Er was ooit een tijd van bruiloften, recepties op trouwfeesten, huwelijksgeschenken, bezoek bij de pas getrouwde vrienden . Later gevolgd door geboorteberichtjes, bezoeken in de kraamkliniek, babyborrels met roze of blauwe balonnen, en geschenklijstjes in premamman- en babywinkels. Dan gevolgd door het tijdperk van de communiefeesten, familiebijeenkomsten, en uitbundige verjaardag feestjes, gevolgd door zilveren en gouden bruiloften. Echtscheidingsfeesten hebben wij niet mogen meemaken, al waren er af en toe wel opportuniteiten voor "back-to-single-parties".
Nu zijn we al een tijdje beland in het uitvaart tijdperk. We kennen de weg naar de aula's van de funeraria, (waarvan ik vind dat die eerste drie letters echt misplaatst zijn). We zijn al experts geworden in het vergelijken van de kwaliteit van de begrafenisdiensten in de kerk, de keuze van de muziek in de aula van het crematorium, de onvermijdelijke beamerprojectie van de foto's van een voorbijgevlogen leven, en de getuigenissen van de diverse sprekers. Het lijkt wel alsof wij een abonnement hebben op uitvaart ceremonies.
Ja, het leven is eindig. Met het verstrijken van de jaren wordt dat besef prominenter. Maar zoals Caroline Pauwels van de VUB zei: "de eindigheid is een reden om van het leven te houden". Zoals de grote filosoof Willy Somers onlangs poneerde: "Laat de zon in je hart en geniet van het leven want het duurt toch maar even". Ik leef graag, maar met Faust in het achterhoofd, heb ik er vrede mee dat het eindig is. Ons klasje van het zesde is al flink kleiner geworden: van 12 naar 6, gehalveerd. Maandag zijn de laatste van Eva's volgelingen present om alweer een schoolkameraad ten grave te begeleiden.
mo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten