Ontspullen, je huis opruimen, het is niet zo simpel om er mee te beginnen. Maar het went snel en het ontspullen geeft mij steeds minder frustratie. De Japanse opruimgoeroe Mary Kondo is een experte die ons in haar boeken en YT-clips leert hoe we ons huis en dus ook ons hoofd zo opgeruimd mogelijk te houden. Smijt 80% van je spullen weg en je wordt gelukkiger, is de boodschap. Less is more. Dat oud servies van je grootmoeder zaliger, hebben we dat ooit gebruikt? Die boeken in de kast, hoe lang is het geleden dat ik ze gelezen heb en ga ik gelukkiger worden als ik ze nog ooit eens zal lezen? Dat speelgoed, het monopoly spel en die kleurpotloden van de kinderen indertijd, gaan we dat ooit nog gebruiken? Die oude VHS films van Daens, Titanic, de serie Tatort en Morse, en die stapel oude LP's en CD's gaan we die nog ooit afspelen? En die doos vol oude balpennen, stiftjes en potloden en die mappen met administratieve paperassen van onze loopbaan, waarvoor dient dat? Dus brengen we regelmatig van de supermarkt grote kartonnen dozen mee: doos 1 "te houden", doos 2 "te geef" doos 3 "weggooi". De kringloop en het containerpark zijn praktische voorzieningen. Wij zijn nooit verzamelaars geweest, en lijden niet aan het hamstervirus, en toch is het verbijsterend hoeveel spullen je in een leven verzameld hebt. Mary Kondo schrijft in haar artikelen dat door te ontspullen meer ruimte en meer tijd vrij komt. Mijn Jacqueline heeft zakken vol oude kledij die niet meer passen of nooit meer gedragen worden al in de kleer-containers gekipt. En morgen gaan we mijn bureaukast opruimen, al die mappen met CVO-cursussen die ik ooit gevolgd heb, ik heb ze al jaren niet meer ingekeken, en de uitgeprinte pdf teksten lees ik toch niet meer. Dus weer een vol karton oud papier om woensdagmorgen klaar te zetten om opgehaald te worden.
Verzamel geen spullen, bewaar momenten. Ik koester de WOW momenten. Die schitterende zomeravond toen we in de schemering in onze blote benen langs het strand in de zee liepen en de branding fluoriserend oplichtte rondom onze voeten, dat was zo een wow moment. Die zonsopgang in de berghut des glaciers toen we de 180 km tour du mont blanc hebben rondgewandeld was wow. Toen we een fly-and-drive reis maakten in Florida heb ik een upgrade bijbetaald van de gereserveerde compact car naar een full-size Grand American Cadillac, een automatic met een drie liter zescilinder motor. Het glijdend stil zoeven over de highway naar de Keys met op de hifi muziekradio Cyndi Crawford die "One day I will fly away" zong, is ook zo een moment die op de wow harde schijf gebrand staat. Dat was een onvergetelijke autorit. Key West, het meest zuidelijke punt van de States, ligt op dezelfde breedte als Assouan in Egypte, onamerikaans, subtropisch, met een allegaartje van overjaarse hippies, hedonische levengenieters en gebronsde Texaanse gepensioneerden die winterbirds genoemd worden om dat zij hier 6 maanden komen overwinteren. De bonte verzameling Key Westlers troepen elke avond samen op Mallory Square om de zon te zien ondergaan in de Caribean zee. The Celibration of the sunset is een dagelijks feest. Als de zon bijzonder indrukwekkend de zeehorizon nadert en de wolkentongen rood exploderen breekt er spontaan een applaus uit voor dit schouwspel van de natuur. Deze celebration of the sunset is voor mij ook zo een memorabel moment geweest, het feest van "ik heb de zon zien zakken in de zee".
Mary Kondo adviseert om al de onbelangrijke rommel weg te smijten en alleen te behouden wat je echt gelukkig maakt. Gedaan met al die spullen en met kopen en kopen en kopen. Verzamel de momenten. Ik ontspul.
Verzamel geen spullen, bewaar momenten. Ik koester de WOW momenten. Die schitterende zomeravond toen we in de schemering in onze blote benen langs het strand in de zee liepen en de branding fluoriserend oplichtte rondom onze voeten, dat was zo een wow moment. Die zonsopgang in de berghut des glaciers toen we de 180 km tour du mont blanc hebben rondgewandeld was wow. Toen we een fly-and-drive reis maakten in Florida heb ik een upgrade bijbetaald van de gereserveerde compact car naar een full-size Grand American Cadillac, een automatic met een drie liter zescilinder motor. Het glijdend stil zoeven over de highway naar de Keys met op de hifi muziekradio Cyndi Crawford die "One day I will fly away" zong, is ook zo een moment die op de wow harde schijf gebrand staat. Dat was een onvergetelijke autorit. Key West, het meest zuidelijke punt van de States, ligt op dezelfde breedte als Assouan in Egypte, onamerikaans, subtropisch, met een allegaartje van overjaarse hippies, hedonische levengenieters en gebronsde Texaanse gepensioneerden die winterbirds genoemd worden om dat zij hier 6 maanden komen overwinteren. De bonte verzameling Key Westlers troepen elke avond samen op Mallory Square om de zon te zien ondergaan in de Caribean zee. The Celibration of the sunset is een dagelijks feest. Als de zon bijzonder indrukwekkend de zeehorizon nadert en de wolkentongen rood exploderen breekt er spontaan een applaus uit voor dit schouwspel van de natuur. Deze celebration of the sunset is voor mij ook zo een memorabel moment geweest, het feest van "ik heb de zon zien zakken in de zee".
Mary Kondo adviseert om al de onbelangrijke rommel weg te smijten en alleen te behouden wat je echt gelukkig maakt. Gedaan met al die spullen en met kopen en kopen en kopen. Verzamel de momenten. Ik ontspul.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten