De magie van het witte doek en de donkere zaal

Ik hou van film. Het moet alleen een goede film zijn die mij boeit, ontroert, imponeert en vooral mij een goed gevoel bezorgt. Hoe ouder ik word hoe kieskeuriger mijn waardering, er zijn gelukkig nog echte film parels die er uit springen. En daarvan kan ik best genieten in de cinema, ondergedompeld in de magie van het witte doek. De impact van de beelden in de donkere filmzaal is veel intenser dan thuis voor de televisie in de zetel. Zeker als het een film is op een commerciële zender die om zeep geholpen wordt door die reclames die ze in mijn strop duwen. 

Gisteren zijn we in de Brugse stadsbioscoop Lumière gaan zien naar "Three billboards outside Ebbing.......". Een schitterende film die behoorlijk beklijvend is. De confrontatie van de moeder van de vermoorde dochter met de sheriff en zijn politie-klungels in het ingedommelde stadje Ebbing, Missouri staan bol van de emoties. De escalatie van frustratie, machteloze woede en haat leiden tot dramatische gewelddadige toestanden. Neen, hier zijn geen stereotype goeden en slechten, alleen mensen van vlees en bloed met al hun beperkingen en verlangens. Kortom een film die bijblijft. Een film die het waard was om gisteren door weer en wind het gezellig huis uit te gaan om naar de cinema te gaan. Ik mag er niet denken om zo een goede film thuis te moeten zien op VTM, waarbij de betrokkenheid om de twintig minuten uitgewist wordt door de reclame.