Those were the days, my friend. In 1968 was ik 26 toen Mary Hopkins ons verblijde met haar schitterende vertolking van dit Russisch liedje. Nu ik de tachtig nader vraag ik me inderdaad af waar die dagen heen zijn, de dagen waarvan wij nu zeggen; dat waren de dagen die we volop beleefden en dachten dat ze nooit zouden stoppen. Ja, May Hopkins haalt de trekker over van de catapult die mij terugschiet baar die dagen.
Mijn blog: de kroniek van ingevulde verloren tijd. Het bewijs dat bezig zijn niet noodzakelijk nuttig moet zijn. Als het maar plezant blijft. Af en toe eens wat fotootjes showen, wat onzin uitkramen, en ook wat provoceren, allemaal de expressie van mijn chaotische fantasie. Of zou het toch een therapie zijn tegen dementie?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
candy DULFER saxofoon
zeker al 20 jaar geleden, maar nog altijd een magistraal duo.
-
De lente nadert, het is tijd om de donkere bladzijden om te draaien en te denken aan lichtere zaken. Zoals de bronzen naakten van Irenee Du...
-
Ik hou wel af en toe van een stukje Oud Gregoriaanse muziek. Ooit ben ik tijdens een vakantie toevallig binnengestapt in een abdijkerk van ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten