Mijn blog: de kroniek van ingevulde verloren tijd. Het bewijs dat bezig zijn niet noodzakelijk nuttig moet zijn. Als het maar plezant blijft. Af en toe eens wat fotootjes showen, wat onzin uitkramen, en ook wat provoceren, allemaal de expressie van mijn chaotische fantasie. Of zou het toch een therapie zijn tegen dementie?
maandag 30 december 2019
maandag 23 december 2019
Dè tijd van het jaar
De kerstverlichting in de winkelstraten twinkelt
De parking aanduiding meldt vol
De file naar de stad rijdt accordeon
De christmas songs op de radio veroorzaken allergie
De verlofdagen worden opgenomen
De winkelverkoopsters draaien overuren
De jobstudenten strikken de cadeaupakjes
De bankkaart lezers boeken nieuwe records
De warmste week is onoverkoombaar
De buren zeggen goedendag
De auto's stoppen voor de zebrapaden
De mensen glimlachen milder
De nacht is vandaag 90 seconden korter
Het wordt Kerstmis
De parking aanduiding meldt vol
De file naar de stad rijdt accordeon
De christmas songs op de radio veroorzaken allergie
De verlofdagen worden opgenomen
De winkelverkoopsters draaien overuren
De jobstudenten strikken de cadeaupakjes
De bankkaart lezers boeken nieuwe records
De warmste week is onoverkoombaar
De buren zeggen goedendag
De auto's stoppen voor de zebrapaden
De mensen glimlachen milder
De nacht is vandaag 90 seconden korter
Het wordt Kerstmis
zaterdag 21 december 2019
Familietradities
Een
man vraagt aan zijn vrouw waarom ze bij het koken
de
uiteinden van de worstjes eraf gesneden heeft alvorens
ze te
bakken. Zij antwoordt: Omdat mijn ma dat ook
altijd
deed. Wanneer de man dezelfde vraag aan zijn
schoonmoeder
stelt, krijgt hij hetzelfde antwoord. Die oma
had
het op haar beurt van haar moeder. Op bezoek in het
rusthuis
van de overgrootmoeder krijgt hij eindelijk het
antwoord:
Bakken jullie nog steeds in dat kleine pannetje?
zondag 15 december 2019
Lieve Blancquaert en haar cirkel
Wij zijn vandaag gaan kijken in de Gentse Sint-Pieters-Abdij naar de tentoonstelling Circle of Life. Lieve Blancquaert haar reeks over de cirkel van het leven: Birthday, Weddingday en Lastdays, indertijd uitgezonden op VRT, herinner ik me nog zeer goed. Haar wereldreizen omtrent geboorte, liefde en dood in de verschillende culturen op onze aardbol zijn niet alleen interessant maar hebben mij echt aangegrepen. Het zijn de universele hoogtepunten van het leven zowel voor blank, bruin of zwart, rijk of arm, gelovig of ongelovig. Wat een caleidoscoop van levenswijzen.
De tentoonstelling Circle of Life is echt de moeite waard, het is boeiend, mooi gepresenteerd, met nooit vertoond beeldmateriaal en met een uitstekende audio gids. De persoonlijke ingesproken stem van Lieve Blancquaert bij de fotoreeksen over geboorte, huwelijk en dood maken het verschil. Als ze vertelt over de verschrikkelijke toestanden bij bevallingen en genitale verminkingen in zwart Afrika dan is het wel slikken. En de gearrangeerde huwelijken in Arabische en Afrikaanse landen waar jonge meisjes vanaf hun eerste menstruatie gedwongen worden met een oude viezerik samen te wonen zijn al even erg als de kindhuwelijken in India. De dood en de uitvaart grijpen je ook soms naar de keel. Het is een tentoonstelling met impact door haar foto's en de video's genomen in die 10 jaar dat de cirkel van geboorte tot dood is vastgelegd. De plaats en de cultuur waar je ter wereld komt is bepalend voor de rest van je leven. Kortom, na die tentoonstelling besef ik pas ten volle hoe gelukkig ik ben dat mijn wieg hier gestaan heeft. Het is misschien niet politiek correct maar als ik de beelden gezien en de bijpassende commentaar gehoord heb, dan heb ik chance dat ik hier in een seculiere democratie leef. Sommige civilisaties en religies zijn werkelijk verschrikkelijk, met als enige troost de reïncarnatie of het paradijselijk hiernamaals. Ik ben blij dat ik naar de Circle of Life in Gent geweest ben en ik raad iedereen aan die interesse heeft in waarden en normen om de tentoonstelling te bezoeken. De tentoonstelling loopt nog tot 12 januari, dus wacht niet te lang.
De tentoonstelling Circle of Life is echt de moeite waard, het is boeiend, mooi gepresenteerd, met nooit vertoond beeldmateriaal en met een uitstekende audio gids. De persoonlijke ingesproken stem van Lieve Blancquaert bij de fotoreeksen over geboorte, huwelijk en dood maken het verschil. Als ze vertelt over de verschrikkelijke toestanden bij bevallingen en genitale verminkingen in zwart Afrika dan is het wel slikken. En de gearrangeerde huwelijken in Arabische en Afrikaanse landen waar jonge meisjes vanaf hun eerste menstruatie gedwongen worden met een oude viezerik samen te wonen zijn al even erg als de kindhuwelijken in India. De dood en de uitvaart grijpen je ook soms naar de keel. Het is een tentoonstelling met impact door haar foto's en de video's genomen in die 10 jaar dat de cirkel van geboorte tot dood is vastgelegd. De plaats en de cultuur waar je ter wereld komt is bepalend voor de rest van je leven. Kortom, na die tentoonstelling besef ik pas ten volle hoe gelukkig ik ben dat mijn wieg hier gestaan heeft. Het is misschien niet politiek correct maar als ik de beelden gezien en de bijpassende commentaar gehoord heb, dan heb ik chance dat ik hier in een seculiere democratie leef. Sommige civilisaties en religies zijn werkelijk verschrikkelijk, met als enige troost de reïncarnatie of het paradijselijk hiernamaals. Ik ben blij dat ik naar de Circle of Life in Gent geweest ben en ik raad iedereen aan die interesse heeft in waarden en normen om de tentoonstelling te bezoeken. De tentoonstelling loopt nog tot 12 januari, dus wacht niet te lang.
donderdag 5 december 2019
De blues
Zouden het de donkere dagen zijn? Of gewoon een winterdipje? Ik geef toe dat ik altijd wel van blues gehouden heb, maar toen ik onlangs Ray Charles weer hoorde, kwam het blues gevoel plots hevig terug. De playlists met Aretha Franklin, Nina Simone, Dinah Washington en al die anderen zijn een bron van ontroering als ik ze afspeel. Een van de meesterwerken waar ik intens kan van genieten is het fenomenale Summertime van Ella Fitzgerald samen met Louis Armstrong. De song "Georgia on my mind" van de grote Ray Charles is ook zo een monument. Uniek, dat is echte blues, de heimwee naar Georgia waar Ray Charles geboren is druipt er van af. Ruw sentiment. Boxjes open en laat je ontroeren. https://www.youtube.com/watch?v=-DFhuE_XeT8
Abonneren op:
Posts (Atom)
candy DULFER saxofoon
zeker al 20 jaar geleden, maar nog altijd een magistraal duo.
-
De lente nadert, het is tijd om de donkere bladzijden om te draaien en te denken aan lichtere zaken. Zoals de bronzen naakten van Irenee Du...
-
Ik hou wel af en toe van een stukje Oud Gregoriaanse muziek. Ooit ben ik tijdens een vakantie toevallig binnengestapt in een abdijkerk van ...