Merry Christmas and a happy NewYear

Mijn favoriete Joe Cocker song

Die van Joe Cocker blijft nog altijd de mooiste "You are so beautiful". In Antwerpen liepen de rillingen over mijn rug toen hij het zong op zijn eigen typische manier. Niemand kon zo intens dit prachtig lied zingen. Ik heb het gezien in de Lotto Arena en het heeft me diep getroffen. https://www.youtube.com/watch?v=wlDmslyGmGI

Joe Cocker, een legende.

Vandaag heb ik vernomen dat Joe Cocker dood is. Hij is een van mijn grootste favorieten. Ik heb hem gezien in de Lotto Arena in Antwerpen, een van die grote concerten die ik nooit zal vergeten. De wilde jaren van alcohol en drugs lieten de sporen van roofbouw op zijn lijf duidelijk zien. Zijn stembanden waren beschadigd en zijn zenuwen hadden blijkbaar ook te lijden gehad. Maar hij bracht zijn songs op een onnavolgbare manier. Joe Cocker was breekbaar, ongepolijst maar zo gedreven. Als hij You are so Beautiful zong was de zaal muisstil, en de afsluiter With a little help from my Friens bracht het publiek tot extase. Joe Cocker was een rasartiest zoals er weinig zijn. Een stuk muziekgeschiedenis is afgesloten. Ik zal hem missen. Joe Cocker met zijn beschadigde stem, met zijn nerveuze tics, met zijn blote ziel in zijn versleten lijf, een rock artiest die ik me steeds zal blijven herinneren. Een groot verlies.
https://www.youtube.com/watch?v=Tpz1Rsiw0AU

Mnemosyne

Ik heb mijn oud Prisma "vreemde woorden" boekje opengeklapt op een willekeurige pagina. Bladzijde 207 start met misantropie en eindigt op modus. Bovenaan links staat het woord Mnemosyne. In het oud Grieks was dit de godin van het herinneren. Mnè zou herinneren betekenen. Nu ja, onthouden en van buiten leren is een techniek die we lang geleden ingeprent kregen op school toen we de catechismus met vraag en antwoord moesten van buiten leren. Die catechismus ken ik niet meer van buiten, maar de herinnering aan de lagere school is er nog steeds.  De selectiviteit van het geheugen is iets dat je niet zelf in de hand hebt.
 
Het wordt inderdaad hoog tijd dat we die Griekse godin Mnemosyne weer gaan waarderen en aanbidden. Want als wij ons minder en minder kunnen herinneren, dan gaat ons leven er plots schrikwekkend uitzien. Het schrikbeeld van dementie blijft aan je kleven als je een verzorgingsinstelling binnenstapt en geconfronteerd wordt met afwezig kijkende, kwijlende, ineengedoken mensjes in rolstoelen, met steeds een geur van detol en urine om hen heen. Oude mensen die niet met elkaar praten en voor zich uit staren in de leegte. Dementie, ik word er niet goed van. Misschien is er ergens een beeld van die Mnemosyne te koop, desnoods made in China. Als kerstgeschenk zou ik dat wel waarderen, dan zet ik die godin op de kast en steek ik elke dag een kaarsje aan. En bid ik dat mijn herinneringen, goede en slechte, mogen blijven leven tot mijn laatste adem.

National Geographic fotowedstrijd

Via de Twisted Sifter heb ik de bekroonde foto's gezien van de National Geographic 2014 fotowedstrijd. De als beste verkozen beelden zijn vaneigens mooie, interessante, of opvallende foto opnames. Alledaagsheid is ver te zoeken in deze selectie van tienduizenden foto's. De jury van NG's fotowedstrijd zal wel zonder twijfel erg professioneel zijn en wie ben ik om mij af te vragen wat er aan sommige foto's zo speciaal is. Beauty always  lies in the eyes of the beholder. Op photo.net zie ik soms echte wow-foto's en ook de awards van de Sony fotowedstrijd zijn stuk voor stuk topwerken. Nogmaals schoonheid ligt aan het oog van de toeschouwer.
http://twistedsifter.com/2014/12/2014-national-geographic-photo-contest-winners/

http://twistedsifter.com/2014/03/2014-sony-world-photography-awards-winners/

Tijd

Ik heb net de laatste YT binnen gekregen van "The dictionary of Obscure Sorrows". Deze episode "ONISM" heb ik verschillende keren bekeken want deze kroniekreeks is zo intensief dat je meer dan één rush nodig hebt, althans ik toch. Onism gaat over het besef hoe weinig van de wereld je eigenlijk beleeft. Die caleidoscoop van beelden dwingt mij tot kijken en de stem en de klank doen de rest. The dictionary fascineert me. Check zelf of je de gevoelens herkent. https://www.youtube.com/watch?v=IrBlmpqh8T0
 

Het vreemde woorden boek

Ik heb in een kast een oud Prisma boekje uit mijn schooltijd terug gevonden. Een woordenboekje waarvan ik het bestaan kompleet vergeten was. Het Prisma-Vreemde-Woorden-Boek, een pocket uitgave van 1956, kostte indertijd 20 frank. Het is een Nederlands woordenboekje met allerlei vreemde woorden die niet in een gewoon woordenboek staan. De trefwoorden zijn echt heel vreemd: namen uit de mythologie, kunst, geschiedenis, enz en veel leenwoorden uit verscheidene talen zoals arabisch, grieks, latijn maar ook uit het frans, duits en engels. Kortom het staat vol woorden die ik nog nooit gehoord heb zoals daumont, heresie, mortificatie, satraap enz. Ik herinner me niet dat ik dat Prisma pocketboekje ooit gebruikt heb om iets op te zoeken. Met die 20 frank kon je in die tijd vast plezantere dingen doen. Ik ben toch blij dat ik het terug gevonden heb. Misschien dat er ergens wel een woord instaat dat aanleiding kan geven voor een stukje in deze blog. Zoals bijvoorbeeld "abaliëneren" dat zou betekenen "iemand van geloof afvallig maken". Levensgevaarlijk als ge dat doet met een moslim, dus als ge niet wilt onthoofd worden: "nooit een islamist abaliëneren".

De wereld zien

Mijn reismicrobe is in winterslaap. De reislust blijft sluimeren onder de oppervlakte. Johan Verminnen bracht die drang prachtig tot uiting in een liedje: ik wil de wereld zien. Een gevoel dat moeilijk uit te leggen valt aan mensen die niet besmet zijn met het reisvirus, die zich onbehaaglijk voelen als ze weg van thuis zijn. De wereld is veel meer dan de plaats waar we wonen, de streek waar we ter wereld gekomen zijn, de omgeving van ons huis. Het is niet dat ik weg wil van mijn heimat maar de wereld is te mooi om ongezien te laten. Dat verlangen om onbekende streken, mensen en gebruiken te ontdekken blijft kriebelen.

The Huffington Post, een internet krant met allure, is een van die websites waar ik aan verslaafd ben. Voor internauten zal de Huffington  vast bekend zijn. Ik lees graag op Huffington US "The Blog" waar de schrijvende medemensen hun passies of frustraties kunnen ventileren aan de mede-internauten. Zo heb ik net in de rubriek "travel" een schitterende blog gelezen van ene Jinna Yang, een Aziatische jonge vrouw die al enkele maanden de wereld rondreist. De passie waarmee ze schrijft over haar wereldreis wakkert weer mijn sluimerende reismicrobe aan.

http://www.huffingtonpost.com/jinna-yang/so-you-want-to-quit-your-job-and-travel-the-world_b_5663300.html

 

Bezigheidstherapie

Het is koud en grijs. De winterblues loeren al om de hoek. Onze televisie maakt gretig gebruik van de digicorder om al die uitgestelde programma's, die we ooit opgenomen maar nooit gezien hebben, te bekijken. Ook mijn computer doet lekker mee om onze elektriciteitsmeter draaiende te houden. Het is vaneigens volledig zinloos maar ik heb zo een mozaïek programma geïnstalleerd om een bestaande foto te gaan voorzien van duizenden kleine tegeltjes met foto's van slechts enkele pixels groot. Best boeiend om te zien hoe zo een foto veranderd in mozaïek van 10.000 beeldjes. Bizar. Maar of dat nu mooi is, dat is iets anders. Zou het niet eerder een bezigheidstherapie zijn om de winterdag wat lichter te maken?

Gelukkig zijn

Ik zit met een oorworm. Niet voor de eerste keer dat ik er mee geplaagd zit, met een liedje dat blijft plakken op mijn trommelvlies. Het gebeurt af en toe dat een melodie met bijhorende lyriek zich 's morgens nestelt in het audiocentrum van mijn hersenen. Vandaag is het "gelukkig zijn" van Ann Christie dat ik niet kwijtraak. Deze zondagmorgen hoorde ik dit prachtig liedje toen ik nog wat lag te soezen in mijn bed. Gelukkig zijn, een prachtige lied van deze zangeres die ons veel te vroeg heeft verlaten. Ik blijf het heel de dag neuriën. Er zijn ergere kwalen dan deze oorworm.