsen is het contrast immens. De confrontatie van deze twee werelden is vertederend. Schitterend gefilmd.
http://viraltrend.nl/een-kleuterschool-in-een-verpleeghuis-zorgt-voor-mooie-gevolgen/

la meglia juvento,

Impact. Een film met zo een inslag dat het een krater achterliet op mijn gevoel. Het moet in 2004 geweest zijn dat ik "la meglio juvento" gaan zien ben in de cinema. Een film die een heel grote indruk heeft nagelaten, grote klasse. Dit Italiaans opus magnum, dat zich afspeelt in 40 jaar tijd, liet de toeschouwer intens meeleven met het verhaal van de hoofdfiguren tegen de achtergrond van de veranderingen in de Italiaanse samenleving. 

Deze Italiaanse film van 2003 was aanvankelijk een televisie serie, maar had zoveel kwaliteit dat het opnieuw gemonteerd werd tot 360 minuten en werd uitgebracht in 2 filmdelen van elk 3 uur bestemd voor de bioscoop. Ik herinner me dat op het einde van deel 2 de toeschouwers spontaan applaudisseerden in de cinema. Iedereen was serieus onder de indruk.

De 2 broers Matteo en Nicola, hun familie, gezinnen, en vrienden worden mensen die je in die zes uur zo intens leert kennen, dat je probleemloos hun gevoelens deelt. De beeldtaal was overweldigend. Geen cinematografische hoogstandjes, geen grote dialogen, maar kleine subtiele details. Als Guilia, de vrouw van Nicola, opgepakt wordt voor terrorisme en communistische aanslagen en in de gevangenis beland, en Nicola het moet vertellen aan zijn dochtertje en aan zijn moeder, zijn er vooral beelden van handen en ogen die veel meer impact hebben dan een Italiaans melodramatisch theatraal gesprek. Lumière gaat nu na 12 jaar de film terug vertonen in de cinema. Ik weet nu al dat de cinefielen er weer intens gaan van genieten. Benieuwd of het weer de zelfde toeschouwers van weleer zullen zijn. 

http://www.demorgen.be/film/waarom-u-na-12-jaar-opnieuw-naar-la-meglio-gioventu-moet-gaan-kijken-a2386737/

www.youtube.com/watch?v=M0jUuXZGdWs

Laaglanders

Wij zijn laaglanders. West-Vlaanderen is plat, amper boven de zeespiegel uitstekend, met uitzondering van het heuvelland. Wat onderscheidt ons van de rest van het binnenland? Voorzekers wel ons taaltje. Mo gouw seh, stikt ons thope, laaglanders tegoare, en direkt zijn er ondertitels nodig. Westvlams for behinners: briljant idee voor T-shirts met knettergekke engelse vertalingen van onze woordenschat: schitterend.
toy means tough
awesome means breath
bus means forest
dull means angry
dust means thirsty  enz enz.

Ja, wij waren er met het buurtcomité roerend over eens dat ons Westvlaams een apart taaltje is. Of we zoveel verschillen in mentaliteit met de rest gaan we met het burengenootschap eens dieper moeten bestuderen. Een of andere slimmerik, waarschijnlijk met een politieke agenda in zijn achterzak, beweerde "de taal is het volk". Als ge dat doortrekt, gaan we onze aardrijkskunde boekjes moeten herdrukken. De orangisten uit 1831 die een natte droom kregen van een heruitgave van de Verenigde Nederlandse Provinciën van Friesland tot Frans-Vlaanderen. Nu ja, de middelpunt vliedende krachten in een separatistisch Europa, met de terugkeer naar de stammen van vroeger, worden wel sterker. Zouden wij West-Vlaamse laaglanderd ook geen eigen republiekje kunnen uitroepen? Met tolheffingen voor al die Brusselaars en Antwerpenaars die onze eigen autosnelwegen kapotrijden om een dagje aan de kust door te brengen. En waarom ook geen echte regering? Eigen politiekers eerst, en een eigen munt zou ook niet misstaan. Gisterenavond zijn we het eens geraakt dat België ook troeven heeft: onze bieren. We waren zelfs in staat om onze eigen trappisten bieren op te noemen. 

Ja, hoe later in de avond, hoe meer we ons bewust werden dat en niets mis was met chauvinistisch West-Vlaams bewustwording. Als cinéfiel kijk ik wel uit naar onze televisie reeks over een echt West-Vlaams dorp, in de stijl van Eigen Kweek. In het najaar start de nieuwe serie op Een.
 www.youtube.com/watch?v=AhFDdVjQxkU

Alive

Goede Morgen, Goeien Dag. Wat een goed-gevoel liedje van Stan Van Samang, het maakt mijn zondag direkt een zonne dag. Hoe een simpele nederlandse liedjestekst je plotseling een opstoot van levensvreugde kan bezorgen. Bij mij werkt het in ieder geval.

Ik sta ook altijd vol bewondering voor de positiviteit die de Mormonen uitstralen. Het is een ietwat bizarre religie, maar de Kerk van de Laatste Heiligen straalt veel levensvreugde uit. In mijn opzoekingen voor mijn stamboom ben ik dikwijls te rade gegaan naar de genealogische databank van de Mormonen in Salt Lake City, de grote kluis met miljoenen stambomen vol overleden voorouders. Ik kan alleen maar zeggen dat de Mormonen heel vriendelijke en hartelijke mensen zijn die van het leven een feest maken. Geen kommer en kwel, altijd optimist. Always look on the bright side of life.

Zij maken ook prachtige filmclips. Ik hou van hun filmpjes, hun muziek, hun universele ode aan het leven. Zet je boxjes open, leun achterover, en stel je gemoed open voor deze YT gezongen door een fris Mormoon meisje: It is good to be alive. Geniet van de beelden.

https://www.mormonchannel.org/watch/series/mormon-messages-for-youth/good-to-be-alive

Berlijn

Het is voorbij gevlogen, die 4 dagen in Berlijn. Vaneigens veel te kort om al die bezienswaardigheden te ontdekken van deze hoofdstad. Ik zal er nog wel eens op terugkomen in een volgende blog. Maar in afwachting ga ik hier snel een aantal foto's showen van een alternatieve free-stadswandeling die we gemaakt hebben met een student die ons absoluut wilde inwijden in de graffiti subcultuur die welig tiert in Berlijn. Veel visuele bezoedeling door lelijke tags, maar af en toe murals die inderdaad straatkunst zijn.