De vertedering

Ik ben vertederd. Kleine kinderen en jonge hondjes en katjes hebben nu eenmaal een smeltend effect op mijn gemoed. Als ze kleuters en bejaarden bij elkaar plaatsen is het contrast immens. De confrontatie van deze twee werelden is vertederend. Schitterend gefilmd.
http://viraltrend.nl/een-kleuterschool-in-een-verpleeghuis-zorgt-voor-mooie-gevolgen/

la meglia juvento,

Impact. Een film met zo een inslag dat het een krater achterliet op mijn gevoel. Het moet in 2004 geweest zijn dat ik "la meglio juvento" gaan zien ben in de cinema. Een film die een heel grote indruk heeft nagelaten, grote klasse. Dit Italiaans opus magnum, dat zich afspeelt in 40 jaar tijd, liet de toeschouwer intens meeleven met het verhaal van de hoofdfiguren tegen de achtergrond van de veranderingen in de Italiaanse samenleving. 

Deze Italiaanse film van 2003 was aanvankelijk een televisie serie, maar had zoveel kwaliteit dat het opnieuw gemonteerd werd tot 360 minuten en werd uitgebracht in 2 filmdelen van elk 3 uur bestemd voor de bioscoop. Ik herinner me dat op het einde van deel 2 de toeschouwers spontaan applaudisseerden in de cinema. Iedereen was serieus onder de indruk.

De 2 broers Matteo en Nicola, hun familie, gezinnen, en vrienden worden mensen die je in die zes uur zo intens leert kennen, dat je probleemloos hun gevoelens deelt. De beeldtaal was overweldigend. Geen cinematografische hoogstandjes, geen grote dialogen, maar kleine subtiele details. Als Guilia, de vrouw van Nicola, opgepakt wordt voor terrorisme en communistische aanslagen en in de gevangenis beland, en Nicola het moet vertellen aan zijn dochtertje en aan zijn moeder, zijn er vooral beelden van handen en ogen die veel meer impact hebben dan een Italiaans melodramatisch theatraal gesprek. Lumière gaat nu na 12 jaar de film terug vertonen in de cinema. Ik weet nu al dat de cinefielen er weer intens gaan van genieten. Benieuwd of het weer de zelfde toeschouwers van weleer zullen zijn. 

http://www.demorgen.be/film/waarom-u-na-12-jaar-opnieuw-naar-la-meglio-gioventu-moet-gaan-kijken-a2386737/

www.youtube.com/watch?v=M0jUuXZGdWs

Laaglanders

Wij zijn laaglanders. West-Vlaanderen is plat, amper boven de zeespiegel uitstekend, met uitzondering van het heuvelland. Wat onderscheidt ons van de rest van het binnenland? Voorzekers wel ons taaltje. Mo gouw seh, stikt ons thope, laaglanders tegoare, en direkt zijn er ondertitels nodig. Westvlams for behinners: briljant idee voor T-shirts met knettergekke engelse vertalingen van onze woordenschat: schitterend.
toy means tough
awesome means breath
bus means forest
dull means angry
dust means thirsty  enz enz.

Ja, wij waren er met het buurtcomité roerend over eens dat ons Westvlaams een apart taaltje is. Of we zoveel verschillen in mentaliteit met de rest gaan we met het burengenootschap eens dieper moeten bestuderen. Een of andere slimmerik, waarschijnlijk met een politieke agenda in zijn achterzak, beweerde "de taal is het volk". Als ge dat doortrekt, gaan we onze aardrijkskunde boekjes moeten herdrukken. De orangisten uit 1831 die een natte droom kregen van een heruitgave van de Verenigde Nederlandse Provinciën van Friesland tot Frans-Vlaanderen. Nu ja, de middelpunt vliedende krachten in een separatistisch Europa, met de terugkeer naar de stammen van vroeger, worden wel sterker. Zouden wij West-Vlaamse laaglanderd ook geen eigen republiekje kunnen uitroepen? Met tolheffingen voor al die Brusselaars en Antwerpenaars die onze eigen autosnelwegen kapotrijden om een dagje aan de kust door te brengen. En waarom ook geen echte regering? Eigen politiekers eerst, en een eigen munt zou ook niet misstaan. Gisterenavond zijn we het eens geraakt dat België ook troeven heeft: onze bieren. We waren zelfs in staat om onze eigen trappisten bieren op te noemen. 

Ja, hoe later in de avond, hoe meer we ons bewust werden dat en niets mis was met chauvinistisch West-Vlaams bewustwording. Als cinéfiel kijk ik wel uit naar onze televisie reeks over een echt West-Vlaams dorp, in de stijl van Eigen Kweek. In het najaar start de nieuwe serie op Een.
 www.youtube.com/watch?v=AhFDdVjQxkU

Alive

Goede Morgen, Goeien Dag. Wat een goed-gevoel liedje van Stan Van Samang, het maakt mijn zondag direkt een zonne dag. Hoe een simpele nederlandse liedjestekst je plotseling een opstoot van levensvreugde kan bezorgen. Bij mij werkt het in ieder geval.

Ik sta ook altijd vol bewondering voor de positiviteit die de Mormonen uitstralen. Het is een ietwat bizarre religie, maar de Kerk van de Laatste Heiligen straalt veel levensvreugde uit. In mijn opzoekingen voor mijn stamboom ben ik dikwijls te rade gegaan naar de genealogische databank van de Mormonen in Salt Lake City, de grote kluis met miljoenen stambomen vol overleden voorouders. Ik kan alleen maar zeggen dat de Mormonen heel vriendelijke en hartelijke mensen zijn die van het leven een feest maken. Geen kommer en kwel, altijd optimist. Always look on the bright side of life.

Zij maken ook prachtige filmclips. Ik hou van hun filmpjes, hun muziek, hun universele ode aan het leven. Zet je boxjes open, leun achterover, en stel je gemoed open voor deze YT gezongen door een fris Mormoon meisje: It is good to be alive. Geniet van de beelden.

https://www.mormonchannel.org/watch/series/mormon-messages-for-youth/good-to-be-alive

Berlijn

Het is voorbij gevlogen, die 4 dagen in Berlijn. Vaneigens veel te kort om al die bezienswaardigheden te ontdekken van deze hoofdstad. Ik zal er nog wel eens op terugkomen in een volgende blog. Maar in afwachting ga ik hier snel een aantal foto's showen van een alternatieve free-stadswandeling die we gemaakt hebben met een student die ons absoluut wilde inwijden in de graffiti subcultuur die welig tiert in Berlijn. Veel visuele bezoedeling door lelijke tags, maar af en toe murals die inderdaad straatkunst zijn.

Het Imaginarium

De kracht van de verbeelding. Het is eens iets anders dan de kracht van de verandering. Maar zonder voorstellingsvermogen zal er weinig veranderen. Met alleen maar kennis blijft het twee dimensionaal, met fantasie erbij wordt het drie dimensionaal. Meten is weten, en dat blijft tot nader order de basis. Maar zonder mensen met verbeelding zou er weinig uitgevonden zijn.

Albert Einstein kon het mooi verwoorden: Logic will get you from A to B, imagination will take you everywhere. "Fantasie is belangrijker dan kennis, want kennis is beperkt tot alles wat we weten en begrijpen, terwijl verbeelding de hele wereld omarmt en alles wat er ooit zal zijn om te begrijpen en te weten". Ja, die Albert kon het wel expliqueren, al gaat zijn relativiteitstheorie omtrent massa en energie ver boven mijn petje. 

Maar eigenlijk wil ik het hebben over fotografie, en bij uitbreiding over kunst. Ik ben aan het pinnen geslagen op Pinterest, schaamteloos kopiëren en plakken van afbeeldingen op het wereldwijde web. Maar als ik iets mooi, boeiend of interessant zie dan deel ik graag die emotie met anderen. Gevoelens delen is blijkbaar een aanstekelijke ziekte op al die sociale internet media. https://nl.pinterest.com/erdeepee/ Toevallig kwam ik als internaut terecht op een webstek met blote vrouwen met verf op hun mooi lijf: the art of body painting. Als kunstschilder inderdaad een prima canvas om je schilderkunsten bot te vieren. Nu ja, ik geef toe: het resultaat was te mooi om niet te bewonderen. Dus heb ik maar een nieuw bord gemaakt om deze kunst te delen met andere internauten. Een andere kunst die het delen waard blijft is graffiti op stadsmuren. Ik sta echt vol bewondering voor de verbeeldingskracht van de muur spuitbusschilders. Murals zijn in mijn ogen veel grotere kunst dan het geklieder van die schilders die wijlen paus Jan Hoet 1 zalig heeft verklaard. Banksy en Natalia Rak hebben meer impact op mij dan die stomme mosselpot van Broothaers, waar mijn belastingen zijn in gestopt voor de absurde aankoop van iets stompzinnigs.

Brusselmans is niet de enige die lansen wilde breken, ook ik wil hier een lans breken voor de mooie kunstfoto's op "imaginarium". Inderdaad veel foto's van meisjes en vrouwen. Maar geef toe, het mooiste dat onze lieve heer geschapen heeft op aarde is wel de vrouw. Dank zij mijn testeron, weliswaar verder afnemend, kijk ik nog steeds gefascineerd naar de verbeeldingskracht van die fotografen. Want daarom draaide dit berichtje toch: de kracht van de verbeelding. https://www.flickr.com/photos/115541275@N06/ Voor alle internauten die mooie foto's kunnen smaken.

stamboom

Wroeten in het verleden van je familie confronteert je permanent met de cyclus van het leven, samengevat in allerlei akten en documenten: geboorte, volwassenheid met zaken zoals beroep, huwelijk, grondaankopen, woningen enz. en uiteindelijk de overlijdensakte. Een stamboom opzetten is iets anders dan namenlijsten met cijfertjes maken, het is geen telefoonboek. Net de levensloop maakt het boeiend. Als je start met een stamboom begin je meestal met je eigen en je vader en moeder enzovoort. Je weet waar je begint maar je weet begot niet waar je zult moeten stoppen.

Genealogie gaat over het leven en de dood, over voortplanting, over de continuïteit van de menselijke soort. Het is een feit dat we met ouder worden ons meer bewust worden van de eindigheid van ons leven. Ik merk in gesprekken met andere stamboomzoekers dat al dat rondgesnuffel ons confronteert met de relativiteit van de belangrijkheid van ons leven. Van de circa 20.000 familieleden die ik tot nog toe gevonden heb, blijft er heel weinig wetenswaardigheid over. Een vriend van het VVF heeft van de bevolkingsregisters van Loppem, Zedelgem en Aartrijke een statistiek gemaakt: een bevolkingspiramide gebaseerd op de eerste betrouwbare telling van 1846. Het betreft hier 8193 inwoners in één jaar. Tegenwoordig kun je geen dagblad openslaan of naar een TV programma kijken zonder dat gezever over de vergrijzing, het pensioenprobleem, de lage geboorte cijfers en de hoge levensverwachting. Vroeger was het net het tegenovergestelde: veel kroostrijke gezinnen en lage levensverwachting. Veel kinderen op jonge leeftijd hadden al één of beide ouders verloren. Het overgrote deel van die kinderen hebben nooit hun grootouders gekend. Het kerkhof stond midden het dorp en de dood stond midden in de gemeenschap. Het sterfterisico lag echt heel

hoog. Enkele mortaliteit cijfers in promille voor de periode 1846-1856: de sterfte op 1.000 mensen was van 0-4 jaar: 318 en van 45-65 jaar 575. 75-plussers waren een zeldzaamheid.

Als ik kijk naar de oude parochieregisters met de registraties van de dopen, de

bruiloften en de begrafenissen wordt het nog hallucinanter. Een baby had slechts 50 procent kans om volwassen te worden. Nu ligt dat cijfer rond de 99 procent. Van een natuurlijke selectie gesproken. Vroeger waren er doodeenvoudig minder reproductieve spelers op het veld: alleen rijke of welstellende ouders hadden veel kinderen die bleven leven. De baby’s van arme sukkels overleefden het veel minder. Velen waren ook gedwongen om priester of non te worden, in het leger of naar het klooster te gaan, zonder kans op een nageslacht. De mensen trouwden ook op veel latere leeftijd. De genen van de zwakkeren in de samenleving konden zich niet handhaven. Darwin’s survival of het fittest niet alleen fysisch maar ook op sociaal gebied. Van genen gesproken: het is een feit dat de keiharde levensomstandigheden wel gezorgd hebben voor een natuurlijke selectie. Velen die nu zich voortplanten zouden vroeger nooit die reproductieve leeftijd gehaald hebben om een nageslacht te maken. Ja, familie stambomen maken drukt je met de neus op de feiten: leve het hiernumaals. De plaats om te genieten van ons leven is hier, de tijd om er van te genieten is nu. En van de doden: niets dan goed.

New York

New York heeft een fascinerend effect op mij. Het is veruit mijn favoriete stad. Deze smeltkroes van allerlei culturen en soorten mensen is voortdurend in evolutie. New York onderscheidt zich vooral door zijn typische dynamiek. Niet voor niets draagt het trots zijn faam als 'the city that never sleeps". En dan heb je natuurlijk nog de mensen in New York, nog een reden waarom een citytrip naar de Big Apple een aanrader is.

Brendan, de fotograaf van de website "Humans of New York", maakt snapshots op straat van volslagen vreemden. Hij heeft duizenden portret foto's genomen van toevallige voorbijgangers. Zijn straatfotografie boeken met de weergave van zijn gesprekken met de geportretteerde New Yorkers geven een beeld van de diversiteit van de bevolking, een staalkaart van de mensen in een wereldstad. Niet alleen foto liefhebbers kopen zijn HONY publicaties, maar zijn ook voer voor sociologen. http://www.humansofnewyork.com/
Alleen in New York is dit mogelijk. Ik zie zoiets in Vlaanderen niet lukken. Ik ben een RSS volger van zijn website, en lees altijd met plezier de gesprekjes.
Probeer dit niet bij ons, de kans dat de politie opduikt met vragen naar wat je hier aan doen bent is helaas groot.

Tijdsbesef

Wat is jong zijn toch boeiend. Je hebt een gans leven voor je, de tijd is nog onbegrensd. De toekomst ligt nog open. De meeste tieners hebben er nog geen idee van welk beroep ze later zullen moeten kiezen. De school, de vrienden, de eerste verliefdheden, de ruzies, Facebook, het rebelleren, de hormonen die door hun lijf gieren. De groep en er bij horen, het zoeken naar gelijkgestemden, de frustraties en de euforie, ik herinner het mij nog. Zij weten nog niet hoe snel de jaren zullen voorbijvliegen. Nu rekenen ze nog in halve jaren: ze zijn dertienen half, zestienen half, eindelijk achttien, en op twintigen half spreken ze van bijna 21. Maar voor je het weet rondt je de kaap van dertig en wordt je veertig. Op vijftig besef je dat de tijdstrein steeds sneller bergaf begint te rijden en dat je al over de helft van de rit bent. Het fantastische van jong zijn is dat dit tijdsbesef nog niet bekend is. Ik rij al met tram 7 en besef dat de tijd als fijn zand tussen je vingers weg glipt. Veel verleden en weinig toekomst, heel normaal als je ouder wordt, geen probleem. Maar ik kijk vol bewondering naar de jeugd. Heimelijk zou ik ook willen jong zijn in 2015. En ik zou dan ook niet weten wat ik later zou willen worden. Het voordeel van oud zijn is dat we weten wat het is om jong te zijn, de jongeren weten niet wat het is om oud te zijn. De tijd vliegt maar zorg er voor dat jij de piloot bent van die vlucht. https://www.youtube.com/watch?v=SNgyEmYyQF4&feature=iv&src_vid=WBoZzArmtNA&annotation_id=annotation_2975525383
 

Heupen

Het is alweer een hele tijd geleden dat we in het Antwerps Sportpaleis zijn gaan kijken naar Shakira. En dat was echt loslopend wild, wat een mooie zangeres, wat een presence op scene, en ze kon niet alleen goed zingen maar ook met haar lijf schudden. Gelijk dat ze in het westvlaams zeggen: met poten en oren. Ja, het optreden van Shakira herinner ik me nog altijd goed. Heupen liegen niet: https://www.youtube.com/watch?v=DUT5rEU6pqM Geniet er van. Bokjes open en laat de YT maar draaien.

Straatfotografie, mijn ding.

Straatfotografie is geen voyeurisme. Het fotograferen van het publiek leven op straat, is gewoon het vastleggen van de dagdagelijkse realiteit. Niet gearrangeerd, niet geposeerd, ongemanupuleerd, zonder photoshop. Het leven zoals het is. Het onderwerp is de mens in de samenleving. En op die foto's staan inderdaad mensen die je niet kent en die je als fotograaf eigenlijk zou moeten vragen of het toegestaan is om een foto te nemen, maar dat is vaneigens niet mogelijk.

Ik weet echt niet hoe het wettelijk allemaal in mekaar zit. Iemand op straat fotograferen en gebruiken in de krant, in een tijdschrift of in een reclame dat is zeker een inbreuk op de privacy en bijgevolg strafbaar. Maar fotograferen op straat is tot nader order toegelaten. En het is een dankbaar onderwerp die heel mooie opnames kan opleveren. Ik moet wel veel foto's maken om er slechts enkele goede uit te selecteren.
 https://www.youtube.com/watch?v=40d0xudBdjQ 
Straatfotografie, ik hou er van.

zwart-wit straatfotografie

Voor alle liefhebbers van straatfotografie: https://www.youtube.com/watch?v=LACbqVdNNZE Wanneer kleur overbodig wordt, is het plots intenser. Niet iedereen houdt van dit soort fotografie maar mij spreekt het aan.

Het beste fototoestel is datgene dat je bij hebt. Mijn compacte RX 100/3 past in mijn broekzak.