Foto uitstapje naar Gent

Met de fotoclub een dagje stappen in Gent is mooi meegenomen.
Opnames zijn gemaakt met Panasonic Lumix FZ1000, een 1" bridge camera.

Schrijven met licht = fotografie

In een winkel vol decoratie artikelen viel mijn oog op leuke bordjes met citaten en spreuken. Een van die wijsheden vond ik heel toepasselijk: “Collect Moments not Things”. Fotografie en videografie gaan beiden over het vastleggen van momenten en daarvoor heb je inderdaad een ding voor nodig: een camera. En bij uitbreiding ook een computer en de bijhorende software, maar dat zijn allemaal slechts gereedschappen. Eigenlijk gaat het om het vastleggen en opslaan van momenten door te schrijven met licht, en dat is het doel. Zo mooi en zo boeiend mogelijk, en liefst gemakkelijk. Alle uitvindingen en verbetering van ons leven zijn er gekomen omdat mensen niet graag zwoegen en liever lekker comfortabel zijn, kortom liever lui dan moe. Dat is de drijfveer voor de uitvinding van het vuur, het wiel, de ploeg, de fiets, de wasmachine, de auto en het vliegtuig enz.   

Om terug te keren tot de fotografie, het schrijven met licht. Ik beken dat het verleidelijk is om gefascineerd te raken door de technische mogelijkheden van die vernuftige camera's en het manipuleren van de geschoten beelden. Maar daar kun je gelukkig van afkicken. De mantra van “alleen RAW”, “alleen DSLR”, “alleen 4K”, “alleen HDR” en noem maar op wordt in alle foto- en filmtijdschriften voortdurend herhaald. Dan is er de macht van de reclame. Koop een nieuw toestel, schaf  je een nieuw programma aan, hoog tijd voor een nieuwe betalende update, het stopt nooit. Ja, de publiciteit. Geef je geld aan ons en dan wordt je de gelukkige bezitter van weer een nieuw hebbeding. Verleidelijk.

Fotograferen en filmen doe ik liever dan al die beelden te manipuleren op mijn computer met allerlei schuivertjes en knopjes. Liever achter een camera dan achter een computer. Niet dat het gemakkelijk is om meteen goede beelden te schieten met je camera. Vroeger met Ektachrome dia's en Super 8 film kon je niet lukraak opnames maken, toen moest het meteen juist zijn. Tegenwoordig heeft het comfort van de digitale toestellen er toe geleid dat we niet meer zo zorgvuldig zijn. Met beeldbewerkingsprogramma's kleuren, belichting en composities manipuleren vind ik saai. Zo ben ik teruggekeerd naar JPG en fotografeer uiterst zeldzaam nog eens in RAW. Het ontwikkelen van RAW doet me denken aan de enorme rekken vol kruiden en sausen in de supermarkt en dan maar roeren en bakken in de keuken om de juiste smaak te zoeken voor je gerecht. Misschien ben ik te lui of gewoon een slechte kok, maar ik geraak gefrustreerd van al die mogelijkheden van Lightroom en Photoshop en ben tevreden met een JPG. Als je zorgt dat je foto's goed zijn dan volstaat het om slechts af en toe minimale aanpassingen te doen. Een goede JPG spaart veel tijd uit, vind ik. “Right out off the Box” is vaneigens geen dogma. Met RAW zijn de ontwikkelingsmogelijkheden onbetwist veel en veel groter. Ik kan me gerust inbeelden dat er fotografen zijn die er echt van genieten om met Photoshop en Lightroom hun foto's te optimaliseren vanachter hun computer. 

De Japanse techneuten die de sensors en de microprocessors van de camera's hebben ontwikkeld en de jpeg algoritmes hebben samengesteld kennen wel hun stiel. De jpegs die zij bakken lust ik wel. Zij maken het mij wel comfortabel en geven me meer tijd om te fotograferen. Want daar gaat fotograferen eigenlijk over: een visueel beeld van een moment. Collect moments, not things, maar ik geef toe dat er in mijn kast nog behoorlijk wat oude fototoestellen en camcorders liggen stof te vergaren.

Iconische Foto's

Er zijn nog nooit zoveel foto's genomen als tegenwoordig. Van de miljarden foto's die met smartphones genomen worden en digitaal opgeslagen staan op spullen en websites, zal er bijna niets overblijven als het apparaat de geest geeft, de webstek de stekker uittrekt, de file niet meer kan gelezen worden, kortom de digitale afbeelding verdwijnt.

Maar toch zijn er vele historische foto's waarvan de hedendaagse kijker na één blik nog steeds de afbeelding herinnert. Iconische foto's dat zijn afbeeldingen die collectief in het geheugen van generaties blijven plakken. Men weet nog waar de foto over gaat. Iconische foto's vatten een tijdperk samen en zo wordt de tijd gememoriseerd in het publiek geheugen door die specifieke momentopname.

De kracht van het medium fotografie: een beeld zegt meer dan duizend woorden. Alleen foto's met impact kunnen die aandacht trekken om historisch te worden. Die speciale foto's moeten niet technisch volmaakt zijn noch esthetisch mooi. Het is de impact op de kijker die bepalend is of een foto iconisch wordt of gewoon een van die vele miljoenen kiekjes blijft.

De heksenjacht op mijn dieselauto

Ik rij met een diesel auto met een zuinige 1600 motor. De CO2 uitstoot zou 104 gr/km zijn en mijn reëel verbruik per 100 km is tussen de 5 en 5.5 liter en dat is niet theoretisch maar effectief zo.

Met andere woorden, ik stoot veel minder CO2 uit dan de zogezegde propere benzinemotoren. En toch worden dieselrijders tegenwoordig afgeschilderd als onverantwoordelijke milieuvervuilers en is een dieselauto volledig uit den boze. Ge weet wel: fijn stof en zo. Wat de overheid goed uitkomt want de inschrijvingstaks en de jaarlijkse verkeersbelasting worden deels berekend op de gemeten CO2 uitstoot en door het verminderd aantal dieselauto’s stijgt de CO2 uitstoot van het wagenpark. De nieuwe testprocedure waaraan alle nieuwe modellen sinds 1 september 2018 onderworpen zijn zorgen er voor dat het gemeten verbruik hoger ligt dan de vroegere niet-realistische commerciële cijfers van de autofabrikanten. Het brandstofverbruik dat de fabrikanten vroeger verkondigden was onhaalbaar door de klant. De nieuwe meetmethode van het verbruik is realistisch en de nieuwe berekening van de CO2 uitstoot is dus hoger. Gevolg: dat jaagt de verkeersbelasting omhoog. De VAB heeft berekend dat het gemiddeld gemeten verbruik met vijftien tot vijfentwintig procent gaat stijgen en over een periode van acht jaar zouden benzinerijders een belastingsfactuur krijgen die 16 (voor gezinswagens) tot 21 procent (voor zwaardere modellen) meer bedraagt dan die vandaag. Het feit is dat het wagenpark meer CO2 gaat uitstoten omdat er steeds minder en minder dieselauto's gaan rondrijden door de sterk gestegen brandstofprijs en het ontradingseffect van het rijverbod in de grote binnensteden.

Maar om de opwarming van de planeet te beperken moet er minder CO2 vrij komen. Van een paradox gesproken. Minder vlees eten, meer thuis blijven, fietsen en openbaar vervoer, geen city-trips meer met het vliegtuig, minder koeien want die laten veel scheten, de verwarming lager zetten en een dikke pull aandoen, zo gaan we de wereld redden. 

 

De absurde heksenjacht op dieselauto’s heeft net geleid tot het verhogen van de CO2 uitstoot van het wagenpark. Bussen, vrachtwagens, tractoren, wegenbouwmachines enz. kunnen niet anders dan met diesel rijden en stoten meer fijn stof en NoX uit dan personenwagens. Maar het is de scheepvaart die enorm veel vervuilende stoffen uitstoot. Iedereen die al eens een cruise gemaakt heeft weet hoeveel vuile rook zo een schip achterlaat. De internationale zeescheepvaart is de grootste vervuiler van de planeet. De zestien grootste containerschepen van de wereld stoten tezamen meer vervuilende stoffen uit dan alle auto’s bij elkaar ter wereld, zo hebben wetenschappers berekend en gepubliceerd in New Scientist. Grote schepen gebruiken zware fuel, sterk vervuilde scheepsbrandstof vol afvaltroep van de raffinaderijen en de chemische industrie. Deze bunkerolie is dikker en bevat een hoog percentage zwavel van 4.5 %, dat is 4.500 keer hoger dan de maximum toegelaten zwavel in dieselbrandstof voor het verkeer op land. De chemische rommel in de bunkerolie kunnen kanker, ernstige ontstekingen en hartkwalen veroorzaken. Er varen ongeveer 100.000 schepen op de zeeën en oceanen van onze planeet, die omgerekend circa 6.000 keer meer vervuiling produceren dan al het autoverkeer op onze aarde. De scheepvaart is goed voor een jaarlijkse Nox-uitstoot van meer dan 20 miljoen ton, tien keer hoger dan de Nox uitstoot van het vliegtuigverkeer. De SO2-uitstoot van de schepen is nog spectaculairder: met 12 miljoen ton ligt de zwaveluitstoot honderd keer hoger dan die van de luchtvaart. Maar mijn dieselautootje zou vervuilend zijn.

 

Maar de scheepsbrandstof schoner maken door internationale verplichte normen en controle, dat is moeilijk. Regulering van de scheepvaartemissies door de politiek is broodnodig, maar goedkoop vervoer over zee is blijkbaar belangrijker. De containers brengen overzee bijna 80% van de wereldproductie naar de consument. En propere scheepsbrandstof zou de producten duurder maken en de winsten van de multinationals kleiner maken. Het dividend van die aandelen zou kunnen kleiner worden, dus doe maar voort met steeds grotere containerschepen te bouwen.Want de fabrieken van de wereld staan nu eenmaal in China en moeten heel de wereld bevoorraden met spullen.

Europa maakt zich ondertussen druk op de dieseltjes van de gewone burger, maar is blind voor de echte vervuilers. We moeten allemaal met electrische auto's gaan rijden. We hebben in ons dierbaar vaderland 4 ministers bevoegd over energie. Energie die we steeds meer en meer moeten aankopen in het buitenland. Dat onze scholieren en studenten massaal betogen is fantastisch. Tijd om de slapende pippo's in de wetstraat wakker te schoppen. En dat BDW, het genie van Antwerpen, dat afdoet als kinderachtig doemdenken, onderwijl latijnse spreuken leuterend, vertelt hoe arrogant het establishment aankijkt tegen het fenomeen van de jeugdige bewustwording voor de strijd tegen de klimaatopwarming. De toekomstige eerste minister, ministers, en parlementairen zijn vandaag al gespot op straat, ze liepen vandaag, donderdag 31 januari, in de klimaatbetoging op straat in de grote steden, met kartonnen leuzen. De jeugd haalt het altijd van de oude krokodillen. Wie zong dat alweer: times are changing.

Ontspullen en Kondo

Ontspullen, je huis opruimen, het is niet zo simpel om er mee te beginnen. Maar het went snel en het ontspullen geeft mij steeds minder frustratie. De Japanse opruimgoeroe Mary Kondo is een experte die ons in haar boeken en YT-clips leert hoe we ons huis en dus ook ons hoofd zo opgeruimd mogelijk te houden. Smijt 80% van je spullen weg en je wordt gelukkiger, is de boodschap. Less is more.  Dat oud servies van je grootmoeder zaliger, hebben we dat ooit gebruikt? Die boeken in de kast, hoe lang is het geleden dat ik ze gelezen heb en ga ik gelukkiger worden als ik ze nog ooit eens zal lezen? Dat speelgoed, het monopoly spel en die kleurpotloden van de kinderen indertijd, gaan we dat ooit nog gebruiken? Die oude VHS films van Daens, Titanic, de serie Tatort en Morse, en die stapel oude LP's en CD's gaan we die nog ooit afspelen? En die doos vol oude balpennen, stiftjes en potloden en die mappen met administratieve paperassen van onze loopbaan, waarvoor dient dat? Dus brengen we regelmatig van de supermarkt grote kartonnen dozen mee: doos 1 "te houden", doos 2 "te geef" doos 3 "weggooi". De kringloop en het containerpark zijn praktische voorzieningen. Wij zijn nooit verzamelaars geweest, en lijden niet aan het hamstervirus, en toch is het verbijsterend hoeveel spullen je in een leven verzameld hebt. Mary Kondo schrijft in haar artikelen dat door te ontspullen meer ruimte en meer tijd vrij komt. Mijn Jacqueline heeft zakken vol oude kledij die niet meer passen of nooit meer gedragen worden al in de kleer-containers gekipt. En morgen gaan we mijn bureaukast opruimen, al die mappen met CVO-cursussen die ik ooit gevolgd heb, ik heb ze al jaren niet meer ingekeken, en de uitgeprinte pdf teksten lees ik toch niet meer. Dus weer een vol karton oud papier om woensdagmorgen klaar te zetten om opgehaald te worden.

Verzamel geen spullen, bewaar momenten. Ik koester de WOW momenten. Die schitterende zomeravond toen we in de schemering in onze blote benen langs het strand in de zee liepen en de branding fluoriserend oplichtte rondom onze voeten, dat was zo een wow moment. Die zonsopgang in de berghut des glaciers toen we de 180 km tour du mont blanc hebben rondgewandeld was wow. Toen we een fly-and-drive reis maakten in Florida heb ik een upgrade bijbetaald van de gereserveerde compact car naar een full-size Grand American Cadillac, een automatic met een drie liter zescilinder motor. Het glijdend stil zoeven over de highway naar de Keys met op de hifi muziekradio Cyndi Crawford die "One day I will fly away" zong, is ook zo een moment die op de wow harde schijf gebrand staat. Dat was een onvergetelijke autorit. Key West, het meest zuidelijke punt van de States, ligt op dezelfde breedte als Assouan in Egypte, onamerikaans, subtropisch, met een allegaartje van overjaarse hippies, hedonische levengenieters en gebronsde Texaanse gepensioneerden die winterbirds genoemd worden om dat zij hier 6 maanden komen overwinteren. De bonte verzameling Key Westlers troepen elke avond samen op Mallory Square om de zon te zien ondergaan in de Caribean zee. The Celibration of the sunset is een dagelijks feest. Als de zon bijzonder indrukwekkend de zeehorizon nadert en de wolkentongen rood exploderen breekt er spontaan een applaus uit voor dit schouwspel van de natuur. Deze celebration of the sunset is voor mij ook zo een memorabel moment geweest, het feest van "ik heb de zon zien zakken in de zee".

Mary Kondo adviseert om al de onbelangrijke rommel weg te smijten en alleen te behouden wat je echt gelukkig maakt. Gedaan met al die spullen en met kopen en kopen en kopen. Verzamel de momenten. Ik ontspul.

achteruitkijkspiegel

Achteruitkijken heb ik nooit veel gedaan. Herkauwen op wat geweest is, dat liet bij mij een kleffe nasmaak achter. Vooruitkijken naar wat er nog komt, verlangen naar nieuwe ervaringen en gebeurtenissen, dat stilde mijn honger. Toekomst opende nieuwe horizonnen.

Maar ja, ik heb nu veel meer verleden dan toekomst, en dan kijk je meer in de achteruitkijkspiegel van onder andere je loopbaan. Het bedrijf waar ik in jaren zeventig was terecht gekomen was toen in volle groei, electronica ging met reuzenschreden vooruit. Het Kortrijks bedrijfje groeide snel, elk jaar verdubbelde of verdriedubbelde de omzet en was er steeds meer personeel nodig. De regio Kortrijk was het Texas van Vlaanderen en de sky was the limit. De ondernemers waren een vooraanstaande Kortrijkse liberale familie, met zelfs een ex-minister en senator in het bestuur van de firma. Elke maand werd op mijn loonfiche minutieus vermeld hoeveel de bruto loonkost was en hoeveel mijn netto-loon was. De zaken gingen schitterend en op een bepaald ogenblik steeg het aantal werknemers van de oorspronkelijke 15 tot ver over de 50 personeelsleden en de productie kon niet volgen, een verdere bedrijfsuitbreiding was onvermijdelijk. Maar de directie wilde geen inmenging van een ondernemingsraad, van vakbondsafgevaardigden en van CAO's. Personeel verdacht van syndicale sympathie werden voor een fictieve reden ontslagen. Dus een KMO met 100 personeelsleden was een schrikbeeld voor de ondernemers.

Oplossing: de firma werd gesplitst in 2 aparte NV's: de atelier en de monteurs werden ondergebracht in "Productie en Service" terwijl de verkoop, het labo, research & development en de directie werden ingedeeld bij een aparte NV "New Technologies" met een andere maatschappelijke zetel.

Als verkoper moest ik dus samen met ongeveer 30 mensen veranderen van contract. Wij werden allemaal zogezegd ontslagen om als werkloze te kunnen starten in de nieuwe NV. Terwijl er eigenlijk niets veranderde aan de job. Het collectief ontslag werd geregeld met ontslagbrieven met fictieve opzeg datums en wij moesten ons als werkloze aanmelden bij de RVA, ons laten inschrijven als werkzoekend en twee dagen stempelen. Dan werd iedereen aangenomen door de nieuwe NV met een nieuw contract. Door het feit dat dit bedrijf werklozen in dienst nam, moesten ze geen of veel minder sociale zekerheid betalen. De RVA betaalde dan de RSZ, dat scheelde een pak geld. Op het nieuw contract kregen we allemaal opslag, als compensatie voor onze medeplichtigheid aan deze spitsvondige fraude. Na twee dagen afwezigheid begonnen we opnieuw te werken, op dezelfde plaats met dezelfde directie. De enige verandering was dat ik geen vertrouwen meer had in de liberalen: eigen ondernemers eerst.

Omtrent Ludo

Ik heb Ludo jaren geleden leren kennen op een CVO cursus Powerpoint in het SNT hier in Brugge. Enkele jaren later zaten we toevallig weer samen in een cursus Lightroom. Toen al maakte hij uitvaart fotoshows voor een bevriende begrafenisondernemer. Vorige week liepen we elkaar toevallig tegen het lijf op het Zand in Brugge. En hoe is het? En met joen? Nog altijd bezig met fotomontages voor begravingen? enz. En valt het gepensioneerd zijn nog een beetje mee?

Ja, we hadden alle twee wel een beetje tijd om wat bij te kletsen op een zonnig terrasje. Ludo vertelde dat hij ondertussen voor verschillende Dela uitvaartondernemingen bijklust. Het gebruik van fotoshows in de kerk en in een aula is serieus toegenomen en er is steeds meer vraag naar fotomontages voor beamerprojecties en Ludo zijn mobieltje rinkelt geregeld. Familie fotoalbums en oude fotokiekjes en documentjes scant Ludo in met een professionele Epson scanner. Digitale foto's van gsm's, laptops en computers gaan op een usb-stick. Soms moet het snel gaan na de keuring van de montage door de familie als er iets moet veranderd worden, want die Gerard mag er niet in, terwijl die onscherpe foto met tante Rita er zeker in moet.

Ludo vertelde dat hij af en toe foto's moet halen van een vergrendelde laptop of PC van een overledene. 
Als het onmogelijk is om het wachtwoord te achterhalen van de afgesloten computer dan hackt Ludo de computer van de overledene met een windows-opstartschijf op een USB-stick. Tijdens het opstarten van de vergrendelde computer verandert hij in het bios het opstartcommando naar de usb-stick in plaats van de harde schijf en maakt hij zich administrator met alle rechten en kan zo aan alle bestanden.
Ludo vertelt dat hij in de gehackte afbeeldingsmappen soms pikante foto's tegenkomt die niet bepaald geschikt zijn voor een overzicht van het leven van de afgestorvene. Vaneigens zwijgt hij in alle talen over het ondeugende op de computer van de overleden vader tegen de weduwe en de kinderen. Blijkbaar geniet Ludo van zijn vreemde hobby om fotoshows te maken voor begrafenissen. Ik kan het mij voorstellen dat hij soms moet lachen met wat hij allemaal te zien krijgt. Ludo heeft gevoel voor humor en dat heb je wel nodig in die audio-visuele uitvaartbusiness.

met een potlood of een stylo in Afrika

Soms zijn er op televisie reportages waar ik vol bewondering naar kunst kijk en die mijn gevoel voor schoonheid een boost geven. Zo was er onlangs op BBC een rapportage over een kleine Afrikaanse jongen die gewapend met een potlood prachtige portretten maakte. Zoiets kan ik echt bewonderen. Ik erger me soms aan de ondingen die er in de kunstgalerijen in Knokke staan; echt lelijke flauwekul die voor belachelijk dure prijzen te koop staan. Een aanslag op mijn esthetisch gevoel. Akkoord, in de kunstgalerijen voor de rijke snobs in Knokke staan uitzonderlijk soms ook mooie kunstwerken, maar het meeste van die moderne rommel is gewoon gebakken lucht. En dan zie je daar een op TV een 11-jarige zwart jongetje meesterlijke dingen maken, en dan denk ik aan het Smak in Gent.

De kunstpaus Hoet de 1ste leefde toen nog en dit genie verteerde lustig ons belastinggeld aan wat hij onfeilbaar tot kunst had gedoopt. Ik hou van kunst, maar wat ik daar te zien kreeg in het Hoet-heiligdom was niet zozeer decadent maar gewoonweg het zien niet waard, kortom lelijk. Waanzin. Mijn frustratie werd in elke zaal alleen maar erger en toen ik besefte hoeveel geld onze Jan had uitgegeven aan de Mosselpot was mijn respect voor de zogezegde hedendaagse kunst gedaald tot een aboluut nulpunt. Ik heb nog altijd spijt dat ik niet naar het loket ben gegaan om mijn toegangsticket terug te eisen en het Smak te betichten van oplichting en bedrog. Sindsdien heb ik vooral bewondering voor grote murals op straat, voor striptekenaars, voor hyperrealisme en voor artiesten die nog metier hebben, zoals een Panamarenko en een Fabre. Misschien ben ik wel een cultuurbarbaar geworden dankzij de gebakken lucht van Jan Hoet.

Kijk een naar de tekeningen van deze 11 jarige artist: 
klik hier op Kareem Waris