2019 enkele foto's

Het is bijna 2020. Dus op de valreep snel nog enkele sprokkels van diverse fotomappen. Neen, het is geen jaaroverzicht, gewoon een lukrake greep afbeeldingen.

Dè tijd van het jaar

De kerstverlichting in de winkelstraten twinkelt
De parking aanduiding meldt vol
De file naar de stad rijdt accordeon
De christmas songs op de radio veroorzaken allergie
De verlofdagen worden opgenomen
De winkelverkoopsters draaien overuren
De jobstudenten strikken de cadeaupakjes
De bankkaart lezers boeken nieuwe records
De warmste week is onoverkoombaar
De buren zeggen goedendag
De auto's stoppen voor de zebrapaden
De mensen glimlachen milder
De nacht is vandaag 90 seconden korter
Het wordt Kerstmis

Familietradities

Een man vraagt aan zijn vrouw waarom ze bij het koken

de uiteinden van de worstjes eraf gesneden heeft alvorens

ze te bakken. Zij antwoordt: Omdat mijn ma dat ook

altijd deed. Wanneer de man dezelfde vraag aan zijn

schoonmoeder stelt, krijgt hij hetzelfde antwoord. Die oma

had het op haar beurt van haar moeder. Op bezoek in het

rusthuis van de overgrootmoeder krijgt hij eindelijk het

antwoord: Bakken jullie nog steeds in dat kleine pannetje?

Lieve Blancquaert en haar cirkel

Wij zijn vandaag gaan kijken in de Gentse Sint-Pieters-Abdij naar de tentoonstelling Circle of Life. Lieve Blancquaert haar reeks over de cirkel van het leven: Birthday, Weddingday en Lastdays, indertijd uitgezonden op VRT, herinner ik me nog zeer goed. Haar wereldreizen omtrent geboorte, liefde en dood in de verschillende culturen op onze aardbol zijn niet alleen interessant maar hebben mij echt aangegrepen. Het zijn de universele hoogtepunten van het leven zowel voor blank, bruin of zwart, rijk of arm, gelovig of ongelovig. Wat een caleidoscoop van levenswijzen. 

De tentoonstelling Circle of Life is echt de moeite waard, het is boeiend, mooi gepresenteerd, met nooit vertoond beeldmateriaal en met een uitstekende audio gids. De persoonlijke ingesproken stem van Lieve Blancquaert bij de fotoreeksen over geboorte, huwelijk en dood maken het verschil. Als ze vertelt over de verschrikkelijke toestanden bij bevallingen en genitale verminkingen in zwart Afrika dan is het wel slikken. En de gearrangeerde huwelijken in Arabische en Afrikaanse landen waar jonge meisjes vanaf hun eerste menstruatie gedwongen worden met een oude viezerik samen te wonen zijn al even erg als de kindhuwelijken in India. De dood en de uitvaart grijpen je ook soms naar de keel. Het is een tentoonstelling met impact door haar foto's en de video's genomen in die 10 jaar dat de cirkel van geboorte tot dood is vastgelegd. De plaats en de cultuur waar je ter wereld komt is bepalend voor de rest van je leven. Kortom, na die tentoonstelling besef ik pas ten volle hoe gelukkig ik ben dat mijn wieg hier gestaan heeft. Het is misschien niet politiek correct maar als ik de beelden gezien en de bijpassende commentaar gehoord heb, dan heb ik chance dat ik hier in een seculiere democratie leef. Sommige civilisaties en religies zijn werkelijk verschrikkelijk, met als enige troost de reïncarnatie of het paradijselijk hiernamaals. Ik ben blij dat ik naar de Circle of Life in Gent geweest ben en ik raad iedereen aan die interesse heeft in waarden en normen om de tentoonstelling te bezoeken. De tentoonstelling loopt nog tot 12 januari, dus wacht niet te lang.

De blues

Zouden het de donkere dagen zijn? Of gewoon een winterdipje? Ik geef toe dat ik altijd wel van blues gehouden heb, maar toen ik onlangs Ray Charles weer hoorde, kwam het blues gevoel plots hevig terug. De playlists met Aretha Franklin, Nina Simone, Dinah Washington en al die anderen zijn een bron van ontroering als ik ze afspeel. Een van de meesterwerken waar ik intens kan van genieten is het fenomenale Summertime van Ella Fitzgerald samen met Louis Armstrong. De song "Georgia on my mind" van de grote Ray Charles is ook zo een monument. Uniek, dat is echte blues, de heimwee naar Georgia waar Ray Charles geboren is druipt er van af. Ruw sentiment. Boxjes open en laat je ontroeren. https://www.youtube.com/watch?v=-DFhuE_XeT8

Herfst

De dagen korten, het is de tijd van aarzelende herfstkleuren, dunnende bossen, paddestoelen, verlaten stranden, chrysanten, ochtendnevels en halloween-troep in de winkels. Vandaag nog 69 dagen en het is nieuwjaar. Volgende week start de sinterklaas gekte in de stad. De herstblues beginnen toe te slaan, mijn muziek keuze is veranderd. Adele haar "someone like you" geeft me weer kippevel. En Claude Debussy zijn "Claire de Lune" past perfect in deze herfsttijd.

Ik hou van goede muziek, en daar behoort zeker Claire de Lune bij, het piano meesterwerk van Debussy geïnspireerd op een gedicht van Verlaine. De kabbelende romantische melodie met fijne harmonische variaties, het rijke rapsodische middenstuk met een andere melodie dat uitmondt in een het sluitstuk dat een compilatie is van de middenmelodie en een uptempo van het begin. Ogenschijnlijk zo simpel, maar wat een melodische weelde. 
Het heeft iets nostalgische, niet triest, maar ik heb er altijd iets "blues" in gevonden. Als fan van de electronische sheetmusic van Rousseau kan ik deze YT absoluut aanbevelen. Boxjes open, relax in je zetel en geniet van Debussy. https://www.youtube.com/watch?v=WNcsUNKlAKw

Puerto Alcudia

Mallorca, wij waren er nog nooit geweest. Wij hadden lage verwachtingen voor dit eiland van de Balearen en het leek ons een toeristenval voor charter-vakantiegangers. Maar dat is best meegevallen. Mallorca is echt mooi. Uitgestrekte zandstranden, pittoreske stadjes en dorpen, spectaculaire noordkust met hoge bergen en rotsen, aangename terrasjes, leuke winkeltjes en een fietsparadijs. Kortom we hebben een mooi weekje gehad met prachtig zomers weer. 

Akkoord, ons goedkoop Globales hotel was niet bepaald een aantrekkelijke top accommodatie en moet dringend gerenoveerd worden. De prijs maakt echter veel goed, en deprijs/kwaliteit blijft positief. We hebben goed geslapen in een comfortabel bed, lekker gedoucht, het eten was smakelijk en we zijn veel weg geweest, want rond het colibri-zwembad en de overbevolkte ligzetels voelden we ons sardientjes in een blik. Het strand was zalig, met de gehuurde auto in de bergen was spectaculair en de boottocht met de grote catamaran is tof. Kortom, een plezante week die voorbijgevlogen is. 

Lezen is soms niet zonder risico

Ik hou van lezen, en ik heb iets met taal en met boeken. Het kunnen waarderen van een mooi geschreven tekst, van een goede roman, van een sprankelende column of een boeiend tijdschriftartikel, dat is wellicht het resultaat van een opvoeding in een tijd zonder televisie, zonder sociale media en niet in het minst door de school en de bijhorende bibliotheek. Kortom ik ben blij dat ik mij een lezer kan noemen.

Soms houdt het lezen ook het risico in dat je wakker geschud wordt uit je behaaglijke knusse cocon. Ik heb net het boek "Grijsgedraaid" van Knack-journaliste Ann Peuteman gelezen, met als ondertitel "waarom we bang moeten zijn om oud te worden". Het is een interview boek dat mij aangegrepen heeft. De getuigenissen van de 80-plussers in rust- en verzorgingstehuizen zijn niet bepaald opbeurende komische verhalen. Het moeilijkste van het leven in een RVT blijkt het onvermogen te zijn om te blijven zijn wie je altijd was: een zelfstandig vrije volwassene. Vaneigens zijn er oudere mensen die nog mondig en vitaal zijn en een mooie oude dag beleven en is het te hopen dat wij bespaard blijven van een repetitief vegetatief leven. Dit boek heeft me doen beseffen hoe waardevol het leven is en dat de kwaliteit belangrijker is dan de kwantiteit van de jaren. Als ik ooit 78 jaar word ga ik me een T-shirt laten printen : Ik ben geen 78 maar 18 met 60 jaar ervaring. Ook al kraakt en piept er van alles in mijn lijf bij het opstaan 's morgens.

Af en toe moet je zelf de vraag durven stellen: Hoelang is het geleden dat ik nog iets voor de eerste keer gedaan heb? Als je het antwoord schuldig blijft is het hoog tijd om te herbronnen. Volgende donderdag gaan we voor de eerste keer naar Mallorca.

Dankbaarheid

Ik zit te kijken naar de ondergaande zon, of ik staar naar de golven van de zee, of ik luister met gesloten ogen naar mooie muziek, en dan kan het gebeuren dat het mij overvalt, het besef hoe blij ik ben met mijn leven. Het gevoel ik dankbaar mag zijn.

Vroeger was ik eerder kritisch en ergerde me aan heel wat zaken. Zou het de leeftijd zijn die gemaakt heeft dat ik nu veel milder ben of zou het door lichamelijke kwalen zijn dat ik nu dankbaar ben voor mijn gezondheid, voor de warmte van de zon, voor vriendelijkheid en genegenheid, kortom voor alles. Eigenlijk zijn het mijn hartproblemen en mijn prostaatkanker die de trekker hebben overgehaald van het besef dat het leven niet zo vanzelfsprekend is en dat ik best dankbaar mag zijn. De Amerikaanse psycholoog Robert A. Emmons heeft er boek over geschreven: "How practicing gratitude can make you happier". Wetenschappelijk onderzoek toonde aan dat we gelukkiger worden als we dankbaarheid tonen. Het leven is niet alleen rozengeur en maneschijn, er zijn redenen genoeg om je slecht te voelen en ongelukkig te zijn, om stress te hebben en negatief te zijn. Maar onthou Monty Phyton: "always look on the bright side of life." Robert Emmons zegt dat je gelukkiger wordt door dankbaarder in het leven te staan. Hij stelt simpele dingen voor.
1. Hou een dankbaarheidsboekje bij. Sta elke avond stil bij de afgelopen dag en noteer 3 dingen waarvoor je dankbaar bent. Kleine of grote dingen die je positief hebt ervaren.
2. Voorzie een dankbaarheidsbokaal. Schrijf dingen waar je dankbaar voor bent in de loop van het jaar op kleurrijke papiertjes en stop die in het bokaal. Op het einde van het jaar lees je alle papiertjes en ervaar je dat het leven mooi kan zijn.
3. Ga om met mensen die positief in het leven staan. Vermijd negatieve mensen die altijd klagen. Leeg je emotionele rugzak en straal dankbaarheid uit, gevoel van verbazing, waardering voor de samenleving. Versterk bestaande relaties en stimuleer je nieuwe relaties. Stop met klagen en vergelijk jezelf niet met andere mensen. 

Voor wat ben ik deze week dankbaar? Ik heb gisteren genoten van een mooi tochtje met onze  goede electrische Kettler fietsen naar het boothuis in Beernem. Blij om Lieve Blancquaert haar compilatie Circle of Life arm en rijk gezien te hebben op televisie en om te beseffen hoe goed we het hebben in ons complex Belgistan landje. Ook dankbaar dat ik kan genieten van het aanvullen van mijn fotomappen op mijn Flikr account dat nu vlot beschikbaar is met een nieuw emailadres en een nieuw paswoord, dank zij een mailtje van de helpdesk van Flickr. Eergisteren heb ik genoten van het middagmaal: macaroni met hesp in kaassaus, het was al lang geleden dat we dat nog geëten hebben.

Dat danken is eigenlijk gewoon bidden. Vroeger deden de mensen dat elke dag bij het eten: Lieve Heer, wij danken U voor deze spijs en drank vandaag. Eigenlijk is dat geloofsritueel wel goed. Kwestie van dankbaar zijn en zo gelukkig te worden.

Wit doek en fascinatie

Ik heb nog altijd een boekje uit mijn scholierentijd, "Prisma Vreemde Woorden Boek" uitgegeven door Spectrum in 1956. Het goedkope papier van de pocket is helemaal vergeeld, de kaft verkreukeld, de lijmbinding houdt de bladen amper samen, maar het is van mij en ik koester dit stukje nostalgie. Zo lees ik in mijn oude Prisma dat fascinatie (L fascinatio) omschrijft als betovering, verblinding.

Ik beken dat een goede film op een wit doek in een donkere cinemazaal op mij een fascinerende impact heeft. Dezelfde film thuis in mijn zetel op mijn nochtans prima HD televisie maakt altijd minder indruk. En zeker als het uitgezonden wordt door een commerciële zender als VTM of Vier die de film verminken door het om de 18 minuten te onderbreken door exact 6 minuten reclame, dan is er van boeiende fascinatie helemaal geen sprake meer. Niet te verwonderen dat Netflix de VTM killer wordt genoemd. 

En dan is er de filmmuziek. De soundtrack verheft de film tot een hoger niveau. Apocalypse Now van Francis Ford Copola's epos over de gruwel van de oorlog in Vietnam met die helikopter aanval op het dorp met de overdonderde muziek van Wagner, wat een soundtrack! Scherm maximum, boxjes wijd open en laat de haartjes op de arm maar rechtkomen. Klik hier voor de ride of the valkyries met de aanval van de helicopters. De spaghetti westerns van Sergio Leone met de extreme smoelen close-ups worden magistraal opgetild door de schitterende muziek van Enio Moricone, de maestro van de italiaanse filmmuziek. https://www.youtube.com/watch?v=ninZw8LDudk Een cinefiel genoegen om dat terug te zien.

Ook die andere Italiaanse maestro Nino Rota is een meesterlijke filmmuziek componist. De film The Godfather is onlosmakelijk verbonden met zijn muziek. Zonder die soundtrack zou dit meesterstuk niet het zelfde zijn. Ik heb indertijd de film gezien in de cinema en de beelden staan nog altijd vers in mijn geheugen. Als je van een boeiend verhaal houdt over macht, wraak, verraad, trouw, liefde en verdriet, blijft de reeks The Godfather een absolute aanrader. Klik hier voor Marlon Brando als the Godfather. 

Ik hou van muziek en heb een brede waaier van interesses, maar ben niet echt een kenner van oude en klassiek muziek. Echte grote symphonische muziek met een episch kantje kan ik echt wel waarderen en dan denk ik aan de grote componist Hans Zimmer. Wat een prachtige composities heeft die man niet gemaakt voor films. Een naam om zeker te onthouden. Klik hier voor een staaltje van zijn filmmuziek: Ja, de magie van een groot doek, vol formaat muziek, een donkere cinemazaal, inderdaad de magie van de betovering, dat noemen ze fascinatie.

De verspreiding van genen

Wat mij opvalt in mijn stamboom opzoekingen is dat in 1800 tot 1900 de zoektocht naar een levenspartner meestal beperkt was in afstand. Blijkbaar zorgt het hormonaal peil er voor om niet te veel energie te verspillen aan mobiliteit bij het zoeken naar een lief. Kortom het volgende dorp, of de andere kant van de stad is het maximum dat compatibel is met het gehalte aan testosteron en oestrogeen, verder weg vergt blijkbaar te veel calorieën en tijd. Wat mij ook opvalt is dat er veel huwelijken plaats vonden in de maand augustus, de maand met de dorpskermissen, processies en feesten. De oogst was binnen, er was geld en tijd om een bruiloftsfeest te geven. Trouwen in de zomer was blijkbaar in de mode. Ik denk dat er toen veel dorps romances ontstaan zijn in die zomermaanden, vrijpartijen die dan een jaar later resulteerden in weer een nieuwe bruiloft. Wat een hete zomer allemaal doet met de hormonen is nog altijd het zelfde.

De verspreiding van de genen is heel lange tijd lokaal gebleven. De mensen trouwden binnen hun vertrouwde gemeenschap, gebruikelijke tradities, cultuur en godsdienst. Na het huwelijk bleven de meesten ook wonen in dezelfde regio, maximum een dorp verder. In mijn eigen stamboom zie ik een verspreiding tussen Torhout, Aartrijke, Zedelgem, Snellegem, Loppem en Brugge, kortom het Brugse Ommeland. Vanaf het begin van de twintigste eeuw zie je een kentering, er wordt verder gekeken dan de dichtstbijzijnde volgende kerktoren. De spoorweg en de fiets doen hun intrede. Het DNA verspreidt zich verderop.

Ook een constante zijn de beroepskeuze van generatie op generatie: landbouw, smid, koster, kleermaker, winkelier enz. beroepen die worden doorgegeven van vader op zoon. Af en toe zie je iemand die zich buiten de regio vestigt en daar een kompleet ander beroep uitoefent, zoals ambtenaar, handelaar of stielman. Uitzonderlijk zijn de uitwijkelingen die naar een andere provincie of naar Brussel trekken. De landkaart van de genen verspreidt zich geleidelijk, maar steeds sneller en verder. De tijd dat familiale inteelt en huwelijken tussen nicht en neef voorkwamen in de landbouw is lang geleden.    

Stamboom

Een mooie woordspeling: "Bij de geboorte van hun eerste kind worden man en vrouw op slag ouder". 

Inderdaad ik was als eerstgeborene niet alleen verantwoordelijk voor het feit dat die twee jonge mensen vader en moeder werden, maar ook dat er 4 anderen mensen tot grootouders promoveerden met als gevolg dat die 2 mannen plots met grootmoeders in bed kropen. Of voor hen het minder leuk was met een grootmoeder te slapen betwijfel ik.

Maar de wiskundige reeks voorouders was met die eerstgeborene met twee vermenigvuldigd: 2, 4, 8, 16, 32, 64, 128 enz. Als je daar namen begint op te plakken, en de datums en plaatsen van geboorte, huwelijk, overlijden toevoegt heb je al snel een kanjer van een stamboom. Het is vaneigens simpeler om alleen het mannelijk spoor van de familienaam te volgen, makkelijker op te zoeken, en minder uitgebreid. Maar genetisch gezien is de helft van ons DNA van moederszijde en de helft van vaderszijde. Kortom na tien generaties zitten we aan 1024 voorouders, mannen èn vrouwen waarvan stukjes genen in ons lijf zitten. Daarom vind ik het juister om een parentele stamboom op te snorren met zoveel mogelijk mannen en vrouwen van wie ons DNA afkomstig is. Ik geef toe dat het een utopie is want al die genealogische websites zijn gericht op de verwekkers, de dragers van de familienaam. Maar ik blijf volharden in mijn dwaasheid: ik maak een stamboom in de breedte, liever dan in de diepte, met de afkomst en de verspreiding van al die mannen en vrouwen van wie ik een stukje gekregen heb.