Begijnhof Brugge

Hier worden elke dag ontelbare foto's genomen. Horden toeristen bezoeken jaar in, jaar uit, deze enclave waar indertijd alleenstaande vrouwen veilig en beschermd konden wonen in Brugge, zonder lastig te worden gevallen door de andere sekse. Zeker in het voorjaar als de krokussen de lente aankondigen is er aan fotografen geen tekort. En dat is altijd een boeiend onderwerp voor mij.

 

verbeelding en creativiteit

De kracht van de verbeelding is de sleutel tot creativiteit.
Die hersenkronkel om de realiteit te kunnen uitbreiden met de fantasie zit in ons menselijk DNA. We worden er mee geboren. Bij kinderen is dat nog duidelijk aanwezig, maar de verbeelding wordt door de opvoeding en het onderwijs liefst zo vlug mogelijk aan banden gelegd. We moeten leren om met onze beide voeten op de grond te blijven en niet te leven in een imaginaire wereld. Toch hebben we verbeelding nodig, al is het maar om van een film te genieten, om een roman te lezen, of om ons in te leven in een muziekstuk. Zonder verbeelding was er geen vooruitgang, stond de techniek, de wetenschap, de geneeskunde en alles stil.

Kunst zonder verbeelding wordt ambacht. Nu ja, zonder ambachtelijke vaardigheden is er ook geen kunst. Neem nu filmen: je hebt behoorlijk wat verbeeldingskracht nodig om een speelfilm of een televisiestuk te maken dat boeit. Zonder een goede plot wordt elk filmscenario een flop, zelf met de beste acteurs en cameracrew. Fotografie is het vastleggen van een stilstaand beeld. Maar elke foto voegt aan de realiteit een versie toe. En dan heb je de echte fotoartiesten die hun eigen visie toevoegen, die aan die reële wereld een andere dementie geven. Elena Shimilova, de Russische fotografe die met de foto's van haar kinderen de kindertijd sublimeert, schitterend. Neem de tijd en bekijk eens haar smugmug over het vastleggen van de kindertijd: klik hier 

En heb je die andere fotoartiesten die de kracht van hun verbeelding gebruiken. Creativity is a way of life voor fotografen Benjamin Von Wang en Renee Robyn. Op Smugmug vindt je hier Benjamin Von Wang en hier vindt je Renee Robyn  Fotoartiesten die het verdienen om ontdekt te worden.
 

Omtrent woorden en het visueel beeld

Ik heb iets met blogs op het internet. Inderdaad, er wordt meer geschreven dan gelezen, en ik geef toe dat tal van blogs niet interessant zijn, althans voor mij. Maar er zijn pareltjes bij zoals de blog van Elvira Smit uit Rotterdam. Haar blog noemt Kronkeling, genoemd naar de kolom Kronkels die Simon Carmiggelt dagelijks publiceerde in het Parool. Elivira Smit schijft met dezelfde pen als Carmiggelt over haar passie: fotografie. Beeld en Woord. Zoals ze zelf zegt: hoe kan taal de foto ondersteunen, ontleden en misschien versterken. Vooral haar eigen opinies zijn steeds verrassend. Af en toe eens een andere kijk horen blijft boeiend en fris. Want waar zijn we in godsnaam mee bezig? Neem eens de moeite om zelf een kijkje te nemen op de ideeën van Elvira. Klik Hier

De zomer heeft zijn plechtige intrede gemaakt

Wat een prachtig Hemelvaart weekend, de zon en de temperatuur maken de zomer los in ons gevoel. Het visueel verschil is groot: veel mannen met witte benen in korte broek, sommigen op hun koersfiets anderen flanerend op de kustdijken. Alle langharige tienermeisjes hebben nu een uniform van korte shortjes, en hun moeders kuieren rond in kleurrijke zomerjurkjes in blote benen die lekker ingesmeerd zijn met een bruin kleurlaagje. De autowegen worden belaagd door horden motorrijders. De keurige bedienden en naarstige techniekers toeren nu rond in hun knetterende Harley Davidsons met de obligate leren vest met logo op de rug. Motors met blinkende uitlaatpijpen schijnen de populairste remedie te zijn tegen de midlife crisis bij mannelijke Vlamingen. De dames bestrijden hun midlife dipje door samen met soortgelijke vriendinnen een wit wijntje te drinken op een zonnig terrasje, liefst uitgedost met het textiel koopje die ze gevonden hebben na intens shoppen. De kinderen en de tieners joelen nu plots veel luider en de i-phones en i-pads hebben plaats gemaakt voor fietsen, voetbal en allerlei buiten gedoe. Wat is het leven plots simpeler en mooier. De eerste warme dagen maken de mensen veel welgezinder. Of ligt het verschil enkel maar bij mij, schoonheid ligt alleen maar in de ogen van de toeschouwer zegt het spreekwoord. Het feit is inderdaad dat ik content ben dat het eindelijk schoon weer is.

Portret foto's

Kronkeling, de blog van Elvira Smit, altijd even boeiend, altijd fijn gezeefd internet gesprokkel. Zoals Elvira zelf haar blog omschrijft: "gedreven door taal en fotografische beelden". Zoals deze insteek omtrent portretfotografie: het banale voorbij. Voor iedereen die houdt van portret foto's: hier klikken.

Eventjes kijken naar de fotograaf

De mens en zijn fototoestel. Altijd gemakkelijk te lokaliseren. En de fotograferende medemens is ook een gemakkelijk foto onderwerp. Altijd meegenomen voor een snelle snapshot.

 

 

 

 

 

 

 

 

Eventjes tijd voor schoonheid

De lente nadert, het is tijd om de donkere bladzijden om te draaien en te denken aan lichtere zaken. Zoals de bronzen naakten van Irenee Duriez in zijn zomerse beeldentuin. Een ode aan de laatste schepping van God: de vrouw. Duriez is nog altijd dankbaar dat de Schepper zo iets moois gemaakt heeft en boetseert steeds maar opnieuw hetzelfde: naakte vrouwen. Vandaar.......

 

 

 

 

22 Maart 2016

De lente start zwart in België. Vier maand na Parijs is het prijs in Brussel. De barbarij van het kalifaat slaat ook hier toe. De wereldpers zet ons land in de volgspot. De Boston Globe, een van de beste kwaliteitskranten van de US, heeft een prestigieuze foto webstek met beklijvende aktuele fotoreportages. De foto's van deze memorabele tweede lentedag kun je hier zien. Het land is in shock, en woedend.

Gisteren schakelde mijn woede nog een vitesse hoger toen er iemand van de moslim executieve op de radio klaagde dat de Magrebijnse moslimgemeenschap ook een van de grote slachtoffers van dit terrorisme is.Maar het zijn wel  Marokkaanse, Algerijnse en Tunesische moslims die ons aanvallen. De terreurdaden van moslims in heel de wereld zijn niet meer te tellen. Vaneigens is dat heel vervelend en vernederend voor de volgelingen van Mohammed, ik versta dat heel goed. Maar dat ze zich zo wentelen in hun slachtofferrol, in plaats van zelf grote kuis te houden in hun eigen gemeenschap, dat is er over. Hoog tijd dat ze beginnen met de rotte appels uit hun eigen mand te gooien.  

Met open ogen en open geest

Salah is gevat. Michel, Geens, Jambon en co stralen, de politie- en veiligheiddiensten krijgen lof, de burgers van het koninkrijk slaken gezamelijk een diepe"oef", en de televisiemensen zien de kijkcijfers pieken. Een collectieve opluchting. Op dit "moment de gloire" is er geen plaats voor de vluchtelingencrisis, het gat in de begroting of andere frustraties. Nu moet er gefeliciteerd worden. Tijd voor het applaus.

Dat er tijdens de inval en de arrestatie in Molenbeek een grimmige en vijandelijke sfeer heerste bij de plaatselijke moslim jongeren, daarover wordt zedig gezwegen. 

De sympathisanten van de terroristen die lustig met hun smartphones stonden te filmen jouwden de politiemensen uit voor "fils de pute", vielen de journalisten aan, gooiden met stenen en verbrijzelden de voorruiten van een satellietwagen en van de auto van een journaliste. Maar daarover niets in de journaals. 

Dat de terroristen zolang onder de radar konden blijven was alleen mogelijk door de steun van de Molenbeekse moslim sympathisanten. De mislukte integratie, daarover gaat het boek van Wim Van Rooy "Waarover Men Niet Spreekt". Een kanjer van meer dan 600 bladzijden dat pijnlijk de balans opmaakt van het failliet van de tolerantie tegenover de kanker van radicale islam. Ik heb het boek gelezen. Akkoord het is een politiek pamflet tegen de naïviteit van een onmachtige overheid, tegen de blindheid en de collaboratie van zowel de rechtse en de linkse politiekers. Wim Van Rooy trekt fel van leer tegen de islam, dat volgens hem veel meer een fascistische ideologie is dan een religie. Hij beschuldigd vooral links van medeplichtigheid. Ondanks dat fanatiek politieke standpunt toont dit boek wel de pijnpunten tussen onze seculiere samenleving en de groeiende moslim gemeenschap. Ik ga zeker niet akkoord met alles wat Wim Van Rooy beweert. Mijn overtuiging dat het allemaal nog goed gaat aflopen met de integratie van de tweede en derde generatie volgelingen van de profeet Mohammed heeft wel een flinke opdoffer gekregen. Ik begin te beseffen dat de kloof steeds groter wordt en vrees dat de wederzijdse intolerantie alleen maar zal toenemen. Maar ik weiger te aanvaarden dat dit onze eigen fout is. Net zoals ik weiger om een kamp te kiezen tussen links en rechts; Misschien dat ik daarvoor teveel "averrechts" ben. Wim Van Rooy is een dwarsligger, maar zonder dwarsliggers zouden er geen treinen rijden. En de waarheid is soms "unconveniant". Aan u om hier zelf een oordeel te vormen. Open je ogen en open je geest.

Stapelzot en onbegrijpelijk

Dat de kust de weinige natuur die er nog overschiet beschermt is vaneigens een noodzaak. Het Zwin had behoefte aan een vernieuwing van het Natuurcentrum om de talrijke bezoekers goed te ontvangen. Die veel te kleine vogelkooien en de vervallen gebouwen waren inderdaad ver over de houdbaarheidsdatum. De verloedering moest dringend aangepakt worden en niets dan lof voor de het nieuwe Zwin Natuur Park, een realisatie van de Provincie en het Agentschap voor Natuur en Bos.

Wat me mateloos stoort is de uitbreiding van het Zwin door goede polders in te palmen en te vernietigen. Achter de internationale dijk die het Zwin omringt liggen er vruchtbare landbouwgronden. De groene maffia heeft blijkbaar zoveel macht dat ze politieke pippo's zover kan brengen dat die bonobo's akkoord zijn om goede vette poldergrond te onteigenen om er schorren, slikken en duin van te maken. Binnenkort starten ze met het ontgraven van die goede poldergrond tot de onvruchtbare zandlaag. Gedaan met de mooie patatten, de boeren mogen hun traktoren verkopen, en zijn vergoed met de nodige kapitalen. Straks wordt het Zwin veel groter nadat de internationale dijk wordt afgebroken en de verdwenen polders met zout zeewater zullen overstroomd worden. Dat er tienduizenden camions met goede poldergrond afgevoerd moeten worden om een stuk namaak natuur te maken, noemen de groene maffiosi dan natuurbehoud. Compleet absurd om ettelijke miljoenen belastinggeld te vergooien aan deze ontpoldering om de grond te verzuren en te verzouten tot schorren en slikken. Allemaal in de hoop dat er daar ooit een paar vogels een ei gaan leggen. Elk ei dat daar binnen een paar jaar misschien zal gelegd worden zal betaald worden door mijn en uw belasting. Ik hoop alleen maar dat er op het internet een lijst zal circuleren met de namen, de bijnamen, de funkties en de politieke partij van de schuldigen van dit absurd ontpolderingsbesluit. Ik ben er niet goed van.

Het oog en de zoeker

Je hebt fotocamera's die niet alleen een achterschermpje hebben maar ook nog een oogkijker bezitten. En daar wil ik het over hebben, de oogzoeker van de digitale fotocamera's. Alle zogezegd "betere" toestellen hebben zo een beeldzoeker, hetzij een optische, hetzij een electronische kijker. De optische zoeker is standaard op elke reflex camera terwijl de electronische zoeker te vinden is op compacte, bridge en mirrorless toestellen. Mijn klassieke spiegelreflex met een optische kijker en mijn spiegelloos toestel met een electronische zoeker zijn allebei fantastische toestellen met elk hun voordelen en nadelen in functie van de gebruiksomstandigheden. Daar wil ik nu niet over hebben maar over het verschil en de voor- en nadelen van de twee oogzoekers. Want in feite is dat het belangrijkste onderscheid tussen een spiegelreflex en een mirrorless. 

De optische beeldzoeker gebruikt een spiegel en een prisma om het licht naar je oog terug te kaatsen. Je ziet de werkelijkheid door de lens, zonder vertraging, het beeld zoals het is. Het voordeel is dat je alle nuances ziet, zelfs als er een intens contrast is met een heel groot dynamisch bereik. Je ziet de schakeringen in de donkere delen en de heldere delen. Je kunt je volledig concentreren op je onderwerp. Elk voordeel heeft ook een nadeel. Met een optische oogzoeker ben je nooit zeker hoe het beeld er zal uitzien, weet je niet of de sensor in staat is geweest om dat beeld op te nemen dat je wilde. Eigenlijk zie je pas het produkt van je sensor als je het bekijkt op de display achteraan, en als dat tegenvalt kun je proberen het nog eens te herdoen met andere instellingen op je camera. Ons oog heeft nu eenmaal een veel breder dynamisch bereik dan de beste camerasensor. Helaas kan photoshop dat ook niet volledig veranderen.

De electronische beeldzoeker is in feite een klein LCD of OLED schermpje met een oculaire kijker. Het voordeel is dat je ziet wat de sensor ziet, en hoe de instellingen van je camera zijn. Als je gekozen hebt voor zwart/wit zie je een zwart/wit beeld in je zoeker, of levendige kleuren, of de gekozen belichting. You see what you get. Je kunt ook veel extra informatie in je oogzoeker bijplaatsen, zoals bijvoorbeeld een histogram, wat ik persoonlijk heel praktisch vind in speciale (donkere) omstandigheden. Het nadeel is dat een electronische viewfinder toch een iets andere kleurtint heeft dan een optische kijker via een spiegel. In donkere avondomstandigheden is het electronisch beeld iets helderder omdat het geboost wordt om nog duidelijk te kunnen kijken. Een klein nadeel is dat een electronische zoeker wel iets afpeuzelt van de de autonomie van je accu. Met een mirrorless heb je meer electriciteitsverbruik dan met een reflex. Je kunt minder foto's nemen, je batterij is iets sneller leeg. Maar in de praktijk heb ik daar weinig last van.

  

Niet de visser, maar de vis moet het aas lekker vinden.

Laura Vinck, een Nederlandse fotografe, heeft een toffe website. Zo heeft ze mij bewust gemaakt van het feit dat mijn eigen gevoel tijdens het fotograferen of filmen bepalend is voor de voldaanheid over mijn eigen resultaat. Als je bij het indrukken van de opnameknop een goed wow-gevoel hebt omtrent die opname, dan is de kans groot dat je tevreden bent over je foto of je film. Maar andere kijkers kijken onbevangener naar het visueel beeld dan de maker er van. Nu hengelt niet elke fotograaf en videograaf naar de continu waardering van anderen over zijn beelden, maar geeft toe die appreciatie wel voldoening geeft en vooral positief is voor je zelfvertrouwen in de kunst van het afbeelden.

Zo herinner ik mij een zonnige zomervakantie waar we reisgenoten leerden kennen. Hun roodharige tienerdochter had een mooi gezicht met sproeten, en mijn voorstel om portretfoto's te nemen werd onmiddelijk aanvaard. Ik heb veel dia's genomen aan de haven, onder de bomen enz. De foto's van dat meisje tegen een blauwe muur met een zacht tegenlicht van de lage avondzon dat haar lang ros haar een gouden glans gaf, was mijn fotografisch wow-moment. Het was mijn favoriete dia waar ik heel trots of was. Maar iedereen vond de andere portretfoto's veel mooier en vond dat tegenlicht portret niets speciaals. En juist daarom is het artikel van Laura Vinck zo herkenbaar. Klik maar hier.