In mijn CD collectie heb ik nog veel Golden Years. Goldies van de 60's en de 70's. Toen pop nog gewoon populaire muziek was, zonder merchandising; lekker stomend, muzikaal fris, meezingbaar en van de tijd dat er nog toekomst aan de horizon blonk.
De tijd van Roy Orbison, Joe Cocker, Tom Jones, de hamer van Trini Lopez en het zwoele gehijg van Serge Gainsbourg met Jane Birkin. De tijd van de fleur van ons leven, toen we nog jong en mooi waren. (Nu zijn we nog alleen maar mooi.) De sociaal democratie had toen nog niet die naam, maar er waren toekomstverwachtingen, de mensen kregen het beter, er was werk en vooral het geloof dat het beter en beter zou gaan. De toekomst lachte ons toe en iedereen was hoopvol. Verkavelingen schoten her en der uit de grond, de autoverkoop piekte jaar na jaar en de parkeerplaatsen werden schaarser. Er werden ieder jaar nieuwe snelwegen gebouwd. Iedereen ging op vakantie, veel met de auto maar steeds meer met chartervliegtuigen. De televisie kreeg kleur en de hifi-torens met dure luidsprekers vlogen de winkels uit. De ouderen hebben nostalgie naar wat ze nu de gouden jaren noemen. Al was het niet allemaal goud dat blonk.
Mijn kleinzoon wordt binnenkort 17. Net als zijn leeftijdsgenoten heeft hij altijd gehoord dat er crisis is, continu het zelfde doemdenken. En ja, er is altijd wel crisis bij iets en bij iemand, die manta hebben wij indertijd ook dikwijls gehoord maar dat werd altijd gecompenseerd door vertrouwen in de vooruitgang. Nu niet meer. Ge moet maar eens als 17 jarige luisteren naar onze lieve regering.
Iedereen verdient te veel en de lonen zijn te hoog, onze huizen zijn te groot en er geen grond niet meer dus iedereen in kleine konijnenkoten, de mensen leven veel te lang en er is geen geld meer voor de pensioenen, de zieken kosten te veel geld, iedereen moet inleveren, langer werken, asielzoekers er uit, werklozen moeten maar straten vegen, en gedaan met staken en lastige vragen stellen. Besparen, minder overheid, geen vermogensbelastingen, België moet maar splitsen, en alle ruimte voor de ondernemers en de bonussen voor de bankiers. Studeren is voorbehouden voor de kids van welstellende ouders. Bejaardentehuizen, ziekenhuisbedden, scholen, opvang voor invaliden en gehandicapten kosten te veel geld. De politiekers hebben de postjes verdeeld, ze glunderen terwijl ze hun deprimerende boodschap verkondigen.
Godfried Bomans schreef lang geleden: Ook de tegenwoordige tijd zal men ooit omschrijven als "die goede oude tijd". Dus ook deze bespaar periode gaat wel eens over en deze regering zal wel op tijd en stond weggestemd worden.
Always look on the bright side of life. De slinger van hoop in toekomst komt wel eens terug voor deze nieuwe generatie. Hoop ik uit ganser harte.
De tijd van Roy Orbison, Joe Cocker, Tom Jones, de hamer van Trini Lopez en het zwoele gehijg van Serge Gainsbourg met Jane Birkin. De tijd van de fleur van ons leven, toen we nog jong en mooi waren. (Nu zijn we nog alleen maar mooi.) De sociaal democratie had toen nog niet die naam, maar er waren toekomstverwachtingen, de mensen kregen het beter, er was werk en vooral het geloof dat het beter en beter zou gaan. De toekomst lachte ons toe en iedereen was hoopvol. Verkavelingen schoten her en der uit de grond, de autoverkoop piekte jaar na jaar en de parkeerplaatsen werden schaarser. Er werden ieder jaar nieuwe snelwegen gebouwd. Iedereen ging op vakantie, veel met de auto maar steeds meer met chartervliegtuigen. De televisie kreeg kleur en de hifi-torens met dure luidsprekers vlogen de winkels uit. De ouderen hebben nostalgie naar wat ze nu de gouden jaren noemen. Al was het niet allemaal goud dat blonk.
Mijn kleinzoon wordt binnenkort 17. Net als zijn leeftijdsgenoten heeft hij altijd gehoord dat er crisis is, continu het zelfde doemdenken. En ja, er is altijd wel crisis bij iets en bij iemand, die manta hebben wij indertijd ook dikwijls gehoord maar dat werd altijd gecompenseerd door vertrouwen in de vooruitgang. Nu niet meer. Ge moet maar eens als 17 jarige luisteren naar onze lieve regering.
Iedereen verdient te veel en de lonen zijn te hoog, onze huizen zijn te groot en er geen grond niet meer dus iedereen in kleine konijnenkoten, de mensen leven veel te lang en er is geen geld meer voor de pensioenen, de zieken kosten te veel geld, iedereen moet inleveren, langer werken, asielzoekers er uit, werklozen moeten maar straten vegen, en gedaan met staken en lastige vragen stellen. Besparen, minder overheid, geen vermogensbelastingen, België moet maar splitsen, en alle ruimte voor de ondernemers en de bonussen voor de bankiers. Studeren is voorbehouden voor de kids van welstellende ouders. Bejaardentehuizen, ziekenhuisbedden, scholen, opvang voor invaliden en gehandicapten kosten te veel geld. De politiekers hebben de postjes verdeeld, ze glunderen terwijl ze hun deprimerende boodschap verkondigen.
Godfried Bomans schreef lang geleden: Ook de tegenwoordige tijd zal men ooit omschrijven als "die goede oude tijd". Dus ook deze bespaar periode gaat wel eens over en deze regering zal wel op tijd en stond weggestemd worden.
Always look on the bright side of life. De slinger van hoop in toekomst komt wel eens terug voor deze nieuwe generatie. Hoop ik uit ganser harte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten