blauw uurtje

Als het voor een keer niet regent en wolkenloos en windstil is, dan heb ik er van geprofiteerd om gewapend met mijn Panasonic FZ1000 Lumix en mijn statief naar Brugge te trekken. Net op tijd voor het blauwe uurtje.

Beter een "oei, oei" dan een "wat als"

Onlangs las ik een artikel in een of ander weekend krant omtrent ouder worden en jong blijven. De woordvoerder van dienst was een geriater die zijn zegje mocht doen. Ik sta behoorlijk wantrouwig tegen academische -logen die het nu eens gaan uitleggen aan de niet-universitaire jan-met-de-pet maar deze dokter had het niet zozeer over het puur lichamelijke en de aftakeling maar over wat je moet doen om je zo lang mogelijk goed te voelen, body and soul.

Wanneer was de laatste keer dat je iets voor het eerst gedaan hebt? Een kwestie om niet bang te zijn voor verandering. Uiteindelijk heb je alleen spijt dat je kansen hebt laten liggen die je had moeten pakken toen het kon. Moraal van het verhaal omtrent "jong blijven": investeer in belevenissen, niet in dingen. Beter een "oei, oei" dan een "wat als?".

serendipiteit en internet

Surfen op het internet is soms net als ziften in modderwater naar goudkorrels. En dan kom je op het woord "serendipiteit". Het bizar woord komt uit het Engels: serenpidity. Volgens Wikipedia betekent het: serendipiteit is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders. Kortom gaat het om ontdekkingen doen aan de hand van toeval.
Serendipiteit is door de Amerikaanse onderzoeker wel beeldend omschreven als het zoeken naar een speld in een hooiberg, en eruit rollen met een boerenmeid. Zoals een hele boel ontdekkingen:

• de ontdekking van de champagne
• de uitvinding van Post-it-notitie papier
• de uitvinding van het theezakje
• de ontdekking van de potentieverhogende werking van Viagra
• de ontdekking van teflon enz. enz.

Zo ben ik op prachtige Vimeo en YouTube filmbeelden gestoten. Ook fotografische pareltjes duiken soms totaal onverwacht op. De Twisted Sifter is een prachtig hulpmiddel om de goudkorrels te ziften. Enkele oogsten van het foto ziften:

 

Mijn tante

Mijn tante Rachel was een constante in mijn kindertijd. Elk jaar kwam ze in de zomer enkele maanden logeren in Blankenberge bij mijn grootouders. Samen met mijn grootmoeder "marraine" (de moeder van mijn moeder) trokken ze de ganse zomer naar onze kabine op het Blankenbergse strand, echte soulsisters. Mijn marraine zorgde voor mijn kleine zus en ik tijdens de schoolvakanties, omdat pa en ma moesten werken. Onze strandkabine was de vaste stek van marraine en tante Rachel, die samen intens genoten van zon, zee en strand. Ik heb nog altijd heel goede herinneringen aan een onbezorgde kindertijd vol strandkastelen, zeesterren zoeken op de brislams, wegduikertje spelen, garnalen vangen met een schepsteel enz. De jaren 50 dragen nog altijd de geur van ijskreem, ambre solaire, berlijnse bollen en zilte zeelucht met zich mee. De zomervakantie was heel plezant. Ik heb liefdevolle herinneringen aan mijn grootmoeder en mijn tante.
 
Mijn tante Rachel moet toen ongeveer 50 of 55 jaar geweest zijn, een pronte weduwe, die gezond wedijverde in koketterie met mijn grootmoeder, die er ook goed moet uitgezien hebben, te oordelen naar de schaarse foto's die ik nog heb. Mijn tante sprak bijna nooit over haar overleden echtgenoot, de nonkel die ik nooit gekend heb. Ze vertelde wel dat hij gestorven was door het alles verterende verdriet, de dood van hun enige zoon. Ook in de familie werd er nooit gesproken over de dood van die nonkel. Naar het schijnt zou hij een "zwarte" geweest zijn. Wist ik veel wat dat betekende.
Tante Rachel had één zoon, die goed studeerde en op internaat was op zo een katholieke vlaamse school. Tijdens de oorlog, rond 1942, 1943 waren die fanatieke priesterleraars daar heel flamingant, ge weet wel: Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus. Ze maakten hun humaniora studenten stapelzot en zetten die jongens aan om te gaan vechten met de Duitse leger tegen het Bolsjevisme in Rusland. Van de 6de jaars humaniora van dat vervloekte college vertrokken 14 van de 22 leerlingen naar het Oostfront in een Vlaams-Duits legioen. Er zijn er heel weinig van terug gekeerd, de meeste van die jongens zijn gesneuveld in Rusland. De zoon van tante Rachel is vertrokken naar Duitsland en vandaar naar het Russisch front en is daar in 1943/44 verdwenen. Mijn nonkel heeft het zich zelf nooit kunnen vergeven dat hij zijn zoon heeft laten vertrekken. Tante Rachel zou haar man de schuld gegeven hebben dat hun zoon een radicale flamingant geworden was. Mijn tante was razend, vol haat tegen die smerige zwartrokken, tegen de fascistische kerk, tegen de flaminganten, kortom ze heeft de dood van haar zoon eigenlijk nooit een plaats kunnen geven. Haar man zou zich net na de oorlog van kant hebben gemaakt, heb ik pas veel later vernomen.  Mijn grootvader steunde en hielp zijn schoonzuster in haar verdriet. Hij was een overtuigd atheïst, antiklerikaal en had een afkeer tegen AVV en VVK. Mijn Hij heeft er alles aan gedaan om het onrecht van de kerk aan de kaak te stellen. Die smeerlappen van pasters die hun leerlingen aanzetten om te gaan vechten voor de" goede zaak" zijn niet alleen. Vroeger naar het Oostfront, tegenwoordig naar Syrië en Irak. De imams die de jonge moslims radicaliseren om te gaan vechten voor een Islamistische Staat doen juist het zelfde als die fascistische priesters in de jaren 40. Zij zelf blijven hier maar rekruteren die jongeren om te gaan vechten voor een heilige oorlog. De geschiedenis herhaalt zich.

Begijnhof Brugge

Hier worden elke dag ontelbare foto's genomen. Horden toeristen bezoeken jaar in, jaar uit, deze enclave waar indertijd alleenstaande vrouwen veilig en beschermd konden wonen in Brugge, zonder lastig te worden gevallen door de andere sekse. Zeker in het voorjaar als de krokussen de lente aankondigen is er aan fotografen geen tekort. En dat is altijd een boeiend onderwerp voor mij.

 

verbeelding en creativiteit

De kracht van de verbeelding is de sleutel tot creativiteit.
Die hersenkronkel om de realiteit te kunnen uitbreiden met de fantasie zit in ons menselijk DNA. We worden er mee geboren. Bij kinderen is dat nog duidelijk aanwezig, maar de verbeelding wordt door de opvoeding en het onderwijs liefst zo vlug mogelijk aan banden gelegd. We moeten leren om met onze beide voeten op de grond te blijven en niet te leven in een imaginaire wereld. Toch hebben we verbeelding nodig, al is het maar om van een film te genieten, om een roman te lezen, of om ons in te leven in een muziekstuk. Zonder verbeelding was er geen vooruitgang, stond de techniek, de wetenschap, de geneeskunde en alles stil.

Kunst zonder verbeelding wordt ambacht. Nu ja, zonder ambachtelijke vaardigheden is er ook geen kunst. Neem nu filmen: je hebt behoorlijk wat verbeeldingskracht nodig om een speelfilm of een televisiestuk te maken dat boeit. Zonder een goede plot wordt elk filmscenario een flop, zelf met de beste acteurs en cameracrew. Fotografie is het vastleggen van een stilstaand beeld. Maar elke foto voegt aan de realiteit een versie toe. En dan heb je de echte fotoartiesten die hun eigen visie toevoegen, die aan die reële wereld een andere dementie geven. Elena Shimilova, de Russische fotografe die met de foto's van haar kinderen de kindertijd sublimeert, schitterend. Neem de tijd en bekijk eens haar smugmug over het vastleggen van de kindertijd: klik hier 

En heb je die andere fotoartiesten die de kracht van hun verbeelding gebruiken. Creativity is a way of life voor fotografen Benjamin Von Wang en Renee Robyn. Op Smugmug vindt je hier Benjamin Von Wang en hier vindt je Renee Robyn  Fotoartiesten die het verdienen om ontdekt te worden.
 

Omtrent woorden en het visueel beeld

Ik heb iets met blogs op het internet. Inderdaad, er wordt meer geschreven dan gelezen, en ik geef toe dat tal van blogs niet interessant zijn, althans voor mij. Maar er zijn pareltjes bij zoals de blog van Elvira Smit uit Rotterdam. Haar blog noemt Kronkeling, genoemd naar de kolom Kronkels die Simon Carmiggelt dagelijks publiceerde in het Parool. Elivira Smit schijft met dezelfde pen als Carmiggelt over haar passie: fotografie. Beeld en Woord. Zoals ze zelf zegt: hoe kan taal de foto ondersteunen, ontleden en misschien versterken. Vooral haar eigen opinies zijn steeds verrassend. Af en toe eens een andere kijk horen blijft boeiend en fris. Want waar zijn we in godsnaam mee bezig? Neem eens de moeite om zelf een kijkje te nemen op de ideeën van Elvira. Klik Hier

De zomer heeft zijn plechtige intrede gemaakt

Wat een prachtig Hemelvaart weekend, de zon en de temperatuur maken de zomer los in ons gevoel. Het visueel verschil is groot: veel mannen met witte benen in korte broek, sommigen op hun koersfiets anderen flanerend op de kustdijken. Alle langharige tienermeisjes hebben nu een uniform van korte shortjes, en hun moeders kuieren rond in kleurrijke zomerjurkjes in blote benen die lekker ingesmeerd zijn met een bruin kleurlaagje. De autowegen worden belaagd door horden motorrijders. De keurige bedienden en naarstige techniekers toeren nu rond in hun knetterende Harley Davidsons met de obligate leren vest met logo op de rug. Motors met blinkende uitlaatpijpen schijnen de populairste remedie te zijn tegen de midlife crisis bij mannelijke Vlamingen. De dames bestrijden hun midlife dipje door samen met soortgelijke vriendinnen een wit wijntje te drinken op een zonnig terrasje, liefst uitgedost met het textiel koopje die ze gevonden hebben na intens shoppen. De kinderen en de tieners joelen nu plots veel luider en de i-phones en i-pads hebben plaats gemaakt voor fietsen, voetbal en allerlei buiten gedoe. Wat is het leven plots simpeler en mooier. De eerste warme dagen maken de mensen veel welgezinder. Of ligt het verschil enkel maar bij mij, schoonheid ligt alleen maar in de ogen van de toeschouwer zegt het spreekwoord. Het feit is inderdaad dat ik content ben dat het eindelijk schoon weer is.

Portret foto's

Kronkeling, de blog van Elvira Smit, altijd even boeiend, altijd fijn gezeefd internet gesprokkel. Zoals Elvira zelf haar blog omschrijft: "gedreven door taal en fotografische beelden". Zoals deze insteek omtrent portretfotografie: het banale voorbij. Voor iedereen die houdt van portret foto's: hier klikken.

Eventjes kijken naar de fotograaf

De mens en zijn fototoestel. Altijd gemakkelijk te lokaliseren. En de fotograferende medemens is ook een gemakkelijk foto onderwerp. Altijd meegenomen voor een snelle snapshot.

 

 

 

 

 

 

 

 

Eventjes tijd voor schoonheid

De lente nadert, het is tijd om de donkere bladzijden om te draaien en te denken aan lichtere zaken. Zoals de bronzen naakten van Irenee Duriez in zijn zomerse beeldentuin. Een ode aan de laatste schepping van God: de vrouw. Duriez is nog altijd dankbaar dat de Schepper zo iets moois gemaakt heeft en boetseert steeds maar opnieuw hetzelfde: naakte vrouwen. Vandaar.......

 

 

 

 

22 Maart 2016

De lente start zwart in België. Vier maand na Parijs is het prijs in Brussel. De barbarij van het kalifaat slaat ook hier toe. De wereldpers zet ons land in de volgspot. De Boston Globe, een van de beste kwaliteitskranten van de US, heeft een prestigieuze foto webstek met beklijvende aktuele fotoreportages. De foto's van deze memorabele tweede lentedag kun je hier zien. Het land is in shock, en woedend.

Gisteren schakelde mijn woede nog een vitesse hoger toen er iemand van de moslim executieve op de radio klaagde dat de Magrebijnse moslimgemeenschap ook een van de grote slachtoffers van dit terrorisme is.Maar het zijn wel  Marokkaanse, Algerijnse en Tunesische moslims die ons aanvallen. De terreurdaden van moslims in heel de wereld zijn niet meer te tellen. Vaneigens is dat heel vervelend en vernederend voor de volgelingen van Mohammed, ik versta dat heel goed. Maar dat ze zich zo wentelen in hun slachtofferrol, in plaats van zelf grote kuis te houden in hun eigen gemeenschap, dat is er over. Hoog tijd dat ze beginnen met de rotte appels uit hun eigen mand te gooien.