het donker tijdperk van de fotografie

 

HET DONKER TIJDPERK VAN DE DIGITALE FOTOGRAFIE

Ik heb een boek gekocht: “Foto beheer zonder stress” , hoe foto's te bewaren, ordenen en delen. Het is een handige handleiding om eindelijk orde te scheppen in onze steeds uitbreidende fotochaos. Met het systeem van de auteur Adam Pratt Leert ge praktisch hoe je de controle terugkrijgt op al je foto's, die verspreid staan op tal van plaatsen: op PC, laptop, tablet, en mobiele telefoons, analoge foto's in fotoalbums en kartonnen schoendozen, in een doos op zolder, volle laders met diapositieven, zelf gemaakte CDR schijfjes, USB sticks enz. Spijtig dat ik dat niet allemaal vroeger wist. Het hebben van foto's wordt zo een lust in plaats van een last om al die herinneringen terug te vinden in de fotochaos, laat staan om ze te delen met anderen, ge weet wel: het bos en de bomen.

Sinds de omschakeling van analoge filmrolletjes naar digitale fotografie wordt er steeds meer en meer gefotografeerd. Er zijn nog nooit in de geschiedenis zoveel afbeeldingen vastgelegd als nu. Maar van al die miljoenen digitale foto's zal er bijna niets meer over blijven en zullen de toekomstige generaties niets kunnen terugvinden. Er komt een donker tijdperk van de fotografie aan, Denk je echt dat binnen 50 jaar het nog zal mogelijk zijn om een CDR met jpeg's te bekijken of een externe harde schijf te openen? Ik heb nog een floppy liggen waar ik ooit, in de jaren zeventig of tachtig, mijn eerste digitale foto's heb opgeslagen en die floppy is niet meer te bekijken. Maar de zwart-wit kiekjes in een oude doos van mijn bompa met zijn nog altijd perfect zichtbaar.

Een ferrotype van 1890, een glasplaat van 1900, een zwart/wit Kodak-box kiekje van 1920, een kleurfoto van 1950 en een een diaposief van 1965, ze zijn nog allemaal te bekijken, je hebt maar één apparaat nodig om ze te zien: het menselijk oog. Bij digitale fotografie zijn er honderden bestandsindelingen die in de afgelopen jaren ontwikkeld. Een deel van die bestandsindelingen zijn verouderd en bijna niet meer te bekijken. Indertijd toen je in de fotowinkel het volgeschoten Kodak of Fuji Fotorolletje binnenbracht om te laten ontwikkelen tot (hopelijk gelukte) 24 of 36 foto's, toen kon je kiezen om naast de fysieke foto's ook een Kodak CD met digitale foto's extra bij te bestellen. Ik heb zo nog een paar van die CD's met digitale foto's liggen. De bestandsindelingen Photo CD (pcd) werd door Kodak geïntroduceerd en was 10 jaar in omloop om de foto labo's en de verkoop van fotofilms te wapenen tegen de vloedgolf van digitale fotografie die er aan kwam. PCD bestanden bestaan nu niet meer en zijn niet te openen op de huidige computers, maar gelukkig heb ik nog de foto's, netjes ingeplakt in fotoalbums.

Het voordeel van snel te kunnen beschikken van de jpegs in je geordende mappen maakt het gemakkelijk om fotoboeken te laten afprinten bij Pixum, Albelli, enz., CEWE colors levert heel mooie fotoboeken, en grote afdrukken. Als je houdt van fotografie: laat dan je mooiste en memorabele foto's uitprinten door een goed labo: losse foto's om uit te delen aan de gefotografeerd vrienden en naasten, of maak een mooi foboek of een ingelijste vergroting in een kader. Een aanrader is de specialist in vergrotingen: whitewall, prachtige foto's, https://www.whitewall.com/nl/. En whitewall print in een lijst is gewoon subliem, tenminste als je een goede foto aanlevert. Mijn favoriete labo's zijn Cewe en Whitewall. Laat je digitale foto's niet verdampen in het niets, je hebt ze per slot van rekening toch opgenomen om gezien te worden, Dus laat ze uitprinten op echt fotopapier, acrylglas, alu-dibond, canvas of in een fraai album.

Peggy Lee Is that all there is? 1969

 

what a voice!  

tHE PLATTERS IN 1960

 

ik was 18 jaar toen Only You van de Platters  op al de jukeboxen te vinden was. Op de overvolle danspiste van de Cosy Corner in Blankenberge had ik maar één tegel nodig om heel dicht met mijn lief te slowen op deze Only You. Het is en blijft een romantisch frotter, en ik geniet er nog altijd van, zelfs na bijna 64 jaar.

Enio

De enige Enio die ik ken is de Italiaanse componist Enio Morricone. Wat een muzikale erfenis heeft deze geniale musicus achtergelaten. Zijn filmmuziek heeft talloze films een grotere impact bezorgd door de perfecte match van beeld en soundtrack. Bepaalde filmfragmenten zijn onvergetelijk door de kracht van zijn muziek.

Rip Enio Morricone, bedankt voor je mooie composities.

aan boord van een MSC cruiseschip

 

In 2017 hebben we een cruise gemaakt naar de Noorse Fjorden met MSC Fantasia Zo een cruiseschip is eigenlijk een drijvende stad. Die week in juni waren we met zo een 3600 passagiers en een crew van 1300, samen 4900 opvarenden.

De laatste dag van de cruise waren we een hele dag op zee. Er werd een begeleid scheepsbezoek met gids achter de schermen aangeboden. Zo een rondleiding benedendeks en op de bug is betalend. Ik wilde dat toch wel eens zien. De logistiek bevat veel meer dan alleen maar de bevoorrading van het eten en het drinken maar ook de keukens, de schotelafwas, de wasserijen, de afval machinerie, de watervoorziening, het onderhoud en de herstellingen, kortom al de voorzieningen van een kleine stad.

De kajuiten voor de bemanning bevinden zich benedendeks. De crew beschikt over eigen restaurants, cafetaria, medische post, winkels, een supermarkt,  apotheek, en zelfs een bank. Het personeel heeft haar eigen wasserettes, doucheruimtes, ontspanningslokalen, gebedsruimtes en zelfs een zwembad. MSC zorgt ook voor een ziekte- en ongevallenverzekering voor de bemanning. Ze kunnen terecht bij de scheepsdokter en de verpleging. Er wordt gecontroleerd op persoonlijke hygiëne en propere kledij. Conflicten kunnen besproken worden met een vertrouwensman of -vrouw van de ombudsdienst. Etnische wrijvingen, pesten, diefstal, ruzie en geweld, handtastelijkheden en seksuele intimidatie worden niet getolereerd. Bij onmiddellijk ontslag volgt een vliegtuigticket voor gedwongen terugkeer naar huis, betaald met ingehouden loon.

Het management berekent hoeveel voedsel en drank er nodig zal zijn voor een week en stuurt dan 2 of 3 weken vooraf een lijst door aan meer dan 100 leveranciers. Bij de terugkeer in de haven staat er al een eindeloze rij camions klaar om de bestelde goederen te leveren Die stock voor één week cruise is gigantisch.

30,000 eieren

3 ton kaas

6,800 flessen wijn

1,500 fessen champagne en schuimwijn

15,000 kg vlees

8,000 kg kip

5,000 kg vis

De vaten bier en frisdranken vullen een heel magazijn.

De bakkerij verbruikt 12,000 kg bloem per week om dagelijks 1000 broden en 8,000 croissants en koeken te bakken. De keukens draaien continu zowel voor de passagiers als voor de crew. De koele ruimten zijn we vlug doorlopen want daar waar wij niet echt op gekleed.

De schotelafwas verwerkt 10,000 schotels per dag. De voedselresten op de schotels komen terecht in opslagvaten.

De wasserij draait tot 20,000 stuks beddengoed en handdoeken per week. 1,500 uniformen per week worden gereinigd en geperst.

Er is vaneigens een berg afval: 1/3 van het voedsel en drank gaat naar de bioafval container. Dat wordt vermalen tot een natte brei en ‘s nachts geloosd in zee, als voedsel voor de vissen. Papier en plastic worden gescheiden en belanden versnipperd bij het brandbaar afval dat naar de branders gaat. Niet brandbaar afval wordt gesorteerd in containers. Alle vloeibaar afval van de toiletten, douches, wasserijen, schotel-afwas en allerlei machines  wordt in een machine ontwaterd en gescheiden in half vaste materie, olie en vuil water. De olie en de brei worden verbrand in de ovens. Het vuil water wordt geloosd in zee.

Er is ongeveer 100,000 liter water nodig per dag. Dat wordt door een enorme machine gedistilleerd uit zeewater tot zoet proper wateren opgeslagen in grote reservoirs. Daarnaast zijn er nog aparte tanks met drinkbaar water die in de havens gevuld worden  via grote pijpleidingen aan de kaai.

Het begeleid bezoek aan de beneden dekken was zijn geld waard. We hebben niet alles kunnen bezoeken in twee uur tijd. De ziekenboeg, de operatiezaal en het mortuarium bleven gesloten. Op alle vragen die we stelden hebben we een antwoord gekregen. Het personeel op zo een cruiseboot moet hard en lang werken. Veel van de Filipijnse meisjes blijven twee jaar aan boord en gaan dan naar huis. Ik sprak met een Indiër die al drie jaar aan boord was en nu definitief terug ging gaan naar Indië. Na zo een rondgang achter de schermen heb ik heel veel respect gekregen voor het personeel.

if you go away

 Exploitatie van de nalatenschap van Jacques Brel zijn hartverscheurend lied "ne me quitte pas" is een aanslag op ons cultureel erfgoed, verwerpelijk, en zou moeten bestraft worden. Deze "if you go away" interpretatie door Helen Merrill en saxofonist Stan Getz  benadert echter zo goed de hartenkreet van Jacques Brel omdat het dezelfde nostalgische verzuchting weergeeft met een tribuut aan de Italiaanse actrice Virna Lisa, een bloedmooie vrouw die nog steeds voortleeft in mijn cinefiel geheugen van al de films die ik indertijd gezien heb in cinema Colisé in Blankenberge. Virna Lisa, Gina Lolabrigida, Sophia Loren, Claudia Cardinale, die italiaanse actrices waren echt mooie vrouwen.

 

Soms valt het eens tegen

 ik hou van films, Zowel op televisie en in de cinema. Ik geef toe dat ik een cinefiel ben en hou van een donkere bioscoopzaal en en het grote witte projectiescherm, de perfecte sfeer om meegezogen te worden in een audio-visueel verhaal in filmtaal. Onlangs zijn we gaan kijken naar de film Oppenheimer, over de fysicus wetenschapper wiens naam verbonden blijft met de ontwikkeling van de atoombom. De film gaat over het leven van Oppenheimer en zijn rol als directeur van het zeer geheime Manhattan project waar tijdens de tweede wereldoorlog de eerste kernwapens werden ontwikkeld en de eerste tests van de atoombom werden gedaan in New Lexico. Robert Oppenheimer wordt daarom de vader van de atoombom genoemd. Het is een prestigieuze film, maar persoonlijk viel het mij tegen. De film is veel te lang en te documentair. Ik ken de historie over de opgang, het succes, de val en beschadiging van een wetenschapper die  mentale bedenkingen had over de vreselijke gevolgen van de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. Voor mij was dit een onnodige film. De documentaire op Canvas was meer relevant over de rol van het FBI en Edgar Hoover in de politieke beschadiging van een man die het gevoel had dat hij bloed aan zijn vingers had door de atoombom te helpen ontwikkelen. Een goed gemaakte maar overbodige film die nooit echt boeide. 

optimist tot in de kist

 Mijn moto is nog altijd Monty Python's : "always look on the bright side of life". 

Ik probeer zoveel mogelijk positief te zijn en het leven door een roze bril te bekijken en meestal lukt mij dat wel aardig. Maar ik geef toe dat ik mij soms fitter en beter voordoe dan dat ik mij echt voel. The great pretender, die komedie speelt, dat helpt wel om een moeilijke dag te overbruggen, en dat is altijd efficiënter dan te zwelgen in zelfmedelijden en mij te laten afzakken in een moedeloze depressie. Dat wil ik ten alle tijden vermijden. "Het komt wel goed" is , een mantra van hoop. Je moet niet altijd alles geloven van wat de mensen beweren, en gij moet ook niet alles geloven wat je zelf denkt. Maar misschien is het toch beter om je wensdroom "alles komt wel goed" te blijven geloven.

the girl from Ipanema

 

telkens als ik dit Bossa Nova liedje hoor, roept het bij mij een zomerse Braziliaanse sfeer op en zie ik in mijn verbeelding het terrasje in Ipanema, bij Rio,  waar musicus Antonio Carlos Jobim (35 jaar) en Vinicius de Moraes (50 jaar)elke morgen rond 9.30u een koffie kwamen drinken. Dagelijks passeerde er een bevallig meisje op weg naar het strand. Een wandeling dat de beide mannen niet onopgemerkt lieten voorbij gaan. Antonio Jobim had een leuk melodietje gecomponeerd op zijn gitaar en wilde het gebruiken voor een liedje. Vinicius schreef de Portugese tekst over het meisje uit de wijk die ze dagelijks zagen passeren. Jobim wilde het liedje te laten opnemen in een studio. Astrud Gilberto was een lokale zangeres, ze kon goed zingen, maar was niet professioneel en was nog nooit een opname studio geweest. Stan Getz, een Amerikaanse saxofonist vertoefde graag in Brazilië en was dol op de Braziliaanse Bossa Nova en Salsa muziek. Hij was toen toevallig in Rio. De combinatie van de frêle stem van Astrud Gilberto en de bariton sax van Stan Getz blijft na meer dan 60 jaar onverwoestbaar. Deze simpele versie hoor ik persoonlijk liever dan de versie van Frank Sinatra met een big band begeleiding. Het liedje neemt nog altijd de kortste weg van mijn oor naar mijn hart. Door de macht van mijn verbeelding, denk ik hoe het geweest zijn om de 17 jarige Heloisa voorbij het terras te zien voorbij dartelen op weg naar het strand.

Bijna alle protagonisten zijn weg. Astrud Gilberto is vorige maand overleden. Stan Getz heeft al in 1991 het tijdelijke verwisseld met de eeuwigheid. Jobim heeft de wereld wel een mooie muzikale erfenis nagelaten. De 17 jarige Heloisa is net 80 geworden, mama van 4 kinderen, oma van 15 kleinkinderen en onlangs overgrootmoeder van achterkleindochter Heloisa. Maar the girl from Ipanema nog altijd mijn ultieme relaxe strand en zon muziek.

De muziek werd geschreven door Antônio ("Tom") Carlos Jobim en de tekst door Vinicius de Moraes in 1962. Zij zaten vaak op het terras van de bar Veloso in de wijk Ipanema van Rio de Janeiro en werden geïnspireerd door een meisje dat vrijwel dagelijks voorbijkwam.

Dat meisje was Heloísa ("Helô") Eneida Menezes Pais Pinto, geboren op 7 juli 1945. Ze woonde aan de Rua Montenegro nummer 22 en kwam er pas twee jaar later achter dat zij de inspiratiebron was geweest voor het lied. Later waren Tom Jobim en zijn vrouw Teresa getuigen bij het huwelijk van Heloísa. De bar heet thans Garota de Ipanema.

De eerste commerciële opname van dit nummer was in 1962, door Pery Ribeiro. De bekendste versie, die door Astrud Gilberto is uitgevoerd samen met João Gilberto en jazzsaxofonist Stan Getz, van de elpee Getz/Gilberto uit 1962, werd een wereldwijde hit. Deze opname is vaak gebruikt in verschillende films en wordt ook nog regelmatig gebruikt als 'elevator music' (muzak).

De song werd door bijzonder veel internationale artiesten opgenomen, in diverse talen; de Engelstalige versie, tekst geschreven door Norman Gimbel, onder anderen door Frank Sinatra. The Girl from Ipanema zou volgens de website van Helô Pinheiro het op een na meest opgenomen populaire lied in de geschiedenis zijn, na Yesterday van The Beatles.

In 2005 werd The Girl from Ipanema door de Library of Congress uitgeroepen tot een van de 50 grootste muziekwerken van de mensheid.

Anticycloon

 Het hogedrukgebied van mijn hart ligt aan de kust, van Knokke tot aan De Panne. Met Blankenberge als middelpunt van mijn anticycloon. De zee is de spiegel van de hemel, soms grijs en soms blauw, af en toe heftig met witte schuimkoppen gegeseld door stormwinden, elk jaar vol schuim en dan vol kwallen, maar ook bled vlak en windstil. Ook het strand is altijd anders, en zeker de strandgasten zijn vestimentair heel heel verschillend. Op het strand "schient assan de zunne in mien herte"

. The best side is the seaside, las ik onlangs op de blog van fotografe www.photobrunette.be.

Hoog tijd dat ik eens een fotoreeks van strand en zee verzamel en op mijn Flickr webstek etaleer als ode aan mijn geboorte streek: de Vlaamse kust, de Atlantic Wall van appartementsgebouwen en dijken vol horeca en winkeltjes, gocards en raar geklede wandelaars. Op een terrasje kijken naar de mensen op de dijk, is minstens even boeiend als een bezoek aan de zoo van Paradaiza.

De Pastorale van Ramses en Liesbeth

 Het blijft een monument van een lied. Deze compositie van Boudewijn De Groot  en de tekst van Lennaert Nijgh wordt  met het magistrale orkest arrangement van Arjan Bruinsma een muzikale parel  van het metropool orkest. En van eigens door het talent van deze twee unieke stemmen. Ramses en Liesbeth hun urnen liggen naast elkaar op de begraafplaats.

Ramses en Liesbeth

 >Ramses Shaffy en Liesbeth List, een onwaarschijnlijk koppel, maar zo supplementair dat ze nog altijd in één adem genoemd worden. Laat mij, laat mij altijd pastoraal van deze twee iconen houden. Rip Ramses en Liesbeth, in dankbare herinnering voor de mooie momenten die jullie mij gunden.