Recht uit de doos

In een winkel vol decoratie artikelen viel mijn oog op leuke bordjes met citaten en spreuken. Een van die wijsheden vond ik heel toepasselijk: “Collect Moments not Things”. Fotografie en videografie gaan beiden over het vastleggen van momenten en daarvoor heb je inderdaad een ding voor nodig: een camera. En bij uitbreiding ook een computer en de bijhorende software, maar dat zijn allemaal slechts gereedschappen. Eigenlijk gaat het om het vastleggen en opslaan van momenten en dat is het doel. Zo mooi en zo boeiend mogelijk, en liefst gemakkelijk.      

Ik beken dat het verleidelijk is om gefascineerd te raken door de technische mogelijkheden van die vernuftige apparaten en het manipuleren van de geschoten beelden. Maar daar kun je gelukkig van afkicken. De mantra van “alleen RAW”, “alleen DSLR”, “alleen 4K”, “alleen HDR” en noem maar op wordt in alle foto- en filmtijdschiften voortdurend herhaald. En dan is er de macht van de reclame. Koop een nieuw toestel, schaf  je een nieuw programma aan, hoog tijd voor een nieuwe betalende update, het stopt nooit. Ja, de publiciteit. Geef je geld aan ons en dan wordt je de gelukkige bezitter van weer een nieuw hebbeding. Verleidelijk.

Fotograferen en filmen doe ik liever dan al die beelden te manipuleren op mijn computer met allerlei schuivertjes en knopjes. Liever achter een camera dan achter een computer. Niet dat het gemakkelijk is om meteen goede beelden te schieten met je camera. Vroeger met Ektachrome dia's en Super 8 film kon je niet lukraak opnames maken, toen moest het meteen juist zijn. Tegenwoordig heeft het comfort van de digitale toestellen er toe geleid dat we niet meer zo zorgvuldig zijn. Met beeldbewerkingsprogramma's kleuren, belichting en composities manipuleren vind ik saai. Zo ben ik teruggekeerd naar JPG en fotografeer uiterst zeldzaam nog eens in RAW. Het ontwikkelen van RAW doet me denken aan de enorme rekken vol kruiden en sausen in de supermarkt en dan maar roeren en bakken in de keuken om de juiste smaak te zoeken voor je gerecht. Misschien ben ik te lui of gewoon een slechte kok, maar ik geraak gefrustreerd van al die mogelijkheden van Lightroom en Photoshop en ben tevreden met een JPG. Als je zorgt dat je foto's goed zijn dan volstaat het om slechts af en toe minimale aanpassingen te doen. Een goede JPG spaart veel tijd uit, vind ik. “Right out off the Box” is vaneigens geen dogma. Met RAW zijn de ontwikkelingsmogelijkheden onbetwist veel en veel groter en ik kan me gerust inbeelden dat er fotografen zijn die er echt van genieten om met Photoshop en Lightroom hun foto's te optimaliseren. De japanse techneuten die de microprocessors van de camera's hebben ontwikkeld en de jpeg menu's hebben samengesteld kennen wel hun stiel. De jpegs die zij bakken lust ik wel. Zij maken het mij wel comfortabel en geven me meer tijd om te fotograferen. Want daar gaat fotograferen eigenlijk over: een visueel beeld van een moment. Collect moments, not things,

het haar en de boter

Mijn vriend Michel schenkt mij nog een glas rode wijn uit. We proosten als goede vrienden. Wij zijn al bevriend van in de jaren zeventig, toen dertigers in de fleur van ons leven. Hij is een wijnkenner en de wijn is inderdaad voortreffelijk. Zelfs ik, die er weinig van ken, proef dat dit top is.  "Het gaat niet goed meer tussen mijn vrouw en ik." zucht Michel. Ik kijk hem vragend aan en hij vervolgt "Er zit hier alle dagen een haar in de boter, en het wordt altijd maar slechter en slechter". En na enig aandringen van mij begint hij zijn hart te luchten. Hij vindt haar een dictator die hem altijd beveelt, zij is nooit meer lief tegen hem, zij slapen niet meer samen. Zij verwijt hem dat hij niets doet in het huishouden, dat hij lui geworden is, dat hij alleen maar het geld verbrast dat zij verdient met alle dagen te gaan werken, dat hij een grote egoïst is die alleen maar denkt aan zijn eigen pleziertjes. Ik zie dat Michel diep in de miserie zit, en heb wel medelijden met hem, maar weet niet hoe hem op te peppen. De huwelijksperikelen tussen Michel en zijn Monique zijn geen verrassing voor mij. Vooral mijn eigen vrouw had het al een paar jaar geleden zien aankomen bij een gezamenlijk etentje: die 2 passen echt niet bij elkaar. Toen begon ik het ook te zien dat Michel en Monique steeds meer van elkaar vervreemden. Ooit was het anders.

Michel is van welstellende afkomst, universitair, mooie carrière, man met cultuur, intelligent, en gevoel voor fijne humor. Althans toen we elkaar leerden kennen in de kennissenkringen. We zaten op dezelfde frequentie: reizen, boeken, films, theater, fotografie en lol maken en zo werden we vrienden. Michel had een moeilijk huwelijk en was ongeveer 45 jaar toen hij definitief scheidde van de moeder van zijn drie kinderen. Als nieuwbakken vrijgezel had hij niet te klagen van vrouwelijke aandacht. In het bedrijf waar hij werkte als manager begon hij een passionele verhouding met Monique, een flamboyante 25-jarige receptioniste. Toen hij uiteindelijk trouwde was Michel 50 jaar en zijn vlam was amper 28 jaar. Monique keek op naar die knappe man en naar zijn wereld van cultuur en levensstijl. Hij pronkte met zijn mooie vrouw. Het was een mooi koppel en ze vulden mekaar perfect aan.

Michel ging met 62 op pensioen en Monique werkte verder als receptioniste. Nu is hij nu 75 en zij is 54. Michel is niet langer de energieke man die hij ooit was. Niet dat hij dementeert of zo maar zijn interesses en zijn geheugen zijn afgenomen. Vroeger hield hij van reizen met de auto, nu absoluut niet meer, hij rijdt bijna niet meer, zij is de chauffeur. Hij heeft vliegangst en reizen zegt hem ook niets meer. Michel heeft wel nog altijd een gat in zijn hand en kan het niet laten om de Fnac te verlaten zonder een paar CD's en een stapel boeken. Hij heeft zeker een collectie van duizenden CD's en een bibliotheek vol (meestal ongelezen) boeken. Hij koopt regelmatig de nieuwste smartphones, laptops en electronische gadgets, waar hij dan alle moeite mee heeft om ze goed te gebruiken. Van het huishouden doen heeft hij niet veel kaas geëten. Zijn sociale kennissenkring is praktisch verdwenen door teveel thuis te zitten, vriendschappen moet je onderhouden. Zij geniet nog volop van haar werk als receptioniste en manusje-doet alles in het bedrijf. Monique gaat met vriendinnen graag een terrasje doen of naar een optreden hier en daar. En samen gaan ze met de meiden onder mekaar regelmatig op citytrip, wellicht als loslopend wild kan ik me inbeelden. Michel zit dan thuis naar zijn klassiek muziek te luisteren, want Monique haat ondertussen klassieke muziek en als ze thuis is moet Klara uit en wordt het Q-music. Zij houdt van soaps en luchtige programma's op Een en VTM, hij is een Canvas man en gruwt van moderne popmuziek. Michel is veranderd in een eenzame grumpy old man, zij is een dynamische milf die nog altijd wil gezien worden. Hij heeft haar nodig, denkt hij. Zij heeft geen behoefte aan een oude man die haar vader kon zijn. Ze leven in een compleet andere wereld. Toen hij 50 was en zij 28 was het verschil miniem, maar nu is het hopeloos groot. Ik kan Michel alleen maar een luisterend oor aanbieden en zeggen dat het wel zal goed komen, al vrees ik dat dit huwelijk voorbij is. Wat ben ik blij dat wij ondertussen al meer dan 50 jaar getrouwd zijn.

What a wonderful world

De stem van David Attenborough, de beelden van onze aardbol, en de liriek van de tekst.
Wat een mooie wereld. Wat een voorrecht dat we kunnen genieten van onze zintuigen: ogen, oren, geur, smaak en gevoel om de wereld te ontdekken.
Tijd om te klikken op What a wonderful world. 

Bohemian Rapsody

Bijna niet te geloven hoe snel de tijd gaat. Freddie Mercury is in 1991 gestorven, en dat is al 25 jaar geleden. Queen blijft voor mij onherroepelijk verbonden met de jaren '80. Rock opera en kitsch maar wat een weelderige en complexe muziek. Queen maakte legendarische opnames en verpakte dat in excentrieke visuele video's. Als ik die clips van de jaren 80 vandaag terug zie besef ik nu pas hoe baanbrekend dat was. Dus boxjes wijd open, scherm full screen, zetel achteruit en geniet voluit. Laat je overdonderen door Freddie Mercury.

klik hier

1000 woorden

Een beeld zegt meer dan 1000 woorden. Hoewel een klein woordje uitleg bij een foto toch soms nodig is. Zeker bij de foto's van de dag die de twisted sifter bij elkaar sprokkelt. Waar de zifters al die foto's op het internet vinden weet ik niet, maar er zitten inderdaad wel bizarre afbeeldingen bij.
Klik maar hier.

beklijvend

Ze noemen dat iconische foto's: de afbeeldingen die zo een impact hebben dat ze in het collectief geheugen blijven kleven. Beklijvende foto's die de wereld hebben veranderd. Voor degenen die kunnen genieten van fotografische beelden deze link naar deze YouTube: klik hier
Een aanrader voor de foto liefhebbers onder ons.

Hunkerspoeling

Kramer, Verschueren, Van Dale, Webster, Petit Robert: ik heb iets met woordenboeken. Met woorden vorm je zinnen en dat is taal. En ik hou van taal, gesproken, geschreven, beeldtaal, filmtaal, muziektaal. Soms ontbreken er woorden om een emotie uit te drukken. Vandaar mijn eigen dictionaire van onbenoemde gevoelens. Een woord zoals "hunkerspoeling" dat ik in mijn woordenboek toevoeg om die leemte op te vullen.

Hoe ouder ik word, hoe beter ik vroeger was. Ja, de hunkering naar de volle dagen van de jeugd kleurt de herinnering en zorgt voor een hersenspoeling. Dat besef van inkleuring noem ik hunkerspoeling. De oorzaak is ordinair jeugdsentiment. Nostalgie naar een tijd dat alles nieuw was en we ooit alles eens voor de eerste keer beleefden. Waar is de tijd toen we voor de eerste keer alleen de trein, de tram of de bus namen, de eerste keer als tiener met vrienden op café gingen en als groten vier pintjes bestellen, klinken en opdrinken. Op de kermis met een meisje in de rups en voor de eerste keer borstjes voelde toen de kap naar beneden ging. Met een liefje naar de cinema op de laatste rij tongzoenen. De eerste keer dat ik een dode zag toen Leopold, een 12 jarige klasgenoot, bij hem thuis opgebaard lag ten gevolge van de Aziatische griep. De eerste keer dat de Paladium cinema overschakelde op Cinemascoop en ik met vriendjes Ben-Hur ging zien op groot scherm. En later in 1960 de nouvelle vague met die Franse film Au bout de souffle van Jean-Luc Goddard met Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg. En de impact van de muziek van Bernstein in West Side Story. De ontdekking van de wereld zorgt er voor dat al die jeugdherinneringen steeds mooier en kleurrijker worden. Dat is hunkerspoeling. En dat krijg je als je lang moet nadenken als de vraag gesteld wordt: "wat is laatste keer dat je iets voor het eerst gedaan hebt?".

"Those were the days my friend
We thought they'd never end
We'd sing and dance forever and a day
We'd live the life we choose
We'd fight and never lose
Those were the days, oh yes those were the days".



 

Uit oude mappen

Oudere fotomappen mogen nog eens geopend worden. Allemaal verkleind tot internet afmetingen. Ik ga toch eens moeten in gang schieten om recentere opnames in mijn blogger etalage te zetten. De weersberichten voor volgende week zijn gunstig voor zo een soort ergotherapie. 

 

blauw uurtje

Als het voor een keer niet regent en wolkenloos en windstil is, dan heb ik er van geprofiteerd om gewapend met mijn Panasonic FZ1000 Lumix en mijn statief naar Brugge te trekken. Net op tijd voor het blauwe uurtje.

Beter een "oei, oei" dan een "wat als"

Onlangs las ik een artikel in een of ander weekend krant omtrent ouder worden en jong blijven. De woordvoerder van dienst was een geriater die zijn zegje mocht doen. Ik sta behoorlijk wantrouwig tegen academische -logen die het nu eens gaan uitleggen aan de niet-universitaire jan-met-de-pet maar deze dokter had het niet zozeer over het puur lichamelijke en de aftakeling maar over wat je moet doen om je zo lang mogelijk goed te voelen, body and soul.

Wanneer was de laatste keer dat je iets voor het eerst gedaan hebt? Een kwestie om niet bang te zijn voor verandering. Uiteindelijk heb je alleen spijt dat je kansen hebt laten liggen die je had moeten pakken toen het kon. Moraal van het verhaal omtrent "jong blijven": investeer in belevenissen, niet in dingen. Beter een "oei, oei" dan een "wat als?".

serendipiteit en internet

Surfen op het internet is soms net als ziften in modderwater naar goudkorrels. En dan kom je op het woord "serendipiteit". Het bizar woord komt uit het Engels: serenpidity. Volgens Wikipedia betekent het: serendipiteit is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders. Kortom gaat het om ontdekkingen doen aan de hand van toeval.
Serendipiteit is door de Amerikaanse onderzoeker wel beeldend omschreven als het zoeken naar een speld in een hooiberg, en eruit rollen met een boerenmeid. Zoals een hele boel ontdekkingen:

• de ontdekking van de champagne
• de uitvinding van Post-it-notitie papier
• de uitvinding van het theezakje
• de ontdekking van de potentieverhogende werking van Viagra
• de ontdekking van teflon enz. enz.

Zo ben ik op prachtige Vimeo en YouTube filmbeelden gestoten. Ook fotografische pareltjes duiken soms totaal onverwacht op. De Twisted Sifter is een prachtig hulpmiddel om de goudkorrels te ziften. Enkele oogsten van het foto ziften:

 

Mijn tante

Mijn tante Rachel was een constante in mijn kindertijd. Elk jaar kwam ze in de zomer enkele maanden logeren in Blankenberge bij mijn grootouders. Samen met mijn grootmoeder "marraine" (de moeder van mijn moeder) trokken ze de ganse zomer naar onze kabine op het Blankenbergse strand, echte soulsisters. Mijn marraine zorgde voor mijn kleine zus en ik tijdens de schoolvakanties, omdat pa en ma moesten werken. Onze strandkabine was de vaste stek van marraine en tante Rachel, die samen intens genoten van zon, zee en strand. Ik heb nog altijd heel goede herinneringen aan een onbezorgde kindertijd vol strandkastelen, zeesterren zoeken op de brislams, wegduikertje spelen, garnalen vangen met een schepsteel enz. De jaren 50 dragen nog altijd de geur van ijskreem, ambre solaire, berlijnse bollen en zilte zeelucht met zich mee. De zomervakantie was heel plezant. Ik heb liefdevolle herinneringen aan mijn grootmoeder en mijn tante.
 
Mijn tante Rachel moet toen ongeveer 50 of 55 jaar geweest zijn, een pronte weduwe, die gezond wedijverde in koketterie met mijn grootmoeder, die er ook goed moet uitgezien hebben, te oordelen naar de schaarse foto's die ik nog heb. Mijn tante sprak bijna nooit over haar overleden echtgenoot, de nonkel die ik nooit gekend heb. Ze vertelde wel dat hij gestorven was door het alles verterende verdriet, de dood van hun enige zoon. Ook in de familie werd er nooit gesproken over de dood van die nonkel. Naar het schijnt zou hij een "zwarte" geweest zijn. Wist ik veel wat dat betekende.
Tante Rachel had één zoon, die goed studeerde en op internaat was op zo een katholieke vlaamse school. Tijdens de oorlog, rond 1942, 1943 waren die fanatieke priesterleraars daar heel flamingant, ge weet wel: Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus. Ze maakten hun humaniora studenten stapelzot en zetten die jongens aan om te gaan vechten met de Duitse leger tegen het Bolsjevisme in Rusland. Van de 6de jaars humaniora van dat vervloekte college vertrokken 14 van de 22 leerlingen naar het Oostfront in een Vlaams-Duits legioen. Er zijn er heel weinig van terug gekeerd, de meeste van die jongens zijn gesneuveld in Rusland. De zoon van tante Rachel is vertrokken naar Duitsland en vandaar naar het Russisch front en is daar in 1943/44 verdwenen. Mijn nonkel heeft het zich zelf nooit kunnen vergeven dat hij zijn zoon heeft laten vertrekken. Tante Rachel zou haar man de schuld gegeven hebben dat hun zoon een radicale flamingant geworden was. Mijn tante was razend, vol haat tegen die smerige zwartrokken, tegen de fascistische kerk, tegen de flaminganten, kortom ze heeft de dood van haar zoon eigenlijk nooit een plaats kunnen geven. Haar man zou zich net na de oorlog van kant hebben gemaakt, heb ik pas veel later vernomen.  Mijn grootvader steunde en hielp zijn schoonzuster in haar verdriet. Hij was een overtuigd atheïst, antiklerikaal en had een afkeer tegen AVV en VVK. Mijn Hij heeft er alles aan gedaan om het onrecht van de kerk aan de kaak te stellen. Die smeerlappen van pasters die hun leerlingen aanzetten om te gaan vechten voor de" goede zaak" zijn niet alleen. Vroeger naar het Oostfront, tegenwoordig naar Syrië en Irak. De imams die de jonge moslims radicaliseren om te gaan vechten voor een Islamistische Staat doen juist het zelfde als die fascistische priesters in de jaren 40. Zij zelf blijven hier maar rekruteren die jongeren om te gaan vechten voor een heilige oorlog. De geschiedenis herhaalt zich.