Ons leven lang proberen we momenten op te slaan in ons geheugen. We denken dat door een snapshot foto te maken we de tijd kunnen bewaren. Momento mori, het besef van onze vergankelijkheid. Al die speciale wow-ogenblikken die wij zo graag willen vasthouden maar die als fijn zand door onze vingers wegwaaien in de wind. Alleen enkele zandkorrels in onze hand blijven over, net genoeg om te beseffen dat het verleden steeds vervaagt. De snapshot als placebo voor het vermogen om het leven vast te leggen, een illusie. John Koenig maakt met zijn "dictionary of obscure sorrows" videoclips die mij steeds aanspreken. Ik hou van zijn inzichten en overpeinzingen over onze menselijke drijfveren. John Koenig haalt de trekker over van mijn filosofische kronkels. Na het zien van zijn Morii YTclip besef je misschien ook dat door te klikken op de sluiter van je fototoestel je probeert de pauzeknop van het leven eventjes stil te zetten. Zou dat de reden zijn dat ik hou van fotografie?
Klik hier om te kijken.
Klik hier om te kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten