Mijn vriend Michel schenkt mij nog een glas rode wijn uit. We proosten als goede vrienden. Wij zijn al bevriend van in de jaren zeventig, toen dertigers in de fleur van ons leven. Hij is een wijnkenner en de wijn is inderdaad voortreffelijk. Zelfs ik, die er weinig van ken, proef dat dit top is. "Het gaat niet goed meer tussen mijn vrouw en ik." zucht Michel. Ik kijk hem vragend aan en hij vervolgt "Er zit hier alle dagen een haar in de boter, en het wordt altijd maar slechter en slechter". En na enig aandringen van mij begint hij zijn hart te luchten. Hij vindt haar een dictator die hem altijd beveelt, zij is nooit meer lief tegen hem, zij slapen niet meer samen. Zij verwijt hem dat hij niets doet in het huishouden, dat hij lui geworden is, dat hij alleen maar het geld verbrast dat zij verdient met alle dagen te gaan werken, dat hij een grote egoïst is die alleen maar denkt aan zijn eigen pleziertjes. Ik zie dat Michel diep in de miserie zit, en heb wel medelijden met hem, maar weet niet hoe hem op te peppen. De huwelijksperikelen tussen Michel en zijn Monique zijn geen verrassing voor mij. Vooral mijn eigen vrouw had het al een paar jaar geleden zien aankomen bij een gezamenlijk etentje: die 2 passen echt niet bij elkaar. Toen begon ik het ook te zien dat Michel en Monique steeds meer van elkaar vervreemden. Ooit was het anders.
Michel is van welstellende afkomst, universitair, mooie carrière, man met cultuur, intelligent, en gevoel voor fijne humor. Althans toen we elkaar leerden kennen in de kennissenkringen. We zaten op dezelfde frequentie: reizen, boeken, films, theater, fotografie en lol maken en zo werden we vrienden. Michel had een moeilijk huwelijk en was ongeveer 45 jaar toen hij definitief scheidde van de moeder van zijn drie kinderen. Als nieuwbakken vrijgezel had hij niet te klagen van vrouwelijke aandacht. In het bedrijf waar hij werkte als manager begon hij een passionele verhouding met Monique, een flamboyante 25-jarige receptioniste. Toen hij uiteindelijk trouwde was Michel 50 jaar en zijn vlam was amper 28 jaar. Monique keek op naar die knappe man en naar zijn wereld van cultuur en levensstijl. Hij pronkte met zijn mooie vrouw. Het was een mooi koppel en ze vulden mekaar perfect aan.
Michel ging met 62 op pensioen en Monique werkte verder als receptioniste. Nu is hij nu 75 en zij is 54. Michel is niet langer de energieke man die hij ooit was. Niet dat hij dementeert of zo maar zijn interesses en zijn geheugen zijn afgenomen. Vroeger hield hij van reizen met de auto, nu absoluut niet meer, hij rijdt bijna niet meer, zij is de chauffeur. Hij heeft vliegangst en reizen zegt hem ook niets meer. Michel heeft wel nog altijd een gat in zijn hand en kan het niet laten om de Fnac te verlaten zonder een paar CD's en een stapel boeken. Hij heeft zeker een collectie van duizenden CD's en een bibliotheek vol (meestal ongelezen) boeken. Hij koopt regelmatig de nieuwste smartphones, laptops en electronische gadgets, waar hij dan alle moeite mee heeft om ze goed te gebruiken. Van het huishouden doen heeft hij niet veel kaas geëten. Zijn sociale kennissenkring is praktisch verdwenen door teveel thuis te zitten, vriendschappen moet je onderhouden. Zij geniet nog volop van haar werk als receptioniste en manusje-doet alles in het bedrijf. Monique gaat met vriendinnen graag een terrasje doen of naar een optreden hier en daar. En samen gaan ze met de meiden onder mekaar regelmatig op citytrip, wellicht als loslopend wild kan ik me inbeelden. Michel zit dan thuis naar zijn klassiek muziek te luisteren, want Monique haat ondertussen klassieke muziek en als ze thuis is moet Klara uit en wordt het Q-music. Zij houdt van soaps en luchtige programma's op Een en VTM, hij is een Canvas man en gruwt van moderne popmuziek. Michel is veranderd in een eenzame grumpy old man, zij is een dynamische milf die nog altijd wil gezien worden. Hij heeft haar nodig, denkt hij. Zij heeft geen behoefte aan een oude man die haar vader kon zijn. Ze leven in een compleet andere wereld. Toen hij 50 was en zij 28 was het verschil miniem, maar nu is het hopeloos groot. Ik kan Michel alleen maar een luisterend oor aanbieden en zeggen dat het wel zal goed komen, al vrees ik dat dit huwelijk voorbij is. Wat ben ik blij dat wij ondertussen al meer dan 50 jaar getrouwd zijn.
