zondag 25 februari 2018

omtrent verpreutsing en verkleutering

Het slaat toe, de mietoe gekte. Je hebt er alleen maar een paar kerels met losse graai-handjes voor nodig en we zijn vertrokken. De Me-Too slinger is in gang gezet met de schandalen rond Weinstein, Bart De Pauw, een paar Britse politiekers en andere macho's die hun teveel aan testosteron de vrije loop lieten. En nu zitten we met de verpreutsing. Het was al gedaan met de bikini's, nu zijn ook de badpakken al verboden tijdens de miss-verkiezingen. Bloemenmeisjes die renners zoenen op het podium, weg daarmee. Gedaan met decolletés en fleurige outfits.  De pittige F1 meiden met de mooie attributen zijn ook al afgevoerd van de autorenbaan. Een man die graag  mooie vrouwen ziet, dat is een viezerik die seksueel geobsedeerd is en ze alleen maar ziet als lustobject. De verpreutsing is een feit. We zijn goed bezig. Een rechter heeft beslist dat het schoolreglement niet meer telt en dat moslima meisjes ongehinderd hun kopvod mogen aanhouden tijdens de les. En als er zwemles is dan moeten die sluier meiden niet mee met de klas want in badpak in een zwembad dat is haram, strijdig met de islam. Goed bezig. Leve de verpreutsing.

Ik krijg ook de krul van de verkleutering. De politieke partijen mogen algelijk de kiezers het niet te lastig maken met hun analyse en de voorgestelde oplossingen van de problemen. Ook de overheid communiceert in slogan stijl. Keep it simple, de kiezer is nu eenmaal idioot, dus twittert Trumpiaans en etaleert je plannen met ten 1ste, ten 2de en ten 3de in de hoop dat die sukkels toch één of twee punten zullen kunnen onthouden. Het nieuws van VRT begint ook de verkleutering te vertonen van VTM met steevast een niet zeggend interview van een getuige of passant op straat die zo ook eens met zijn smoel op TV komt. En dan het verplicht praatje met onze correspondent in het buitenland, meestal een Nederlander die via skype niets extra vertelt van wat in de fax of de mail van Reuter heeft gestaan. Ja en dat vliegtuig dat in een ver onherbergzaam gebied is neergestort, daarvan moeten we zeker een archief foto zien. En dan heb je het wereldschokkend nieuws dat een of andere zanger van dat popbandje dood is, want die groep had -tig jaren geleden deze wereldhit dat we zo nog eens zien op televisie. Ja schitterende kleuter TV, waar we allen blij mee zijn.   

woensdag 14 februari 2018

Snapshot momenten

Ons leven lang proberen we momenten op te slaan in ons geheugen. We denken dat door een snapshot foto te maken we de tijd kunnen bewaren. Momento mori, het besef van onze vergankelijkheid. Al die speciale wow-ogenblikken die wij zo graag willen vasthouden maar die als fijn zand door onze vingers wegwaaien in de wind. Alleen enkele zandkorrels in onze hand blijven over, net genoeg om te beseffen dat het verleden steeds vervaagt. De snapshot als placebo voor het vermogen om het leven vast te leggen, een illusie. John Koenig maakt met zijn "dictionary of obscure sorrows" videoclips die mij steeds aanspreken. Ik hou van zijn inzichten en overpeinzingen over onze menselijke drijfveren. John Koenig haalt de trekker over van mijn filosofische kronkels. Na het zien van zijn Morii YTclip besef je misschien ook dat door te klikken op de sluiter van je fototoestel je probeert de pauzeknop van het leven eventjes stil te zetten. Zou dat de reden zijn dat ik hou van fotografie?
Klik hier om te kijken.

zaterdag 3 februari 2018

De magie van het witte doek en de donkere zaal

Ik hou van film. Het moet alleen een goede film zijn die mij boeit, ontroert, imponeert en vooral mij een goed gevoel bezorgt. Hoe ouder ik word hoe kieskeuriger mijn waardering, er zijn gelukkig nog echte film parels die er uit springen. En daarvan kan ik best genieten in de cinema, ondergedompeld in de magie van het witte doek. De impact van de beelden in de donkere filmzaal is veel intenser dan thuis voor de televisie in de zetel. Zeker als het een film is op een commerciële zender die om zeep geholpen wordt door die reclames die ze in mijn strop duwen. 

Gisteren zijn we in de Brugse stadsbioscoop Lumière gaan zien naar "Three billboards outside Ebbing.......". Een schitterende film die behoorlijk beklijvend is. De confrontatie van de moeder van de vermoorde dochter met de sheriff en zijn politie-klungels in het ingedommelde stadje Ebbing, Missouri staan bol van de emoties. De escalatie van frustratie, machteloze woede en haat leiden tot dramatische gewelddadige toestanden. Neen, hier zijn geen stereotype goeden en slechten, alleen mensen van vlees en bloed met al hun beperkingen en verlangens. Kortom een film die bijblijft. Een film die het waard was om gisteren door weer en wind het gezellig huis uit te gaan om naar de cinema te gaan. Ik mag er niet denken om zo een goede film thuis te moeten zien op VTM, waarbij de betrokkenheid om de twintig minuten uitgewist wordt door de reclame. 

candy DULFER saxofoon

 zeker al 20 jaar geleden, maar nog altijd een magistraal duo.