Het is koud en grijs. De winterblues loeren al om de hoek. Onze televisie maakt gretig gebruik van de digicorder om al die uitgestelde programma's, die we ooit opgenomen maar nooit gezien hebben, te bekijken. Ook mijn computer doet lekker mee om onze elektriciteitsmeter draaiende te houden. Het is vaneigens volledig zinloos maar ik heb zo een mozaïek programma geïnstalleerd om een bestaande foto te gaan voorzien van duizenden kleine tegeltjes met foto's van slechts enkele pixels groot. Best boeiend om te zien hoe zo een foto veranderd in mozaïek van 10.000 beeldjes. Bizar. Maar of dat nu mooi is, dat is iets anders. Zou het niet eerder een bezigheidstherapie zijn om de winterdag wat lichter te maken?
Mijn blog: de kroniek van ingevulde verloren tijd. Het bewijs dat bezig zijn niet noodzakelijk nuttig moet zijn. Als het maar plezant blijft. Af en toe eens wat fotootjes showen, wat onzin uitkramen, en ook wat provoceren, allemaal de expressie van mijn chaotische fantasie. Of zou het toch een therapie zijn tegen dementie?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
waar de meeuwen schreeuwen
het lijkt nog niet zo lang geleden dat Jo Vally hier in Blankenberge dit oud liedje zong, maar toch is het al 20 of30 jaar geleden dat híj h...

-
D e tijd vliegt over ons heen en laat slechts een vluchtige schaduw achter. Het besef dat alles wat wij beleven evalueert tot een herinner...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten