22 Maart 2016

De lente start zwart in België. Vier maand na Parijs is het prijs in Brussel. De barbarij van het kalifaat slaat ook hier toe. De wereldpers zet ons land in de volgspot. De Boston Globe, een van de beste kwaliteitskranten van de US, heeft een prestigieuze foto webstek met beklijvende aktuele fotoreportages. De foto's van deze memorabele tweede lentedag kun je hier zien. Het land is in shock, en woedend.

Gisteren schakelde mijn woede nog een vitesse hoger toen er iemand van de moslim executieve op de radio klaagde dat de Magrebijnse moslimgemeenschap ook een van de grote slachtoffers van dit terrorisme is.Maar het zijn wel  Marokkaanse, Algerijnse en Tunesische moslims die ons aanvallen. De terreurdaden van moslims in heel de wereld zijn niet meer te tellen. Vaneigens is dat heel vervelend en vernederend voor de volgelingen van Mohammed, ik versta dat heel goed. Maar dat ze zich zo wentelen in hun slachtofferrol, in plaats van zelf grote kuis te houden in hun eigen gemeenschap, dat is er over. Hoog tijd dat ze beginnen met de rotte appels uit hun eigen mand te gooien.  

Met open ogen en open geest

Salah is gevat. Michel, Geens, Jambon en co stralen, de politie- en veiligheiddiensten krijgen lof, de burgers van het koninkrijk slaken gezamelijk een diepe"oef", en de televisiemensen zien de kijkcijfers pieken. Een collectieve opluchting. Op dit "moment de gloire" is er geen plaats voor de vluchtelingencrisis, het gat in de begroting of andere frustraties. Nu moet er gefeliciteerd worden. Tijd voor het applaus.

Dat er tijdens de inval en de arrestatie in Molenbeek een grimmige en vijandelijke sfeer heerste bij de plaatselijke moslim jongeren, daarover wordt zedig gezwegen. 

De sympathisanten van de terroristen die lustig met hun smartphones stonden te filmen jouwden de politiemensen uit voor "fils de pute", vielen de journalisten aan, gooiden met stenen en verbrijzelden de voorruiten van een satellietwagen en van de auto van een journaliste. Maar daarover niets in de journaals. 

Dat de terroristen zolang onder de radar konden blijven was alleen mogelijk door de steun van de Molenbeekse moslim sympathisanten. De mislukte integratie, daarover gaat het boek van Wim Van Rooy "Waarover Men Niet Spreekt". Een kanjer van meer dan 600 bladzijden dat pijnlijk de balans opmaakt van het failliet van de tolerantie tegenover de kanker van radicale islam. Ik heb het boek gelezen. Akkoord het is een politiek pamflet tegen de naïviteit van een onmachtige overheid, tegen de blindheid en de collaboratie van zowel de rechtse en de linkse politiekers. Wim Van Rooy trekt fel van leer tegen de islam, dat volgens hem veel meer een fascistische ideologie is dan een religie. Hij beschuldigd vooral links van medeplichtigheid. Ondanks dat fanatiek politieke standpunt toont dit boek wel de pijnpunten tussen onze seculiere samenleving en de groeiende moslim gemeenschap. Ik ga zeker niet akkoord met alles wat Wim Van Rooy beweert. Mijn overtuiging dat het allemaal nog goed gaat aflopen met de integratie van de tweede en derde generatie volgelingen van de profeet Mohammed heeft wel een flinke opdoffer gekregen. Ik begin te beseffen dat de kloof steeds groter wordt en vrees dat de wederzijdse intolerantie alleen maar zal toenemen. Maar ik weiger te aanvaarden dat dit onze eigen fout is. Net zoals ik weiger om een kamp te kiezen tussen links en rechts; Misschien dat ik daarvoor teveel "averrechts" ben. Wim Van Rooy is een dwarsligger, maar zonder dwarsliggers zouden er geen treinen rijden. En de waarheid is soms "unconveniant". Aan u om hier zelf een oordeel te vormen. Open je ogen en open je geest.

Stapelzot en onbegrijpelijk

Dat de kust de weinige natuur die er nog overschiet beschermt is vaneigens een noodzaak. Het Zwin had behoefte aan een vernieuwing van het Natuurcentrum om de talrijke bezoekers goed te ontvangen. Die veel te kleine vogelkooien en de vervallen gebouwen waren inderdaad ver over de houdbaarheidsdatum. De verloedering moest dringend aangepakt worden en niets dan lof voor de het nieuwe Zwin Natuur Park, een realisatie van de Provincie en het Agentschap voor Natuur en Bos.

Wat me mateloos stoort is de uitbreiding van het Zwin door goede polders in te palmen en te vernietigen. Achter de internationale dijk die het Zwin omringt liggen er vruchtbare landbouwgronden. De groene maffia heeft blijkbaar zoveel macht dat ze politieke pippo's zover kan brengen dat die bonobo's akkoord zijn om goede vette poldergrond te onteigenen om er schorren, slikken en duin van te maken. Binnenkort starten ze met het ontgraven van die goede poldergrond tot de onvruchtbare zandlaag. Gedaan met de mooie patatten, de boeren mogen hun traktoren verkopen, en zijn vergoed met de nodige kapitalen. Straks wordt het Zwin veel groter nadat de internationale dijk wordt afgebroken en de verdwenen polders met zout zeewater zullen overstroomd worden. Dat er tienduizenden camions met goede poldergrond afgevoerd moeten worden om een stuk namaak natuur te maken, noemen de groene maffiosi dan natuurbehoud. Compleet absurd om ettelijke miljoenen belastinggeld te vergooien aan deze ontpoldering om de grond te verzuren en te verzouten tot schorren en slikken. Allemaal in de hoop dat er daar ooit een paar vogels een ei gaan leggen. Elk ei dat daar binnen een paar jaar misschien zal gelegd worden zal betaald worden door mijn en uw belasting. Ik hoop alleen maar dat er op het internet een lijst zal circuleren met de namen, de bijnamen, de funkties en de politieke partij van de schuldigen van dit absurd ontpolderingsbesluit. Ik ben er niet goed van.

Het oog en de zoeker

Je hebt fotocamera's die niet alleen een achterschermpje hebben maar ook nog een oogkijker bezitten. En daar wil ik het over hebben, de oogzoeker van de digitale fotocamera's. Alle zogezegd "betere" toestellen hebben zo een beeldzoeker, hetzij een optische, hetzij een electronische kijker. De optische zoeker is standaard op elke reflex camera terwijl de electronische zoeker te vinden is op compacte, bridge en mirrorless toestellen. Mijn klassieke spiegelreflex met een optische kijker en mijn spiegelloos toestel met een electronische zoeker zijn allebei fantastische toestellen met elk hun voordelen en nadelen in functie van de gebruiksomstandigheden. Daar wil ik nu niet over hebben maar over het verschil en de voor- en nadelen van de twee oogzoekers. Want in feite is dat het belangrijkste onderscheid tussen een spiegelreflex en een mirrorless. 

De optische beeldzoeker gebruikt een spiegel en een prisma om het licht naar je oog terug te kaatsen. Je ziet de werkelijkheid door de lens, zonder vertraging, het beeld zoals het is. Het voordeel is dat je alle nuances ziet, zelfs als er een intens contrast is met een heel groot dynamisch bereik. Je ziet de schakeringen in de donkere delen en de heldere delen. Je kunt je volledig concentreren op je onderwerp. Elk voordeel heeft ook een nadeel. Met een optische oogzoeker ben je nooit zeker hoe het beeld er zal uitzien, weet je niet of de sensor in staat is geweest om dat beeld op te nemen dat je wilde. Eigenlijk zie je pas het produkt van je sensor als je het bekijkt op de display achteraan, en als dat tegenvalt kun je proberen het nog eens te herdoen met andere instellingen op je camera. Ons oog heeft nu eenmaal een veel breder dynamisch bereik dan de beste camerasensor. Helaas kan photoshop dat ook niet volledig veranderen.

De electronische beeldzoeker is in feite een klein LCD of OLED schermpje met een oculaire kijker. Het voordeel is dat je ziet wat de sensor ziet, en hoe de instellingen van je camera zijn. Als je gekozen hebt voor zwart/wit zie je een zwart/wit beeld in je zoeker, of levendige kleuren, of de gekozen belichting. You see what you get. Je kunt ook veel extra informatie in je oogzoeker bijplaatsen, zoals bijvoorbeeld een histogram, wat ik persoonlijk heel praktisch vind in speciale (donkere) omstandigheden. Het nadeel is dat een electronische viewfinder toch een iets andere kleurtint heeft dan een optische kijker via een spiegel. In donkere avondomstandigheden is het electronisch beeld iets helderder omdat het geboost wordt om nog duidelijk te kunnen kijken. Een klein nadeel is dat een electronische zoeker wel iets afpeuzelt van de de autonomie van je accu. Met een mirrorless heb je meer electriciteitsverbruik dan met een reflex. Je kunt minder foto's nemen, je batterij is iets sneller leeg. Maar in de praktijk heb ik daar weinig last van.

  

Niet de visser, maar de vis moet het aas lekker vinden.

Laura Vinck, een Nederlandse fotografe, heeft een toffe website. Zo heeft ze mij bewust gemaakt van het feit dat mijn eigen gevoel tijdens het fotograferen of filmen bepalend is voor de voldaanheid over mijn eigen resultaat. Als je bij het indrukken van de opnameknop een goed wow-gevoel hebt omtrent die opname, dan is de kans groot dat je tevreden bent over je foto of je film. Maar andere kijkers kijken onbevangener naar het visueel beeld dan de maker er van. Nu hengelt niet elke fotograaf en videograaf naar de continu waardering van anderen over zijn beelden, maar geeft toe die appreciatie wel voldoening geeft en vooral positief is voor je zelfvertrouwen in de kunst van het afbeelden.

Zo herinner ik mij een zonnige zomervakantie waar we reisgenoten leerden kennen. Hun roodharige tienerdochter had een mooi gezicht met sproeten, en mijn voorstel om portretfoto's te nemen werd onmiddelijk aanvaard. Ik heb veel dia's genomen aan de haven, onder de bomen enz. De foto's van dat meisje tegen een blauwe muur met een zacht tegenlicht van de lage avondzon dat haar lang ros haar een gouden glans gaf, was mijn fotografisch wow-moment. Het was mijn favoriete dia waar ik heel trots of was. Maar iedereen vond de andere portretfoto's veel mooier en vond dat tegenlicht portret niets speciaals. En juist daarom is het artikel van Laura Vinck zo herkenbaar. Klik maar hier.

Sacha, een Nederlandse fotografe filmt in de kou

Altijd is er wel iets boeiends te vinden bij de Fotoblogger, een blog dat nooit genoeg kan aangeraden worden aan alle mensen die visueel kunnen genieten van iets moois. Zo ben ik op deze Nikon fotosite terechtgekomen, met schitterende films van Sacha, een filmende fotografe die blijkbaar niet bang is van de vrieskou aan de Noordpool.

Schitterende beelden van deze desolate Inouit gemeenschap. Dat is toch andere koek dan een toeristische film, bekijk het zelf eens op haar website: klik hier, zet je op je gemak en geniet van het verslag van deze innemende fotografe. She is Sacha.

Een straatfotograaf in Nederland

Ruud Albers fotografeert mensen op straat. Nu ja, er zijn wel meer fotografen die voor straatfotografie een zwak hebben. Ik vind het altijd nogal genant om zomaar wildvreemde mensen op straat te fotograferen, ik voel me dan wat voyeurist. Maar blijkbaar is dat in Nederland geen probleem als ik zie wat Ruud Albers allemaal fotografeert en op photo.net publiceert. Feit is dat die man heel boeiende foto's maakt van zijn "dutch people".

Als ge ideeën wilt opdoen om "het leven zoals het is" op foto vast te leggen moet ge zeker eens kijken naar zijn portfolio op photo.net. Deze webstek, waar tal van goede fotografen hun werk etaleren, geeft altijd inspiratie. Klik maar op Ruud Albers en start maar de slideshow.

allemaal politiek correct: 2015/2016 Keulen

Als de maatschappelijk druk zo groot wordt dat je braafjes de vluchtelingen politiek aanvaardt en zedig zwijgt over het gevaar van onaangepaste asielzoekers, dan kan die boemerang wel frontaal in je eigen gezicht terugkeren. Als de politiechef in Keulen zelfs niet meer durfde om luidop zeggen dat het allochtonen waren die honderden vrouwen en meisjes hebben aangerand op eindejaarsavond, dan wordt "politieke correctheid" een woord met een slechte wrange smaak. Wie durft nog zijn mening verkondigen dat de islam niet compatibel is met onze Westerse vrijheid? Als ge vreest dat die invasie van meer dan een miljoen moslims alleen maar meer aanslagen, criminaliteit en  miserie gaat meebrengen, dan wordt ge verweten dat ge een racist, een islamofoob, een VB-er of gewoon een oude rechtse zak bent. En neen, ik heb het boek van Wim Van Rooy "Waarover men niet spreekt" niet gelezen, maar ik twijfel wel of dat een gematigde euro-islam er ooit zal komen. Gelukkig zijn er nog schrijvers die durven in gaan tegen dwangmatig politiek denken. Klik maar eens op deze website. Ook de spoorwegen hebben dwarsliggers nodig om de treinen te laten rijden.

Vivian Maier

Volslagen onbekend, een nanny die tot aan haar dood een anoniem leven leidde en in haar vrije tijd fotografeerde. Niemand kende haar fotografisch werk tot er na haar dood meer dan 100.000 negatieven ontdekt werden in een kist die geveild werd op een openbare verkoping. Wie was deze onbekende Vivian Maier? En daar gaat deze documentaire over: Finding Vivian Maier, de zoektocht naar de fotografe die de straatfotografie weer op de kaart gezet heeft. Mijn decoder staat al geprogrammeerd om zondag 3 januari op 22.40 deze film op te nemen van Canvas. Een voorsmaakje kun je hier al bekijken.
Vivian Maier, een icoon van de fotografie is uit het niets opgedoken. Aanbevolen voor alle fotografie liefhebbers.

Brugge, waar het vol loopt met fotograferende toeristen

Eindejaar 2015

Het is weer zover. De jaaroverzichten van alles wat er gebeurde in 2015, binnenkort barsten ze los op TV en in de kranten. Nu ja, een jaar gaat snel voorbij en de beelden van 2015 omvatten zeker heel veel miserie, geweld, wanhoop en angst. Maar als ik even stilsta en mijn eigen jaar overzie dan besef ik dat het een goed jaar geweest is voor mijn Jacqueline en ik, voor mijn familie en mijn naasten. Een jaar zonder ziekten, zonder ongevallen, zonder onheil, kortom een goed jaar. Een jaar zoals er hopelijk nog komen.

Straks selecteer ik mijn foto's bestemd voor het fotoalbum van 2015. Zal het een fotoalbum worden van Pixum, Albelli, Fuji of van een andere printcentrale? Dat is voor later, eerst de oogst van mijn fotografie sprokkelen en in een aparte selectiemap kopiëren. En dat is het moeilijkste, welke foto's kiezen en welke niet? Bij het zoeken naar de foto's die het best mijn jaar samenvatten krijg ik altijd een teleurstellend gevoel, ik had eigenlijk meer moeten fotograferen, ik mis “wow” momenten waarvan beelden ontbreken.

In de media gaat mijn fotografische bewondering vooral uit naar de fotobijlage 2015 van De Morgen. Een jaaroverzicht vol beklijvende, emotionele en esthetische foto's. De Morgen is de krant die het meest aandacht besteedt aan vormgeving en fotografie. Leen Van Baelen, chef fotoredactie, weet dat een sterke foto een journalistiek artikel een veel grotere impact kan geven. Tekst en beeld versterken elkaar. Maar ook de fotobijlage van 24 bladzijden in het Laatste Nieuws vandaag toont naast de harde foto's van de terreur, de angst, verloren onschuld en vergane zorgeloosheid ook de mooie momenten, de vreugde, de emoties vol levensgenot, liefde en passie. De wereld kan ook mooi zijn en het leven plezant. Wie zei dat ook weer? Alles wat ik leerde over het leven kan ik samenvatten in drie woorden: “Het Gaat Verder”. Prettige Kerstdagen.

Zwartwit

Kleur is zo vanzelfsprekend in digitale fotografie, net zoals kleur standaard is op televisie.
Ik heb zopas een boek geleend in de bib: Handboek Digitale Zwartwit Fotografie. Die Nederlandse auteur promoot nogal het fotograferen in zwartwit, amaai als ge het allemaal gelooft dan zijn de ware liefhebbers van "Fine Art Photography" allemaal zwartwit adepten. Persoonlijk denk ik dat foto's in kleur meestal beter uitkomen dan zonder kleur. De uitzondering maakt de regel, Slechts af en toe is een zwartwit meer sprekend en zou kleur zelfs storen. 

Toch heb ik eens wat zitten prutsen om een kleurrijke foto te ontdoen van zijn realiteit en er een zwartwit van te maken. En ik geef toe: het heeft wel iets.