Mijn blog: de kroniek van ingevulde verloren tijd. Het bewijs dat bezig zijn niet noodzakelijk nuttig moet zijn. Als het maar plezant blijft. Af en toe eens wat fotootjes showen, wat onzin uitkramen, en ook wat provoceren, allemaal de expressie van mijn chaotische fantasie. Of zou het toch een therapie zijn tegen dementie?
Inderdaad, het klinkt wat melig en nostalgisch maar onlangs hoorde ik op de radio "petite fleur" van Sydney Bechet, en die oorworm bracht de klanken uit een lang vervlogen jeugd weer tot leven. Er bestaan tientallen versies van dit klarinet en sopraansax meesterwerk van de "american in Paris" maar de mooiste opname is die van 1952 in Parijs met Sydney Bechet en Claude Luter met die heerlijke jazz inprovidaties en die trombone frasering op de achtergrond. Nog altijd subliem na meer dan 70 jaar. Inderdaad: music from the past en nog steeds een streling voor mijn oude trommelvliezen.
deze Dire Straith song blijft nog altijd dezelfde impact hebben op mijn gemoed. En mijn respect voor de hardnekkige verdediging van Ukraine tegen de invasie van Ruslan blijft zelfs groeien. Zoveel ellende en leed en toch blijven doorgaan.
Kijken plus horen, de combinatie van die twee zintuigen zijn complementair. Beeld en geluid versterken elkaar, door mijn visuele ingesteldheid heeft filmmuziek bij mij een grotere impact. Enio Morricone, Hans Zimmer, Vangelis, Jamis Horner, John Williams, allemaal maestro componisten die tal van films hebben voorzien van een schitterende soundtrack.
De muziek van Maesto Vangelis geeft het epische Conquest of paradise door Columbus een extra impact.
Ik geef toe dat rondkijken en verdwalen op het internet onzinnig tijdverlies is en dat die verloren tijd veel nuttiger kan besteed worden. De website "Twisted Sifter" speurt voor ons het wereldwijde web af en zeeft er websites uit waarvan ze eigenzinnig denken dat hun gezifte ontdekkingen het publiceren waard is.
De foto's die ze ziften op het internet zijn inderdaad het bekijken woord. Ik zou ze inderdaad nooit zelf kunnen vinden in de oneindige kronkels van het internet.
Verse 1] 'T gaat zo trage dajet vergeet Daje doet ofdajt nie weet Jist oljinne moar oaje lachte Of a je dacht, an wat er u speet Moar u vel wordt deur de doagen Overrompeld met lastige vroagen De plooien vant bestoan Ook vergoan moetn we verdragen
[Refrein] 'T is toch wreed Hoe rap daw oeder komen 'T is toch wreed Hoe rap daw oeder komen
[Verse 2] Ge ziet et jist bie 't ander Den tid, u tеgenstander Bluuf je achtеr, of zije mee 't is oke, 't is geen schande Moar zelf ol oedje u sterk Vervolge sluut u werk Ook groei kwam liefst bie nachte Of at ert niemand merkt
Andrea Bocelli, de Italiaanse tenor, heb ik de eerste leer gezien in het Antwerpse sportpaleis op een Night of the Proms. Aan de arm van een mooie begeleidster stapte de blinde zanger het podium op tot bij de microfoon en begon te zingen. Het hele sportpaleis publiek verstilde en luisterde met verwonderde verbazing naar de prachtige stem van die onbekende blinde zanger. Ik herinner mij nog de impact dat die eerste kennismaking gehad heeft op mij: wat een talent en uitstraling had die man.
Het legendarische televisie optreden van het duo Andrea Bocelli en de sopraan Sarah Brightman die samen Con te Partiro zongen, die beelden van de televisie staan ook nog altijd in mijn geheugen gebrand. Deze "Time to say Goodbye" is sinds 0907 uitgegroeid tot een standaard tijdens allerlei uitvaart diensten, en heb ik de afgelopen jaren helaas al te dikwijls ontroerd aangehoord bij het afscheid van vrienden en naasten. Het blijft een iconisch uitvaartnummer. Boxjes open, en leun achterover.
Ik hou van de muziek van deze Iers-Noorse groep die al bijna 20 jaar mijn simpele ziel blij maakt met hun melodische composities.Secret Garden bestaat uit de Ierse violiste Fionniula Sherry en de Noorse pianist/componist Rolf Lovland.
Ik heb de kaap van de Zegening gerond: vanaf nu kan er op bepaalde berichten de zin verschijnen: "op de gezegende leeftijd van 81 jaar is.....................". Inderdaad, ik rij op tramlijn 8, maar geniet nog altijd van het uitzicht op deze wondermooie wereld, zoals zo mooi bezongen door Louis Armstrong in "What a wonderful world".
Oud worden is niet zo erg als je even denkt aan wat het alternatief is. Ik leef graag en gulzig. Rond draaiend op deze blauwe planeet blijf ik graag toertjes maken rondom onze eigen ster, de zon. En iedere keer dat ik in het heelal de zelfde plaats passeer waar ooit mijn longen zich de eerste gevuld hebben met lucht en de navelstring verbinding met mijn moeder definitief werd doorgeknipt, is dat terecht een reden om blij te zijn met elke nieuwe verjaardag. Het voortschrijdend besef dat leven per definitie eindig is maakt het juist daarom nog veel waardevoller. J'aime la vie, viva la vida. Jonge mensen weten niet wat het is om oud te zijn, maar wij weten wat het was om jong te zijn. Hoe ouder ik word, hoe beter ik vroeger was.
tijd voor wat poëtische reflectie: een golden oldie van een begenadigde zanger.
Wat de Israëlisch aanrichten in Gaza is ven misdadig als wat de Duitsers uitspookten in Oradour. Joelbloedig onschuldige mensen vermoorden uit wraak blijft gruwelijk.
Toen het Franse verzet op 10 juni 1944 een spoorwegbrug opblies in de regio van Montalban om treinen met Duitse troepen op weg naar Normandië tegen te houden, (waar de Amerikanen en Britten net op de stranden waren geland) en daarbij Sturmbannfuhrer Helmut Kample m het leven kwam, was de wraak van de Duitse bevelvoerder verschrikkelijk. Heel het dorp Oradour werd uitgemoord, 642 mannen, vrouwen en kinderen werden koelbloedig gedood.
Wat de Israëli's nu aanrichten in Gaza is net het zelfde, alleen op nog een nog veel grotere schaal. Een doelbewuste genocide, waar tientallen jaren later no veel dergelijke documentaires zullen getuigen over net de zelfde gruwelen. Wraak roept nog meer wraak op. Elke bom en drome op Gaza maakt dagelijks tientallen terroristen er bij. En wij, met ons papieren Europatje, zijn te laf om ook maar één economische sanctie te durven nemen tegen Israël. En de VS steunen toch Israël blindelings en onvoorwaardelijk: doe maar voort, beste vriend Netanyahu, een goede Palestijn is een dode Palestijn. Dit loopt zeker faliekant af. Israël zal een heel zware tol betalen voor hun buitensporige wraak. Hoog tijd dat wij in Europa sancties opleggen, in plaats van blabla diplomatieke resoluties. Rusland<>Ukraine en Israel<>Gaza, twee maten, twee gewichten. En wat heeft dat te maken met racisme? Misdaad blijft misdaad, punt uit.
In 2023 heb ik mij radio setje aangeschaft voor mijn computer kamertje. Dat is een van de de tofste investeringen die ik in '23 gedaan heb: een Sony Personal Audio System PSS55B om muziek af te spelen als ik hier in mijn bureautje mijn tijd zit te verdoen op mijn oude, trouwe en goed opgevoede Acer i7 PC. Ja, die Personal Sound System is een DAB+ radio met een CD speler en een USB aansluiting. De twee speakertjes klinken verbazend goed. En op DAB+ zitten er verassende digitale niche radiozenders zoals radio 2 BeneBene.
Ik heb CD's en USB sticks gemaakt met diverse soorten muziek naargelang de mood of the moment: pop, party, ballads, r&b, classic, new age, noem maar op. Een van die categorieën heb ik het ontbreekwoord MMM gegeven: Mijn Mijmer Muziek. Introspectieve meditatie relaxmuziek, die ik meestal van het internet zift uit You Tube, en de soundtrack van die MP4 clips converteer naar MP3 audio. Naast Hans Zimmer en Hauser ben ik fan van de Russische componisten,
Hoelang
is het geleden dat je nog iets voor de eerste keer hebt gedaan? Het
schijnt dat het stellen van die vraag aan jezelf een stimulans zou
zijn voor oude mensen om weer initiatief te nemen, om plannen te maken,
en de mentale aftakeling en de uitzichtloosheid stop te zetten .
Vandaar dat ik mij die vraag af en toe stel en dan tot het besef kom dat
die tijdlijn te lang leeg is.
Mijn
lijstje van dingen die ik graag voor de eerste keer zou willen doen
is simpel: een vlucht in de mand van een warme-lucht-ballon, de
elfsteden fietstocht in Friesland uitfietsen met mijn electrische tribike, een excursie naar Chernobyl en de
stad Pepryat , met een dubbel bestuurd lesvliegtuigje zelf eens mogen
vliegen over de kust en nog wat persoonlijke verlangens. kortom
dromen en wensen met een zweem van uitvoerbaarheid. Wie was het ook
alweer die zei: “life happens while you are making other plans”.
Maar zoals Delphine, mijn personal stroke coach in het AZ Sint Lucas, zei: Roland, er is een leven
voor je beroerte, en er is een leven na je beroerte. Het is aan jou
om het leven mooi te maken en er van te genieten met wat je nog allemaal kunt.
Dus zal
ik beginnen met mijn ondertekening aan te passen met het bijvoegsel
HOM (Happy Old Man).
Ik was 29 jaar in 1971. Led Zeppelin was toen al een legendarische rock en roll performer die nieuwe horizonten opende. De song "stairway to heaven" plaveide de weg naar de symfonische rock van Procul Harum, Elo en Queen. Ja, Led Zeppelin is een monument.
