The Great Pretender

 Queen zanger Freddy Mercury heeft veel eigen composities gezongen en de Queen band heeft bijna nooit covers gemaakt. De grote uitzondering is "The Great Pretender", een hit van The Platters, uitgebracht in November 1955, geschreven door Buck Ram in de typische doo-wop stijl van de jaren 50. Het gaat over het zich beter en gelukkiger  voordoen en het verbergen  van miserie en verdriet. Het besef dat Freddy wist dat hij aids had en dat herbergde maakt de keuze van deze song plots beklijvend. Rip Freddy Mercury.

Brigitte Bardot

 Lang geleden, ben ik als vijftienjarige in  1957 of 1958 in de Blankenbergse cinema Colisé gaan kijken naar de film "Et Dieu créa la femme", een film van de franse regiseur Roger Vadim met de verrukelijk mooie Brigitte Bardot. Toen de film in 1956 uitkwam was dit de doorbraak  van BB, als jonge vedette van de Franse cinema. De erotische beelden van deze iconische  film staat nog altijd opgeslagen op de harddisk van mijn  jeugd herinneringen. Inderdaad, niet alleen Adam was euforisch over Gods creatie van Eva, de eerste vrouw: de  wondermooiste schepping van God. Mijnheer Raymond VHGW bevestigt het eveneens: "meisjes, het allermooist op aard". Ondanks mijn verlaagd testosterongehalte kan ik dit nog  steeds beamen.

Mocht ik nu deze film terugzien,  benieuwd of dit nog steeds dezelfde bewondering zou oproepen als indertijd. Misschien is het toch  beter dat ik  de mooie herinneringen blijf koester aan de mooie jonge Brigitte Bardot  op het zilveren cinemascherm en  mij niet waag aan een waarschijnlijke afknapper . Van zulke herinneringen blijf je beter af.

  

cadeau

Ouder worden is het mooiste geschenk dat het leven mij kan geven, Ik ben echt blij dat ik leef, het kon makkelijk "game over" geweest zijn. Kwestie van een goede engelbewaarder of een goed getrokken lotje?  J'aime la vie van Sandra Kim blijft een meezinger.

Stop met klagen en zagen over ouderdom, het is een voorrecht dat velen niet hebben gekregen.

Het enige voordeel aan vroeg te sterven is, dat je een mooier lijk zijt, en dat er veel volk op je uitvaart zal zitten jammeren dat je veel te vroeg dood gegaan zijt. Liever minder volk en dat dan zegt: "het is algelijk toch een schone leeftijd".

waar de meeuwen schreeuwen

het lijkt nog niet zo lang geleden dat Jo Vally hier in Blankenberge dit oud liedje zong, maar toch is het al 20 of30 jaar geleden dat híj hier optrad met deze ode aan 't zeetje.

 Waar de meeuwen schreeuwen en de baren bruisen op de golfbrekers daar ben ik geboren en daar voel ik mij terug thuis na mijn weerkomst van het binnenland naar de kust. Terug van weggeweest, back to the roots.

Pachelbel - canon

Johann Pachelbel's Canon in D-majeur is gecomponeerd in 1680 en onverslijtbaar. Deze uitvoering met enkel piano, viool en cello klinkt veel serener en intiemer dan de majestueuze uitvoeringen met groot orkest. orgel. Ik vind subjectief dat deze subtiele uitvoeringen door een klein trio van snaarinstrumenten mij meer aanspreekt. Ooit hoorde ik  deze Canon in een fragiele bezetting met harp, cello en viool, (niet meer gevonden op You Tube).

het liedje van de zee

 De kwaal van de nostalgie komt met de jaren van de ouderdom, zegt men. Nostalgie is het imaginair verlangen naar het verleden, de onbehaaglijke idee dat het vroeger allemaal beter was dan nu, het is de idealisering van de tijd van onze jonge jaren, toen we de wereld ontdekten en dingen voor de eerste keer deden.

 

Maar eigenlijk hoeft nostalgie niet altijd negatief te zijn, het kan ook een positieve bewustwording zijn van wat wezenlijk belangrijk is voor een goed gevoel. Jacqueline en ik zijn kinderen van de kust, beiden opgegroeid met een brede horizon van zee en strand, met toeristische zomers en de "vreemde". De kust heeft ons altijd aangetrokken en bezorgde ons steeds een instant vakantiegevoel. Vandaar dat we ons huis in Loppem verkopen en verkassen naar een appartement aan de kust. terugkeren naar de habitat roots van Blankenberge, waar we elkaar ontmoet hebben, vrijden, trouwden en er vader en moeder werden. Terug naar de zee en het strand. 

Dit jaar 2025 wordt ik 83 jaar (hopelijk). Maar ik herinner mij nog dat ik als 3, 4, 5jarige , in de Molenstraat van Blankenberge naar de kleuterschool van de "masoeurs" geweest ben (de kak-school) en dat Marva Mollet (°maart 43) en ik (°dec. 42) toen in het zelfde kleuterklasje zaten. Ik ben Marva als zangeres altijd blijven volgen en altijd volop genoten van deze stadsgenote en leeftijdsgenoot. Haar liedje van de zee is op mijn lijf geschreven en maakt mij nog altijd gelukkig  en blij dat ik van 't zeetje ben en zal blijven. Het is hoog tijd om dat gevoel weer op te wekken en mee te zingen

. 

Waar ik ook mag komen
Zal ik blijven dromen
Van mijn heerlijk gouden Noordzeestrand
Niets kan dat vervangen
Steeds zal ik verlangen
Naar mijn heerlijk Noordzeestrand
Mmmmmmm...
Het liedje van de zee
Klinkt als een hymne in m'n oor
Als ik de golven ruisend zingen hoor in koor
Het liedje van de zee
Troost mij wanneer ik heimwee ken
Naar 't stille polderland waar ik geboren ben
Refr
Lalalalala...
Het liedje van de zee
Is 't wiegeliedje voor elk kind
Dat net als ik bij 't strand z'n prille jeugd begint
Het liedje van de zee
Blijft als een lokroep om je heen
En brengt op tijd en stond z'n kinderen weer bijeen
Want waar zij ook komen
Blijven zij steeds dromen
Van hun heerlijk gouden noordzeestrand
Niets kan dat vervangen
Steeds gaan zij verlangen
Naar hun heerlijk noordzeestrand
Niets kan dat vervangen
Steeds gaan zij verlangen
Naar hun heerlijk Noordzeestrand