Brugge, waar het vol loopt met fotograferende toeristen

Eindejaar 2015

Het is weer zover. De jaaroverzichten van alles wat er gebeurde in 2015, binnenkort barsten ze los op TV en in de kranten. Nu ja, een jaar gaat snel voorbij en de beelden van 2015 omvatten zeker heel veel miserie, geweld, wanhoop en angst. Maar als ik even stilsta en mijn eigen jaar overzie dan besef ik dat het een goed jaar geweest is voor mijn Jacqueline en ik, voor mijn familie en mijn naasten. Een jaar zonder ziekten, zonder ongevallen, zonder onheil, kortom een goed jaar. Een jaar zoals er hopelijk nog komen.

Straks selecteer ik mijn foto's bestemd voor het fotoalbum van 2015. Zal het een fotoalbum worden van Pixum, Albelli, Fuji of van een andere printcentrale? Dat is voor later, eerst de oogst van mijn fotografie sprokkelen en in een aparte selectiemap kopiëren. En dat is het moeilijkste, welke foto's kiezen en welke niet? Bij het zoeken naar de foto's die het best mijn jaar samenvatten krijg ik altijd een teleurstellend gevoel, ik had eigenlijk meer moeten fotograferen, ik mis “wow” momenten waarvan beelden ontbreken.

In de media gaat mijn fotografische bewondering vooral uit naar de fotobijlage 2015 van De Morgen. Een jaaroverzicht vol beklijvende, emotionele en esthetische foto's. De Morgen is de krant die het meest aandacht besteedt aan vormgeving en fotografie. Leen Van Baelen, chef fotoredactie, weet dat een sterke foto een journalistiek artikel een veel grotere impact kan geven. Tekst en beeld versterken elkaar. Maar ook de fotobijlage van 24 bladzijden in het Laatste Nieuws vandaag toont naast de harde foto's van de terreur, de angst, verloren onschuld en vergane zorgeloosheid ook de mooie momenten, de vreugde, de emoties vol levensgenot, liefde en passie. De wereld kan ook mooi zijn en het leven plezant. Wie zei dat ook weer? Alles wat ik leerde over het leven kan ik samenvatten in drie woorden: “Het Gaat Verder”. Prettige Kerstdagen.

Zwartwit

Kleur is zo vanzelfsprekend in digitale fotografie, net zoals kleur standaard is op televisie.
Ik heb zopas een boek geleend in de bib: Handboek Digitale Zwartwit Fotografie. Die Nederlandse auteur promoot nogal het fotograferen in zwartwit, amaai als ge het allemaal gelooft dan zijn de ware liefhebbers van "Fine Art Photography" allemaal zwartwit adepten. Persoonlijk denk ik dat foto's in kleur meestal beter uitkomen dan zonder kleur. De uitzondering maakt de regel, Slechts af en toe is een zwartwit meer sprekend en zou kleur zelfs storen. 

Toch heb ik eens wat zitten prutsen om een kleurrijke foto te ontdoen van zijn realiteit en er een zwartwit van te maken. En ik geef toe: het heeft wel iets.

Elena Shumilova

Wat een fotografe! Ik volg haar op 500px en sta telkens vol bewondering te kijken naar de foto's die deze Russische fotografe maakt van haar kinderen. En ik ben niet de enige die haar volg. Deze korte film is nog steeds een pareltje, een introductie in de wereld van Elena Shumilova. Klik hier 

Wil je meer zien van haar fotografisch talent, neem dan eens de tijd om naar haar 500px galerie te gaan. https://500px.com/elenashumilova

Ze is de koningin van het tegenlicht.

Fotomappen

Foto's Ordenen op je PC

Iedere fotoamateur ordent zijn foto's op zijn eigen manier. Als je veel foto's neemt dan begin je op de duur een wirwar van fotomappen te krijgen. Op internet las ik eens een artikel dat de voordelen van mappen op datum uitlegde en toen heb ik deze manier van werken toegepast. Het is mijn manier van ordenen en ik ben daar kontent van.

Stap 1 : Mappen namen geven

Zorg er voor dat je het overzicht niet kwijtraakt en geef je foto's en fotomappen in je
Afbeeldingen bibliotheek logische namen om ze later gemakkelijk weer te vinden. De
eerste stap is een goede indeling van je fotomappen. Je kunt beginnen met twee super
hoofdmappen te maken: “Mijn Foto's” en “Andere Foto's. In de hoofdmap “Mijn Foto's”
komen je eigen foto's terecht terwijl de hoofdmap “Andere Foto's” bestemd is voor
allerlei geïmporteerde foto's van het internet, uit leuke mails of van andere mensen.
In de hoofdmap “Mijn Foto's” kun je best eerst verzamelmappen aanmaken voor de
jaren (2011, 2012; 2013, 2014, enzovoorts). In die jaarmappen stop je de fotomappen.
Die fotomappen geef je een datum en een omschrijving. Gesteld dat je op 15 juli 2014
een uitstap gedaan heb naar Walibi dan zou die fotomap kunnen heten: 2014-07-15
Uitstap Walibi. Deze fotomap is eigenlijk een submap van het jaar 2014. Je foto's van
het verjaardagsfeestje van Anja steek je in de fotomap "2015-10-17 Verjaardag Anja".
Deze naamgeving op jaar-maand-dag zorgt er voor dat de fotomappen in de Windows
Verkenner op datum worden gesorteerd. Al de fotomappen van een bepaald jaar
staan automatisch chronologisch gerangschikt en je ziet ook aan de naam waar het
over gaat.

Stap 2 : Foto's importeren naar je harde schijf

Als je foto's importeert van je geheugenkaartje naar je PC kun je gebruik maken van
diverse gratis programma's zoals Picasa, Photo Gallery, Irfan View en het knappe
Faststone Image Viewer. Je kunt ook importeren met betalende programma's zoals
Lightroom en Photoshop Elements. Sommige programma's maken dan zelf een
fotomap aan en doen dan hun eigen ding waar ik niet zo gelukkig van word. Vandaar
dat ik eerst zelf een lege nieuwe fotomap aanmaak in Windows Verkenner op de juiste
plaats en met de juiste naam. Dus eerst datum dan pas de omschrijving. Dan pas
importeer ik de foto's van mijn geheugenkaart naar de vooraf klaar gemaakte fotomap.
Sommige foto's omvatten soms een grotere periode. Bijvoorbeeld je reis naar Italië in
September 2012 met 300 foto's tussen 28/8 en 16/9 kan gerust in een fotomap met
alleen jaar en maand met de naam "2012-09 Vakantie Italië". Gesteld dat je gebeten bent
door macro fotografie dan kun je alle macro foto's van 2013 onderbrengen in een map “2013 Macro” of desnoods alle macro's van alle jaren in één map 0001 Macro. Als je graag
vogels fotografeert stop dan heel je verzameling in één map 0002 Vogels. Enzovoorts.
Als Windows verkenner oplopend op naam sorteert begint het met de vier cijferige
nummering: 0001 is de eerste verzamelmap en dit jaar is 2015 de laatste verzamelmap.
De onderliggende submappen met de foto's staan dankzij de datum meteen ook
chronologisch. Begin elke submap met een 4-delig cijfer zodat ze goed gesorteerd
kunnen worden. In het begin een beetje werk, maar nadien wel veel comfortabeler.

Stap 3 : Naam van foto's wijzigen

Je camera nummert je foto's volgens een eigen systeem en zo belanden ze uiteindelijk
ook op de harde schijf van je computer. Maar foto's met de naam DSC0-01583.jpg en
DSC-02369.jpeg zeggen eigenlijk niets. Vandaar dat je best de naam van de foto's
wijzigt in een omschrijving die wel iets zegt. Daarvoor zou je beroep kunnen doen op
een programma zoals Faststone Image Viewer om de namen te herbenoemen maar je
kan het ook binnen de Windows Verkenner doen. Navigeer met uw Verkenner naar de
map met foto's die je wilt herbenoemen. Kies liefst de miniatuurweergave zodat je de
foto's ziet. Vervolgens selecteer je de foto's binnen die map door CTRL+A. Ze staan nu
allemaal klaar om te herbenoemen. Rechtsklik op de eerste uit uw selectie en kies
Naam Wijzigen: je zult zien dat de naam van de eerste foto gemarkeerd staat. Nu kies
je een relevante naam voor de gehele reeks zoals bijvoorbeeld: Citytrip2015Parijs. Als
je bevestigt met de Enter-toets krijgt je eerste foto de naam Citytrip2015Parijs(1).jpg en
de volgende foto's krijgen automatisch dezelfde naam met oplopende nummers (2) (3)
enzovoorts. Als je dus later een map opent zie je de foto's gesorteerd op naam, met
een benaming die je tenminste iets zegt.

Roland De Pauw

Raw of Jpeg, voor elk wat wils

Jpeg of Raw, comfort versus work-flow

Iedereen die een passioneel fotograaf is zweert bij Raw in plaats van JPEG. Google maar eens “Raw versus Jpeg”. De pleidooien om te kiezen voor een digitaal negatief zijn niet te tellen, de argumenten om de camera beeldprocessor ongebruikt te laten en zelf je Raw negatieven te ontwikkelen zijn legio. Inderdaad als je opname niet correct belicht is kan je heel veel corrigeren met behulp van een Raw bestand. Maar toch pleit ik voor de herontdekking van de voordelen van Jpeg.

Wanneer ik overschakelde van Jpeg naar Raw dacht ik ook dat al die inspanning met Lightroom en Photoshop absoluut nodig zijn om foto's beter te maken. Toen las ik toevallig een artikel in een tijdschrift dat de beeldprocessors zo goed zijn geworden dat het niet nodig is om steeds uitsluitend in Raw te fotograferen. Pas toen ik Raw + Jpeg instelde op mijn nieuwste fototoestel en zelf serieus begon te vergelijken kwam ik tot het inzicht dat die ingebouwde image processor inderdaad heel goede resultaten gaf. Meestal bleek de image processor het juist te hebben en een correcte Jpeg te bakken. Kortom ik moest tijd en moeite doen achter mijn PC om een zelfde resultaat te bereiken, laat staan om dat te overtreffen. De belangrijkste vereiste is dat je een goed belichte foto maakt, en dat je de belichtingscorrectie mogelijkheden van je toestel goed kent. De beste strategie om zo weinig mogelijk tijd te verliezen achter je PC met je schuivertjes van Photoshop of Lightroom is zorgen voor een correcte opname zoals in het analoge tijdperk van de dia's.

De fabrikanten van fototoestellen investeren fors in het verfijnen van de processor technologie. De image processors doen aanpassingen aan de helderheid, de witbalans, de scherpte en het contrast en bovenal compenseren het beeld van de camera sensor en de lens. In Lightroom moet je zelf lenscorrectie kiezen bij de ontwikkeling van een Raw. Bij een Jpeg gebeurt de lenscorrectie reeds in de camera. De processors zoals Canon Digic, Nikon Expeed, Fuji EXR, Panasonic Venus Engine, Sony Bionz enz. zijn perfect in staat om het beeld van de sensor en de lens te optimaliseren en hebben er veel knowhow en tijd in gestoken. De image processor niet gebruiken en je Raw thuis ontwikkelen met je computer is te vergelijken met je rauwe etenswaren gaan kopen in het restaurant en thuis in je keuken je gerecht en je saus zelf maken. Het restaurant van je cameraproducent heeft veel geld gestoken in zijn keuken en zijn personeel en de chef koks bieden mooie menu's aan. Ik kies in het menu voor een neutraal kleurprofiel, geen effecten, de hoogste compressiekwaliteit en de hoogste fotoresolutie. In Raw is “expose-to-the-right” een goede strategie, ik stelde altijd +1/3 stop compensatie in. Jpeg heeft dat niet nodig, dan zet ik de compensatie uit. Alhoewel die 1/3 stop bij Jpeg niet zo veel verschil maakt. Bij opnames met hoog contrast kies ik wel voor een curve met – 2 of -3 hooglichten en +2 of +3 schaduwen. Soms kies ik ook voor “vivid” in plaats van “neutraal”. En als er toch een Jpeg moet gecorrigeerd worden gebruik ik Lightroom op dezelfde manier als bij een Raw. Maar ik fotografeer liever dan te Lightroomen.

Het is niet alleen in de politiek of in de godsdienst dat er dogma's gelden. Ook fotografie ontsnapt niet aan de dogmatische wetten en de mantra's. “Alleen vaste prime objectieven”, “alleen viewfinders”, “alleen full-frame sensors”, “alleen spiegelreflex camera's”, “alleen Raw bestanden”, en nog tal van andere dogma's. De ontwikkelaars van Adobe Lightroom en Photoshop loven vaneigens de mantra van de “Alleen Raw” clubleden.

Het blijft een kwestie van licht.

Ik hou van het licht in de morgen, voor de zon hoog aan de hemel staat; en ook van het blauwe uurtje, net als de zon onder de horizon verdwenen is en er nog een blauwe schemering is. Gisterenmorgen kwam de zon eindelijk door de nevel en in dat half uurtje doorbraak heb geprofiteerd om het herfstlicht vast te leggen. Dus snel met de fiets naar het park in Loppem, nog net op tijd voor de mist compleet verdwenen was. De herfst heeft nu eenmaal zijn charme.

 

Spiegelloos - het einde van de reflex camera?

Spiegel versus Spiegelloos

Systeemcamera's zijn aan een steile opmars bezig en veroveren sneller dan voorzien een
groeiend stuk van de taart. Is de spiegelrelfexcamera einde loopbaan? Zo een vaart zal
het wellicht niet lopen maar de verkoopcijfers zijn wat ze zijn, en de klant heeft altijd gelijk.
Na meer dan tachtig jaar ziet de toekomst van de SLR er niet goed uit.

In 1933 zag de eerste reflexcamera het levenslicht, en al snel verdrong de spiegelreflex de
twee-oogcamera van weleer. De compacte meetzoeker camera's van Leica en consoorten
behielden hun trouwe aanhang bij de persfotografen maar de reflex rukte
onweerstaanbaar op. Na de tweede wereldoorlog groeide de spiegelreflex uit tot dé
camera voor professionele fotografen en enthousiaste amateurs. De Japanse fabrikanten
met Canon, Nikon, Olympus op kop veroverden de markt met hun analoge reflexcamera's.
De optische zoeker en de verwisselbare objectieven waren een troef en boden een betere
beeldkwaliteit. De kwaliteit van de 35 mm fotofilm was enorm geëvolueerd en bleef sterk
gewaardeerd. Maar toen kwam de digitale revolutie. Ook na de digitale omwenteling
behielden de spiegelreflexen hun leidersplaats. De beeldkwaliteit van de DSLR 
 bleef superieur ten opzichte van de digitale compact, deels door de grotere sensor, door de betere lenzen, door de snellere opnamereactie enz. 

En toen kwamen de spiegelloze systeemcamera's ongeveer 5 jaar geleden oprukken met
sterke troeven: goede beeldkwaliteit, een sterk verbeterde elektronische zoeker plus
liveview scherm, kleiner en lichter dan de zware reflex toestellen. Een steeds grotere
groep enthousiaste fotografen wordt bekoord door de Fuji X-Pro, de Olympus OM-D, de
Sony NEX en Alpha en tal van andere spiegelloze camera's. In de fotomagazines en op de
fotografie websites komen er lovende reviews en plots zijn er bekende grote fotografen die
overschakelen van reflex naar spiegelloos. Veel hogere rates,en vooral de kwaliteit die niet moet onderdoen voor de klassieke reflex enz.  

Ik ben de gelukkige eigenaar van een DSLR met een optische zoeker en een opklappende
spiegel en van een spiegelloze Panasonic met een electronische zoeker en een 3 inch
display. Ik geef absoluut de voorkeur aan de electronische oogzoeker, heel scherp en je
ziet meteen wat het resultaat zal zijn, in kleur, zwart/wit, levendig of neutraal. Ook in heel
duistere omstandigheden heeft de electronische zoeker een veel beter beeld dan de
optische zoeker. Beiden hebben hun voordelen en hun beperkingen, en ik ben best
tevreden van beide toestellen. Maar toch geloof ik dat de toekomst spiegelloos is.

Blijven filmen tot je er bij valt

Je moet het maar doen als cameraman om veruit de langste non-stop clip te draaien met een zware filmcamera op een steadycam. In de film "Atonement" wordt het strand van Duinkerke het chaotisch decor van duizenden omsingelde Franse en Engelse soldaten die op de vlucht zijn voor het oprukkende Duitse leger. De filmscene met duizenden figuranten, paarden, vrachtwagens was zorgvuldig gepland. De regisseur had een hele ploeg assisten om alles perfect te coördineren want het moest in één take met een panaflex filmrol van 500 ft opgenomen worden. Die pellicule kon slechts 5min 40 sec draaien. Het was die dag behoorlijk slecht weer geweest, pas tegen de avond was filmen mogelijk. Duizenden figuranten stonden klaar, uitstel was niet meer mogelijk. Er was al geoefend met de camera zonder film en toen begon de langste steadycam non-stop opname van 5 minuten 30 sec. Het was voor de zwaar geladen cameraman fysisch uitputtend maar de mentale stress om de filmopnamen te laten lukken, was naar zijn zeggen, enorm belastend.

Kijk zelf eens naar de beroemde sequence van Atonement Dunkerk Beach. Daar is zelden gezien. Geen montage van 35 shots zoals tegenwoordig in de moderne Hollywood films, maar één lang shot. Klik hier voor de steadycam filmsequence
Geniet er van.

Geheugen

Herinneringen, het verleden vastgelegd in flarden van beelden, van klanken, van smaken, ja zelfs van geuren. Soms ruik ik iets en de geur alleen al roept een herinnering te voorschijn, plots uit het niets floept er beeld op uit een ver verleden. In mijn kinderjaren gebruikte mijn vader na het scheren een aftershave in een wit flesje met de naam Tabac. Iets dat al lang niet meer in de mode is. Onlangs rook ik toevallig hetzelfde parfum op straat en voelde ik me plots terug het kleine jongetje op de schoot van mijn papa. Blijkbaar zijn mijn zintuigen de trekker die de herinnering starten. Ik heb het soms met bepaalde muziekklanken die me ook terug katapulteren naar het verleden. Onlangs hoorde ik "This is my Island in the sun" van Harry Belafonte, een liedje uit de oude doos die je nooit niet meer hoort op de radio, en dat triggerde een herinnering aan de cinema Paladium in Blankenberge, waar ik vermoedelijk ooit een film moet gezien hebben waar die song in voorkwam. Ik zou begot niet weten welke film, en of er wel ooit een film gemaakt is waar dat Island in the sun in voorkwam. Maar ik associeerde de muziek met die filmzaal. Bizar.

In onze hersenpan worden er miljoenen herinneringen opgeslagen waar we ons zelf niet van bewust zijn. Gelukkig worden de meeste impulsen weer gewist en slechts een fractie blijven gespijkerd in het geheugen. Ik vraag me alleen af hoe het komt dat we ons bepaalde dingen kunnen herinneren en andere kompleet niet. Plezante ervaringen, ingrijpende gebeurtenissen, blijde of triestige momenten, nuttige of kompleet nutteloze informatie. Wat bepaalt er dat iets onthouden wordt en andere niet? Ik weet het ook niet. Nu ja, ik lig er ook niet wakker van. Maar af en toe ben ik toch blij dat er weer een flash herinnering opduikt uit een ver verleden.

Santiago de Compostella

De kathedraal van de pelgrims zoals je nog nooit gezien hebt.
De combinatie van een octocopter drone met een go-pro leveren fantastische beelden op.
De imposante muziek en de luchtbeelden maken er iets fascinerend van.Klik hier om de kathedraal te bezoeken.

de horde

De ene mens heeft al meer inlevingsvermogen dan een ander. Empathie is een sociale verworvenheid die het samenleven gemakkelijker maakt. Medegevoel in de emoties van een medemens maakt je leven rijker. De foto van het verdronken Syrische jongetje, aangespoeld op het strand in Bodrum, is een krachtig iconisch beeld dat ons doet meevoelen met de miserie van de vluchtelingen op de vlucht voor de oorlog, de miserie, het IS kalifaat en de uitzichtloosheid. De empathie is er: moest ik in die situatie zijn dan zou ik ook vluchten. Zelfs mijn leven riskeren op zee in een gammel bootje om een menswaardig bestaan te zoeken. Helaas komen er steeds meer en meer. De horde moslims is niet meer te stoppen.

Europa kan cijfermatig de vluchtelingen opvangen. Of het nu 0,50 % of 1% van de totale Europese bevolking uitmaakt, doet er niet toe. Alleen de verdeling over de verschillende Europese landen moet nog afgedwongen worden. Het wordt wel een kwestie van inburgering, aanpassing aan de Europese maatschappij, kortom integratie. En daar ben ik niet al te gerust in. Als ik zie dat de vroegere emigranten uit Marokko, Algerië en Tunesië zoveel moeite hebben om ingeburgerd te geraken en dat er zelfs derde generatie Magrebiens zijn die de rug toekeren naar onze samenleving en radicaliseren tot IS strijders en hier de sharia willen invoeren, dan ben ik inderdaad bang. Er komen steeds meer en meer moslims, en die eisen moskeën, halal voedsel, hoofddoeken op school, extra feestdagen en eigen schapen slachthuizen, enz. Ge zoudt van minder Islamofoob worden. Ik vrees dat al die Syrische vluchtelingen die hier zullen komen wonen, hun islamistische levenswijze zullen willen bewaren, dat hun vrouwen allemaal gesluierd zullen rondlopen, en nieuwe moskeën zullen eisen. Kortom een eigen moslim samenleving, die haaks staat op onze Europese normen en waarden, en dat die Syriërs zich niet zullen integreren. En dat zal onherroepelijk wrevel, angst en woede oproepen. Ik vrees dat op langere termijn Europa zal onder de voet gelopen worden door de islamisten. Als ge surft naar de volgende website zit de kans er in dat ge ook een beetje islamofoob wordt.  Klik hier en vorm zelf uw gedacht.

Flash Mob

Waar zijn de Flash Mob's gebleven? Ik hou van zo een zorgvuldig georkestreerd optreden in een publieke setting, allemaal op voorhand goed gepland en dan zogezegd spontaan voor niets vermoedend publiek opgevoerd. De reacties van de toeschouwers zijn altijd heel filmisch. De spontane blije gezichten, de openvallende mond, de kinderogen die blinkend lachen. Dat maakt een Flash Mob zo intens, de pure verwondering, het onverwachte bewonderen. Kortom, de bevordering van het bruto nationaal geluksgevoel, een statistisch gegeven dat de Nationale Bank dringend zou moeten invoeren. Een Flash Mob maakt uitvoerders, toeschouwers, filmers en fotografen, en zelfs de internauten gelukkig. 
Deze is ook al enkele jaren geleden gefilmd in Spanje. Zet je neer, boxjes open en geniet van de ode aan de vreugde.

De vertedering

Ik ben vertederd. Kleine kinderen en jonge hondjes en katjes hebben nu eenmaal een smeltend effect op mijn gemoed. Als ze kleuters en bejaarden bij elkaar plaatsen is het contrast immens. De confrontatie van deze twee werelden is vertederend. Schitterend gefilmd.
http://viraltrend.nl/een-kleuterschool-in-een-verpleeghuis-zorgt-voor-mooie-gevolgen/

la meglia juvento,

Impact. Een film met zo een inslag dat het een krater achterliet op mijn gevoel. Het moet in 2004 geweest zijn dat ik "la meglio juvento" gaan zien ben in de cinema. Een film die een heel grote indruk heeft nagelaten, grote klasse. Dit Italiaans opus magnum, dat zich afspeelt in 40 jaar tijd, liet de toeschouwer intens meeleven met het verhaal van de hoofdfiguren tegen de achtergrond van de veranderingen in de Italiaanse samenleving. 

Deze Italiaanse film van 2003 was aanvankelijk een televisie serie, maar had zoveel kwaliteit dat het opnieuw gemonteerd werd tot 360 minuten en werd uitgebracht in 2 filmdelen van elk 3 uur bestemd voor de bioscoop. Ik herinner me dat op het einde van deel 2 de toeschouwers spontaan applaudisseerden in de cinema. Iedereen was serieus onder de indruk.

De 2 broers Matteo en Nicola, hun familie, gezinnen, en vrienden worden mensen die je in die zes uur zo intens leert kennen, dat je probleemloos hun gevoelens deelt. De beeldtaal was overweldigend. Geen cinematografische hoogstandjes, geen grote dialogen, maar kleine subtiele details. Als Guilia, de vrouw van Nicola, opgepakt wordt voor terrorisme en communistische aanslagen en in de gevangenis beland, en Nicola het moet vertellen aan zijn dochtertje en aan zijn moeder, zijn er vooral beelden van handen en ogen die veel meer impact hebben dan een Italiaans melodramatisch theatraal gesprek. Lumière gaat nu na 12 jaar de film terug vertonen in de cinema. Ik weet nu al dat de cinefielen er weer intens gaan van genieten. Benieuwd of het weer de zelfde toeschouwers van weleer zullen zijn. 

http://www.demorgen.be/film/waarom-u-na-12-jaar-opnieuw-naar-la-meglio-gioventu-moet-gaan-kijken-a2386737/

www.youtube.com/watch?v=M0jUuXZGdWs

Laaglanders

Wij zijn laaglanders. West-Vlaanderen is plat, amper boven de zeespiegel uitstekend, met uitzondering van het heuvelland. Wat onderscheidt ons van de rest van het binnenland? Voorzekers wel ons taaltje. Mo gouw seh, stikt ons thope, laaglanders tegoare, en direkt zijn er ondertitels nodig. Westvlams for behinners: briljant idee voor T-shirts met knettergekke engelse vertalingen van onze woordenschat: schitterend.
toy means tough
awesome means breath
bus means forest
dull means angry
dust means thirsty  enz enz.

Ja, wij waren er met het buurtcomité roerend over eens dat ons Westvlaams een apart taaltje is. Of we zoveel verschillen in mentaliteit met de rest gaan we met het burengenootschap eens dieper moeten bestuderen. Een of andere slimmerik, waarschijnlijk met een politieke agenda in zijn achterzak, beweerde "de taal is het volk". Als ge dat doortrekt, gaan we onze aardrijkskunde boekjes moeten herdrukken. De orangisten uit 1831 die een natte droom kregen van een heruitgave van de Verenigde Nederlandse Provinciën van Friesland tot Frans-Vlaanderen. Nu ja, de middelpunt vliedende krachten in een separatistisch Europa, met de terugkeer naar de stammen van vroeger, worden wel sterker. Zouden wij West-Vlaamse laaglanderd ook geen eigen republiekje kunnen uitroepen? Met tolheffingen voor al die Brusselaars en Antwerpenaars die onze eigen autosnelwegen kapotrijden om een dagje aan de kust door te brengen. En waarom ook geen echte regering? Eigen politiekers eerst, en een eigen munt zou ook niet misstaan. Gisterenavond zijn we het eens geraakt dat België ook troeven heeft: onze bieren. We waren zelfs in staat om onze eigen trappisten bieren op te noemen. 

Ja, hoe later in de avond, hoe meer we ons bewust werden dat en niets mis was met chauvinistisch West-Vlaams bewustwording. Als cinéfiel kijk ik wel uit naar onze televisie reeks over een echt West-Vlaams dorp, in de stijl van Eigen Kweek. In het najaar start de nieuwe serie op Een.
 www.youtube.com/watch?v=AhFDdVjQxkU

Alive

Goede Morgen, Goeien Dag. Wat een goed-gevoel liedje van Stan Van Samang, het maakt mijn zondag direkt een zonne dag. Hoe een simpele nederlandse liedjestekst je plotseling een opstoot van levensvreugde kan bezorgen. Bij mij werkt het in ieder geval.

Ik sta ook altijd vol bewondering voor de positiviteit die de Mormonen uitstralen. Het is een ietwat bizarre religie, maar de Kerk van de Laatste Heiligen straalt veel levensvreugde uit. In mijn opzoekingen voor mijn stamboom ben ik dikwijls te rade gegaan naar de genealogische databank van de Mormonen in Salt Lake City, de grote kluis met miljoenen stambomen vol overleden voorouders. Ik kan alleen maar zeggen dat de Mormonen heel vriendelijke en hartelijke mensen zijn die van het leven een feest maken. Geen kommer en kwel, altijd optimist. Always look on the bright side of life.

Zij maken ook prachtige filmclips. Ik hou van hun filmpjes, hun muziek, hun universele ode aan het leven. Zet je boxjes open, leun achterover, en stel je gemoed open voor deze YT gezongen door een fris Mormoon meisje: It is good to be alive. Geniet van de beelden.

https://www.mormonchannel.org/watch/series/mormon-messages-for-youth/good-to-be-alive

Berlijn

Het is voorbij gevlogen, die 4 dagen in Berlijn. Vaneigens veel te kort om al die bezienswaardigheden te ontdekken van deze hoofdstad. Ik zal er nog wel eens op terugkomen in een volgende blog. Maar in afwachting ga ik hier snel een aantal foto's showen van een alternatieve free-stadswandeling die we gemaakt hebben met een student die ons absoluut wilde inwijden in de graffiti subcultuur die welig tiert in Berlijn. Veel visuele bezoedeling door lelijke tags, maar af en toe murals die inderdaad straatkunst zijn.

Het Imaginarium

De kracht van de verbeelding. Het is eens iets anders dan de kracht van de verandering. Maar zonder voorstellingsvermogen zal er weinig veranderen. Met alleen maar kennis blijft het twee dimensionaal, met fantasie erbij wordt het drie dimensionaal. Meten is weten, en dat blijft tot nader order de basis. Maar zonder mensen met verbeelding zou er weinig uitgevonden zijn.

Albert Einstein kon het mooi verwoorden: Logic will get you from A to B, imagination will take you everywhere. "Fantasie is belangrijker dan kennis, want kennis is beperkt tot alles wat we weten en begrijpen, terwijl verbeelding de hele wereld omarmt en alles wat er ooit zal zijn om te begrijpen en te weten". Ja, die Albert kon het wel expliqueren, al gaat zijn relativiteitstheorie omtrent massa en energie ver boven mijn petje. 

Maar eigenlijk wil ik het hebben over fotografie, en bij uitbreiding over kunst. Ik ben aan het pinnen geslagen op Pinterest, schaamteloos kopiëren en plakken van afbeeldingen op het wereldwijde web. Maar als ik iets mooi, boeiend of interessant zie dan deel ik graag die emotie met anderen. Gevoelens delen is blijkbaar een aanstekelijke ziekte op al die sociale internet media. https://nl.pinterest.com/erdeepee/ Toevallig kwam ik als internaut terecht op een webstek met blote vrouwen met verf op hun mooi lijf: the art of body painting. Als kunstschilder inderdaad een prima canvas om je schilderkunsten bot te vieren. Nu ja, ik geef toe: het resultaat was te mooi om niet te bewonderen. Dus heb ik maar een nieuw bord gemaakt om deze kunst te delen met andere internauten. Een andere kunst die het delen waard blijft is graffiti op stadsmuren. Ik sta echt vol bewondering voor de verbeeldingskracht van de muur spuitbusschilders. Murals zijn in mijn ogen veel grotere kunst dan het geklieder van die schilders die wijlen paus Jan Hoet 1 zalig heeft verklaard. Banksy en Natalia Rak hebben meer impact op mij dan die stomme mosselpot van Broothaers, waar mijn belastingen zijn in gestopt voor de absurde aankoop van iets stompzinnigs.

Brusselmans is niet de enige die lansen wilde breken, ook ik wil hier een lans breken voor de mooie kunstfoto's op "imaginarium". Inderdaad veel foto's van meisjes en vrouwen. Maar geef toe, het mooiste dat onze lieve heer geschapen heeft op aarde is wel de vrouw. Dank zij mijn testeron, weliswaar verder afnemend, kijk ik nog steeds gefascineerd naar de verbeeldingskracht van die fotografen. Want daarom draaide dit berichtje toch: de kracht van de verbeelding. https://www.flickr.com/photos/115541275@N06/ Voor alle internauten die mooie foto's kunnen smaken.

stamboom

Wroeten in het verleden van je familie confronteert je permanent met de cyclus van het leven, samengevat in allerlei akten en documenten: geboorte, volwassenheid met zaken zoals beroep, huwelijk, grondaankopen, woningen enz. en uiteindelijk de overlijdensakte. Een stamboom opzetten is iets anders dan namenlijsten met cijfertjes maken, het is geen telefoonboek. Net de levensloop maakt het boeiend. Als je start met een stamboom begin je meestal met je eigen en je vader en moeder enzovoort. Je weet waar je begint maar je weet begot niet waar je zult moeten stoppen.

Genealogie gaat over het leven en de dood, over voortplanting, over de continuïteit van de menselijke soort. Het is een feit dat we met ouder worden ons meer bewust worden van de eindigheid van ons leven. Ik merk in gesprekken met andere stamboomzoekers dat al dat rondgesnuffel ons confronteert met de relativiteit van de belangrijkheid van ons leven. Van de circa 20.000 familieleden die ik tot nog toe gevonden heb, blijft er heel weinig wetenswaardigheid over. Een vriend van het VVF heeft van de bevolkingsregisters van Loppem, Zedelgem en Aartrijke een statistiek gemaakt: een bevolkingspiramide gebaseerd op de eerste betrouwbare telling van 1846. Het betreft hier 8193 inwoners in één jaar. Tegenwoordig kun je geen dagblad openslaan of naar een TV programma kijken zonder dat gezever over de vergrijzing, het pensioenprobleem, de lage geboorte cijfers en de hoge levensverwachting. Vroeger was het net het tegenovergestelde: veel kroostrijke gezinnen en lage levensverwachting. Veel kinderen op jonge leeftijd hadden al één of beide ouders verloren. Het overgrote deel van die kinderen hebben nooit hun grootouders gekend. Het kerkhof stond midden het dorp en de dood stond midden in de gemeenschap. Het sterfterisico lag echt heel

hoog. Enkele mortaliteit cijfers in promille voor de periode 1846-1856: de sterfte op 1.000 mensen was van 0-4 jaar: 318 en van 45-65 jaar 575. 75-plussers waren een zeldzaamheid.

Als ik kijk naar de oude parochieregisters met de registraties van de dopen, de

bruiloften en de begrafenissen wordt het nog hallucinanter. Een baby had slechts 50 procent kans om volwassen te worden. Nu ligt dat cijfer rond de 99 procent. Van een natuurlijke selectie gesproken. Vroeger waren er doodeenvoudig minder reproductieve spelers op het veld: alleen rijke of welstellende ouders hadden veel kinderen die bleven leven. De baby’s van arme sukkels overleefden het veel minder. Velen waren ook gedwongen om priester of non te worden, in het leger of naar het klooster te gaan, zonder kans op een nageslacht. De mensen trouwden ook op veel latere leeftijd. De genen van de zwakkeren in de samenleving konden zich niet handhaven. Darwin’s survival of het fittest niet alleen fysisch maar ook op sociaal gebied. Van genen gesproken: het is een feit dat de keiharde levensomstandigheden wel gezorgd hebben voor een natuurlijke selectie. Velen die nu zich voortplanten zouden vroeger nooit die reproductieve leeftijd gehaald hebben om een nageslacht te maken. Ja, familie stambomen maken drukt je met de neus op de feiten: leve het hiernumaals. De plaats om te genieten van ons leven is hier, de tijd om er van te genieten is nu. En van de doden: niets dan goed.

New York

New York heeft een fascinerend effect op mij. Het is veruit mijn favoriete stad. Deze smeltkroes van allerlei culturen en soorten mensen is voortdurend in evolutie. New York onderscheidt zich vooral door zijn typische dynamiek. Niet voor niets draagt het trots zijn faam als 'the city that never sleeps". En dan heb je natuurlijk nog de mensen in New York, nog een reden waarom een citytrip naar de Big Apple een aanrader is.

Brendan, de fotograaf van de website "Humans of New York", maakt snapshots op straat van volslagen vreemden. Hij heeft duizenden portret foto's genomen van toevallige voorbijgangers. Zijn straatfotografie boeken met de weergave van zijn gesprekken met de geportretteerde New Yorkers geven een beeld van de diversiteit van de bevolking, een staalkaart van de mensen in een wereldstad. Niet alleen foto liefhebbers kopen zijn HONY publicaties, maar zijn ook voer voor sociologen. http://www.humansofnewyork.com/
Alleen in New York is dit mogelijk. Ik zie zoiets in Vlaanderen niet lukken. Ik ben een RSS volger van zijn website, en lees altijd met plezier de gesprekjes.
Probeer dit niet bij ons, de kans dat de politie opduikt met vragen naar wat je hier aan doen bent is helaas groot.

Tijdsbesef

Wat is jong zijn toch boeiend. Je hebt een gans leven voor je, de tijd is nog onbegrensd. De toekomst ligt nog open. De meeste tieners hebben er nog geen idee van welk beroep ze later zullen moeten kiezen. De school, de vrienden, de eerste verliefdheden, de ruzies, Facebook, het rebelleren, de hormonen die door hun lijf gieren. De groep en er bij horen, het zoeken naar gelijkgestemden, de frustraties en de euforie, ik herinner het mij nog. Zij weten nog niet hoe snel de jaren zullen voorbijvliegen. Nu rekenen ze nog in halve jaren: ze zijn dertienen half, zestienen half, eindelijk achttien, en op twintigen half spreken ze van bijna 21. Maar voor je het weet rondt je de kaap van dertig en wordt je veertig. Op vijftig besef je dat de tijdstrein steeds sneller bergaf begint te rijden en dat je al over de helft van de rit bent. Het fantastische van jong zijn is dat dit tijdsbesef nog niet bekend is. Ik rij al met tram 7 en besef dat de tijd als fijn zand tussen je vingers weg glipt. Veel verleden en weinig toekomst, heel normaal als je ouder wordt, geen probleem. Maar ik kijk vol bewondering naar de jeugd. Heimelijk zou ik ook willen jong zijn in 2015. En ik zou dan ook niet weten wat ik later zou willen worden. Het voordeel van oud zijn is dat we weten wat het is om jong te zijn, de jongeren weten niet wat het is om oud te zijn. De tijd vliegt maar zorg er voor dat jij de piloot bent van die vlucht. https://www.youtube.com/watch?v=SNgyEmYyQF4&feature=iv&src_vid=WBoZzArmtNA&annotation_id=annotation_2975525383
 

Heupen

Het is alweer een hele tijd geleden dat we in het Antwerps Sportpaleis zijn gaan kijken naar Shakira. En dat was echt loslopend wild, wat een mooie zangeres, wat een presence op scene, en ze kon niet alleen goed zingen maar ook met haar lijf schudden. Gelijk dat ze in het westvlaams zeggen: met poten en oren. Ja, het optreden van Shakira herinner ik me nog altijd goed. Heupen liegen niet: https://www.youtube.com/watch?v=DUT5rEU6pqM Geniet er van. Bokjes open en laat de YT maar draaien.

Straatfotografie, mijn ding.

Straatfotografie is geen voyeurisme. Het fotograferen van het publiek leven op straat, is gewoon het vastleggen van de dagdagelijkse realiteit. Niet gearrangeerd, niet geposeerd, ongemanupuleerd, zonder photoshop. Het leven zoals het is. Het onderwerp is de mens in de samenleving. En op die foto's staan inderdaad mensen die je niet kent en die je als fotograaf eigenlijk zou moeten vragen of het toegestaan is om een foto te nemen, maar dat is vaneigens niet mogelijk.

Ik weet echt niet hoe het wettelijk allemaal in mekaar zit. Iemand op straat fotograferen en gebruiken in de krant, in een tijdschrift of in een reclame dat is zeker een inbreuk op de privacy en bijgevolg strafbaar. Maar fotograferen op straat is tot nader order toegelaten. En het is een dankbaar onderwerp die heel mooie opnames kan opleveren. Ik moet wel veel foto's maken om er slechts enkele goede uit te selecteren.
 https://www.youtube.com/watch?v=40d0xudBdjQ 
Straatfotografie, ik hou er van.

zwart-wit straatfotografie

Voor alle liefhebbers van straatfotografie: https://www.youtube.com/watch?v=LACbqVdNNZE Wanneer kleur overbodig wordt, is het plots intenser. Niet iedereen houdt van dit soort fotografie maar mij spreekt het aan.

Het beste fototoestel is datgene dat je bij hebt. Mijn compacte RX 100/3 past in mijn broekzak.

viewfinder obsessie

Het is lente in Brugge. De krokussen, de terrasjes, de bootjes op de reien en de toeristengidsen, met hun horden in het kielzog, kleuren de binnenstad van het Venetië van het Noorden. Mocht ik van elke foto die in Brugge gemaakt wordt slechts één ros kopermuntje krijgen dan heb ik zeker meer dan twee containerbakken van 20 ton nodig per jaar.

De homo photograficus is een soort die in het huidig digitale tijdperk goed gedijt, niet in het minst door de smartmobieltjes. Er is nog nooit zoveel gefotografeerd. En dat heeft consequenties op mij, met name op mijn fotografie hobby. Heeft het nog zin om al die dingen te fotograferen waarvan er al miljoenen opnamen van zijn? Neen, waarom zou ik een gebouw, een monument, een landschap met een camera vastleggen? Iedereen denkt dat het tijdsmoment behouden wordt met het vastleggen van een zicht. Niets is minder waar. Tijd kun je helaas niet bewaren, alleen een herinnering. De meeste foto's zijn slechts een hulpmiddel om het geheugen op te frissen. Herinner je nog onze trouwdag, die reis naar het zuiden, dat feestje bij Sonja, die citytrip met vrienden naar Parijs? Weet je nog hoe plezant het was? In feite is dat de essentie van de fotografie. En vanuit dat standpunt is de selfie met de smartphone van jou en je vrienden eigenlijk authentieker dan bloempjes, insekten, beesten en dingen fotograferen.

Ik fotografeer geen gebouwen, monumenten en andere bezienswaardigheden meer. Er zijn beslist veel mooiere en beter geslaagde foto's te vinden van de Eifeltoren en New York dan die foto die ik kan maken. Maar het leven van mijn naasten en mijn medemensen wil ik wel graag bekijken door mijn viewfinder en op het knopje drukken. Straatfotografie is fascinerend, het leven zoals het is. En ook de fotograferende mens op straat is een ideaal onderwerp. De angst dat alles reeds gedaan is mij niet vreemd. https://www.youtube.com/watch?v=8ftDjebw8aA
 

Het Noorderlicht

Neen, ik ben nog nooit in het hoge noorden geweest. Het staat wel ergens op mijn bucket list van de dingen die ik wil doen voor het doek de laatste keer dicht gaat. Dus de kans dat ik het poollicht in Noorwegen ooit zelf zal ervaren lijkt me eerder klein, want het is daar in de winter nogal koud en ik hou van warmte en zon. Maar het noorderlicht vind ik wel prachtig. Dus geniet ik maar van filmopnamen en televisie uitzendingen zoals Reizen Waes met die zoektocht van Tom naar het Noorderlicht op Spitsbergen. Van deze Vimeo heb ik echt genoten: https://vimeo.com/68924195 Dus beeld maximaliseren en bokjes open, en genieten van het poollicht.

mijn tante Rachel en de IS strijders

Mijn tante Rachel was een constante in mijn kindertijd. Elk jaar kwam ze enkele maanden logeren in Blankenberge. Samen met mijn grootmoeder "marraine" (de moeder van mijn moeder) trokken ze de ganse zomer naar onze kabine op het Blankenbergse strand, echte soulsisters. Mijn marraine zorgde voor mijn kleine zus en ik tijdens de schoolvakanties, omdat pa en ma moesten werken. Onze strandkabine was de vaste stek van marraine en tante Rachel, die intens genoten van zon, zee en strand. Ik heb nog altijd heel goede herinneringen aan een onbezorgde kindertijd vol strandkastelen, zeesterren zoeken op de brislams, wegduikertje spelen, garnalen vangen met een schepsteel enz. De jaren 50 dragen nog altijd de geur van ijskreem, ambre solaire, berlijnse bollen en zilte zeelucht met zich mee.


Mijn tante Rachel moet toen ongeveer 50 of 55 jaar geweest zijn, een pronte weduwe, die gezond wedijverde in koketterie met mijn grootmoeder, die er ook goed moet uitgezien hebben, te oordelen naar de schaarse foto's die ik nog heb. Mijn tante sprak bijna nooit over haar overleden echtgenoot, de nonkel die ik nooit gekend heb. Ze vertelde wel dat hij gestorven was door het alles verterende verdriet, de dood van hun enige zoon. Tante Rachel had één zoon, die goed studeerde en op internaat was op zo een katholieke vlaamse school. Tijdens de oorlog, rond 1942, 1943 waren die fanatieke priesterleraars daar heel flamingant, ge weet wel: Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Kristus. Ze maakten hun humaniora studenten stapelzot om te gaan vechten met de Duitse SS tegen het Bolsjevisme in Rusland. Van de 6de jaars humaniora vertrokken van dat vervloekte college 14 van de 22 leerlingen naar het Oostfront in een Vlaams-Duits legioen. Er zijn er heel weinig van terug gekeerd. De zoon van tante Rachel is vertrokken naar Duitsland en vandaar naar het Russisch front en is daar verdwenen. Mijn nonkel heeft het zich zelf nooit kunnen vergeven dat hij zijn zoon heeft laten gaan en mijn tante was razend, vol haat tegen die smerige zwartrokken, tegen de fascistische kerk, tegen de flaminganten, kortom ze heeft de dood van haar zoon eigenlijk nooit een plaats kunnen geven. Mijn grootvader was een overtuigd atheïst, antiklerikaal en had een afkeer tegen AVV en VVK. Hij heeft er alles aan gedaan om het onrecht van de kerk aan de kaak te stellen. Die smeerlappen van pasters die hun leerlingen aanzetten om te gaan vechten voor de" goede zaak" zijn niet alleen. De geschiedenis herhaalt zich. Vroeger naar het Oostfront, tegenwoordig naar Syrië en Irak. De imams die de jonge moslims radicaliseren om te gaan vechten voor een Islamistische Staat doen het zelfde als die katholieke priesters in de jaren 40. Zij zelf blijven hier maar sturen die jongeren naar de heilige oorlog.


 

Omtrent Natalia Rak

Ik bewonder Natalia Rak, en graffiti en straatkunst. Ik sla Banksy en andere spuitbus artiesten veel hoger aan dan al die opgehemelde Smak- en KMSK-artiesten. Striptekenaars spreken me veel meer aan dan al die verfkladders die gezegend werden door wijlen Paus Hoet 1. Kunstwaardering is per definitie iets heel persoonlijk, tenminste dat denken we. Enfin, ik hou van de straatkunst van Natalia Rak, haar graffiti muurschilderingen maken de wereld rondom ons mooi. Het is al een tijdje dat ik haar volg en ben altijd blij als ze weer ergens een gebouw of een muur bewerkt heeft met haar spuitbussen. Hoog tijd dat ze in België opduikt, er zijn hier nog veel lelijke muren die wat Rak kleur kunnen gebruiken. http://nataliarak.blogspot.be/ Het zal wellicht wel aan mijn tegendraadsheid liggen dat ik hou van straatkunst.

Elena Shumilova

Fotografie, het vastleggen van een moment, een techniek om een visueel beeld weer te geven van een ogenblik. De juiste definitie zal wellicht complexer en uitgebreider zijn. Ik wil alleen maar zeggen dat het een technisch gebeuren is. De discussie of fotografie ook een kunst kan zijn of niet, doet er eigenlijk niet toe. Een goede fotograaf is een ambachtsman. Sommige foto's zijn een visueel genot, een streling voor het oog. Vaneigens is dat heel subjectief, de ene vindt het heel mooi, de ander spreekt het helemaal niet aan. Ik hou van mooie foto's, schilderijen, films, kortom van visuele schoonheid. A thing of beauty is a joy for ever.


Ik hou van de foto's van Elena Shumlova, een jonge Russische fotografe. Ze leeft met haar gezin op een boerderij in de omgeving van Moskou. Ze fotografeert vooral haar drie zoontjes, haar huisdieren en de natuur rond haar huis. Ze publiceert haar foto's op Flick-R, op Facebook, op 500px en op haar eigen website. Ze heeft circa 58.000 volgers, meer dan 8.000.000 views, en krijgt steeds meer fans. Neem zelf eens een kijkje op haar website:
http://elenashumilova.smugmug.com/


Zij is de koningin van het fotograferen met tegenlicht.

Foto's Turkije