De ontdekking van het begeren: Malena

Ik herinner mij nog goed die Italiaanse film Malena van circa  twintig jaar geleden. De jongen en de ontdekking van het hunkeren en het verlangen naar het fenomeen "vrouw ", in casu de verrukkelijke Monica Belucci onderstreept door de filmmuziek van de geniale componist Ennio Morricone. Ik geef toe dat ik een cinefiel ben. Een visueel verhaal met beeld en geluid , is een genot. De filmtaal  heb ik van jongsaf aan geleerd heb door elke week de zondag  naar de cinema te gaan let mijn grootmoeder. Dat laat sporen na.

Muziek is de kortste weg naar het welbehagen van mijn bewaarengel

Ik heb een onvoorwaardelijk geloof in het bestaan van een persoonlijke bewaarengel die mij beschermt en behoedt tegen onheil. Het is een Griekse engel. Zijn naam is Angelo Altstmodatis, en ik ben hem heel dankbaar dat ik nog mag blijven rond dartelen op deze ronddraaiende wereldbol die toertjes doet rond een zon. Angelo Altsmodatis zorgt er voor dat ik bij elke ronde op deze kermismolen steeds de flosh kan trekken en mag blijven zitten en niet moet afstappen. Er zijn zeker voldoende opportuniteiten geweest om de molen te verlaten maar Angelo blijft mij motiveren om gretig de flosh te blijven trekken. Mijn manier om hem te danken is muziek, de korstte weg naar het welbehagen van engelen, dat is een vorm van bidden schijnt het. De muziekcomposities van Radiohead ontroeren mij evenveel als hem. En de klank van die zware gietijzeren piano is nog altijd onovertroffen. Laat Radiohead maar los, een balsem voor de obscure delen van mijn ziel.

Als er geen tijd meer is

 Er was ooit een tijd van bruiloften, recepties op trouwfeesten, huwelijksgeschenken, bezoek bij de pas getrouwde vrienden . Later gevolgd door geboorteberichtjes, bezoeken in de kraamkliniek, babyborrels met roze of blauwe balonnen, en geschenklijstjes in premamman- en babywinkels. Dan gevolgd door het tijdperk van de communiefeesten, familiebijeenkomsten, en uitbundige  verjaardag feestjes, gevolgd door zilveren en gouden bruiloften. Echtscheidingsfeesten hebben wij niet mogen meemaken, al waren er af en toe wel opportuniteiten voor "back-to-single-parties".

Nu zijn we al een tijdje beland in het uitvaart tijdperk. We kennen de weg naar de aula's van de funeraria, (waarvan ik vind dat die eerste drie letters echt misplaatst zijn). We zijn al experts geworden in het vergelijken van de kwaliteit van de  begrafenisdiensten in de kerk, de keuze van de muziek in de aula van het crematorium, de onvermijdelijke beamerprojectie van de foto's van een voorbijgevlogen leven, en de getuigenissen van de diverse sprekers. Het lijkt wel alsof wij een abonnement hebben op uitvaart ceremonies. 

Ja, het leven is eindig. Met het verstrijken van de jaren wordt dat besef prominenter. Maar zoals Caroline Pauwels van de VUB zei: "de eindigheid is een reden om van het leven te houden". Zoals de grote filosoof Willy Somers onlangs poneerde: "Laat de zon in je hart en geniet van het leven want het duurt toch maar even". Ik leef graag, maar met Faust in het achterhoofd, heb ik er vrede mee dat het eindig is. Ons klasje van het zesde  is al flink kleiner geworden: van 12 naar 6, gehalveerd. Maandag zijn de laatste van Eva's volgelingen present om alweer een schoolkameraad ten grave te begeleiden.

                  

mo                                              

goed bedachte éénlijner

 

zomerkiekjes

 zomertijd en de luchtigheid van het bestaan gekristalliseerd in point&shoot fotootjes. 

Procol Harum 2006

 Ze noemen dat jeugdnostalgie. De muziek uit "onze tijd", de periode toen we jong en onsterfelijk waren en we nieuwe muziek ontdekten. 

Z

September en bijna herfst

 'S morgens  bewijzen de fietspaden hun nut, al blijven ze te smal voor twee richtingsfietsverkeer. Richting school en werk zoemen de banden van al die scholieren en werknemers die alweer tijdig opstaan in plaats van lang in bed  te blijven soezen in vakantie modus. Aan de achterkant van het Brugs station is de vakantierust verdwenen en is het opletten om te slalommen tussen de fietsers en de wandelaars. Op het strand staan de strandkabines met gesloten deuren mooi in rij, wachtend op de demontage en verhuis naar de winterberging. Wandelend langs de branding zijn er geen aangespoelde kwallen meer te bespeuren. Op de zeedijk zijn de korte shorts vervangen door lange broeken en zijn er veel grijs haar en kaalkoppen te zien.

De apres-saison feestjes zijn al gepasseerd, de vakantie liefdes idem, en de flesjes zonnecrème staan al aan 50%. Het nazomertje vertraagt de herfst die er onherroepelijk gaat aankomen. Maar zolang het kan blijft het terassentijd. Laat de zon in je hart, ze schijnt voor iedereen. Geniet van het leven, want het duurt toch maar even, aldus de filosoof Willy Somers. Ik zing van harte mee om de herfst blues tegen te houden. 

Noorwegen gefilmd met een drone

 beelden + muziek: ndrukwekkend

what a wonderful world

 De stem van sir David Attenborouh bij deze BBC filmbeelden van onze prachtige planeet aarde hebben na 10 jaar nog altijd de zelfde impact op mij. Wat een wondermooie wereld.

Sjtepan Hauser en J.Bach

 Ik ben nog altijd dankbaar voor de lessen muziek die we kregen in de humaniora door Kamiel 'hooghe, de organist van Sint Baafs kathedraal in Brugge. Hij bracht een bandopnemer, versterker en boxen mee naar de klas en leerde ons de muziekinstrumenten herkennen aan de hand van een breed gamma van muziekstijlen: dit is een piano, klavecimbel, klarinet, fagot, hobo, cello, viool, harp, trompet, saxofoon. Ook de stemmen en de zangstijlen kwamen aan bod: dat is een tenor, kopstem en bas, sopraan, mezzosopraan, en al de melodie vormen en ritmes. ik ben blij dat ik de liefde voor muziek daar heb meegekregen en een stukje muziekkultuur.

Air op de G-string van Bach is zo geniaal simpel en toch blijft het na al die eeuwen fascinerend. En zeker als het gespeeld wordt op cello, het snaarinstrument bij uitstek om vrije nuance klanken er in te leggen en gespeeld door een begenadigde cello virtuoos; de Kroatische Sjepan Hauser. 

Brothers in Arms & Ukraine

 De song "brothers in Arms" van Dire Straits heeft me steeds getroffen. Het is een atypisch nummer in het pop repertorium van Dire Straits dat mij altijd intrigeerde door de speciale sfeer die deze muziek oproept, heel ver weg van alle commercie. De beelden van deze clip met deze beklijvende song versterken de impact op mijn emoties. In een vorig leven, ben ik, na de val van de muur en de implosie van de USSR,  ooit enkele weken rondgetrokken in Ukraine,  Kiev ,Charkov platgelopen, op de Krim geweest en de Russische vloot gaan zien, en in het leuke Odessa met zijn blitse stranden vol Siberische meisjesstudenten lekker op terrasjes blijven hangen. Odessa was tof.En met veel mensen gesproken over hun land na het uiteenvallen van de sovjet unie. Het waren mooie memorabele dagen daar in Ukraine. De Oekraïners hadden toen al een getroebleerde relatie met de Russen door de Holodomor  genocide van 1930 waarbij Stalin miljoenen Oekraïners de hongerdood heeft ingejaagd. Opstandelingen werden geëxecuteerd of xrggevoerd nzaar de goelags. https://historianet.nl/maatschappij/geschiedenis-van-rusland/hoeveel-mensenlevens-eiste-holodomor. De verlaten dorpen en boerderijen van de uitgemoorde boeren werden door Stalin bevolkt met aangevoerde Russische landarbeiders, sinds de jaren 1930/1940 is het nooit meer goed gekomen tussen die 2 etnische groepen. Maar dit ooit zou leiden tot een invasie, hadden wij nooit gedacht. De Holodomor met meer dan 10 miljoen doden in Ukraine is in Kiev steeds herdacht geweest tot grote frustratie van grote gebuur Rusland. Google maar eens naar Holodomor en het standbeeld inKiev van het uitgehongerde meisje met de graanstengels. Een beeld dat ook op mijn netvlies gebrand blijft. 

Ik vind de gevolgen van die oorlog verschrikkelijk. Vandaar deze clip met de muziek van Dire Straits.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

Olëka, als de dagen over je heen vliegen en zelfs geen schaduw achter laten en de leegheid van van een kleurloos bestaan.

Het besef dat het leven als fijn zand uit je handen wegglijdt. Dat de dagen voorbij vliegen en zelf geen schaduw achterlaat. Olëka wordt in the dictionary of obscure sorrrows van van Koenig omschreven als het besef hoe weinig dagen van je leven echt memorabel zijn. Als gisteren en vandaag en morgen net zo inwisselbaar zijn als al die vorige weken en maanden, dan wordt je  geleefd en groeit de leegheid van het bestaan. Je blijft ademen en je lijf is nog niet dood, maar meer is het niet. Wanneer je nooit meer een initiatief hebt  om nog iets nieuws te doen, wat betekent je leven dan nog? Waarom zou je nog morgens moeten opstaan? Ik gruw als ik mijn tante bezoek in het woonzorgcentrum. Rijen dommelende oudjes in hun stoelen in de tv zaal, lezen kunnen ze ook niet meer, want dan vallen ze in slaap. Ze slapen allemaal veel te veel met als gevolg dat niet alleen hun spieren verslappen, maar ook hun brein snel achteruit gaat. Onze huisdokter raadt aan om tussen de 6 en max. 8 uur te slapen om geestelijk en mentaal actief te blijven. 

Ik stel mezelf regelmatig de vraag: hoelang is het geleden dat ik nog iets voor de eerste maal gedaan heb? Ik adem nog steeds met volle goesting, en dat al sinds 1942. Maar het zijn wel de adembenemende moment die onze tijd op deze ronddraaiende aardkloot kleurrijk en memorabel maken. Hoog tij en laag tij, spingvloed en dood tij, maar het het is het verschil van de waterstanden die het boeiend maken.