Mijn blog: de kroniek van ingevulde verloren tijd. Het bewijs dat bezig zijn niet noodzakelijk nuttig moet zijn. Als het maar plezant blijft. Af en toe eens wat fotootjes showen, wat onzin uitkramen, en ook wat provoceren, allemaal de expressie van mijn chaotische fantasie. Of zou het toch een therapie zijn tegen dementie?
Als je het bespaart, belasten ze het Als je erin investeert, belasten ze het Als je het bouwt, belasten ze het Als je het verkoopt, belasten ze het Als je erin woont, belasten ze het Als je ermee rijdt, belasten ze het Als je het eet, belasten ze het Als je het weggeeft, belasten ze het Als je sterft, belasten ze het En tenslotte verspillen ze het.
De tijd vliegt over ons heen en laat slechts een vluchtige schaduw achter. Het besef dat alles wat wij beleven evalueert tot een herinnering van dat moment, dat gevoel zorgt er voor dat we proberen momenten te verzamelen en op te slaan. Eigenlijk zijn we diep van binnen tijdreizigers. Fotograferen en filmen zijn pogingen om de tijd vast te houden met stilstaande of bewegende afbeeldingen van momenten die voltooid verleden tijd zijn. De tijd opslaan is een illusie. Ondanks dat besef hou ik er van om de wereld rondom mij vast te leggen met stilstaande momentopnames foto's of met bewegende beelden video's. Het vastleggen van het hiernumaals voor het verdwijnt is een verslavende hobby die ik koester. De wereld en het leven zijn te mooi om het laten voorbij gaan zonder het te bewonderen en te herinneren.
John Koenig heeft in zijn woordenboek van obscure zorgen een woord toegevoegd voor dit besef dat momenten vervluchtigen tot herinneringen.
de iconische albumplaat van Queen "a night at the opera" verlegde de bakens van de pop muziek. QUEEN opende een nieuw hoofdstuk: de rock opera. Freddy Mercury kreeg carte blanche om zijn eigenzinnige composities uit te brengen. Bohemian Rapsodie is nog altijd een dijk van een nummer.
Maar "Love of my life" gecomponeerd door Freddy Mercury ontroerd mij na al die jaren nog altijd. Queen maakte er een onvergetelijk nummer. Schitterende muziek! Rip Freddy en bedankt voor de muziek die mij je ons naliet.
De laatste keer dat we een week zonder regen gehad hebben was in Oktober vorig jaar. Sindsdien hebben nog geen enkele week zonder neerslag gekregen. Mister Blue Sky; where have you been?
Het Electric Light Orchestre (ELO) vroeg het zich ook al af. De legendarische begin drumsolo van Mister Blue Sky opent het vat van het gitaargeweld. Heerlijk nostalgische balsem voor mijn wegdeemsterende muzikale herinneringen: ELO geeft een boost aan mijn lentekriebels en verlangen naar zonnige dagen.
Inderdaad, het klinkt wat melig en nostalgisch maar onlangs hoorde ik op de radio "petite fleur" van Sydney Bechet, en die oorworm bracht de klanken uit een lang vervlogen jeugd weer tot leven. Er bestaan tientallen versies van dit klarinet en sopraansax meesterwerk van de "american in Paris" maar de mooiste opname is die van 1952 in Parijs met Sydney Bechet en Claude Luter met die heerlijke jazz inprovidaties en die trombone frasering op de achtergrond. Nog altijd subliem na meer dan 70 jaar. Inderdaad: music from the past en nog steeds een streling voor mijn oude trommelvliezen.