stamboom

Wroeten in het verleden van je familie confronteert je permanent met de cyclus van het leven, samengevat in allerlei akten en documenten: geboorte, volwassenheid met zaken zoals beroep, huwelijk, grondaankopen, woningen enz. en uiteindelijk de overlijdensakte. Een stamboom opzetten is iets anders dan namenlijsten met cijfertjes maken, het is geen telefoonboek. Net de levensloop maakt het boeiend. Als je start met een stamboom begin je meestal met je eigen en je vader en moeder enzovoort. Je weet waar je begint maar je weet begot niet waar je zult moeten stoppen.

Genealogie gaat over het leven en de dood, over voortplanting, over de continuïteit van de menselijke soort. Het is een feit dat we met ouder worden ons meer bewust worden van de eindigheid van ons leven. Ik merk in gesprekken met andere stamboomzoekers dat al dat rondgesnuffel ons confronteert met de relativiteit van de belangrijkheid van ons leven. Van de circa 20.000 familieleden die ik tot nog toe gevonden heb, blijft er heel weinig wetenswaardigheid over. Een vriend van het VVF heeft van de bevolkingsregisters van Loppem, Zedelgem en Aartrijke een statistiek gemaakt: een bevolkingspiramide gebaseerd op de eerste betrouwbare telling van 1846. Het betreft hier 8193 inwoners in één jaar. Tegenwoordig kun je geen dagblad openslaan of naar een TV programma kijken zonder dat gezever over de vergrijzing, het pensioenprobleem, de lage geboorte cijfers en de hoge levensverwachting. Vroeger was het net het tegenovergestelde: veel kroostrijke gezinnen en lage levensverwachting. Veel kinderen op jonge leeftijd hadden al één of beide ouders verloren. Het overgrote deel van die kinderen hebben nooit hun grootouders gekend. Het kerkhof stond midden het dorp en de dood stond midden in de gemeenschap. Het sterfterisico lag echt heel

hoog. Enkele mortaliteit cijfers in promille voor de periode 1846-1856: de sterfte op 1.000 mensen was van 0-4 jaar: 318 en van 45-65 jaar 575. 75-plussers waren een zeldzaamheid.

Als ik kijk naar de oude parochieregisters met de registraties van de dopen, de

bruiloften en de begrafenissen wordt het nog hallucinanter. Een baby had slechts 50 procent kans om volwassen te worden. Nu ligt dat cijfer rond de 99 procent. Van een natuurlijke selectie gesproken. Vroeger waren er doodeenvoudig minder reproductieve spelers op het veld: alleen rijke of welstellende ouders hadden veel kinderen die bleven leven. De baby’s van arme sukkels overleefden het veel minder. Velen waren ook gedwongen om priester of non te worden, in het leger of naar het klooster te gaan, zonder kans op een nageslacht. De mensen trouwden ook op veel latere leeftijd. De genen van de zwakkeren in de samenleving konden zich niet handhaven. Darwin’s survival of het fittest niet alleen fysisch maar ook op sociaal gebied. Van genen gesproken: het is een feit dat de keiharde levensomstandigheden wel gezorgd hebben voor een natuurlijke selectie. Velen die nu zich voortplanten zouden vroeger nooit die reproductieve leeftijd gehaald hebben om een nageslacht te maken. Ja, familie stambomen maken drukt je met de neus op de feiten: leve het hiernumaals. De plaats om te genieten van ons leven is hier, de tijd om er van te genieten is nu. En van de doden: niets dan goed.

New York

New York heeft een fascinerend effect op mij. Het is veruit mijn favoriete stad. Deze smeltkroes van allerlei culturen en soorten mensen is voortdurend in evolutie. New York onderscheidt zich vooral door zijn typische dynamiek. Niet voor niets draagt het trots zijn faam als 'the city that never sleeps". En dan heb je natuurlijk nog de mensen in New York, nog een reden waarom een citytrip naar de Big Apple een aanrader is.

Brendan, de fotograaf van de website "Humans of New York", maakt snapshots op straat van volslagen vreemden. Hij heeft duizenden portret foto's genomen van toevallige voorbijgangers. Zijn straatfotografie boeken met de weergave van zijn gesprekken met de geportretteerde New Yorkers geven een beeld van de diversiteit van de bevolking, een staalkaart van de mensen in een wereldstad. Niet alleen foto liefhebbers kopen zijn HONY publicaties, maar zijn ook voer voor sociologen. http://www.humansofnewyork.com/
Alleen in New York is dit mogelijk. Ik zie zoiets in Vlaanderen niet lukken. Ik ben een RSS volger van zijn website, en lees altijd met plezier de gesprekjes.
Probeer dit niet bij ons, de kans dat de politie opduikt met vragen naar wat je hier aan doen bent is helaas groot.

Tijdsbesef

Wat is jong zijn toch boeiend. Je hebt een gans leven voor je, de tijd is nog onbegrensd. De toekomst ligt nog open. De meeste tieners hebben er nog geen idee van welk beroep ze later zullen moeten kiezen. De school, de vrienden, de eerste verliefdheden, de ruzies, Facebook, het rebelleren, de hormonen die door hun lijf gieren. De groep en er bij horen, het zoeken naar gelijkgestemden, de frustraties en de euforie, ik herinner het mij nog. Zij weten nog niet hoe snel de jaren zullen voorbijvliegen. Nu rekenen ze nog in halve jaren: ze zijn dertienen half, zestienen half, eindelijk achttien, en op twintigen half spreken ze van bijna 21. Maar voor je het weet rondt je de kaap van dertig en wordt je veertig. Op vijftig besef je dat de tijdstrein steeds sneller bergaf begint te rijden en dat je al over de helft van de rit bent. Het fantastische van jong zijn is dat dit tijdsbesef nog niet bekend is. Ik rij al met tram 7 en besef dat de tijd als fijn zand tussen je vingers weg glipt. Veel verleden en weinig toekomst, heel normaal als je ouder wordt, geen probleem. Maar ik kijk vol bewondering naar de jeugd. Heimelijk zou ik ook willen jong zijn in 2015. En ik zou dan ook niet weten wat ik later zou willen worden. Het voordeel van oud zijn is dat we weten wat het is om jong te zijn, de jongeren weten niet wat het is om oud te zijn. De tijd vliegt maar zorg er voor dat jij de piloot bent van die vlucht. https://www.youtube.com/watch?v=SNgyEmYyQF4&feature=iv&src_vid=WBoZzArmtNA&annotation_id=annotation_2975525383
 

Heupen

Het is alweer een hele tijd geleden dat we in het Antwerps Sportpaleis zijn gaan kijken naar Shakira. En dat was echt loslopend wild, wat een mooie zangeres, wat een presence op scene, en ze kon niet alleen goed zingen maar ook met haar lijf schudden. Gelijk dat ze in het westvlaams zeggen: met poten en oren. Ja, het optreden van Shakira herinner ik me nog altijd goed. Heupen liegen niet: https://www.youtube.com/watch?v=DUT5rEU6pqM Geniet er van. Bokjes open en laat de YT maar draaien.

Straatfotografie, mijn ding.

Straatfotografie is geen voyeurisme. Het fotograferen van het publiek leven op straat, is gewoon het vastleggen van de dagdagelijkse realiteit. Niet gearrangeerd, niet geposeerd, ongemanupuleerd, zonder photoshop. Het leven zoals het is. Het onderwerp is de mens in de samenleving. En op die foto's staan inderdaad mensen die je niet kent en die je als fotograaf eigenlijk zou moeten vragen of het toegestaan is om een foto te nemen, maar dat is vaneigens niet mogelijk.

Ik weet echt niet hoe het wettelijk allemaal in mekaar zit. Iemand op straat fotograferen en gebruiken in de krant, in een tijdschrift of in een reclame dat is zeker een inbreuk op de privacy en bijgevolg strafbaar. Maar fotograferen op straat is tot nader order toegelaten. En het is een dankbaar onderwerp die heel mooie opnames kan opleveren. Ik moet wel veel foto's maken om er slechts enkele goede uit te selecteren.
 https://www.youtube.com/watch?v=40d0xudBdjQ 
Straatfotografie, ik hou er van.

zwart-wit straatfotografie

Voor alle liefhebbers van straatfotografie: https://www.youtube.com/watch?v=LACbqVdNNZE Wanneer kleur overbodig wordt, is het plots intenser. Niet iedereen houdt van dit soort fotografie maar mij spreekt het aan.

Het beste fototoestel is datgene dat je bij hebt. Mijn compacte RX 100/3 past in mijn broekzak.

viewfinder obsessie

Het is lente in Brugge. De krokussen, de terrasjes, de bootjes op de reien en de toeristengidsen, met hun horden in het kielzog, kleuren de binnenstad van het Venetië van het Noorden. Mocht ik van elke foto die in Brugge gemaakt wordt slechts één ros kopermuntje krijgen dan heb ik zeker meer dan twee containerbakken van 20 ton nodig per jaar.

De homo photograficus is een soort die in het huidig digitale tijdperk goed gedijt, niet in het minst door de smartmobieltjes. Er is nog nooit zoveel gefotografeerd. En dat heeft consequenties op mij, met name op mijn fotografie hobby. Heeft het nog zin om al die dingen te fotograferen waarvan er al miljoenen opnamen van zijn? Neen, waarom zou ik een gebouw, een monument, een landschap met een camera vastleggen? Iedereen denkt dat het tijdsmoment behouden wordt met het vastleggen van een zicht. Niets is minder waar. Tijd kun je helaas niet bewaren, alleen een herinnering. De meeste foto's zijn slechts een hulpmiddel om het geheugen op te frissen. Herinner je nog onze trouwdag, die reis naar het zuiden, dat feestje bij Sonja, die citytrip met vrienden naar Parijs? Weet je nog hoe plezant het was? In feite is dat de essentie van de fotografie. En vanuit dat standpunt is de selfie met de smartphone van jou en je vrienden eigenlijk authentieker dan bloempjes, insekten, beesten en dingen fotograferen.

Ik fotografeer geen gebouwen, monumenten en andere bezienswaardigheden meer. Er zijn beslist veel mooiere en beter geslaagde foto's te vinden van de Eifeltoren en New York dan die foto die ik kan maken. Maar het leven van mijn naasten en mijn medemensen wil ik wel graag bekijken door mijn viewfinder en op het knopje drukken. Straatfotografie is fascinerend, het leven zoals het is. En ook de fotograferende mens op straat is een ideaal onderwerp. De angst dat alles reeds gedaan is mij niet vreemd. https://www.youtube.com/watch?v=8ftDjebw8aA
 

Het Noorderlicht

Neen, ik ben nog nooit in het hoge noorden geweest. Het staat wel ergens op mijn bucket list van de dingen die ik wil doen voor het doek de laatste keer dicht gaat. Dus de kans dat ik het poollicht in Noorwegen ooit zelf zal ervaren lijkt me eerder klein, want het is daar in de winter nogal koud en ik hou van warmte en zon. Maar het noorderlicht vind ik wel prachtig. Dus geniet ik maar van filmopnamen en televisie uitzendingen zoals Reizen Waes met die zoektocht van Tom naar het Noorderlicht op Spitsbergen. Van deze Vimeo heb ik echt genoten: https://vimeo.com/68924195 Dus beeld maximaliseren en bokjes open, en genieten van het poollicht.

mijn tante Rachel en de IS strijders

Mijn tante Rachel was een constante in mijn kindertijd. Elk jaar kwam ze enkele maanden logeren in Blankenberge. Samen met mijn grootmoeder "marraine" (de moeder van mijn moeder) trokken ze de ganse zomer naar onze kabine op het Blankenbergse strand, echte soulsisters. Mijn marraine zorgde voor mijn kleine zus en ik tijdens de schoolvakanties, omdat pa en ma moesten werken. Onze strandkabine was de vaste stek van marraine en tante Rachel, die intens genoten van zon, zee en strand. Ik heb nog altijd heel goede herinneringen aan een onbezorgde kindertijd vol strandkastelen, zeesterren zoeken op de brislams, wegduikertje spelen, garnalen vangen met een schepsteel enz. De jaren 50 dragen nog altijd de geur van ijskreem, ambre solaire, berlijnse bollen en zilte zeelucht met zich mee.


Mijn tante Rachel moet toen ongeveer 50 of 55 jaar geweest zijn, een pronte weduwe, die gezond wedijverde in koketterie met mijn grootmoeder, die er ook goed moet uitgezien hebben, te oordelen naar de schaarse foto's die ik nog heb. Mijn tante sprak bijna nooit over haar overleden echtgenoot, de nonkel die ik nooit gekend heb. Ze vertelde wel dat hij gestorven was door het alles verterende verdriet, de dood van hun enige zoon. Tante Rachel had één zoon, die goed studeerde en op internaat was op zo een katholieke vlaamse school. Tijdens de oorlog, rond 1942, 1943 waren die fanatieke priesterleraars daar heel flamingant, ge weet wel: Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus. Ze maakten hun humaniora studenten stapelzot om te gaan vechten met de Duitse SS tegen het Bolsjevisme in Rusland. Van de 6de jaars humaniora vertrokken van dat vervloekte college 14 van de 22 leerlingen naar het Oostfront in een Vlaams-Duits legioen. Er zijn er heel weinig van terug gekeerd. De zoon van tante Rachel is vertrokken naar Duitsland en vandaar naar het Russisch front en is daar verdwenen. Mijn nonkel heeft het zich zelf nooit kunnen vergeven dat hij zijn zoon heeft laten gaan en mijn tante was razend, vol haat tegen die smerige zwartrokken, tegen de fascistische kerk, tegen de flaminganten, kortom ze heeft de dood van haar zoon eigenlijk nooit een plaats kunnen geven. Mijn grootvader was een overtuigd atheïst, antiklerikaal en had een afkeer tegen AVV en VVK. Hij heeft er alles aan gedaan om het onrecht van de kerk aan de kaak te stellen. Die smeerlappen van pasters die hun leerlingen aanzetten om te gaan vechten voor de" goede zaak" zijn niet alleen. De geschiedenis herhaalt zich. Vroeger naar het Oostfront, tegenwoordig naar Syrië en Irak. De imams die de jonge moslims radicaliseren om te gaan vechten voor een Islamistische Staat doen het zelfde als die katholieke priesters in de jaren 40. Zij zelf blijven hier maar sturen die jongeren naar de heilige oorlog.


 

Omtrent Natalia Rak

Ik bewonder Natalia Rak, en graffiti en straatkunst. Ik sla Banksy en andere spuitbus artiesten veel hoger aan dan al die opgehemelde Smak- en KMSK-artiesten. Striptekenaars spreken me veel meer aan dan al die verfkladders die gezegend werden door wijlen Paus Hoet 1. Kunstwaardering is per definitie iets heel persoonlijk, tenminste dat denken we. Enfin, ik hou van de straatkunst van Natalia Rak, haar graffiti muurschilderingen maken de wereld rondom ons mooi. Het is al een tijdje dat ik haar volg en ben altijd blij als ze weer ergens een gebouw of een muur bewerkt heeft met haar spuitbussen. Hoog tijd dat ze in België opduikt, er zijn hier nog veel lelijke muren die wat Rak kleur kunnen gebruiken. http://nataliarak.blogspot.be/ Het zal wellicht wel aan mijn tegendraadsheid liggen dat ik hou van straatkunst.

Elena Shumilova

Fotografie, het vastleggen van een moment, een techniek om een visueel beeld weer te geven van een ogenblik. De juiste definitie zal wellicht complexer en uitgebreider zijn. Ik wil alleen maar zeggen dat het een technisch gebeuren is. De discussie of fotografie ook een kunst kan zijn of niet, doet er eigenlijk niet toe. Een goede fotograaf is een ambachtsman. Sommige foto's zijn een visueel genot, een streling voor het oog. Vaneigens is dat heel subjectief, de ene vindt het heel mooi, de ander spreekt het helemaal niet aan. Ik hou van mooie foto's, schilderijen, films, kortom van visuele schoonheid. A thing of beauty is a joy for ever.


Ik hou van de foto's van Elena Shumlova, een jonge Russische fotografe. Ze leeft met haar gezin op een boerderij in de omgeving van Moskou. Ze fotografeert vooral haar drie zoontjes, haar huisdieren en de natuur rond haar huis. Ze publiceert haar foto's op Flick-R, op Facebook, op 500px en op haar eigen website. Ze heeft circa 58.000 volgers, meer dan 8.000.000 views, en krijgt steeds meer fans. Neem zelf eens een kijkje op haar website:
http://elenashumilova.smugmug.com/


Zij is de koningin van het fotograferen met tegenlicht.

Foto's Turkije