Lola Astanova en Stjepan Hauser, de piano en de cello. De klankkleur van de snaren matchen goed. En het alpha mannetje en het alpha vrouwtje doen er alles aan om het vermoeden van een hormonale reactie geloofwaardig te maken. De cameravoering speelt daar gretig op in. Maar alle truken van de foor en de commerce daar gelaten, het is wel mooie muziek: een evergreen melodietje en de magische chemie van twee prachtige snaarinstrumenten, de piano van de langbenige Lola en de cello van macho Stjepan, muziek die mij terug capituleert naar de tijd van toen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
De lente nadert, het is tijd om de donkere bladzijden om te draaien en te denken aan lichtere zaken. Zoals de bronzen naakten van Irenee Du... -
Ik hou wel af en toe van een stukje Oud Gregoriaanse muziek. Ooit ben ik tijdens een vakantie toevallig binnengestapt in een abdijkerk van ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten