Vivian Maier

Vivian Maier is pas na haar dood in 2009 ontdekt als een grote fotografe. Ik heb de film "Finding Vivian Maier" over haar leven en de ontdekking van haar foto's gezien en ben nog steeds geïntrigeerd over het leven van deze bizarre vrouw met autistische trekjes. Maar wat een fotografische nalatenschap, ik kijk nog steeds met grote ogen naar haar straatfotografie. Als ge door de website grasduint neem even de tijd om de schitterende youtubes aan te klikken.

Klik hier voor de website.

omtrent verpreutsing en verkleutering

Het slaat toe, de mietoe gekte. Je hebt er alleen maar een paar kerels met losse graai-handjes voor nodig en we zijn vertrokken. De Me-Too slinger is in gang gezet met de schandalen rond Weinstein, Bart De Pauw, een paar Britse politiekers en andere macho's die hun teveel aan testosteron de vrije loop lieten. En nu zitten we met de verpreutsing. Het was al gedaan met de bikini's, nu zijn ook de badpakken al verboden tijdens de miss-verkiezingen. Bloemenmeisjes die renners zoenen op het podium, weg daarmee. Gedaan met decolletés en fleurige outfits.  De pittige F1 meiden met de mooie attributen zijn ook al afgevoerd van de autorenbaan. Een man die graag  mooie vrouwen ziet, dat is een viezerik die seksueel geobsedeerd is en ze alleen maar ziet als lustobject. De verpreutsing is een feit. We zijn goed bezig. Een rechter heeft beslist dat het schoolreglement niet meer telt en dat moslima meisjes ongehinderd hun kopvod mogen aanhouden tijdens de les. En als er zwemles is dan moeten die sluier meiden niet mee met de klas want in badpak in een zwembad dat is haram, strijdig met de islam. Goed bezig. Leve de verpreutsing.

Ik krijg ook de krul van de verkleutering. De politieke partijen mogen algelijk de kiezers het niet te lastig maken met hun analyse en de voorgestelde oplossingen van de problemen. Ook de overheid communiceert in slogan stijl. Keep it simple, de kiezer is nu eenmaal idioot, dus twittert Trumpiaans en etaleert je plannen met ten 1ste, ten 2de en ten 3de in de hoop dat die sukkels toch één of twee punten zullen kunnen onthouden. Het nieuws van VRT begint ook de verkleutering te vertonen van VTM met steevast een niet zeggend interview van een getuige of passant op straat die zo ook eens met zijn smoel op TV komt. En dan het verplicht praatje met onze correspondent in het buitenland, meestal een Nederlander die via skype niets extra vertelt van wat in de fax of de mail van Reuter heeft gestaan. Ja en dat vliegtuig dat in een ver onherbergzaam gebied is neergestort, daarvan moeten we zeker een archief foto zien. En dan heb je het wereldschokkend nieuws dat een of andere zanger van dat popbandje dood is, want die groep had -tig jaren geleden deze wereldhit dat we zo nog eens zien op televisie. Ja schitterende kleuter TV, waar we allen blij mee zijn.   

Snapshot momenten

Ons leven lang proberen we momenten op te slaan in ons geheugen. We denken dat door een snapshot foto te maken we de tijd kunnen bewaren. Momento mori, het besef van onze vergankelijkheid. Al die speciale wow-ogenblikken die wij zo graag willen vasthouden maar die als fijn zand door onze vingers wegwaaien in de wind. Alleen enkele zandkorrels in onze hand blijven over, net genoeg om te beseffen dat het verleden steeds vervaagt. De snapshot als placebo voor het vermogen om het leven vast te leggen, een illusie. John Koenig maakt met zijn "dictionary of obscure sorrows" videoclips die mij steeds aanspreken. Ik hou van zijn inzichten en overpeinzingen over onze menselijke drijfveren. John Koenig haalt de trekker over van mijn filosofische kronkels. Na het zien van zijn Morii YTclip besef je misschien ook dat door te klikken op de sluiter van je fototoestel je probeert de pauzeknop van het leven eventjes stil te zetten. Zou dat de reden zijn dat ik hou van fotografie?
Klik hier om te kijken.

De magie van het witte doek en de donkere zaal

Ik hou van film. Het moet alleen een goede film zijn die mij boeit, ontroert, imponeert en vooral mij een goed gevoel bezorgt. Hoe ouder ik word hoe kieskeuriger mijn waardering, er zijn gelukkig nog echte film parels die er uit springen. En daarvan kan ik best genieten in de cinema, ondergedompeld in de magie van het witte doek. De impact van de beelden in de donkere filmzaal is veel intenser dan thuis voor de televisie in de zetel. Zeker als het een film is op een commerciële zender die om zeep geholpen wordt door die reclames die ze in mijn strop duwen. 

Gisteren zijn we in de Brugse stadsbioscoop Lumière gaan zien naar "Three billboards outside Ebbing.......". Een schitterende film die behoorlijk beklijvend is. De confrontatie van de moeder van de vermoorde dochter met de sheriff en zijn politie-klungels in het ingedommelde stadje Ebbing, Missouri staan bol van de emoties. De escalatie van frustratie, machteloze woede en haat leiden tot dramatische gewelddadige toestanden. Neen, hier zijn geen stereotype goeden en slechten, alleen mensen van vlees en bloed met al hun beperkingen en verlangens. Kortom een film die bijblijft. Een film die het waard was om gisteren door weer en wind het gezellig huis uit te gaan om naar de cinema te gaan. Ik mag er niet denken om zo een goede film thuis te moeten zien op VTM, waarbij de betrokkenheid om de twintig minuten uitgewist wordt door de reclame. 

Jeunen

De laatste dag van het jaar, een jaar dat voorbijgevlogen is. De jaaroverzichten op de televisie zijn niet meer te tellen. Elke krant publiceert lijsten van markantste personen, memorabele ongelukken, strafste exploten en sportieve hoogtepunten. De nieuwjaarswensen spatten overal in het rond. Het West-Vlaams woord van 2017 is “jeunen”; een prachtig woord dat geluk, leute, blijdschap en genieten uitstraalt. Wij hebben ons gejeund dit jaar, al met al is het meegevallen, we zijn kontent. En we jeunen het iedereen: volgend jaar elke morgen gezond en welgezind opstaan en iedere avond zorgeloos en tevreden gaan slapen na een goede dag. Want dat is wat we zeggen tegen de mensen “goedendag”. Voor iedereen in 2018 wensen we dat elke dag een goedendag is.

De donkerste periode van het jaar, de regen en de koude, doen mij al verlangen naar het voorjaar met blauwe lucht en zonlicht. De 1000 klassiekers op Radio 2 maken veel goed, de muzikale hoogtepunten die ouder zijn dan 5 jaar. De gouden oldies van Queen, Adele en Joe Cocker geven kleur aan de laatste week. Ik heb gestemd op onder andere “With a little help from my friends” van Joe Cocker en die is geraakt tot in de top 100 heb ik net gehoord op de radio. Benieuwd hoe hoog Tina Turner geraakt met Simply The Best, net zo een meezinger als We are the Champions van Queen. Pop muziek heeft veel lagen. Ik mis wel de franse chansons, die worden bijna nooit meer gespeeld op de radio.

Naast muziek beluisteren hou ik ook van boeken lezen. De liefde voor het woord gepaard aan de kracht van de verbeelding zorgen er voor dat ik me kan verliezen in een boek. Dit jaar heb ik een paar echte pareltjes gelezen, maar ik ga hier geen boekenrecensie van maken. Net zoals muziek is literatuur iets heel persoonlijk, de ene vindt dit mooi, de ander niet maar houdt van iets compleet anders. Gelukkig maar. De wintertijd is ideaal om te cocoonen met een goed boek, mooie muziek, te computeren en te genieten van televisiereeksen. Een serie opnemen op de decoder en dan elke dag 2 of 3 afleveringen in marathon bekijken dat helpt om de winter door te geraken. Maar ik begin toch al uit te kijken naar het moment dat we de klokken weer op zomertijd kunnen zetten. Het zal wel een goed jaar worden

Het is WeWishYou tijd

Het is twinkeltijd

Het is tijd,

voor lachen en stralen

voor knus en gezellig

voor feest en verhalen

Het is tijd,

voor kurken en knallen

voor twinkels en fonkels

voor genieten met zijn allen

Het is tijd,

voor iedereen bij elkaar

Hij is er weer,

de allermooiste tijd van het jaar

The most wonderful time of the year

De ongelijikheid en de drone

Opnames met een drone vanuit de lucht zijn niet meer weg te denken. In elk televisie serie wordt er lustig gefilmd met zo een hefschroef telegeleide camera. Ook voor luchtfotografie heeft de drone de plaats ingenomen van helicopters en vliegtuigen. De verkoop van die hebbedingen verschuift van goedkoop kinderspeelgoed naar duurdere en betere High-Definitie en 4K vliegende camera's. Nu ja, die hype zal welk weer overwaaien want de reglementering en de controle wordt steeds strenger. 

Vanuit de lucht heb je vaneigens een beter zicht op de openbare ruimte. En dat heeft Johnny Miller uit Zuid-Afrika heel duidelijk getoond met zijn serie Unequal Scenes. Zijn foto's tonen de ongelijkheid in Zuid-Afrika vanuit het perspectief van een drone hoog in de lucht. De verschillende woonomstandigheden worden objectief vastgelegd met zijn vliegende camera. Wegen, straten, rivieren, en andere urbane buffers scheiden de leefwereld van de armen in krottenwijken en de rijken in villawijken. Duidelijk waarneembaar, heel sec en confronterend zijn de grenzen tussen "wij" en "zij". Urbane tegenstellingen die geen verdere uitleg behoeven. https://www.lensculture.com/articles/johnny-miller-unequal-scenes-south-africa-from-the-air

Schandaal, schandaal, schandaal

Ik zou moeten verontwaardigd zijn, misschien zelfs gekrenkt en mogelijks heel kwaad. Maar het lukt maar halvelings meer om mij echt op te winden.  De gazetten staan er vol van, de radio bazuint het uit en het televisienieuws loopt uit tot na de aangekondigde zendtijd. 

Het stopt niet: de Panama papers, de Catalaanse kwestie, Ministers in Spaanse gevangenissen, Rijkswacht munitie in een kanaal, De Reus en de bende van Nijvel, Theo-asiel voor Puidgemont, Marokkaans crapuul dat ongehinderd Brussel vandaliseert en berooft en nu Bart De Pauw die buiten vliegt door zijn vuile manieren bij vrouwen. De schandalen zijn een hoogmis, een festival en een superparty voor de journalisten, de opiniemakers, de politiekers en de schrijvers van brievenrubrieken in de dag- en weekbladen. 

Wat moet ik daarvan denken? Ik zou moet zeggen dat het inderdaad schandalig is, dat het hoog tijd wordt dat er grote kuis gehouden wordt, dat er schoon schip moet gemaakt worden, kortom dat er reden genoeg is om onze kolere en verontwaardiging ten toon te prijzen. Ik ben niet onverschillig, maar eigenlijk lukt het maar half en half om daarvoor mijn adrenaline gehalte de hoogte in te jagen. Ge weet wel: "de toestand is ernstig maar niet verontrustend". Het leven is te mooi om daarvan wakker te liggen. En volgende week zijn er weer nieuwe schandalen, altijd leuk voor de mensen. Dat is meer ironie dan sarcasme.

De toerist in Brugge

4D

4D

(De Draaimolen Draait Door)

Niet dat ik aan het aftellen ben, maar soms denk ik er toch al aan. De draaimolen blijft draaien, onze blauwe planeet “aarde” beschrijft steeds het zelfde toertje rond een hete ster die wij “zon” noemen. En elk jaar passeer ik weer de zelfde plek in die omwenteling waar ik de eerste keer lucht in mijn longen kreeg, de plaats rond de zon in de onmetelijke ruimte van het heelal waar ik de veilige baarmoeder van mijn mama verliet om ter wereld te komen. Dit jaar zal het de 75ste keer zijn dat ik beleef dat die draaimolen op dezelfde plek passeert. Althans, ik hoop dat te mogen beleven. Want ik zit graag op die carrousel, hoewel ik af en toe eens zou willen dat die een tikje trager draait. De wereld draait door, hyperkinetisch uitgesproken op de Nederlandse televisie, maar helaas maar al te waar. De evolutie maakt het boeiend,

Op die reis van de draaiende planeet door het heelal komen er voortdurend nieuwe opstappers bij maar er zijn vaneigens veel afstappers, anders zou het wel heel krap worden. De meesten die de draaimolen verlaten doen dat tegen hun goesting, er zijn weinigen die het beu zijn en er zelf afstappen. De nieuwe opstappers hebben niets te kiezen, ze worden er op gezet, dat is nu eenmaal het leven. Robert Frost formuleerde het zo: “In three words I can sum up everything I’ve learned about life: it goes on”. Op ons jaarlijks toertje rond de zon evolueren wij lichamelijk en mentaal en dat op een wereld die ook continu verandert. We verzamelen niet alleen dingen, maar ook emoties en herinneringen. Hoe meer toertjes ik rond de zon maak hoe meer ik besef dat je beter belevenissen dan spullen verzamelt.

Cruise Noorse Fjorden en Kopenhagen

Met het schip MSC Fantasia zijn we van 24 juni t/m 1 juli 2017 naar Noorwegen en Denemarken geweest. Het is een hele belevenis, deze eerste cruise. Meer dan 3400 passagiers en 1200 crew, een gigantisch schip. Met zijn lengte van 333 meter (langer dan de Eifeltoren hoog is) en zijn 18 dekken is het een wonder dat je bijna niets voelt van de zeedeining. 12 Bars, 6 restaurants; heel veel shops, een theater met 1600 zetels, een casino, diverse zwembaden en een piazza marktplein. Het is een goed geoliede toeristen machine, alles is uitgepiept en getimed. Deze week is voorbijgevlogen. De dure excursies in Kopenhagen en Noorwegen zijn perfect georkestreerd. Je wordt wel geleefd, alles is gesynchroniseerd om zoveel mogelijk te zien en te doen in die 7 dagen. De heen- en terugreis van Oostende en Kiel met een autocar was voor ons een afknapper en zette wel een domper op deze fantastische cruise.

Ik zet hierbij enkele foto's van onze reis.