Als fan van de bandgroep Radiohead en Dire Straits ontdek ik altijd nieuwe lagen bij het beluisteren van hun muziek composities. Ik heb het altijd vreemd gevonden dat Radiohead en Dire Straits nooit serieus gewaardeerd zijn geweest en altijd werden weggezet als alternatieve en obscure popmuziek. Hoog tijd om deze baanbrekers de eer te geven die ze verdienen.
Thank you for the music and all the joy you give me.
>Ennio Morricone, in mijn ogen een van de grootste componisten, samen met Vangelis hebben deze 2 maestro's onvergetelijke muziek gecomponeerd. REST IN PEACE.
Altijd fascinerend om te ervaren hoe de luchtgolven die je trommelvliezen doen trillen door je brein worden geconverteerd tot waarnemingen van geluiden zoals woorden, lawaai, signalen, muziek enz.
De geluidstrillingen die geïnterpreteerd worden als muziek hebben een directe toegang rechtstreeks naar mijn mentaal gemoed., Muziek kan mij blij, opgewekt, euforisch, nostalgisch, ja zelfs melancholisch maken, muziek is de kortste weg naar mijn oude simpele ziel. Voor een of andere duistere reden hou ik van de klanken van saxofoon, cello, piano en harp. Candy Duffer beroert mij nog altijd. Wat een vrouw!
stjepan Hauser en Lol Astanova, cello en piano, wat moet er meer zijn?
De muziek soundtrack van de meesterlijke saga The Godfather is van de geniale componist Nino Rota. De filmbeelden met de liefdescenes met de mooie Apollonia zijn in mijn geheugen onherroepelijk verbonden met de muziek van het love thema uit de trilogie. Uit 1972, maar het blijft
onverwoestbare top klasse.
Ik hou van de klank van de cello. Minder schril dan de viool, voller en meer ruimte voor variaties. Cello in combinatie met piano zijn complementair, alle twee snaarinstrumenten om emoties te kunnen uitdrukken. En het adagio van Albinoni straalt melancholie en ingetogenheid uit, althans voor mij, ik die niets ken van muziek en voor wie muziek alleen maar draait om de gevoelens die het oproept. Stjepan Hauser slaagt er steeds om met zijn cello mij te ontroeren, een balsem voor mijn oude ziel.
De Kroatische cello-speler Stjepan Hauser met de leerlingen van de academie van Pula spelen het aangrijpende Nessum Dorma, de aria uit Turandot van Puccini
Ook als het regent kun je fotograferen.
De donkere stem van Juliette Greco is onverbreekbaar verbonden met het vallen van de bladeren in deze steeds kortere dagen van de herfst. De poëtische tekst van dit gedicht van Jacques Prevert is gedrenkt in pure nostalgie naar de mooie zomerdagen van weleer. De poëzie blijft na al die jaren overeind.
Ik herinner mij nog goed die Italiaanse film Malena van circa twintig jaar geleden. De jongen en de ontdekking van het hunkeren en het verlangen naar het fenomeen "vrouw ", in casu de verrukkelijke Monica Belucci onderstreept door de filmmuziek van de geniale componist Ennio Morricone. Ik geef toe dat ik een cinefiel ben. Een visueel verhaal met beeld en geluid , is een genot. De filmtaal heb ik van jongsaf aan geleerd heb door elke week de zondag naar de cinema te gaan let mijn grootmoeder. Dat laat sporen na.
Ik heb een onvoorwaardelijk geloof in het bestaan van een persoonlijke bewaarengel die mij beschermt en behoedt tegen onheil. Het is een Griekse engel. Zijn naam is Angelo Altstmodatis, en ik ben hem heel dankbaar dat ik nog mag blijven rond dartelen op deze ronddraaiende wereldbol die toertjes doet rond een zon. Angelo Altsmodatis zorgt er voor dat ik bij elke ronde op deze kermismolen steeds de flosh kan trekken en mag blijven zitten en niet moet afstappen. Er zijn zeker voldoende opportuniteiten geweest om de molen te verlaten maar Angelo blijft mij motiveren om gretig de flosh te blijven trekken. Mijn manier om hem te danken is muziek, de korstte weg naar het welbehagen van engelen, dat is een vorm van bidden schijnt het. De muziekcomposities van Radiohead ontroeren mij evenveel als hem. En de klank van die zware gietijzeren piano is nog altijd onovertroffen. Laat Radiohead maar los, een balsem voor de obscure delen van mijn ziel.
Er was ooit een tijd van bruiloften, recepties op trouwfeesten, huwelijksgeschenken, bezoek bij de pas getrouwde vrienden . Later gevolgd door geboorteberichtjes, bezoeken in de kraamkliniek, babyborrels met roze of blauwe balonnen, en geschenklijstjes in premamman- en babywinkels. Dan gevolgd door het tijdperk van de communiefeesten, familiebijeenkomsten, en uitbundige verjaardag feestjes, gevolgd door zilveren en gouden bruiloften. Echtscheidingsfeesten hebben wij niet mogen meemaken, al waren er af en toe wel opportuniteiten voor "back-to-single-parties".
Nu zijn we al een tijdje beland in het uitvaart tijdperk. We kennen de weg naar de aula's van de funeraria, (waarvan ik vind dat die eerste drie letters echt misplaatst zijn). We zijn al experts geworden in het vergelijken van de kwaliteit van de begrafenisdiensten in de kerk, de keuze van de muziek in de aula van het crematorium, de onvermijdelijke beamerprojectie van de foto's van een voorbijgevlogen leven, en de getuigenissen van de diverse sprekers. Het lijkt wel alsof wij een abonnement hebben op uitvaart ceremonies.
Ja, het leven is eindig. Met het verstrijken van de jaren wordt dat besef prominenter. Maar zoals Caroline Pauwels van de VUB zei: "de eindigheid is een reden om van het leven te houden". Zoals de grote filosoof Willy Somers onlangs poneerde: "Laat de zon in je hart en geniet van het leven want het duurt toch maar even". Ik leef graag, maar met Faust in het achterhoofd, heb ik er vrede mee dat het eindig is. Ons klasje van het zesde is al flink kleiner geworden: van 12 naar 6, gehalveerd. Maandag zijn de laatste van Eva's volgelingen present om alweer een schoolkameraad ten grave te begeleiden.
mo
