Soms valt het eens tegen

 ik hou van films, Zowel op televisie en in de cinema. Ik geef toe dat ik een cinefiel ben en hou van een donkere bioscoopzaal en en het grote witte projectiescherm, de perfecte sfeer om meegezogen te worden in een audio-visueel verhaal in filmtaal. Onlangs zijn we gaan kijken naar de film Oppenheimer, over de fysicus wetenschapper wiens naam verbonden blijft met de ontwikkeling van de atoombom. De film gaat over het leven van Oppenheimer en zijn rol als directeur van het zeer geheime Manhattan project waar tijdens de tweede wereldoorlog de eerste kernwapens werden ontwikkeld en de eerste tests van de atoombom werden gedaan in New Lexico. Robert Oppenheimer wordt daarom de vader van de atoombom genoemd. Het is een prestigieuze film, maar persoonlijk viel het mij tegen. De film is veel te lang en te documentair. Ik ken de historie over de opgang, het succes, de val en beschadiging van een wetenschapper die  mentale bedenkingen had over de vreselijke gevolgen van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. Voor mij was dit een onnodige film. De documentaire op Canvas was meer relevant over de rol van het FBI en Edgar Hoover in de politieke beschadiging van een man die het gevoel had dat hij bloed aan zijn vingers had door de atoombom te helpen ontwikkelen. Een goed gemaakte maar overbodige film die nooit echt boeide. 

optimist tot in de kist

 Mijn moto is nog altijd Monty Python's : "always look on the bright side of life". 

Ik probeer zoveel mogelijk positief te zijn en het leven door een roze bril te bekijken en meestal lukt mij dat wel aardig. Maar ik geef toe dat ik mij soms fitter en beter voordoe dan dat ik mij echt voel. The great pretender, die komedie speelt, dat helpt wel om een moeilijke dag te overbruggen, en dat is altijd efficiënter dan te zwelgen in zelfmedelijden en mij te laten afzakken in een moedeloze depressie. Dat wil ik ten alle tijden vermijden. "Het komt wel goed" is , een mantra van hoop. Je moet niet altijd alles geloven van wat de mensen beweren, en gij moet ook niet alles geloven wat je zelf denkt. Maar misschien is het toch beter om je wensdroom "alles komt wel goed" te blijven geloven.

the girl from Ipanema

 

telkens als ik dit Bossa Nova liedje hoor, roept het bij mij een zomerse Braziliaanse sfeer op en zie ik in mijn verbeelding het terrasje in Ipanema, bij Rio,  waar musicus Antonio Carlos Jobim (35 jaar) en Vinicius de Moraes (50 jaar)elke morgen rond 9.30u een koffie kwamen drinken. Dagelijks passeerde er een bevallig meisje op weg naar het strand. Een wandeling dat de beide mannen niet onopgemerkt lieten voorbij gaan. Antonio Jobim had een leuk melodietje gecomponeerd op zijn gitaar en wilde het gebruiken voor een liedje. Vinicius schreef de Portugese tekst over het meisje uit de wijk die ze dagelijks zagen passeren. Jobim wilde het liedje te laten opnemen in een studio. Astrud Gilberto was een lokale zangeres, ze kon goed zingen, maar was niet professioneel en was nog nooit een opname studio geweest. Stan Getz, een Amerikaanse saxofonist vertoefde graag in Brazilië en was dol op de Braziliaanse Bossa Nova en Salsa muziek. Hij was toen toevallig in Rio. De combinatie van de frêle stem van Astrud Gilberto en de bariton sax van Stan Getz blijft na meer dan 60 jaar onverwoestbaar. Deze simpele versie hoor ik persoonlijk liever dan de versie van Frank Sinatra met een big band begeleiding. Het liedje neemt nog altijd de kortste weg van mijn oor naar mijn hart. Door de macht van mijn verbeelding, denk ik hoe het geweest zijn om de 17 jarige Heloisa voorbij het terras te zien voorbij dartelen op weg naar het strand.

Bijna alle protagonisten zijn weg. Astrud Gilberto is vorige maand overleden. Stan Getz heeft al in 1991 het tijdelijke verwisseld met de eeuwigheid. Jobim heeft de wereld wel een mooie muzikale erfenis nagelaten. De 17 jarige Heloisa is net 80 geworden, mama van 4 kinderen, oma van 15 kleinkinderen en onlangs overgrootmoeder van achterkleindochter Heloisa. Maar the girl from Ipanema nog altijd mijn ultieme relaxe strand en zon muziek.

De muziek werd geschreven door Antônio ("Tom") Carlos Jobim en de tekst door Vinicius de Moraes in 1962. Zij zaten vaak op het terras van de bar Veloso in de wijk Ipanema van Rio de Janeiro en werden geïnspireerd door een meisje dat vrijwel dagelijks voorbijkwam.

Dat meisje was Heloísa ("Helô") Eneida Menezes Pais Pinto, geboren op 7 juli 1945. Ze woonde aan de Rua Montenegro nummer 22 en kwam er pas twee jaar later achter dat zij de inspiratiebron was geweest voor het lied. Later waren Tom Jobim en zijn vrouw Teresa getuigen bij het huwelijk van Heloísa. De bar heet thans Garota de Ipanema.

De eerste commerciële opname van dit nummer was in 1962, door Pery Ribeiro. De bekendste versie, die door Astrud Gilberto is uitgevoerd samen met João Gilberto en jazzsaxofonist Stan Getz, van de elpee Getz/Gilberto uit 1962, werd een wereldwijde hit. Deze opname is vaak gebruikt in verschillende films en wordt ook nog regelmatig gebruikt als 'elevator music' (muzak).

De song werd door bijzonder veel internationale artiesten opgenomen, in diverse talen; de Engelstalige versie, tekst geschreven door Norman Gimbel, onder anderen door Frank Sinatra. The Girl from Ipanema zou volgens de website van Helô Pinheiro het op een na meest opgenomen populaire lied in de geschiedenis zijn, na Yesterday van The Beatles.

In 2005 werd The Girl from Ipanema door de Library of Congress uitgeroepen tot een van de 50 grootste muziekwerken van de mensheid.

Anticycloon

 Het hogedrukgebied van mijn hart ligt aan de kust, van Knokke tot aan De Panne. Met Blankenberge als middelpunt van mijn anticycloon. De zee is de spiegel van de hemel, soms grijs en soms blauw, af en toe heftig met witte schuimkoppen gegeseld door stormwinden, elk jaar vol schuim en dan vol kwallen, maar ook bled vlak en windstil. Ook het strand is altijd anders, en zeker de strandgasten zijn vestimentair heel heel verschillend. Op het strand "schient assan de zunne in mien herte"

. The best side is the seaside, las ik onlangs op de blog van fotografe www.photobrunette.be.

Hoog tijd dat ik eens een fotoreeks van strand en zee verzamel en op mijn Flickr webstek etaleer als ode aan mijn geboorte streek: de Vlaamse kust, de Atlantic Wall van appartementsgebouwen en dijken vol horeca en winkeltjes, gocards en raar geklede wandelaars. Op een terrasje kijken naar de mensen op de dijk, is minstens even boeiend als een bezoek aan de zoo van Paradaiza.

De Pastorale van Ramses en Liesbeth

 Het blijft een monument van een lied. Deze compositie van Boudewijn De Groot  en de tekst van Lennaert Nijgh wordt  met het magistrale orkest arrangement van Arjan Bruinsma een muzikale parel  van het metropool orkest. En van eigens door het talent van deze twee unieke stemmen. Ramses en Liesbeth hun urnen liggen naast elkaar op de begraafplaats.

Ramses en Liesbeth

 >Ramses Shaffy en Liesbeth List, een onwaarschijnlijk koppel, maar zo supplementair dat ze nog altijd in één adem genoemd worden. Laat mij, laat mij altijd pastoraal van deze twee iconen houden. Rip Ramses en Liesbeth, in dankbare herinnering voor de mooie momenten die jullie mij gunden.

RIP Tina Turner

 

the best

 Het went niet om mensen die met je meereisden op de trein van het leven te zien verdwijnen. Er komen steeds meer lege zitplaatsen vrij in  mijn wagon. Maar de trein dendert verder van halte tot halte. Hoe verder we rijden hoe minder nieuwe reizigers er bij een halte in mijn treinwagon instappen en hoe leger en leger het hier wordt. Na Gerry Rafferty, Joe Cocker, en Vangelis is nu ook de koningin van de rock-en-roll Tina Turner overleden.

Wij hebben twee keer de flamboyante Tina mogen meemaken, eenmaal in het sportpaleis in Antwerpen en één keer in Gent Expo. Wat een performance en dynamiek: legendarisch. Tina Turner blijft Simply the Best. Haar Steamy Windows en Proud Mary blijven nog altijd nazinderen in mijn muzikaal erotisch  geheugen. Hierbij buig ik het hoofd in eerbiedig respect voor het heengaan van een grote dame, niet alleen met een fenomenale en unieke stem maar ook een fantastisch benenspel-show. 

Tina Turner bedankt. 

    

Maired Nessbitt en de Celtic Woman

 Ierland is al zeer lang een favoriet land. Vanaf de eerste keer dat ik Ierland bezocht, ondertussen al bijna 50 jaar geleden, blijft het een fascinerend land met een authentieke eigen  cultuur. De Ierse muziek spreekt me echt aan. De prachtige uitvoering in 1998 van Michael Flatley's Feet of Flames show  blijft historisch, voor eeuwig gebrand in mijn mijn geheugen. Een ongelooflijke show met Ierse dansen en fantastische Keltische muziek. De blonde ierse violiste Maired Nesbitt was voor mij de muzikale ster van die unieke avond. Maired heeft lang getoerd met de dames van de zanggroep Celtic Woman. Zij heeft nu een solo carriere als Celtic fidler. Niet alleen een weldaad voor mijn tromelvliezen maar ook voor mijn oude ogen. Maired Nesbit en haar viool hebben een rechtstreekse toegang naar mijn hart.  

Stabiel

 Net gehoord op de radio: "Zijn dokter verklaarde dat hij stabiel is, hij ademt zelfstandig en hij is bij bewustzijn."

 Ja, het ging van eigens over Berlusconi, de Italiaanse Trump. Dit gezondheidsrapport kon echter even goed over mij gaan: ik ben ook redelijk stabiel en bij bewustzijn en blijf volharden in zelfstandig ademen maar dat geldt ook zo voor bijna de hele mannelijke wereldbevolking.

Dit alleen maar om te zeggen dat ik blij ben dat ik leef en graag meezing met Will Tura "Het leven is mooi".

Pachelbel

Johann Pachelbel was een Duitse componist en organist (°1 sept 1653 +3 mrt 1706) . Hij is vooral bekend van zijn Canon in D major, en van zijn gigues en fuga, deze muziek uit de late barok vind ik evht mooi en helemaal niet zo oubollig, al zijn die composities meer dan 300 jaar oud. De uitvoeringen op orgel zijn wel indrukwekkend maar de meer intieme en esoterische sfeer van piano en cello  zijn de sleutel tot mijmeringen en dromen, kortom deze uitvoering spreekt mij het meeste aan.

boxjes open, ogen toe en laat Johan Pachelbel maar je ziel beroeren.

 

saxofoon

 Ik hou van de klanktimbres van de saxofoon en van de cello. Deze muziekinstrumenten hoor ik het liefst, gevolgd door de piano. Waarom mijn voorkeur gaat naar de sax en de cello weet ik niet, net zoals het ook niet te achterhalen is waarom ik liever de primaire  kleuren blauw en geel zie dan de kleurmix groen.

Ik hoor liever de tenorsax en de altsax dan de sopraansax, maar ik geef toe dat ik een muzikale analfabeet ben. Daarom deze link naar  Alexandra Ilieva, een begenadigde Bulgaarse zangeres, muzikante en producer, en experte saxofoon.