telkens als ik dit Bossa Nova liedje hoor, roept het bij mij een zomerse Braziliaanse sfeer op en zie ik in mijn verbeelding het terrasje in Ipanema, bij Rio, waar musicus Antonio Carlos Jobim (35 jaar) en Vinicius de Moraes (50 jaar)elke morgen rond 9.30u een koffie kwamen drinken. Dagelijks passeerde er een bevallig meisje op weg naar het strand. Een wandeling dat de beide mannen niet onopgemerkt lieten voorbij gaan. Antonio Jobim had een leuk melodietje gecomponeerd op zijn gitaar en wilde het gebruiken voor een liedje. Vinicius schreef de Portugese tekst over het meisje uit de wijk die ze dagelijks zagen passeren. Jobim wilde het liedje te laten opnemen in een studio. Astrud Gilberto was een lokale zangeres, ze kon goed zingen, maar was niet professioneel en was nog nooit een opname studio geweest. Stan Getz, een Amerikaanse saxofonist vertoefde graag in Brazilië en was dol op de Braziliaanse Bossa Nova en Salsa muziek. Hij was toen toevallig in Rio. De combinatie van de frêle stem van Astrud Gilberto en de bariton sax van Stan Getz blijft na meer dan 60 jaar onverwoestbaar. Deze simpele versie hoor ik persoonlijk liever dan de versie van Frank Sinatra met een big band begeleiding. Het liedje neemt nog altijd de kortste weg van mijn oor naar mijn hart. Door de macht van mijn verbeelding, denk ik hoe het geweest zijn om de 17 jarige Heloisa voorbij het terras te zien voorbij dartelen op weg naar het strand.
Bijna alle protagonisten zijn weg. Astrud Gilberto is vorige maand overleden. Stan Getz heeft al in 1991 het tijdelijke verwisseld met de eeuwigheid. Jobim heeft de wereld wel een mooie muzikale erfenis nagelaten. De 17 jarige Heloisa is net 80 geworden, mama van 4 kinderen, oma van 15 kleinkinderen en onlangs overgrootmoeder van achterkleindochter Heloisa. Maar the girl from Ipanema nog altijd mijn ultieme relaxe strand en zon muziek.
De muziek werd geschreven door Antônio ("Tom") Carlos Jobim en de tekst door Vinicius de Moraes in 1962. Zij zaten vaak op het terras van de bar Veloso in de wijk Ipanema van Rio de Janeiro en werden geïnspireerd door een meisje dat vrijwel dagelijks voorbijkwam.
Dat meisje was Heloísa ("Helô") Eneida Menezes Pais Pinto, geboren op 7 juli 1945. Ze woonde aan de Rua Montenegro nummer 22 en kwam er pas twee jaar later achter dat zij de inspiratiebron was geweest voor het lied. Later waren Tom Jobim en zijn vrouw Teresa getuigen bij het huwelijk van Heloísa. De bar heet thans Garota de Ipanema.
De eerste commerciële opname van dit nummer was in 1962, door Pery Ribeiro. De bekendste versie, die door Astrud Gilberto is uitgevoerd samen met João Gilberto en jazzsaxofonist Stan Getz, van de elpee Getz/Gilberto uit 1962, werd een wereldwijde hit. Deze opname is vaak gebruikt in verschillende films en wordt ook nog regelmatig gebruikt als 'elevator music' (muzak).
De song werd door bijzonder veel internationale artiesten opgenomen, in diverse talen; de Engelstalige versie, tekst geschreven door Norman Gimbel, onder anderen door Frank Sinatra. The Girl from Ipanema zou volgens de website van Helô Pinheiro het op een na meest opgenomen populaire lied in de geschiedenis zijn, na Yesterday van The Beatles.
In 2005 werd The Girl from Ipanema door de Library of Congress uitgeroepen tot een van de 50 grootste muziekwerken van de mensheid.
